Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σιδερίδης

Ο Δημήτρης Σιδερίδης είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης και το βραβευμένο έργο του έχει προβληθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ψηφιακές εκδόσεις του κόσμου, μεταξύ άλλων. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, έχει ως βάση την Αθήνα και τη Ντόχα και ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ανθρωπολογικών θεμάτων. Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και ήταν ιδιαίτερη χαρά για μένα να ξαναβρεθούμε, έστω και διαδικτυακά, και να μιλήσουμε για την πορεία του στον χώρο της φωτογραφίας, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και τι οραματίζεται για το μέλλον.

Θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να μου πεις λίγο για το ξεκίνημα σου. Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με την φωτογραφία;

Από μικρός είχα μια καλλιτεχνική φλέβα παρόλο που στην οικογένεια μου δεν είχαμε κάποιον καλλιτέχνη. Ζωγράφιζα και μάλιστα πολύ καλά, οπότε θα έλεγα ότι μάλλον με ξυλομπογιές ήταν η πρώτη επαφή με τις τέχνες. Η φωτογραφία μπήκε πολύ αργότερα στην ζωή μου, από μια φίλη. Η προτροπή της να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα στο Δήμο Καλλιθέας με την Αμαλία Καλούση, μου άνοιξε ένα άλλο παράθυρο στον κόσμο της Τέχνης που έκτοτε δεν άφησα. Εννοείτε ότι τα πρώτα βήματα στον κόσμο της φωτογραφίας έγιναν με αναλογική κάμερα και μέσα σε σκοτεινό θάλαμο, κάτι που είναι ιδιαιτέρως μαγικό και που κατά την άποψη μου για να λέγεσαι φωτογράφος θα πρέπει να το έχεις ζήσει. Αυτό που θα ήθελα πάντως να τονίσω είναι ότι άρχισα να ξαναβλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια και μπορώ να πω ότι αυτό ήταν συναρπαστικό!

Στην επαγγελματική σου διαδρομή μέχρι τώρα υπήρξαν δυσκολίες; Πως τις ξεπέρασες;

Δυσκολίες υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα. Ποτέ δεν είναι εύκολα τα πράγματα ακόμα κι αν έτσι δείχνουν πολλές φορές. Υπάρχουν απογοητεύσεις, προβλήματα, εμπόδια, και από ανθρώπους και από καταστάσεις που συναντάς στην πορεία, αλλά και από επιλογές που παίρνεις. Προσωπικά κρατάω πάντα μικρό καλάθι και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές πιστεύουν ότι είμαι απαισιόδοξος. Όχι δεν είμαι. Είμαι πραγματιστής και μέσα από την υποφαινόμενη απαισιοδοξία μου, αντλώ την ουσιαστική αισιοδοξία. Θεωρώ ότι ακόμα κι από κάτι κακό, από κάτι άσχημο, από ένα λάθος, μπορούμε να κρατήσουμε το θετικό κομμάτι. Αυτό κάνω πράξη εγώ τουλάχιστον. Πιστεύω όμως και κάτι άλλο. Ότι πέρα από την σκληρή δουλειά χρειάζεσαι και τύχη χωρίς όμως να βασίζεσαι σε αυτήν. Για να ξεπεράσεις λοιπόν όλα αυτά, χρειάζεται πέρα από γερό στομάχι, πολύ σκληρή δουλειά, γιατί δεν είναι ένα επάγγελμα το οποίο είναι εύκολο. Υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός και δεν πρέπει να επαναπαύεσαι ποτέ. Η σκληρή δουλειά όμως είναι κάτι πολύπλευρο και δεν αφορά μονάχα το αντικείμενο σου, αφορά και πολλά άλλα πράγματα που πλαισιώνουν το ποιος είσαι. Γιατί δεν αρκεί να είσαι απλά ένας καλός επαγγελματίας στο είδος σου, αλλά θεωρώ απαραίτητο ότι πρωτίστως πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος. Και αυτό χωρά μεγάλη συζήτηση… 

Ο Δημήτρης Σιδερίδης

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι επαγγελματίας φωτογράφος στην Ελλάδα;

Με μια φράση θα έλεγα ότι είναι πολύ δύσκολο. Γιατί; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχήν είναι μια μικρή αγορά με πολλούς καλούς φωτογράφους και δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για ανάπτυξη. Είναι μια αγορά στην οποία η ποιότητα έχει έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο να ανταγωνιστεί κι αυτός ο αντίπαλος είναι η αποτίμηση της. Το πλαίσιο του να ζει και να εργάζεται κάποιος στην Ελλάδα γενικά, αλλά και ειδικότερα στον χώρο της φωτογραφίας, είτε είσαι καλλιτέχνης είτε είσαι φωτορεπόρτερ, είτε, είτε, είτε, είναι πραγματικά δυστοπικό και πολλές φορές άγονο αλλά και μη βιώσιμο. Επίσης μαζί με την οικονομική κρίση αναπτύχθηκαν και άλλες κρίσεις αξιακές, ηθικές κλπ. που από μόνες τους δυσκολεύουν τα πράγματα. Και θα ήθελα εδώ να πω, ότι αυτά συμβαίνουν κι αλλού εννοείτε, απλά στην Ελλάδα ο αντίκτυπος είναι μεγαλύτερος γιατί υπάρχουν πολλές παθογένειες λόγω αντιλήψεων, νοοτροπίας, συμπεριφορών. Υπάρχει επίσης το φαινόμενο να είμαστε “κλειστοί” απέναντι σε άλλους κι έτσι βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους να επιλέγονται να προβληθούν μέσα από φωτογραφικούς θεσμούς και φορείς, τους ίδιους και τους ίδιους να παίρνουν επιχορηγήσεις κλπ., τους ίδιους και τους ίδιους να ανακυκλώνονται στα φωτογραφικά πεπραγμένα εδώ και πολλές δεκαετίες… Άρα, πώς θα αλλάξει ένα τέτοιο τοπίο;  Ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί για το καλό της ελληνικής φωτογραφίας. 

Είσαι συνεργάτης του Al Jazeera English και του CNN International. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;

Η συνεργασία (από το 2014) με το Al Jazeera (English) προέκυψε όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα καλύπτοντας το προσφυγικό κυρίως, και συνεχίζεται πλέον από το Κατάρ όπου διαμένω, και είναι η έδρα του. Απλά πλέον, πέρα από συνεργάτης φωτορεπόρτερ, πολλές φορές καλούμαι να εκτελέσω και χρέη ως photo editor στο website του καναλιού, κάτι που είναι επίσης αρκετά ενδιαφέρον. Η συνεργασία μου με το CNN (International) ξεκίνησε το 2017 όταν άρχισα να καλύπτω για λογαριασμό του CNN Travel θέματα που αφορούσαν κυρίως την προβολή του Κατάρ. Όμως δεν περιορίζεται μόνο εδώ, πχ η δουλειά μου για το εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας στο οποίο εδρεύει το αρχηγείο των Ηνωμένων Εθνών έγινε για λογαριασμό του CNN. Ως ελεύθερος επαγγελματίας είμαι ανοιχτός σε κάθε είδους συνεργασία σε τομείς που άπτονται της γνώσης και της εμπειρίας μου. 

Κούβα

Μίλησε μας λίγο για το βραβευμένο βιβλίο  σου Rafael Trejo – Dukes on the Ropes.

Το Rafael Trejo – Dukes on the Ropes είναι το αποτέλεσμα μιας δουλειάς που αφορούσε την μεγάλη παράδοση που έχουν οι Κουβανοί στο μποξ. (Μαζί με το μπέιζμπολ θεωρούνται εθνικά αθλήματα). Στην ουσία εξερευνεί φωτογραφικά το πιο σημαντικό και ιστορικό γυμναστήριο της χώρας. Το ταξίδι στην Κούβα είναι από μόνο του ένα ιδιαίτερο ταξίδι, έτσι και η αυτοέκδοση αυτού του βιβλίου ήθελα να είναι επίσης κάτι ξεχωριστό.  Από τις επιλογές που πάρθηκαν, ως και τον σχεδιασμό (χειροποίητη, υφασμάτινη, σκληρόδετη βιβλιοδεσία με βαθυτυπία στο εξώφυλλο) μέχρι το τελικό αποτέλεσμα των 25 συλλεκτικών (special limited edition) αυτών βιβλίων, νομίζω πως παραπέμπουν σε αυτήν την μοναδικότητα. Αυτό λοιπόν έρχεται να αναγνωριστεί και μέσα από μια σειρά βραβεύσεων και διακρίσεων που έχει αποσπάσει σε διεθνείς διαγωνισμούς βιβλίων σε κατηγορίες όπως Documentary/Photojournalism. Ενδεικτικά θα πω, το Gold Award από το PX3 Prix de la Photographie Paris 2020 και για το Silver Award από το Moscow International Foto Awards 2021. Και θα ήθελα δοθείσας της ευκαιρίας, για άλλη μια φορά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους φίλους και συνεργάτες μου Λάμπρο Παπανικολάτο, Ιωάννη Φετάνη, Βασιλική Βλάχου, Θοδωρή Κερμελιώτη και Άννα Πρόκου που η συνδρομή τους ήταν καθοριστική και ουσιαστική για την υλοποίηση του. 

Τα τελευταία χρόνια ζεις στο Κατάρ. Πως είναι το επαγγελματικό τοπίο εκεί;

Ναι τα τελευταία χρόνια ζω κι εργάζομαι στο/και από το Κατάρ. Μια χώρα με εντελώς διαφορετική κουλτούρα από την δική μας και με μεγάλες διαφορές από τον δυτικό κόσμο. Το επαγγελματικό τοπίο επίσης δεν είναι καθόλου εύκολο. Για να φωτογραφίσεις, χρειάζεσαι άδειες σχεδόν για τα πάντα. Επίσης και εδώ μιλάμε για μια αγορά που είναι επίσης πολύ μικρή και που δίνει έμφαση κυρίως σε αραβόφωνους καλλιτέχνες. Ωστόσο εάν προσπαθείς και δουλεύεις σκληρά πιστεύω ότι μπορεί η δουλειά σου να ξεχωρίζει ανοίγοντας σου πόρτες και ευκαιρίες για περαιτέρω ανάπτυξη. 

Από που αντλείς έμπνευση; Υπάρχει κάποιο θέμα που σου κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον;

Την έμπνευση μου την αντλώ μέσα από το οτιδήποτε. Μπορεί να είναι ένα βιβλίο ή ένα ποίημα που θα διαβάσω, ακόμα και μια λέξη από μόνη της. Από μια εικόνα που θα δω στο δρόμο, ένας πίνακα ή ένα κινηματογραφικό καρέ. Επίσης μέσα από μια συζήτηση μπορεί να γεννηθούν ιδέες και έμπνευση. Μια αίσθηση που θα μου ξυπνήσει κάποια μνήμη ή κάποια περιέργεια μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης. Ένα ταξίδι στο οποίο θα συναντήσω κάτι νέο προς εμένα. Από χίλια δυο πράγματα μπορείς να εμπνευστείς. Αν είσαι ανήσυχο πνεύμα νομίζω πως δεν έχεις ποτέ περιορισμούς ως προς την έμπνευση. Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου τώρα, θα μπορούσα να απαντήσω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου κι αυτό προέρχεται από το ανήσυχο πνεύμα όπως προείπα. 

Με ποιο από τα πρότζεκτ σου έχεις δεθεί πιο πολύ;

Λόγω του ότι είμαι ένα συναισθηματικό άτομο και δένομαι με πρόσωπα, πράγματα και τόπους θα έλεγα ότι τα πιο προσωπικά project μου που συνδέονται με τα πρόσωπα της οικογενείας μου είναι αυτά που έχω δεθεί περισσότερο. Αυτό όμως που έχω συνειδητοποιήσει τα τελευταία χρόνια είναι ότι στο έργο μου διαφαίνεται μια συγκλίνουσα πτυχή κι αυτό έχει να κάνει με την έννοια της μνήμης είτε αυτό αφορά την ατομική είτε την συλλογική μνήμη. Έτσι λοιπόν δίνω μεγάλη σημασία σε οτιδήποτε με ενδιαφέρει μέσα από αυτή την πρακτική προσέγγισης. 

Κατάρ

Τα social media κυριαρχούν πια στην ζωή μας. Πόσο πιστεύεις ότι επηρεάζουν έναν επαγγελματία φωτογράφο στην προώθηση της δουλειάς του;

Πάντα υποστήριζα ότι τα social media έχουν τόση επιρροή στην ζωή μας όση εμείς επιτρέπουμε να έχουν. Αυτό κατά την άποψη μου τείνει να γέρνει πλέον σε μια άλλη κατεύθυνση στην οποία καλούμαστε να απαντάμε ο καθένας, κι αυτή είναι το κατά πόσον τα μέσα αυτά επιτρέπουν ή περιορίζουν τις ελευθερίες μας, άρα πόσο τους επιτρέπουμε να καθορίζουν τις ζωές μας, αν υποθέσουμε ότι εμείς έχουμε τον έλεγχο… Δυστυχώς ή ευτυχώς οι νέες γενιές μεγαλώνουν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από την δική μου γενιά που είναι εκ των πραγμάτων περισσότερο διαδραστικό με τα  μέσα της τεχνολογίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στον φωτογραφικό κόσμο έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα μέσα από αυτήν την εξέλιξη και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και αυτό θα εξακολουθεί να συμβαίνει με πολλαπλασιαστικό τρόπο και στο μέλλον. Έτσι λοιπόν καλούμαστε εκ των πραγμάτων να αντεπεξέλθουμε σε ανάγκες που δημιουργούνται και στο κομμάτι που αφορά τον επαγγελματικό τομέα. Παράγοντας που είναι πλέον βασικός εφόσον απευθύνεσαι σε ένα κοινό που μεγαλώνει με τις συνθήκες που ανέφερα παραπάνω. Αν δεν συγχρονιστείς και αν δεν συμβαδίζεις με τις επιταγές των καιρών τότε αυτόματα η αγορά θα σε εκτοπίσει, θα παροπλιστείς και δεν θα μπορέσεις να επιβιώσεις. Όσο αφορά την προώθηση της δουλειάς ενός επαγγελματία (φωτογράφου) νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό όπως επίσης πολύ σημαντικό κομμάτι είναι αυτό του δικτύου. Αν αυτά τα δυο πράγματα μπορείς να τα εξισορροπείς με ένα καλλιτεχνικό έργο άνευ εκπτώσεων τότε νομίζω ότι έχεις πετύχει στον τομέα σου. 

Τι κατά την γνώμη σου κάνει μια φωτογραφία διαχρονική;

 Νομίζω η αλήθεια της. Κι όταν λέω αλήθεια, δεν εννοώ την αληθοφάνεια ή την αποτύπωση μιας στιγμής, ενός προσώπου ή μιας κατάστασης, εννοώ την αλήθεια του φωτογράφου την ώρα που φωτογράφιζε. Την ειλικρίνεια του απέναντι στο θέμα. Η αλήθεια της φωτογραφίας με κάποιον παράξενο τρόπο βγαίνει, αποτυπώνετε και είναι εντέλει αυτό που εντυπώνεται υποσυνείδητα στην μνήμη μας και στο μυαλό μας. Αυτό κάνει μια φωτογραφία δυνατή και διαχρονική. Η δύναμη της έγκειται στο αν μας επηρεάζει, αν μας γεννά ερωτήματα, αν μας προκαλεί να ψάξουμε σε βάθος πίσω από την ίδια την εικόνα κι όχι να μείνουμε απλά σε αυτό που δείχνει. Αυτό την κάνει και διαχρονική. 

Λέσβος

Στο peak του προσφυγικού βρισκόσουν στην Λέσβο και στην Ειδομένη ως ανταποκριτής του Al Jazzera. Μίλησε μας λίγο για την εμπειρία σου εκεί. Υπήρξε κάποια στιγμή που σε συγκλόνισε;

Όταν το προσφυγικό ήταν κάτι πρωτόγνωρο που βιώναμε όλοι μας, δεν είχαμε φανταστεί ότι ακόμα μετά από τόσα χρόνια θα εξακολουθεί να υφίσταται, ασχέτως εάν πλέον τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με το θέμα ή αν το έχουν υποβαθμίσει τόσο πολύ ακριβώς για να το αποδυναμώσουν. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι πως εν έτει 2022 υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και που εξοστρακίζονται από τα πατρογονικά τους εδάφη για λόγους και σκοπούς που πολλές φορές δεν τους αφορούν, άμεσα τουλάχιστον. Ως Κωνσταντινουπολίτης έχω μεγαλώσει με ιστορίες του οικογενειακού περιβάλλοντος που μίλαγαν για προσφυγιά και ξεριζωμό. Αναμενόμενα, όλο αυτό δεν θα με άφηνε αδιάφορο όταν άρχισε να συμβαίνει γύρω μου.  Κατά κάποιο τρόπο έβλεπα στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων που συναντούσα είτε στην Ειδομένη, είτε στην Λέσβο, είτε και αλλού, να ξετυλίγονται οι ιστορίες αυτές κατά κάποιο τρόπο. 

Στιγμές που με συγκλόνισαν; Σίγουρα έχω πολλές να διηγούμαι. Σε μια άλλη συνέντευξη είχα διηγηθεί μια ιστορία λίγο έξω από την Ειδομένη όπου συνάντησα μια οικογένεια προσφύγων και που από το τίποτα τους, μου προσέφεραν ότι είχαν! Θα πω όμως για μια άλλη περίπτωση στο καταυλισμό του Καρά Τεπέ στην Λέσβο, όταν και συνάντησα μια μάνα με τα κοριτσάκια της τα οποία τα χτένιζε εκείνη την ώρα. Όταν πλησίασα και την ρώτησα εάν μπορώ να τους βγάλω κάποιες φωτογραφίες και δέχτηκε, αφού έκανα κάποιες εικόνες, το ένα από τα κοριτσάκια ήρθε και κυριολεκτικά τυλίχτηκε γύρω από το πόδι μου για να την πάρω αγκαλιά. Δεν μπορείς παρά να αφήσεις την κάμερα και να κάνεις αυτό το λιγοστό πράγμα που σου ζητάει ένα παιδί που είχε ανάγκη μια αγκαλιά από μια πατρική φιγούρα που προφανώς του έλειπε.  Ήταν τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα και πραγματικά δεν με άφηνε να φύγω. Ένιωσα μια πλημμύρα συναισθημάτων να με κατακλύζει γιατί ένιωθα αυτή την ανάγκη στο βλέμμα αυτού του μικρού παιδιού και δυστυχώς θα έπρεπε να την διακόψω μετά από λίγο. Αυτές λοιπόν οι μικρές στιγμές και κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με παιδιά, είναι τόσο συγκλονιστικές που καμία φωτογραφία δεν μπορεί να τις αποτυπώσει, αποτυπώνονται όμως βαθιά στην ψυχή και στο μυαλό… 

Αβάνα

Πιστεύεις ότι ο αραβικός κόσμος αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο το προσφυγικό; 

Αυτό το ερώτημα είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Καταρχήν για ποιόν αραβικό κόσμο μιλάμε; Ο αραβικός κόσμος της Βόρειας Αφρικής, ας πούμε, είναι εντελώς διαφορετικός από τον αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής. Οι διαφορές αυτές είναι τεράστιες και πολυεπίπεδες κάτι που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε εάν δεν εμβαθύνουμε στο κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό υπόβαθρο αυτών των λαών και των κοινωνιών τους. Η Δύση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ο αραβικός κόσμος έχει πολλές διαφορές και εκφάνσεις μεταξύ του και για αυτό δεν θα πρέπει να ομαδοποιούμε και να τσουβαλιάζουμε κάτω από μια ταμπέλα πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους. Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι αυτή η διαφορετικότητα ως προς το πως το αντιλαμβάνονται, όμως σίγουρα έχει να κάνει με τις πολιτικές. Σύμφωνα με εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας ένα πολύ μεγάλο μέρος Σύρων προσφύγων (95%) έχουν μετακινηθεί σε 5 χώρες (Λίβανος, Ιορδανία, Τουρκία, Ιράκ και Αίγυπτος) ενώ κάποιες άλλες δεν διαθέτουν δομές φιλοξενίας. Η Σαουδική Αραβία πχ υποστηρίζει ότι φιλοξενεί πάνω από 2500000 Σύριους πρόσφυγες που δεν καταχωρούνται ως πρόσφυγες και δεν φιλοξενούνται σε δομές “για λόγους αξιοπρέπειας”. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρότι οι αριθμοί είναι μεγάλοι, εντούτοις επικρατεί μια αντίληψη ότι οι πρόσφυγες καταφεύγουν μόνο στην Ευρώπη κάτι που δεν είναι αληθές. Κι από την άλλη πάλι, αν δούμε τις χώρες οι οποίες φιλοξενούν αυτούς τους πρόσφυγες θα δούμε ότι κυρίως μιλάμε για χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου που ήδη είναι επιβαρυμένες και με περιορισμένους πόρους ενώ οι πιο πλούσιες χώρες δε δίνουν προτεραιότητα σε τέτοιου είδους πολιτικές για την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος.

Nότια Αφρική

Πως βλέπεις την Ελλάδα του σήμερα επαγγελματικά και κοινωνικά;

Σε προηγούμενη ερώτηση, μίλησα για το ότι δεν πρέπει να κάνεις εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό σου έργο. Επίσης πάρα πολύ σημαντικό είναι κατά τη γνώμη μου, να βρεις την ισορροπία εκείνη που δεν θα επιφέρει πτώση στις αξιακές και ηθικές αρχές σου ως άτομο, και μιλάω σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, νομίζω ότι έχουν χαθεί πολλές αξίες και αρχές, και στον βωμό του κέρδους καταφέραμε ως ανθρωπότητα να νοσούμε βαριά. Το αποτύπωμα αυτού του αντίκτυπου το πληρώνουμε καθημερινά με ένα τίμημα που δεν αποτιμάται ακόμα στο πλήρες μέγεθος του. Ως κοινωνία, και μιλάω για την Ελλάδα, θεωρώ ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε και χρειάζεται μεγάλη και ειλικρινής προσπάθεια από όλους μας ανεξαιρέτως, χρειάζεται ομόνοια και αλληλεγγύη για να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις που ξεπηδούν σαν άλλη Λερναία Ύδρα έτοιμη να μας κατασπαράξει. Επειδή στην ζωή μου τίποτα δεν μου έχει χαριστεί και έχω μάθει να αγωνίζομαι μέχρι τέλους, θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Απλά ο Έλληνας πρέπει να αλλάξει νοοτροπία. Χρειάζεται μια πηγή έμπνευσης η οποία να τον κάνει να αρχίσει να πιστεύει για να αισθανθεί ξανά δυνατός και σίγουρος, να τον κάνει να ξεπεράσει τις παθογένειες του, να τον παρακινήσει και να τον σηκώσει από τον καναπέ του, τον οποίο μοιρολατρικά έχει ενσωματώσει στην ψυχοσύνθεση του, να αποτινάξει από πάνω του κάθε είδους δεσμά και να πάψει να φοβάται. Το ερώτημα είναι αν μπορεί κι αν θέλει κι εγώ πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα το κάνει. Το επαγγελματικό πεδίο σίγουρα θα καλυτερέψει κάποια στιγμή, όμως αυτό δεν αλλάζει το μέγεθος της αγοράς. Το μόνο πράγμα που απομένει ως προς αυτό, είναι να τρέξει για να καλύψει το χαμένο έδαφος, ώστε να είναι ανταγωνιστικό και να αποβάλλει την εσωστρέφεια του και την αντίληψη ότι είμαστε οι καλύτεροι επειδή απλά είμαστε Έλληνες με το ένδοξο παρελθόν που ναι μεν ισχύει, αλλά δεν σημαίνει και τίποτα απολύτως, αν δεν κάνουμε τίποτα για αυτό εμείς ως απόγονοι του ένδοξου παρελθόντος μας. 

Κατάρ

Είσαι φωτορεπόρτερ ή αισθάνεσαι περισσότερο καλλιτέχνης;

Το οξύμωρο είναι ότι για τους μεν φωτορεπόρτερ δεν είμαι, ενώ για τους καλλιτέχνες φωτογράφους είμαι φωτορεπόρτερ. Για να μην δυσαρεστήσω κανέναν λοιπόν, θα πω ότι κινούμαι ανάμεσα, χαχαχα. Και θα ήθελα να τονίσω ότι καλό θα είναι να αξιολογείται το έργο και σύμφωνα με αυτό να κατατάσσουμε κάποιον ως προς το τι είναι, αν είναι αυτό ένα ζητούμενο που πρέπει να απαντηθεί. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να βάλω κάποια ταμπέλα. Εξάλλου πέρα από τη φωτογραφία με απασχολούν κι άλλα είδη τέχνης οπότε μπορείτε να με κατατάξετε όπου προαιρείστε, χαχαχα!

 Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τα μελλοντικά μου σχέδια; Δεν κάνω πολύ μακρινά σχέδια καθώς πιστεύω στο τώρα μιας και το αύριο είναι άγνωστο. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι θέλω να κάνω πολλά πράγματα και κάποιες φορές με πιάνω σαν να προσπαθώ να τα χωρέσω μέσα στον χρόνο και βλέπω ότι δεν μου φτάνει, αλλά εννοείται ότι δεν θα υπαναχωρήσω, είπαμε δεν κάνουμε εκπτώσεις. Ας έχουμε υγεία και τα υπόλοιπα θα συμβούν. Αυτό είναι μια γενική απάντηση, χαχαχα. Σε μια πιο ειδική απάντηση θα πω ότι τρέχουν διάφορα πρότζεκτ. Άλλα είναι στη διαδικασία της παραγωγής που με κρατούν σε εγρήγορση, και άλλα που είναι στην φάση της έρευνας. Σημαντικό επίσης θα είναι να απελευθερωθούμε κι από τον βραχνά αυτής της πανδημίας και των επιπτώσεων που έχει επιφέρει στις ζωές μας. Αυτό το αναφέρω γιατί θα είναι πιο εύκολο να ταξιδέψουμε. Υπάρχει στα πλάνα ένα μεγάλο σχέδιο που τίθεται επί χάρτου αυτόν τον καιρό με τους συνεργάτες μου αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα αυτή τη στιγμή. Επίσης επειδή με ενδιαφέρει το κομμάτι της εκπαίδευσης, προετοιμάζω μια σειρά εκπαιδευτικών σεμιναρίων εντελώς διαφορετικών από όσα γνωρίζουμε ως προς το περιεχόμενο της ύλης, αλλά αυτά θα ανακοινωθούν όταν θα έρθει η ώρα τους… 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Ο Δημήτρης Σιδερίδης είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης του οποίου το βραβευμένο έργο έχει προβληθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ψηφιακές εκδόσεις του κόσμου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, έχει ως βάση την Αθήνα και τη Ντόχα και παράγει περιεχόμενο σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ανθρωπολογικών θεμάτων. Είναι συνεργάτης με το CNN, παρέχοντας εικόνες και άρθρα σε ταξιδιωτικά θέματα από το Κατάρ, την Ελλάδα, την Κύπρο και αλλού. Ομοίως, συνεργάζεται με το Al Jazeera English ως φωτορεπόρτερ καλύπτοντας διάφορα θέματα που σχετίζονται με την προσφυγική κρίση, την πολιτική και τον πολιτισμό αλλά και ως photo editor για τον ιστότοπο του καναλιού. Το 2020, το αυτοεκδιδόμενο φωτογραφικό του βιβλίο Rafael Trejo - Dukes on the Ropes, για ένα ιστορικό γυμναστήριο πυγμαχίας στην Αβάνα, κέρδισε το Gold Award στο PX3 Paris Photography Prize 2020 στην κατηγορία Professional/Documentary και το 2021 το Silver Award από το Moscow International Foto Award (MIFA 2021) στην κατηγορία Book/Documentary. Το έργο του έχει τιμηθεί σε μια σειρά από διακεκριμένους διεθνείς διαγωνισμούς με βραβεία και μνείες, ενώ οι εικόνες του έχουν εκτεθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου “Master of Arts in Photography and Visual Language” από το Πανεπιστήμιο του Middlesex του Λονδίνου. 

Λευκωσία, παλιό αεροδρόμιο

WEBSITE: dimitrissideridis.com

INSTAGRAM: sideridisdimitris

LINKEDIN: sideridisdimitris

TWITTER: SideridisDimax

TRANSEUROPE: DIMITRIS SIDERIDIS http://transeuropephoto.eu/artist?artist=422

Theater Kunsthalle