Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Η Νέα Ορλεάνη είναι σταυροδρόμι πολιτισμών, μουσικής, φαγητού, θρησκείας, πολιτικής, συνωμοσιών και διαφόρων ιστοριών που εξάπτουν την φαντασία και ταυτόχρονα δομούν την ιστορία της πόλης. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια ιστορία που σχεδόν περιέχει όλα αυτά.
Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη συνταράσσεται από μια σειρά φόνων που διαπράττονταν με τον ίδιο τρόπο: ο δράστης δολοφονούσε τα θύματά του με τσεκούρι. Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου επιτέθηκε σε τουλάχιστον δώδεκα άτομα, εκ των οποίων τα επτά πέθαναν αμέσως κατά την επίθεση ή υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους. Κοινό στοιχείο όλων των φόνων εκτός από το όπλο ήταν και η εθνικότητα των θυμάτων, τα οποία ήταν ιταλικής καταγωγής. Αυτό πυροδότησε μια σειρά θεωριών περί εγκλημάτων ρατσιστικού χαρακτήρα, ενώ ο τύπος της εποχής αποκάλεσε τον κατά συρροή δολοφόνο «Πελεκητή της Νέας Ορλεάνης». Παρόλο που ο δολοφόνος με το τσεκούρι έγινε πρώτο θέμα, η αστυνομία δεν κατάφερε να τον συλλάβει πότε και οι θεωρίες και οι έριδες για την ταυτότητά του συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Για την τοπική κοινωνία ο «Πελεκητής» (Axeman) είχε αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις αφού πολλοί πίστευαν ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά μια σκοτεινή δαιμονική οντότητα.
Η πρώτη δολοφονία του πελεκητή καταγράφηκε στις 23 Μαΐου του 1918. Ένα ζευγάρι Ιταλών μεταναστών, ο παντοπώλης Jeseph Maggio και η γυναίκα του, Kathrine, κοιμόντουσαν όταν στο σπίτι εισέβαλε του ένας άνδρας και το σκότωσε. Το αποτρόπαιο θέαμα αντίκρισε ο γιος της οικογένειας. Ο πατέρας κειτόταν μέσα σε μια λίμνη αίματος και το κεφάλι της μητέρας του είχε σχεδόν κοπεί, καθώς ο δολοφόνος είχε χαράξει το λαιμό της πολύ βαθιά με ένα ξυράφι. Ο δράστης δεν είχε κλέψει τίποτα, ενώ το τσεκούρι και το ξυράφι βρέθηκαν στο μπάνιο του σπιτιού. Η αστυνομία θεώρησε ως βασικό ύποπτο τον γιο επειδή το ξυράφι ήταν δικό του, σύντομα όμως αφέθηκε ελεύθερος καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο που να τον συνδέει με το έγκλημα. Ο φόνος είχε γίνει ήταν έξω από την Γαλλική Συνοικία αλλά επειδή στη συνέχεια αρκετοί διαπράχθηκαν μέσα σε αυτή, οι θεωρίες άρχισαν να ξεφεύγουν από το αρχικό τους πλαίσιο ότι ήταν ξεκαθάρισμα της ιταλικής Μαφίας. Το ίδιο καλοκαίρι σημειώθηκαν άλλοι τέσσερις πανομοιότυποι φόνοι σε μετανάστες και ιδιοκτήτες παντοπωλείων.
Ο «Πελεκητής» ακολουθούσε πάντα μία συγκεκριμένη μέθοδο. Παραβίαζε τα σπίτια των θυμάτων του ανοίγοντας μια μικρή τρύπα στην πίσω πόρτα. Κάτι παράξενο, δεδομένου ότι χρειαζόταν αρκετό χρόνο και έπαιρνε σημαντικό ρίσκο για να ανοίξει με καλέμι ένα μικρό κομμάτι ξύλου και μάλιστα, τόσο μικρό που μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να το περάσει εύκολα. Στη συνέχεια έμπαινε στο υπνοδωμάτιο και με ένα τσεκούρι τραυμάτιζε βαριά τα θύματά του. Αν και τελικά οι περισσότερες επιθέσεις σε βάρος ανδρών, η αστυνομία πίστευε ότι ο δολοφόνος είχε προτίμηση σε γυναίκες και χτυπούσε μόνο όσους άνδρες βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο σπίτι. Ποτέ δεν είχε μαζί του το φονικό όπλο. Πάντα έπαιρνε ένα τσεκούρι από την εργαλειοθήκη του σπιτιού στο οποίο εισέβαλε και είτε το άφηνε στον τόπο του εγκλήματος είτε στη γύρω περιοχή. Ποτέ δεν έκλεβε τα θύματα ούτε πάντα κατάφερνε να τραυματίσει θανάσιμα όλους τους στόχους του. Στις 10 Μαρτίου 1919, έπειτα από περίπου μισό χρόνο αδράνειας, ο δολοφόνος κατακρεούργησε την τετραμελή οικογένεια Cortimiglia, αφήνοντας ζωντανή μόνο τη μητέρα, την οποία οι αστυνομικοί βρήκαν να κρατάει το κεφάλι της κόρης της. Η γυναίκα δεν υπέκυψε στα τραύματά της και περιέγραψε τον κατά συρροή δολοφόνο. Δήλωσε ότι είδε μπροστά της έναν ψηλό και ογκώδη μελαχρινό άνδρα με σκληρά χαρακτηριστικά να τη χτυπά με ένα τσεκούρι. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις και το αξιοπρόσεχτο παρουσιαστικό του δολοφόνου, η αστυνομία δεν κατάφερε να ανακαλύψει τα ίχνη του φονιά. Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η φήμη που γρήγορα διαδόθηκε ότι ο δολοφόνος της Νέας Ορλεάνης μπορεί να μην ήταν άνθρωπος αλλά μια υπερφυσική οντότητα. Άλλωστε η πόλη ήταν γεμάτη από δοξασίες, φαντάσματα, μαγείες, νεκραναστάσεις κ.ο.κ.
Το όλο σκηνικό για τη φύση του δολοφόνου ήρθε να επικυρώσει μια επιστολή του που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της πόλης στις 13 Μαρτίου 1919. Από μόνη της η επιστολή ήταν αρκετή για να αναζωπυρώσει τον θρύλο όπως διαπιστώνεται στα παρακάτω αποσπάσματα:
Από τα βάθη της Κόλασης, 13 Μαρτίου 1919
Αγαπητοί Θνητοί της Νέας Ορλεάνης: Ο Πελεκητής
Δεν με έχουν πιάσει κι ούτε πρόκειται να με πιάσουν ποτέ. Δεν με έχουν δει ποτέ γιατί είμαι αόρατος όπως ο αιθέρας που περιβάλλει τη γη. Δεν είμαι άνθρωπος αλλά ένα πνεύμα κι ένας δαίμονας από την άβυσσο της κόλασης. Είμαι αυτό που εσείς, οι άνθρωποι της Ορλεάνης, και η ηλίθια αστυνομία με αποκαλεί «Δολοφόνο με το Τσεκούρι». Όταν το θεωρήσω πρέπον, θα έρθω και θα διεκδικήσω κι άλλα θύματα. Μόνο εγώ ξέρω ποια θα είναι αυτά. Δεν θα αφήσω ίχνη εκτός από το ματωμένο τσεκούρι καλυμμένο με το αίμα και τα μυαλά από όποιον θα έχω ξαποστείλει στον κάτω κόσμο για να μου κρατά συντροφιά….
Σίγουρα πιστεύετε ότι είμαι ο χειρότερος δολοφόνος, και πράγματι είμαι, αλλά μπορώ να γίνω ακόμη χειρότερος. Αν ήθελα θα επισκεπτόμουν την πόλη σας κάθε βράδυ. Τώρα, για να είμαι ακριβής, το βράδυ της Πέμπτης στις 12:15 (Ώρα Γης) θα έρθω στη Νέα Ορλεάνη. Επειδή όμως είμαι πονόψυχος, έχω να σας κάνω μια πρόταση. Είμαι λάτρης της τζαζ μουσικής και υπόσχομαι σε όλους τους διαβόλους της κόλασης ότι θα χαρίσω τη ζωή σε όποιον έχει στο σπίτι μια μπάντα που θα παίζει τζαζ την ώρα που έχω ήδη αναφέρει. Αν το κάνετε, τόσο το καλύτερο για εσάς. Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όποιος από εσάς (αν υπάρχει κανείς) δεν παίζει τζαζ το βράδυ της Πέμπτης θα γνωρίσει το τσεκούρι μου...
Ήμουν, είμαι και θα είμαι το χειρότερο πνεύμα που υπήρξε ποτέ, είτε στην πραγματικότητα είτε στη σφαίρα της φαντασίας.
Ο Πελεκητής
Μετά την επιστολή στην πόλη επικράτησε πανδαιμόνιο. Όλα έπρεπε να είναι έτοιμα ώστε τίποτα να μην μπορεί να συμβεί. το συγκεκριμένο βράδυ της Πέμπτης όλα τα μπαρ ήταν ασφυκτικά γεμάτα και σε όλη την πόλη ακουγόταν μόνο τζαζ μουσική. Μάλιστα, ο γνωστός συνθέτης της πόλης Joseph John Davilla συνέθεσε το ragtime κομμάτι «The Axeman’s Jazz (Don’t Scare Me Papa)» σε μια προσπάθεια να αποτραπούν νέες δολοφονίες. Το τραγούδι απευθυνόταν σε ανθρώπους που αφενός μπορεί να μην άκουγαν τζαζ και αφετέρου για να το παίζουν οι ορχήστρες εκείνο το βράδυ.
Το «The Axeman’s Jazz (Don’t Scare Me Papa)» έμελλε να μείνει στην ιστορία ως το τραγούδι που απέτρεψε το θάνατο και τον έκανε χορό μιας και τα μεσάνυχτα της Πέμπτης δεν διαπράχθηκε κανένας φόνος. Οι δολοφονίες ωστόσο συνεχίστηκαν με την τελευταία στις 27 Οκτωβρίου 1919, όταν ο Πελεκητής διέπραξε τον τελευταίο του φόνο. Αν και η ταυτότητα του δολοφόνου δεν εξακριβώθηκε ποτέ και το μυστήριο παρέμεινε άλυτο, ο Πελεκητής θεωρείται θρύλος για τη Νέα Ορλεάνη και είναι ένας από τους πιο στυγερούς δολοφόνους που γνώρισε ποτέ η πόλη.
Όπως ήταν φυσικό, η μουσική δεν έμεινε αδιάφορη απέναντι στο θρύλο του Πελεκητή. Το 1984, η σπουδαία αυστραλέζικη μπάντα Beasts of Bourbon ονόμασε το ντεμπούτο άλμπουμ της The Axeman’s Jazz που θεωρείται πλέον κλασικό και περιέχει επτά αυθεντικά τραγούδια και δυο διασκευές: το «Graveyard Train» του John Fogerty και το «Psycho» του Leon Payne, ενώ το «Τen Wheels of Jesus» έγινε σήμα κατατεθέν στις συναυλίες του συγκροτήματος. Tο 2007, οι One Τon Project από το Λας Βέγκας έγραψαν το «Deathjazz» με θέμα την ιστορία του Πελεκητή.
Είναι αυτοί που συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν την ιστορία του Πελεκητή και την αγάπη του για τη jazz; Αν και το τελευταίο δεν θα το μάθουμε ποτέ, το μόνο σίγουρα ότι εκείνη την νύχτα στην Νέα Ορλεάνη η jazz μετέτρεψε τον θάνατο σε χορό για μια ολόκληρη πόλη.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
