Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος
Με αφορμή το βίαιο κλείσιμο του Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ
«Γεια σου, φίλε. Τι κάνεις;»
«Έλα ρε. Καλημέρα. Ε, σκατούλες. 1,5€ έχω μαζέψει όλο το πρωί. Τουλάχιστον ένας πιτσιρικάς μου αγόρασε ένα κουλούρι από τον μαλάκα απέναντι. Αυτός ποτέ δε μου δίνει τίποτα να φάω. Εσύ;»
«Σκατά κι εγώ. Το πρωί πάλι με ξύπνησαν οι μπάτσοι με έναν κουβά νερό για να φύγω από το σποτ μου. Λέω να πάω στο μαγαζί του Γιάννη. Είναι Σάββατο σήμερα. Τα Σάββατα πάντα μου δίνει καμιά τυρόπιτα να φάω. Τα λέμε, φίλε».
Ξεκίνησε να κατεβαίνει τη Σταδίου προς Ομόνοια. Λίγο δίπλα από το Μπάγκειον ήταν το μαγαζί του Γιάννη. Μπήκε μέσα.
«Γεια σου, Γιάννη», είπε χωρίς πολλά. Θα καταλάβαινε ο Γιάννης τι ήθελε.
«Έλα έλα. Σε περίμενα. Ορίστε η τυρόπιτά σου»
«Σ’ ευχαριστώ πολύ», είπε και άρχισε να την τρώει με λαιμαργία.
«Πώς είσαι; Πώς θα τη βγάλεις σήμερα;» ρώτησε ο Γιάννης.
«Δεν ξέρω. Θα δω μήπως καταφέρω να βρω τίποτα λεφτά. Από το προηγούμενο Σάββατο είχα να φάω, πάλι από εδώ. Μετά ίσως πάω στο Εμπρός. Είχα πάει σε μια παράσταση την προηγούμενη βδομάδα και μου άρεσε πολύ. Μάλλον θα πάω και σήμερα. Είναι πολύ ωραίο το θέατρο».
«Καλά να περάσεις. Λοιπόν, άντε τώρα, μαζεύετε κόσμος. Σε χαιρετώ».
Πήρε τον δρόμο προς Μοναστηράκι. Είχε βρει ένα σποτ παλιότερα που τα Σάββατα του έφερνε κάποια λεφτά. Πλησιάζοντας μπροστά στην κλειστή τράπεζα είδε έναν άλλο άστεγο να κάθεται εκεί.
«Σκατά», σκέφτηκε και πήρε την Ερμού. Με τόσο κόσμο κάτι θα έβγαζε αν άραζε στην Καπνικαρέα.
Στάθηκε στην πίσω πλευρά της εκκλησίας και έβαλε μπροστά του το χαρτόνι που είχε γράψει ότι πεινάει. Κάποιοι πιτσιρικάδες τον κοίταξαν και άρχισαν να γελάνε. Δεν είχε χρειαστεί ποτέ να πεινάσουν. Κάθε Σάββατο ψώνιζαν με τα λεφτά του μπαμπά και χλεύαζαν όσους θεωρούσαν κατώτερους.
Δεν κατάλαβε πόσες ώρες είχαν περάσει όταν άρχισαν τα μαγαζιά να κατεβάζουν ρολά. Κοίταξε κάτω. Είχε μαζέψει μόνο κάτι κέρματα. Με το ζόρι να έβγαιναν 1€. Κοίταξε προς το Μοναστηράκι που έδυε ο ήλιος. Ο ουρανός είχε εκείνο το μωβ χρώμα που πάντα του φαινόταν μαγικό.
Μάζεψε τα ψιλά και το χαρτόνι του και πήρε τον δρόμο για του Ψυρρή. Σκεφτόταν πόσο του άρεσε το θέατρο από μικρό παιδί. Η μαμά του τον πήγαινε σε κάποιες παιδικές παραστάσεις και έμενε με το στόμα ανοιχτό από τότε. Κάποτε ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ένα από τα πολλά όνειρά του που απλά έμειναν όνειρα.
Από όταν είχε μάθει για το θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή, είχε βρει το αγαπημένο του σημείο στην πόλη. Μπορούσε να παρακολουθήσει πάλι θέατρο μετά από χρόνια. Παραστάσεις υπέροχες. Παραστάσεις που μπορούσε να δει και όποιος δεν έχει λεφτά. Κάθε Σάββατο είχε γίνει συνήθειο να πηγαίνει εκεί. Κάποιες φορές δεν είχε κάποιο θεατρικό αλλά πάρτι. Απογοητευόταν λιγάκι, αλλά του έδιναν πάντα μια μπύρα να πιει και πέρναγε ευχάριστα την ώρα του. Ήταν οι μόνες ώρες της βδομάδας που δε σκεφτόταν την πραγματικότητα.
Η πλατεία του Ψυρρή είχε γεμίσει από κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα από νέους που γέλαγαν και φώναζαν. Περνούσαν ωραία. Και καλά έκαναν.
Συνέχισε ευθεία και βρήκε στο δεξί του χέρι την εκκλησία. Έφτανε στο θέατρο. Καθώς έστριβε είδε σκοτάδι. Του έκανε εντύπωση. Ένα αρνητικό προαίσθημα. Έφτασε στο θέατρο και είδε όλα τα παράθυρά του τσιμεντωμένα. Το είχαν κλείσει.
Ένα περιπολικό ήταν σταματημένο στη γωνία. Ένας μπάτσος τον πλησίασε.
«Τράβα. Φύγε από εδώ. Δεν έχει τίποτα να δεις!» του είπε ο μπάτσος.
Κατέβασε το κεφάλι και γύρισε να φύγει απογοητευμένος που δε θα έβλεπε ξανά παράσταση.
Στον ακριβώς απέναντι τοίχο υπήρχε μια τεράστια αφίσα. Ήταν για μια παράσταση σε ένα μεγάλο ίδρυμα. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μαζεμένοι και χαμογελαστοί πόζαραν. Η παράσταση ξεκινούσε εκείνη τη μέρα. Τιμή: 20€.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δημήτρης Τζάνογλος: Στον Ιστό - Ένα απόσπασμα και λίγα λόγια για το βιβλιο
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
