Mία έρευνα της Φαίης Φραγκισκάτου

Αυτές τις μέρες, ζήτησα αυθόρμητα από φίλους μουσικούς να μοιραστούν μαζί μου τα συναισθήματα τους για την παρούσα κατάσταση αναγκαστικής σίγασης της ζωντανής μουσικής. Με χαρά έλαβα τις σκέψεις αρκετών καλών φίλων και αυτό το σύνολο των λέξεων φιλοξενείται στο Merins Music Box σαν μια συμβολική καταγραφή όλου αυτού που ζούμε. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε ζήσει -τουλάχιστον εγώ έχω ζήσει- αλλεπάλληλα σοκ που μας έχουν κάνει να αποτραβηχτούμε από πολλούς κοινούς τόπους. Η μουσική θα είναι πάντα ένα καταφύγιο και αυτό ίσως παραμένει η ουσία της ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας και σκληρής βιοποριστικής δοκιμασίας για τους επαγγελματίες μουσικούς. Πολλά ευχαριστώ στους φίλους μουσικούς που με τίμησαν με τις σκέψεις τους.

 

Εύα Κολόμβου (Coyote’s Arrow)

«Καθένας μας καταφεύγει και παραδίνει το πνεύμα και την ψυχή του σε κάποιου είδους μορφή τέχνης. Όταν καταρρέει η δημιουργική μας αξία, η εσωτερική μας νοημοσύνη μπαίνει σε έναν σκοτεινό κύκλο υποδούλωσης, μουδιάσματος και φόβου. Σταματά η τροφοδοσία της ψυχής, τα πιστεύω αναστατώνονται και τα συναισθήματα μας απειλούνται.
Όμως στο σημείο που νιώθουμε την μεγαλύτερη δυσφορία, ίσως είναι η ευκαιρία να ξεδιπλωθούν ακόμα περισσότερες δεξιότητες μας, γιατί ο πόνος είναι η είσοδος προς τα “βαθιά”. Είμαστε ακόμα ζωντανοί και μαζί με εμάς είναι και η τέχνη. Η μουσική πάντα αντιστέκεται και επαναστατεί σε κάθε τι ασθενικό και άθλιο. Ποτέ δεν θα σιγήσει. Είναι ικανή να δημιουργεί κόσμους, να υπηρετεί και να ανυψώνει την ζωή μας. Ανυποχώρητα και τολμηρά, μας απελευθερώνει από κάθε είδους ψευδαίσθηση και μιζέρια.
Τίποτα δεν μπορεί να “ευνουχίσει’’ ένα ταλέντο.
Αντιστέκομαι σθεναρά σε κάθε κυνήγι των ικανοτήτων μου από αυτόν τον κόσμο του σήμερα. Αντιστέκομαι σθεναρά σε κάθε αιτία που θρέφει την στασιμότητα στις δυνάμεις μου.
Όλα περνάνε…
Δύναμη, υγεία και αγάπη σε όλους!»

Κοινοί Θνητοί (Κοινοί Θνητοί)

«Εδώ και ένα χρόνο περίπου βρισκόμαστε σε καραντίνα και απαγόρευση συναυλιών και άλλων εκδηλώσεων, αυτό έχει πολύ μεγάλο αντίκτυπο στην ψυχολογία αλλά και στην δημιουργία διότι η επαφή με το κοινό αλλά και με άλλους μουσικούς είναι καθοριστική για τη εξέλιξη του σχήματος, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο αυτού που κάνουμε. Εμείς δεν ζούμε απ’ τη μουσική, ασκούμε άλλα επαγγέλματα, παρόλα αυτά έχουμε βιώσει το πόσο δύσκολο είναι να ζήσει αξιοπρεπώς ένας καλλιτέχνης στις μέρες μας. Με την ανεργία και την μαύρη εργασία να μαστίζει τον χώρο και με αποκορύφωμα την πανδημία, οι μουσικοί στην Ελλάδα επιβίωναν και επιβιώνουν με τα βίας. Έτσι πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο άμεσα όλοι οι μουσικοί, συνθέτες, τραγουδιστές, αλλά και οι αφανείς ήρωες (που είναι και έκφραση της μόδας τελευταία) του χώρου όπως ηχολήπτες, τεχνικοί, φροντιστές κ.λ.π. να παλέψουν ενωμένοι με σωστή κατεύθυνση για πλήρη στήριξη στο καιρό της πανδημίας, όπου έχουν αναγκαστικά μείνει άνεργοι, αλλά και δουλειά με πλήρη δικαιώματα με την επιστροφή μας στην δήθεν “κανονικότητα”, ώστε ο κάθε καλλιτέχνης να μπορεί να ζει και να εκφράζεται μέσα από το έργο του. Τέλος είναι χρέος μας να αντισταθούμε στον νόμο που φέρνει η κυβέρνηση για την τέχνη όπου έχει σκοπό να λογοκρίνει, να φιμώσει κάθε προοδευτική φωνή».

(https://www.facebook.com/koinoi.thnitoi)

 

Harry Torpy (Dead Sidewalkers)

«Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν ζεις από την μουσική ή αν ζεις για την μουσική ή και τα δύο, η σιωπή είναι το ίδιο εκκωφαντική, τρυπάει τα αυτιά και μαζί την ψυχή. Βέβαια, την μουσική δεν μπορεί κανείς να σου την πάρει, είναι μέσα σου, αλλά όπως και να το κάνεις, το ηφαίστειο πρέπει να απελευθερώνει την λάβα του. Ποιος θα το έλεγε και θα τον πίστευες ότι θα πρέπει να μάθεις να ζεις παρέα με μια πανδημία και ταυτόχρονα ότι θα πρέπει να σιγήσει αυτό που επιθυμείς να κάνεις πιο πολύ. Τρόποι για να προφυλάξει κάποιος τους γύρω του και τον εαυτό του από αυτό που ζούμε και παράλληλα να κάνει αυτό που αγαπάει, υπάρχουν. Δεν μπορεί να σταματήσει η μουσική, δεν μπορείς να ζεις για πάντα μέσα στην γυάλα, δεν μπορείς να πάψεις να αναπνέεις, γιατί απλά θα πάψεις να ζεις».

(https://www.facebook.com/DeadSidewalkers)

Θάνος Κόης (Lost Bodies)

«H σίγαση του lockdown είναι και διακοπή της επαφής με το κοινό μας, δηλαδή μια πρωτόγνωρη παγωμάρα, όμως ο τρομονόμος που περνάνε μας δίνει ξανά το κουράγιο και την υποχρέωση να παλέψουμε».

(https://www.facebook.com/LOST-Bodies-100995651836795)

 

Μιχάλης Πούγουνας (New Zero God, Nexus, Flowers of Romance)

«Ήταν να παίξουμε πέρσι τον Μάρτιο στην Λαμπηδόνα όταν ανακοινώσαμε πως το ακυρώνουμε λόγο της πανδημίας. Παίξαμε ακόμα μια φορά το καλοκαίρι, για 30 λεπτά στην παρουσίαση του βιβλίου μου - λαμβάνοντας όλα τα μέτρα - αλλά δεν μας ήταν αρκετό.
Η μουσική είναι ένα είδος ναρκωτικού που σε αντίθεση με τα άλλα ναρκωτικά σου δίνει ζωή, αλλά όπως κι εκείνα, σε εθίζει.
Από πέρσι τον Μάρτιο μου κόλλησε στο μυαλό η μουσική που έγραψε ο Philip Glass για το πειραματικό ντοκιμαντέρ Koyaanisqatsi.
Μινιμαλιστικό θέμα. Αργό. Συνοδεύει εικόνες που έχουν να κάνουν με την σχέση ανθρώπου και φύσης. Με οικολογική καταστροφή.
Η μετάφραση λέει πως Koyaanisqatsi σημαίνει στην γλώσσα των Hopi “ζωή ηθικής διαφθοράς και αναταραχής”, “ζωή χωρίς ισορροπία”.
Αυτή είναι για εμένα η μουσική απάντηση στη σίγαση της μουσικής…»

(https://www.facebook.com/NewZeroGodPages) 

Frank Panx (Panx Romana)

«“Mπορούν να βουβαίνουν το τύμπανο και μπορούν να λύσουν τις χορδές της λύρας, μα δεν μπορούν να διατάξουν τα πουλιά να σταματήσουν το τραγούδι”. Έχω βιώσει το “ψαλίδι” της λογοκρισίας σε στίχους μου στα 80's. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Συγκροτούν ένα νομικό οπλοστάσιο που θα αποτελέσει επικίνδυνο κατασταλτικό μηχανισμό για τις «αποκλίνουσες» φωνές, τα θεάματα και τις ακροάσεις. Η εξουσία εθίζεται στη λογοκρισία, δεν θα περιοριστεί μόνο στα λόγια μίσους. Είναι εδώ με στόχο τον έλεγχο και τη χειραγώγηση σε οτιδήποτε επιδρά “επιβλαβώς” στη νεολαία, και διαταράσσει τη δημόσια τάξη».

(https://www.facebook.com/PanxRomana)

Αλέξης Καλοφωλιάς (Thee Holy Strangers, The Last Drive)

«Η μουσική θα σιγήσει όταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη σταματήσει να σφυρίζει για να νιώθει λιγότερο μόνος, και ας πούμε ότι απέχουμε ακόμα από αυτό. Όμως εδώ και ένα χρόνο ζούμε μέσα στη άγρια συνθήκη της πανδημίας που μας έχει στερήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, το οξυγόνο της επαφής μας με το κοινό και βασικό μέσο βιοπορισμού των ανθρώπων της μουσικής. Και μαζί με τους μουσικούς, καταδικάζεται σε αφανισμό μια ολόκληρη κατηγορία εργαζομένων στον πολιτισμό και τις παραγωγές, αυτοί που μαζί δημιουργούμε και ονειρευόμαστε. Για τα αλαζονικά νεοθατσερικά ανδρείκελα που βρίσκονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας σε κρεσέντο καταστολής, είμαστε περιττοί, ας το καταλάβουμε. Και η επίθεση δεν γίνεται μόνο ενάντια στην μουσική, την τέχνη και την έκφραση, αλλά και την εργασία, την ίδια τη ζωή. Να κρατήσουμε λοιπόν ζωντανές και να δυναμώσουμε τις κοινότητές μας, να διατηρήσουμε τη δημιουργική μας σπίθα και να στρέψει ο καθένας το βλέμμα με όποιον τρόπο μπορεί σε αυτόν που πλήττεται χειρότερα από τον ίδιο, δημιουργώντας έτσι μια αλυσίδα αλληλεγγύης. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς για μας. Σήμερα, μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, φτιάχνονται τα πεδία που η ανάγκη, η αγάπη και η ελευθερία θα δώσουν τις μάχες του αύριο».

(https://www.facebook.com/theeholystrangers), (https://www.facebook.com/thelastdrive/) 

 

Δημήτρης Δημόπουλος (The Sound Explosion)

«Σε κράτος... Δημοκρατίας... Μουσική συναυλίες κινηματογράφοι θέατρο θεάματα; Οπλίσατε… επί σκοπόν... Πυρ!....για το καλό σας πάντα!»

(https://www.facebook.com/groups/105141271951) 

Γιάννης Χατζηθεοχάρης (The Morphine Social Club)

«Ο Νίτσε είχε γράψει, ότι αυτοί που χορεύουν μοιάζουν με τρελούς σε αυτούς που δεν ακούν τη μουσική. Σχεδόν έναν χρόνο πανδημίας και καραντίνας μετά, κάθε μουσική έχει σιγήσει και όλοι εμείς στεκόμαστε στο περιθώριο σαν τρελοί, χωρίς χορό και τραγούδι».

(https://www.facebook.com/themorphinesocialclub/) 

Φλώρα Ιωαννίδη (Thee Holy Strangers)

«Ξέρω, θα ακουστεί πολύ δραματικό, αλλά η αίσθηση η δική μου, είναι ένα μείγμα ασφυξίας, αγωνίας και απελπισίας, καθώς δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη απάντηση στην ερώτηση αν και πότε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε ο,τι γνωρίζαμε έως τώρα...
Δεν είναι μόνο το κομμάτι της δημιουργίας που παραμένει κενό, είναι κι όλο το κομμάτι της επικοινωνίας και της κοινωνικοποίησης που προκύπτουν από την ενασχόληση με τη μουσική...»

Σωτήρης Θεοχάρης (ANFO, Ανώμαλα Ρίμματα)

« Η τέχνη δε σταματάει ποτέ και δεν έχει σταματήσει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μπορεί να διώκεται, να απαγορεύεται, να καταπιέζεται, να λογοκρίνεται ή να γίνεται πολύ δυσχερής η επικοινώνηση της λόγω φυσικών αιτιών, αλλά δε σταματάει, διότι απλούστατα αυτό προϋποθέτει το σταμάτημα της σκέψης των δημιουργών. Όσο λοιπόν υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι, κάποιοι θα παράγουν τέχνη ακόμα και αν αυτή έχει φραγμούς στον τρόπο της διάδοσής της. Η μουσική λοιπόν, αντίστοιχα, στην πανδημία δε σταματάει να παράγεται και υπάρχουν σίγουρα εκατομμύρια δημιουργοί παγκόσμια, οι όποιοι συνθέτουν, γράφουν, προβάρουν και ηχογραφούν ακόμα και στα κρυφά, παρακάμπτοντας τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας κλπ. Ιδίως στο χώρο του ροκ ν ρολ - όπου η αντίσταση, η ελευθεριότητα και το πείσμα είναι τα συνήθη χαρακτηριστικά των δημιουργών - είναι βέβαιο πως συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον αυτό τον καιρό. Είμαι απολύτως βέβαιος πως στο επόμενο διάστημα θα ακούμε πολύ καλές μουσικές μέσω διαδικτύου κλπ και πως όταν παρέλθει η απαγόρευση συναυλιών θα δούμε φανταστικά και εμπνευσμένα νέα πράγματα. Η τέχνη είναι σαν την ίδια την ζωή, ενέχει τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της αναπαραγωγής και πάντα βρίσκει τον τρόπο ….η σίγαση στη φύση είναι συνήθως απλά το προοίμιο, σύμπτωμα μιας επερχόμενης καταιγίδας».

(https://www.facebook.com/ANFO.Band.Athens) 

 

 

  

 Nomik Monk (Nomik Monk)

«Μισούν την τέχνη και την ομορφιά της μουσικής. Την αλήθεια και την αγάπη στα τραγούδια μας. Γι’ αυτό την Πέμπτη 11 Φλεβάρη ψηφίζουν στη Βουλή σε συνέχεια του τρομονόμου, το άρθρο 8 που αφορά σε αισχρή απαγόρευση λογοκρισία στίχων τραγουδιών που κατά τους άριστους της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποκινούν τη βία, το μίσος και τη δημόσια πρόσκληση σε “τρομοκρατικά εγκλήματα” με ποινές φυλάκισης των δημιουργών από 3 έως 5 χρόνια. Θέλουν σιωπή, υποταγή και άπνοια. Θέλουμε τ όνειρο, το τραγούδι, γλέντι κι ανυπακοή».

(https://www.instagram.com/nomik_official/?fbclid=IwAR0RT_ZjIkM8ydZQkJW7GmM6raRZLeuSrvpbP_k5RdxjhGoHj-Dy3iuOc4Y)

 

Σταύρος Χατζόπουλος (Coyote’s Arrow)

«Η ζωή χωρίς την τέχνη είναι ασπρόμαυρη. Για όλους μας αυτή η κατάσταση είναι σαν ένα κακόγουστο αστείο που πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όχι μόνο γιατί μας πειράζει το μυαλό αλλά πλέον είναι και ζήτημα επιβίωσης. Η τέχνη όσο υπάρχουν ανήσυχα μυαλά δεν πρόκειται να σταματήσει και οι άνθρωποι που ζουν και ανασαίνουν από αυτή δεν πρόκειται να παραδοθούν. Ούτε η “σίγαση” ούτε η “ποινικοποίηση” μπορούν να τους σταματήσουν. Όλο αυτό που ζούμε σίγουρα θα αφήσει κατάλοιπα σε όλους όμως η τέχνη θα αναγεννηθεί θα διευρυνθεί και θα εκτοξευθεί λόγω της ανάγκης του ανθρώπου να “ζήσει”. Πιστεύω αυτό θα γίνει σε συνδυασμό με μια σεξουαλική απελευθέρωση και με αναζήτηση καινούργιων μονοπατιών ελευθερίας. Βάλτε χρώμα στη ζωή σας!»

(https://www.facebook.com/Coyotes.arrow/)

Πάνος Μπόμπολας (Dirty Ol' Dogs)

«“I had a way to express myself, I had a way to be honest”, τραγουδά ο Damien Jurado στο “Florence-Jean”, ένα υπέροχο κομμάτι που βρίσκεται στο YouTube εδώ και δυο χρόνια και έχει μόλις 6.300 προβολές. Να, λοιπόν, που κι εμείς χάσαμε τον τρόπο έκφρασής μας. Και σε αντίθεση με τον απολογητικό Jurado, εμείς παραμείναμε τίμιοι. Υπακούσαμε ακόμη και στα πιο άβολα, με αποτέλεσμα να στερούμαστε τη μουσική και τη συζήτηση σχετικά με αυτήν. Μην γελιέσαι, πάντως. Είμαστε λίγοι. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν πόση σημασία έχει να συμμετέχεις ή να παρακολουθείς μια συναυλία με 50-100 μάξιμουμ νοματαίους. Ή να διαφωνείς σε μια μπάρα για τον ρόλο του Jeffrey Lee Pierce στην εξέλιξη των blues… Κλείνω με μερικούς ακόμη στίχους από το ίδιο κομμάτι του Jurado: “With numbers into play/ And heaven on delay/ We cannot wait around till it happens”».

(https://www.facebook.com/dirtyoldogs/)

Αντώνης Λιβιεράτος (Κεφάλαιο 24, Dr. Atomik, Sigmatropic)

«Σιγά μην “έχει σιγήσει η μουσική” επειδή δεν γίνονται, εδώ κι έναν χρόνο, συναυλίες. Το πιο αστείο είναι πως αυτή την άποψη υποστηρίζουν ένα σωρό τύποι που, αν και δηλώνουν μουσικόφιλοι, εδώ και χρόνια προτιμούν να επενδύσουν τα χρήματά τους σε μπύρες παρά στην αγορά ενός άλμπουμ ή στο εισιτήριο μιας συναυλίας (εκτός κι αν αυτή “τους θυμίζει τα νιάτα τους” ή μπορεί, έστω, να τους εξασφαλίσει ένα βιντεάκι που να αποδεικνύει στους “φίλους” ή “ακολούθους” τους στα social media πως “ήταν κι αυτοί εκεί”). Οι περισσότεροι μουσικοί που ξέρω έχουν επινοήσει τρόπους ώστε να συνεχίζουν να είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί στη διάρκεια της πανδημίας. Κι είναι στο χέρι όλων σας (κι όλων μας) να τους στηρίξετε (και να τους στηρίξουμε) στοιχειωδώς ώστε να μη σιγήσει τελικά (και οριστικά) η μουσική μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια. Ο τρόπος είναι γνωστός και δεν χρειάζεται να τον υποδείξω εγώ.

(http://www.livieratos.gr/)  

Μανωλης Αγγελακης (Illegal Operation, Αppalachian Cobra Worshippers, Farwest Mandolinistic Orchestra, Μανώλης Αγγελάκης και τα Θηρία)

«Η μουσική δεν έχει σιγήσει. Κάποιοι μουσικοί ίσως. Οι ζωντανές εμφανίσεις σίγουρα. Αλλά η μουσική δεν έχει σιγήσει. Μουσική συνεχίζει να γράφεται, να εγγράφεται και να εκδίδεται. Ίσως μάλιστα είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε πώς και πόσο τιμούμε αυτούς που τη δημιουργούν και την ερμηνεύουν όταν ανοίξουν πάλι οι αίθουσες. Ας μη πούμε την ιστορία της ζωής μας με την παρέα μας όταν παίζουν για εμάς. Ας πληρώσουμε εισιτήριο για να τους ακούσουμε. Ας αγοράσουμε το δίσκο τους ακόμα κι αν χρειάζεται να πιούμε μια μπυρίτσα λιγότερη. Το τελευταίο μάλιστα μπορούμε να το κάνουμε και τώρα, για να μη σιγήσει τελικά η μουσική που αγαπάμε».

(https://www.facebook.com/manolis.aggelakis.3) 

 

Αριάννα Καρανικόλα (Arianna Karanikola)

«Προσωπικά βρίσκομαι σε μια περίοδο έντονου διαβάσματος, οπότε συχνά "χάνομαι" από την κατάσταση που επικρατεί. Ωστόσο όταν κάνω ένα "reality check" και θυμάμαι τι στερούμαι αυτό είναι ίσως και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Στα διαλείμματά μου βάζω δυνατά μουσική και βρίσκω τον εαυτό μου να φαντασιώνεται να τα ακούει λάιβ. Προσπαθείς να νιώσεις το thrill που θα ένιωθες αν συνέβαινε όντως. Τα πλάνα μας μπήκαν σε παύση. Έχεις μία ιδέα, θέλεις να την παίξεις σε ένα φίλο, να παίξει και αυτός τη δική του, αλλά αυτό δε γίνεται, οπότε η κατάσταση βραχυκυκλώνει. Και η “σιωπή” που επικρατεί στη μουσική είναι κάτι πιο σύνθετο για όλους εμάς που η μουσική ήταν η "φωνή" μας για πολλά πράγματα, ίσως και η "φωνή" μας γενικότερα. Και αν είχαμε 10 πράγματα να πούμε, τώρα με την κατάσταση που επικρατεί με την πανδημία αλλά και σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο έχουμε να πούμε 100, και αν νιώθαμε κάτι παραπάνω που θέλαμε να εκφράσουμε, τους τελευταίους μήνες έχουμε βιώσει μια καινούρια παλέτα πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Δυστυχώς η συναυλιακή εμπειρία είναι κάτι το αναντικατάστατο. Η μορφή επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό του αλλά και των ανθρώπων του κοινού μεταξύ τους που έστω και στιγμιαία μοιράζονται κάτι, είναι κάτι εξαιρετικά ιδιαίτερο; δε γίνεται αλλιώς, μόνο έτσι γίνεται. Για το μουσικό η σκηνή είναι το δεύτερο "σπίτι" του, η απόλυτη ελευθερία να είναι ο εαυτός του. Δεν έχω αναφερθεί ως τώρα στην οικονομική πληγή που έχει υποστεί ο χώρος της μουσικής καθώς το γνωρίζουμε όλοι μας. Τώρα είναι η στιγμή να στηρίξουμε τις αγαπημένες μας μπάντες (αγοράστε merch, βάλτε χρήματα στο bandcamp κ..λ.π.) όσο ποτέ. Το μόνο καλό είναι ότι ο,τι και αν γίνει η μουσική δε σταματάει μέσα σου, όσο παίζεις και γράφεις κάνεις μουσική, οπότε το κρατάμε ζωντανό έτσι μέχρι το επόμενο μας ραντεβού στο οποίο μάλλον θα είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά τα πράγματα που θα μας συνδέουν, με τη μαγεία της μουσικής, πάλι τα ίδια».

(https://www.facebook.com/arianna.kar) 

Λάμπρος Παπαλέξης (Φάντης Μπαστούνι & Οι Άσσοι, Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων, Λάμπρος Παπαλέξης & οι Χτισμένες... των Θεμελίων, «Τραγούδια από τον Υπόνομο - Στο Δρόμο»)

«Μερικές πένες, ένα σετ χορδές και μερικές φυσαρμόνικες. Καφές σε κάποιο βενζινάδικο στην εθνική οδό. Αποσπασματικές κουβέντες για το προηγούμενο βράδυ. Η παρέα, το ταξίδι. Το ξανα-αντάμωμα, ο κόσμος, οι φίλοι, ο χώρος, ο ιδρώτας, το αλκοόλ, η κάπνα, η έξαψη, η έκσταση και ο χρόνος που χάνει τη διάσταση του. Οι άνθρωποι. Τα θραύσματα, η μνήμη, το τραγούδι. Όλα αυτά που είναι και τώρα δεν είναι».

(https://www.facebook.com/oixtismeneston8emelion, https://www.facebook.com/lampros.papalexis.5)  

Ρένα Παπαγεωργίου/Σαράντος Γκουμάκος (Grey River & The Smoky Mountain)

«Η μουσική συνεχίζει να υπάρχει στην καθημερινότητα μας στην ίδια ένταση και στον ίδιο βαθμό. Αυτό που μας λείπει είναι να την μοιραζόμαστε. Η απομόνωση είναι μια τάση με την οποία ο καλλιτέχνης είναι συνήθως εξοικειωμένος. Η απουσία όμως της επαφής και επικοινωνίας μέσα από τα λαιβ είναι αισθητή και ψυχοφθόρα. Καλύπτουμε την ανάγκη μας να παράγουμε αλλά δυστυχώς δεν τρέφουμε την ανάγκη να μοιραστούμε».

(https://www.facebook.com/GreyRiverSmokyMountain) 

Θοδωρής Δημητρίου (Λευκή Συμφωνία)

«Αυτή η κατάσταση σίγασης, καταστολής της μουσικής δημιουργίας, ιδιαίτερα της ροκ μουσικής μαζί με την επαναστατικότητα, την προτροπή για ανατροπές και ελευθερία και την επιδίωξη για ένα καλύτερο κοινωνικά μέλλον που εμπεριέχει, είναι μία κατάσταση που βολεύει αφάνταστα τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κυβέρνηση και δεν φημίζονται για τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, ούτε για το ενδιαφέρον τους προς τις τέχνες και την πνευματική καλλιέργεια. Στις μέρες μας, αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Διαχρονικά το ροκ ενοχλεί, και οι προσπάθειες περιθωριοποίησής του είναι συνεχείς από την εποχή της γέννησής του στα 50ς. Σαν ροκ μουσικοί πάντα ήμασταν απέναντι από το κράτος και δεν περιμέναμε ποτέ καμία βοήθεια ή συνδρομή απ’ αυτό. Το αντίθετο μάλιστα. Οπότε δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι σε αυτό, απλά τώρα οι κυβερνώντες είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν επιπλέον και μια παγκόσμια συγκυρία, αυτή της πανδημίας, που ήδη διαρκεί σχεδόν ένα χρόνο και ωθεί σιγά σιγά τους ανθρώπους στην απογοήτευση και την παραίτηση, ώστε εκείνοι να πραγματοποιήσουν ευκολότερα αυτό που επιδιώκουν χρόνια τώρα. Έναν κόσμο χωρίς τέχνες και ανθρώπινη επαφή, με καθοδηγούμενη, προεπιλεγμένη και προκαθορισμένη καλλιτεχνική δημιουργία. Ένα κόσμο γεμάτο φόβο, απομόνωση και σιωπηλή αποδοχή».

(https://lefkisymphonia.gr/) 

 

Redeye Caravan (Redeye Caravan)

«Λίγο πριν την πρώτη καραντίνα, το Καραβάνι μας κυκλοφόρησε τον παρθενικό του δίσκο!
Οι συνταξιδιώτες είχαμε γεμίσει σελίδες και βραδιές με ιδέες, στόχους, όνειρα για τη συνέχεια, αλλά – όπως και πόσοι άλλοι – πέσαμε πάνω σε μια τρελή περίπτωση.
Καιροί μυστήριοι, καιροί δύσκολοι από κάθε άποψη, καιροί που η δημιουργία είναι μια διέξοδος και ξαφνικά ένα απότομο σταμάτημα, ένα κενό.
Μερικές καταστάσεις δεν ξεπερνιούνται εύκολα, δεν είναι καν στο χέρι σου, οπότε περιμένεις. Περιμένεις κι ελπίζεις.
Καλώς ή κακώς δεν βιοποριζόμαστε από τη μουσική. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δυσκολότερα είναι τα πράγματα για τους επαγγελματίες μουσικούς και οι σκέψεις μας είναι κοντά τους. Για μας είναι μια έκφραση, μια εξωτερικευμένη ανάγκη για επικοινωνία και καλλιτεχνική δημιουργία.
Και, δυστυχώς, είναι αναγκασμένη να αναμένει.
Μια αισιόδοξη άποψη θα έλεγε πως μέσα στην όλη αυτή κατάσταση ο κόσμος θα εκτιμούσε ακόμη περισσότερο την τέχνη, πως θα μπορούσε να ξεφύγει μέσω αυτής! Αλλά τι να σου κάνει κι η τέχνη όταν καταλήγει ν’ απαξιώνεται…
Στη μουσική γίνονται προσπάθειες. Άλλες επαγγελματικότατες και εντυπωσιακές, άλλες με ό,τι μέσα έχει στη διάθεσή του/της ο/η κάθε καλλιτέχνης. Προσπάθειες να μη χαθεί η επαφή. Δεν πρέπει να χαθεί η επαφή. Με την τέχνη, με τη σύνθεση, με τους ακροατές, με τους άγνωστους φίλους που ακολουθούν κι υποστηρίζουν τη μουσική σου. Δύσκολο στοίχημα κι οι πιθανότητες εναντίον μας.
Αλλά περιμένουμε. Κι ελπίζουμε.
Καλή δύναμη σε όλους/ες. Να είστε ασφαλείς».

(https://www.facebook.com/redeyecaravan/) 

Γιάννης Αφένδρας (Mr. Highway Band)

«Είμαστε από αυτούς που τοποθετούμε την τέχνη και τον πολιτισμό στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και λειτουργίες, δίπλα στην τροφή, το οξυγόνο, τη στέγη... Το βίαιο σταμάτημά τους, η φίμωση της έκφρασής μας, η βουβαμάρα που έχει επιβληθεί μας πληγώνει και μας στερεί ζωή... Αγωνιζόμαστε με δύναμη, υπομονή και πείσμα και περιμένουμε τη στιγμή που οι φωνές μας θα υψωθούν ξανά, πιο όμορφες και μάχιμες από ποτέ, και οι μουσικές μας θα σκεπάσουν μια για πάντα τη σιωπή...»

(https://www.facebook.com/Mr-Highway-Band-130209683723288/?ref=page_internal)

 

Βασίλης Αθανασιάδης (Terrapin, No Man's Land)

«Η άποψη μου είναι ότι στη διάρκεια του χρόνου που πέρασε η μουσική δεν έχει σωπάσει. Κάθε άλλο. Ναι, η απώλεια των ζωντανών εμφανίσεων είναι μεγάλο πλήγμα, ναι, η διακοπή της επαφής με τους ανθρώπους μας έχει φρικάρει, τόσο τους μουσικούς όσο και το κοινό, και βέβαια, η καθημερινή αβεβαιότητα που διαπερνά τα πάντα μαζί με την αθλιότητα των κρατούντων μας φέρνει σε απόγνωση, όμως.... η μουσική δεν σταματά ποτέ, δεν τελειώνει ποτέ. Ας μην ξεχνάμε ότι τα λάιβ δεν αποτελούν παρά ένα μόνο κομμάτι της. Εξάλλου, οι περισσότερες διεργασίες του μουσικού αλλά και του ακροατή πάντοτε γίνονταν κατά μόνας ή μαζί με λίγους, ελάχιστους εκλεκτούς συντρόφους. Έτσι και τώρα: ακούμε, γράφουμε, θαυμάζουμε όλα αυτά τα όμορφα μουσικά έργα που παράγονται και δημοσιεύονται στο διαδίκτυο. Και αντλούμε δύναμη από αυτό που μας ζωντανεύει (και μας ενώνει) μέχρι να μπορέσουμε να ανταμώσουμε ξανά εκεί έξω».

(https://www.facebook.com/terrapin.gr/) 

Σπήλιος Κάκκας (Μινέρβα)

«Ίσως η περίοδος που διανύουμε είναι η πιο δύσκολη και πρωτόγνωρη που έχει ο κόσμος της μουσικής. Προσωπικά για εμάς, σίγουρα μας έχει επηρεάσει όπως όλους στο κομμάτι των live εμφανίσεων, μας έχει στεναχωρήσει δηλαδή ιδιαίτερα το γεγονός ότι τον πρώτο μας δίσκο δεν τον έχει ακούσει κανείς ζωντανά, αλλά παράλληλα τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση, με την απαγόρευση κυκλοφορίας κλπ. μας έχει δυσκολέψει ιδιαίτερα στο κομμάτι της πρόβας, του να βρεθούμε απλά και να ξεφύγουμε παίζοντας μουσική, αλλά παράλληλα έχει επιβραδύνει πάρα πολύ και την διαδικασία της ηχογράφησης του δεύτερού μας δίσκου. Ευτυχώς οικονομικά και βιοποριστικά είμαστε οκ, καθώς όλοι μας έχουμε πρωινές δουλειές, αλλά και στο κομμάτι της μπάντας, ο κόσμος μας έχει στηρίξει ιδιαίτερα αγοράζοντας merch, αλλά και πάλι δεν μπορούμε να αμελήσουμε τους επαγγελματίες ανθρώπους του χώρου, είτε μουσικούς, είτε ηχολήπτες, είτε εταιρίες παραγωγής, οι οποίοι δυστυχώς δεν έχουν ούτε δουλειά αλλά ούτε στήριξη από το κράτος ώστε να μπορούν έστω να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα. Σίγουρα γίνονται προσπάθειες για να υπάρξει συσπείρωση από τον κόσμο και να κρατηθεί η "φλόγα" ζωντανή, αλλά προσωπικά πιστεύω πως μια live προβολή με stream στα social δεν μπορεί να συγκριθεί, ούτε καν να μπει στην ίδια συζήτηση με μια live εμφάνιση ή ένα φεστιβάλ, όπου πέρα από το συναίσθημα και το κλίμα οικονομικά η στήριξη και οι απολαβές που έχουν όλοι οι συντελεστές, είναι κυριολεκτικά η μέρα με την νύχτα. Τέλος δεν ξέρω πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε όταν τελειώσει όλο αυτό, καθώς πέρα από το υγειονομικό πλήγμα της πανδημίας, ο συνδυασμός με μια ανίκανη κυβέρνηση, μπορεί δυνητικά να αφήσει πολλά κατάλειπα στον χώρο μας, και πραγματικά στο μόνο που ελπίζουμε είναι να μην έχει χαθεί η αγάπη και η διάθεση για δημιουργία».

(https://www.facebook.com/minervalofi) 

Άδωνις Γουλιέλμος (The Swing Shoes)

«Αυτή η κρίση, για τους μουσικούς, δεν μοιάζει με την κρίση του 2010(ακόμα). Αυτή την φορά σταμάτησαν βίαια, εκτός από την εισροή χρημάτων από παραστάσεις και live, και η εισροή έκφρασης και συναισθημάτων. Μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι μουσικοί έχουν και άλλες δουλειές για να συντηρούνται οικονομικά.... (δεν βγαίνει μόνο από την μουσική. Πάντα μιλάω για εμένα). Οι άνθρωποι που έχουν διαλέξει να εκφράζονται και να εκτονώνονται μέσω της μουσικής σταμάτησαν απότομα. Αυτό είναι μεγάλο σοκ. Υπάρχει μια καλλιτεχνική δραστηριότητα... Μέσω διαδικτύου αλλά δεν είναι το ίδιο.... Η μουσική είναι ομαδικό σπορ. Οι καλύτερες μουσικές (και στυλιστικά) βγαίνουν από ομάδες. Για το οικονομικό δεν το αναφέρω… Είναι τραγωδία…
Μια καλλιτεχνική αντίδραση που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε τα όργανα και να κάνουμε αυτοσχέδια live στους δρόμους.. Όσο για αντίδραση στο οικονομικό είναι λίγο δύσκολο.... Οι μουσικοί έρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και είναι δύσκολο να συντονιστούμε για τα εργασιακά (γνώμη μου... Μπορεί να κάνω και λάθος)».

(https://www.facebook.com/Theswingshoes) 

Βαγγέλης Οικονόμου (Honeybadger)

Βασίλης Καμπούρης (Bill Hunchback) (The Absorbus Machine)

Καλλιτέχνης τι θα πει σκέφτομαι μπροστά από το λευκό χαρτί. Τι θα πει. Σίγουρα δεν είναι αυτό το πρόσωπο που παράγει απλώς καλλιτεχνικό έργο και τούτο το αποδεικνύουν οι ανατριχιαστικές αποκαλύψεις των ημερών σχετικές με ανθρώπους που είχαν αρκετή παραγωγή καλλιτεχνικού έργου αλλά δεν ήταν με τίποτα καλλιτέχνες. Καλλιτέχνης θα πει ένα πρόσωπο που έχει μισθολογικό τίτλο τέτοιου είδους; Που η φορολογική του δήλωση ή η ταυτότητα γράφει κάπου καλλιτέχνης ; Που έχει καλλιτεχνικά...ένσημα; Κάτι πεταρίζει στο στομάχι μου και μόνο που βάζω αυτές τις λέξεις στη σειρά. Καλλιτέχνης είναι ένα πρόσωπο που το σέβονται άλλοι καλλιτέχνες και το εξυψώνουν , βοηθούν και μνημονεύουν εν ζωή; Στη χώρα μας; Δεν νομίζω. Καλλιτέχνης λοιπόν, μου πάει περισσότερο, να είναι το πρόσωπο που παράγει καλλιτεχνικό έργο μεν, αλλά ενισχύει καλλιτεχνικά και τη ζωή .Φροντίζει για την ομορφιά της. Υπογραμμίζει το πόσο ωραία είναι η ζωή, έστω κι αν το έργο του ασχολείται με την κατάδειξη των ταπεινότερων τομέων της. Μια από τις τέχνες είναι και η μουσική .Εγώ με Αυτήν ασχολούμαι και με τις λέξεις. Δεν υπήρξε ποτέ εύκολη η διαδικασία του να βρούμε ως μουσικοί τους χώρους ,να εντοπίσουμε και πείσουμε το κοινό , να βρούμε την εκτίμηση ,να σχεδιάσουμε τις αφίσες, να κάνουμε τη διαφήμιση διανέμοντας τες μόνοι...ώστε να μπορούμε να παίξουμε τη μουσική μας. Η χώρα αυτή είναι πλειοψηφικά μια κλειστόμυαλη και φτηνής διασκέδασης χώρα, με σπουδαίες όμως εξαιρέσεις.

Πότε δεν ήταν εύκολο με τη μουσική στον τόπο, μα τώρα σταμάτησε εντελώς. Μας έκλεισαν το στόμα. Δεν μπορούμε να παίξουμε πουθενά και δεν θα μπορούμε για πολύ και απρόβλεπτο καιρό ακόμα. Είμαι ο πιο ενθουσιώδης και αισιόδοξος άνθρωπος που ξέρω, αλλά ακούω και τα λόγια των άλλων. Με ενδιαφέρει τι έχουν να πουν. Λένε λοιπόν πως και ο πιο επιδέξιος χορευτής κουράζεται αν κανείς δεν τον παρατηρεί. Πόσο να παίξουμε άλλο τη μουσική στα σπίτια μας; Φυσικά τα λόγια μου δεν πρόκειται να αγγίξουν το χοντρό πετσί και τα αποκοιμισμένα γάγγλια των τεχνοκρατών της πιο εκδικητικής και επί της ουσίας μωρής κυβέρνησης που έχω βιώσει στη ζωή μου, τα λέω όμως για να καταγραφούν. Τα λέω όμως γιατί ξέρω πως όλοι κάποια στιγμή χρειαζόμαστε το συναισθηματικό χάδι μιας άγνωστής μας καλλιτεχνικής δημιουργίας που βγήκε τυχαία από τα στενά και έπιασε το στήθος μας την απολύτως κατάλληλη στιγμή χαράς ή λύπης ή άγχους είτε φόβου. Δυο λέξεις ,μια εικόνα, μια παράσταση ή ένα τραγούδι που ακούστηκε από κάπου μακριά να καλπάζει όπως το ακαπίστρωτο άλογο και μας έκανε να νιώσουμε το γαργάλημα της λήθης από όλην αυτήν την πραγματικότητα. Οι τεχνοκράτες θέλουν τα πάντα να έχουν καπίστρι και να γίνονται στην ώρα που πρέπει ή αν είναι άνευ τεχνοκρατικής σημασίας να μην γίνονται καθόλου. Η τέχνη δεν είναι έτσι όμως. Οι τεχνοκράτες μας αφήνουν άλαλους. Εμείς όμως θα τους αφήσουμε γυμνούς. Και πως θα γυρίζουν τα γρανάζια; πως θα βάζουν τις σφραγίδες; πως θα κάνουν εισπράξεις; Πως θα αγοράζουνε κουστούμια άμα εμείς πάρουμε μαζί μας το τραγούδι;»

(https://www.facebook.com/The-Absorbus-Machine-365096877695517/?ref=page_internal) 

Κρίστη Στασινοπούλου & Στάθης Καλυβιώτης (Κρίστη Στασινοπούλου & Στάθης Καλυβιώτης)

«Όπως συνέχισε την πορεία της η μουσική και η ζωή μετά από πολέμους, προσφυγιές και άλλες καταστροφές, έτσι θα συνεχίσει και όταν περάσει η πανδημία. Έως τώρα ήμασταν τυχερές γενιές σε σχέση με τις παλαιότερες. Τώρα που μας χτύπησε κι εμάς η αναπάντεχη καταστροφή, κάνουμε το καλύτερο για να βγούμε από αυτό κατ’ αρχάς ζωντανοί, προστατεύοντας και τους γύρω μας. Δεν ξέρω αν θα είναι δυστοπικό το μέλλον μετά την επιδημία, έτσι κι αλλιώς ήταν δυστοπικό και πριν απ αυτήν, ίσως τώρα να υπάρχει και μια πιθανότητα για ευχάριστες εκπλήξεις».

(https://www.facebook.com/Kristi.Stassinopoulou) 

Sounds Like Barley (Sounds Like Barley)

Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ψέλλισε: «θα περάσει θα δεις…»
Ήθελα να πω κάτι παρόμοιο, αλλά άκουσα τον εαυτό μου να λέει:
-Και πως ξέρω ποιος είμαι, χωρίς τον εαυτό μου; Πως ξέρω τι κάνω, χωρίς αυτό που κάνω;
-Εννοείς, πως ξέρεις ότι είσαι μουσικός, χωρίς να παίζεις μουσική;
-Ναι. Κι εσύ πως ξέρεις ότι είσαι τραγουδίστρια, χωρίς να τραγουδάς;
Τότε, ίσως και εκείνη να ήθελε κάτι άλλο να πει, αλλά ξεκίνησε να μου τραγουδά τους αγαπημένους της στίχους. Για μία στιγμή αγαλλίασε η ψυχή μου!

 (https://www.facebook.com/ntinos.tarantinos.77)  

Ασκληπιός Ζαμπέτας (Seahorse, Τρύπες, Mushrooms)

«Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι θυμός. Απόλυτη, καθαρή οργή για το τρόπο που μας χειραγωγούν με φόβο και ημι-ενημέρωση. Και όταν αυτή τη κατάσταση τη βιώνω μόνος ξεκομμένος από τον κοινωνικό μου περίγυρο, το συναίσθημα αυτό γίνεται άρρωστο. Δεν υπάρχει παρέα, δεν υπάρχει μουσική, παρά μόνο οργή. Κάνω υπομονή και ελπίζω να καταφέρω να κατευθύνω αυτό το συναίσθημα εκεί που πρέπει».

(https://www.facebook.com/abandnamedseahorse) 

 

Ηλίας Νικολαΐδης (Minorface)

Η κατάσταση στον χώρο μας έχει άμεση σχέση με το τι γίνεται συνολικά στην κοινωνία. Αντί μέτρων πρόληψης στο θέμα της υγείας, δημιουργίας ΜΕΘ και πρόσληψης μόνιμου ιατρικού προσωπικού η κυβέρνηση και με τη στήριξη όσων στηρίζουν αυτήν την πολιτική κοιτάει να μεταφέρει την ευθύνη στις πλάτες του λαού λέγοντας ότι έχει την ευθύνη εάν αρρωστήσει και είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη μετάδοση του ιού. Αντί ιατρών προσλαμβάνει αστυνομικούς και αυξάνει τα μέτρα καταστολής, απαγορεύει διαδηλώσεις, μπαίνει στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κτλ. Επιδιώκουν μία ζωή με επιδόματα φόβο και μοιρολατρία. Ευθύνη μας και χρέος μας είναι μέσα από την τέχνη μας να σπάσουμε αυτή τη λογική. Μέσα από τη μουσική μας να αναδεικνύουμε τα προβλήματα και να προσπαθούμε να προσφέρουμε διέξοδο από αυτά. Και εννοείται όχι ξέχωρα από την καθημερινή μας δράση και στάση ζωής. Μαζί με το γείτονα μας, μέσα στη δουλειά μας, στην παρέα μας και οργανωμένα με το σωματείο μας ώστε να ακουστούμε όσο πιο δυνατά μπορούμε. Καλή δύναμη.

(https://www.facebook.com/minorfase) 

Νίκος Μπαρδής (Διάφανα Κρίνα, The Absorbus Machine, Τραγούδια από τον Υπόνομο)

«Όταν η μουσική σίγησε, έμεινα ν' ακούω τον Ρυθμό της καρδιάς, τον αχό της ανάσας και τη θλίψη και των ανθρώπων».