Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου
Φωτό: Νίκος Καρέλλος, Άρης Παυλίδης
Η Ελιάνα Νικολοπούλου ή αλλιώς Eliana One Woman Blues Band, κοινώς, «Ελιάνα, η γυναίκα-ορχήστρα», εξερευνά το φάσμα του ήχου του ακουστικού «μπλουζ» από το 2017, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Sweet Fellow. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ με τίτλο Prison for Human Souls και κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε τη χαρά να μοιραστούμε μαζί της.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τα «μπλουζ» και πότε αποφάσισες να φτιάξεις αυτό που λέμε στα αγγλικά χωρίς να μπορεί να μεταφραστεί απόλυτα στη γλώσσα μας «one woman band»;
Το όλο project του one woman band ή γυναίκας-ορχήστρα, ξεκίνησε το 2017 με αφορμή την κυκλοφορία του Sweet Fellow. Συγκεκριμένα, είχα συγκεντρώσει κάποια κομμάτια που θέλησα να τα κυκλοφορήσω και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το όλο θέμα. Εκείνη την περίοδο, το όνομα «one woman blues band» μου είχε φανεί λογικό επειδή προσπαθούσα να παίζω κινούμενη γύρω από το ακουστικό μπλουζ, ενώ ταυτόχρονα έκανα λαϊβάκια και μόνη μου. Τώρα, ως προς την ενασχόλησή μου με τα μπλουζ, δεν θυμάμαι ακριβώς πως και πότε ξεκίνησε. Βασικά, από μικρή ηλικία τα ακούσματά μου ήταν γύρω απ’ την country και τη folk μουσική. Κάποια στιγμή στην εφηβεία παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για τα μπλουζ κι έτσι άρχισα να ακούω. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι αργότερα ξεκίνησα να προσπαθώ να τα παίζω κιόλας. Εννοείται ότι είχε να κάνει με τις συγκυρίες και με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα και τους ευχαριστώ πολύ!
Πιστεύεις ότι το περιβάλλον της σκηνής που έχουμε συνηθίσει να λέμε underground σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και επαρχία, είναι ανοιχτό στην πρωτότυπη μουσική δημιουργία που φέρει μέσα της τη μουσική παράδοση ενός άλλου τόπου όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες;
Να σου πω την αλήθεια, έτσι κι αλλιώς δεν έχω και συνολική εικόνα γι’ αυτό που λέμε underground σκηνή στην Ελλάδα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη. Τώρα, το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ κατά πόσον μια «ξενόφερτη», όπως λέμε, μουσική έχει θέση στη χώρα μας… Νομίζω πως έχει θέση, όπως έχει θέση και οποιαδήποτε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης/κατάθεσης, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πιο συγκεκριμένα, στη μουσική υπάρχει το hip hop και σαν είδος αποτελεί ένα σεβαστό, αν όχι το μεγαλύτερο κομμάτι της underground σκηνής. Οι ρίζες του βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλα αυτά μπόρεσε να ανθίσει στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Οπότε χώρος υπήρχε και υπάρχει.
Θα μας πεις πως προέκυψε το ύφος και η συγκεκριμένη θεματική των κομματιών που περιλαμβάνει το άλμπουμ;
Ουσιαστικά το Prison for Ηuman Souls’ αποτελείται από δεκατρία κομμάτια που προσπαθούν να αφηγηθούν, να περιγράψουν, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της σύγχρονης κοινωνίας και των καθημερινών προβληματισμών-αδιεξόδων. Γενικά, είναι ένα άλμπουμ που εστιάζει στους στίχους και η μουσική προσπαθεί να τους πλαισιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πιστεύω ότι στους καιρούς που ζούμε είναι απαραίτητο να μιλάμε για το σήμερα και όσο μπορούμε να αντιστεκόμαστε σε αυτή την γενικευμένη απάθεια και τον ατομισμό. Στο άλμπουμ συμμετέχουν και φίλοι μουσικοί σε κάποια κομμάτια, ο Γιώργος Κόλλιας στο ούτι και στο μπάσο, ο Πάρις Ματακούδης στο ηλεκτρικό κοντραμπάσο, ο Θάνος Κόλλιας στη φυσαρμόνικα και ο Ιγνάτιος Καραμιχάλης στα τύμπανα.
Δεδομένης της ασφυξίας που η παρούσα κατάσταση μέτρων κατά της πανδημίας έχει επιφέρει στα μουσικά δρώμενα, πιστεύεις ότι για νέες καλλιτέχνιδες όπως εσύ τα εμπόδια έχουν πολλαπλασιαστεί;
Δεν θέλω να μιλήσω για μένα, γιατί εγώ βιοπορίζομαι από άλλη δουλειά και δόξα το Θεό» έχω δουλειά, οπότε θα μιλούσα εκ του ασφαλούς. Εδώ μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε λόγω όλης αυτής της κατάστασης, έχουν βρεθεί ξεκρέμαστοι χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει, χωρίς να ξέρουν αν τις επόμενες χρονιές θα έχουν δουλειά. Μιλάμε για κόσμο που έχει δώσει την ζωή του σ’ αυτό το πράγμα με μεγάλο προσωπικό και οικονομικό κόστος κλπ. Είναι ντροπή! Αλλά προφανώς ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε, σε μια κοινωνία που προτεραιότητά της είναι ο καταναλωτισμός, ο ανταγωνισμός, το άτομο σαν μια οριακά υπερφυσική έννοια που υπερβαίνει καθετί συλλογικό. Οπότε είναι λογικό να ανοίγουν, για παράδειγμα, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα ενώ ο κορονοϊός θερίζει, και όχι θέατρα, μουσικές σκηνές κλπ. με προστατευτικά μέτρα.
Και μια τελευταία ερώτηση που σχετίζεται με την υφιστάμενη κατάσταση στα μουσικά πράγματα. Μετά το τέλος της πανδημίας, σκέφτεσαι να επιμείνεις στην εγχώρια σκηνή ή να δοκιμάσεις την τύχη σου ως performer στο εξωτερικό;
Αν ρωτάς αν θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, εννοείται ότι θέλω. Αν ρωτάς αν θα ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό, ελπίζω να έχω την δυνατότητα να μπορώ να ΖΗΣΩ στο τόπο μου για να μην χρειαστεί. Σε κάθε περίπτωση, θα συνεχίσω να κάνω ότι μπορώ. Να’ σαι καλά! Σ’ ευχαριστώ.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
