Γράφει και μεταφράζει η Φαίη Φραγκισκάτου

Η εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας ζωντανής μουσικής κατά τη διάρκεια της πανδημίας του covid-19 μου έφερε στο μυαλό ένα ποίημα του Billy Collins για έναν μοναχικό σκύλο που γαβγίζει σ’ ένα άδειο σπίτι. Στο χέρι όλων μας είναι να μην μεταβληθεί το μουσικό τοπίο μετά την πανδημία σε σκηνικό τόσο μοναχικό, όσο το παράπονο του σκύλου. Ο Billy Colins έχει χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως ο «δημοφιλέστερος ποιητής των Ηνωμένων Πολιτειών». Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αν είναι έτσι όμως ο λόγος του, τότε έχει την αμεσότητα και την καθαρότητα να πει απλές αλήθειες σε σύνθετους καιρούς…

Another Reason Why I Don't Keep A Gun In The House

The neighbors' dog will not stop barking.
He is barking the same high, rhythmic bark that he barks every time they leave the house.
They must switch him on on their way out.

The neighbors' dog will not stop barking.
I close all the windows in the house and put on a Beethoven symphony full blast but I can still hear him muffled under the music, barking, barking, barking,

and now I can see him sitting in the orchestra, his head raised confidently as if Beethoven had included a part for barking dog.

When the record finally ends he is still barking, sitting there in the oboe section barking, his eyes fixed on the conductor who is entreating him with his baton

while the other musicians listen in respectful silence to the famous barking dog solo, that endless coda that first established Beethoven as an innovative genius.

Άλλος ένας λόγος που δεν έχω όπλο στο σπίτι

Ο σκύλος του γείτονα γαβγίζει ασταμάτητα.
Γαβγίζει με το ίδιο οξύ, ρυθμικό γάβγισμα που ρίχνει κάθε φορά που οι γείτονες βγαίνουν από το σπίτι.
Μάλλον πρέπει να του ανοίγουν τον διακόπτη βγαίνοντας.

Ο σκύλος του γείτονα να γαβγίζει ασταμάτητα. Σφαλίζω τα παράθυρα και βάζω μια συμφωνία του Μπετόβεν στο τέρμα αλλά και πάλι τον ακούω υπόκωφα κάτω από τη μουσική να γαβγίζει, να γαβγίζει, να γαβγίζει.

και τώρα τον βλέπω να παίρνει θέση στην ορχήστρα σηκώνοντας με αυτοπεποίθηση το κεφάλι του, θαρρείς και ο Μπετόβεν είχε συμπεριλάβει στη συμφωνία του ένα μέρος για γάβγισμα σκύλου

Όταν ο δίσκος επιτέλους τελειώνει, ο σκύλος γαβγίζει ακόμη ανάμεσα στα όμποε με μάτια καρφωμένα στον μαέστρο που τον εκλιπαρεί με την μπαγκέτα του

ενώ οι άλλοι μουσικοί ακούν με σιωπηλό σεβασμό το περίφημο σκυλίσιο σόλο, εκείνο το ατέλειωτο φινάλε που καθιέρωσε εξαρχής τον Μπετόβεν σαν μια ανεπανάληπτη μεγαλοφυΐα.