Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου & Αγνή Νικολακάκι.

Εισαγωγή: Γιάννης Καστανάρας 

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Οι περγαμηνές της Φλώρας Ιωαννίδη στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής ξεκίνησαν να γράφονται από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πρωταγωνίστησε με την υπέροχη φωνή της στους Make Believe (το live τους που είχα παρακολουθήσει στο An Club μαζί με τους Honeydive, μια άλλη καταπληκτική μπάντα της εποχής, μου έχει μείνει αξέχαστο) με τους οποίους κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ και ένα mini-LP, άπαντα σημαντικοί σταθμοί στην ελληνική rock δισκογραφία χάρη στον προσωπικό ήχο του συγκροτήματος που συνδύαζε την pop ευαισθησία με τον rock δυναμισμό.

Η Φλώρα έκανε ένα διάλειμμα για να επιστρέψει την άνοιξη του 2002 με τους Ludmila (πρωταγωνιστώντας και πάλι μπροστά από άνδρες συνεργάτες) με μια και μοναδική κυκλοφορία, το Sudden / Hjärt och (το 2015 - στην ουσία ένα ακυκλοφόρητο άλμπουμ ηχογραφημένο το 2008 και τα νέα τους κομμάτια) σε πιο progressive, αλλά πάντα ενδιαφέρον ύφος.

Τα τελευταία χρόνια η Φλώρα είναι η θηλυκή φωνή των Thee Holy Strangers, καθώς μοιράζεται τα φωνητικά της μπάντας με τον Αλέξη Καλοφωλιά. Έξι χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους (όπου το Merlin's Music Box είχε βάλει κι αυτό το... χεράκι του), οι Thee Holy Strangers έχουν στο εμπόριο το δεύτερο μεγάλο τους πόνημα που έχει τίτλο Diary of the Shadow και κυκλοφορεί από την πατρινή Inner Ear Records και από την πλατφόρμα της μπάντας στο bandcamp (περισσότερα για το δίσκο στην παρουσίαση του Αντώνη Ζήβα στο Merlin's). Ζητήσαμε από τη Φλώρα να μας πει μερικές κουβέντες γύρω από το άλμπουμ και όχι μόνο, κι εκείνη είχε την καλοσύνη να απαντήσει και την ευχαριστούμε γι' αυτό.

Αύριο, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου οι Thee Holy Strangers πραγματοποιούν την επίσημη παρουσίαση του Diary of the Shadow στο ιστορικό Κύτταρο της οδού Ηπείρου και φυσικά θα είμαστε όλοι εκεί για να τους απολαύσουμε!

Έξι χρόνια μετά το  ντεμπούτο σας, οι Thee Holy Strangers επιστρέφετε δυναμικά με νέο άλμπουμ και με αλλαγές στη σύνθεσή σας. Γιατί μας αφήσατε να περιμένουμε τόσο πολύ;

Είναι πράγματι πολύς ο καιρός - πιστέψτε όμως εμένα μου φαίνεται ακόμα περισσότερο. Κάποια πράγματα όμως, δεν μπαίνουν σε χρονικά πλαίσια και περιορισμούς. Τόσο χρειάστηκε, βάλε και την υποχρεωτική πληγή της πανδημίας που σίγουρα πρόσθεσε επιπλέον στάση κινητικότητας... Ορίστε τα έξι χρόνια.

Μια πολύ σημαντική προσθήκη στην μπάντα ήταν ο ερχομός του Κλέωνα, εδώ και χρόνια ενός καταξιωμένου μουσικού στο χώρο με πλήθος περγαμηνών. Χρειάστηκε προσπάθεια για να τον πείσετε;

Δεν την έκανα την «κρούση» στον Κλέωνα εγώ, όπως φαντάζεσαι αυτά είναι σατανικές διεργασίες που γίνονται με τρόπο μυστηριώδη στο δαιδαλώδες μυαλό του κ. Καλοφωλιά. Από ό,τι είδα και κατάλαβα εκ του αποτελέσματος όμως, μάλλον δε χρειάστηκε και πολλή προσπάθεια... Ο Κλέωνας είναι σαν να έπαιζε μαζί μας από πάντα.

Μπήκατε στο στούντιο μετά το δεύτερο lockdown. Επηρέασε η πανδημία το ύφος του δίσκου σας ή δεν παρεκκλίνατε καθόλου από την αρχική σας γραφή;

Το lockdown μας πέτυχε ακριβώς με το ένα πόδι στο στούντιο, ήταν όλα ουσιαστικά πανέτοιμα για την ηχογράφηση, οπότε θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές όχι.

Listen to the scream of change… Σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι δεδομένο πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ακουστεί η κραυγή για αλλαγή και πόσο εφικτό είναι να γίνει μια αλλαγή;

Το θέμα είναι να μη φοβάσαι, ή, ακόμα χειρότερα, να μη βαριέσαι να ουρλιάξεις. Το θέμα είναι, να μη θεωρείς πως η κραυγή είναι χαμένος κόπος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα για μένα. Και βέβαια, να φροντίζεις να ακούς και τις κραυγές των άλλων, να μην κλείνεις τα αυτιά σου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνεις όταν κάποιος ή κάποια δίπλα σου ουρλιάζει. Η αλλαγή έρχεται όταν αποδέχεσαι πως η ανάγκη για κραυγή ισούται με ανάγκη για δραστηριοποίηση...

Ζώντας στην πιο επικίνδυνη εποχή μετά τον τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται παγκόσμια γεγονότα που η γενιά μας δεν πίστευε ότι θα έβλεπε ούτε ότι θα άφηναν μια τόσο βλοσυρή παρακαταθήκη στην ιστορία. Ποιος πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σου ο ρόλος των καλλιτεχνών και πόσο θα μπορούσαν να επηρεάσουν για να μπει ένα τέλος σε αυτήν παράνοια που ζούμε;

Η τέχνη είναι από πάντα εδώ για να βοηθά τους ανθρώπους και αποσυμπιέζουν και να επικοινωνούν όλα αυτά που τους επιβάλλει η ζωή μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων, είτε είναι ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Όσοι και όσες ασχολούνται με την τέχνη, νομίζω δρουν υποστηρικτικά στο κοινωνικό σύνολο, δίνουν φωνή, σχήμα, κίνηση, ρυθμό σε σκέψεις και συναισθήματα κοινά και συχνά ανομολόγητα - και νομίζω πως εδώ είναι και η δύναμή τους: η υπενθύμιση πως κανείς και καμία, δεν είναι μόνοι.

Τελικά πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η «αλλαγή» στο δημιουργικό πλαίσιο των Holy;

Μα η αλλαγή είναι ίσως το ένα πράγμα που παίζει ρόλο στα πάντα, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο - πόσο μάλλον στις δημιουργικές διαδικασίες. Τώρα, στην δική μας περίπτωση και μέσα από τα δικά μου μάτια και αυτιά, νομίζω πως η αλλαγή έχει φέρει την εξέλιξη, και θεωρώ πως αυτό είναι κάτι θετικό. Δε ξέρω, θα μας πείτε κι εσείς!

Eίσαι μια γυναίκα εν μέσω ανδρών κάτι που εξάλλου το έχεις… συνηθίσει ήδη από την εποχή των Make Believe. Είναι μια εποχή όπου γίνονται σημεία και τέρατα σε βάρος των γυναικών, απροκάλυπτη βία και στυγνές δολοφονίες. Ποια είναι η δική σου θέση απέναντι σε αυτό και τι έχεις να προτείνεις στις γυναίκες της σκηνής σχετικά με αυτό. Οι καταγγελίες και οι διαδηλώσεις είναι αρκετές;

Τα σημεία και τα τέρατα εναντίων των γυναικών, οι δολοφονίες, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η φίμωση υπήρχαν πάντα, δεν γίνονται ξαφνικά τώρα. Απλά τώρα ΚΑΠΟΙΑ από αυτά, βλέπουν πλέον το φως της δημοσιότητας. Το πιο τραγικό για μένα είναι πως πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που κάτι βγαίνει στη φόρα, που σημαίνει πως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, είτε κάποια -πολύ άρρωστα- πράγματα τα θεωρεί τόσο φυσιολογικά που δεν τα παρατηρεί καν, είτε, ακόμα χειρότερα, τα παρατηρεί - αλλά όσο δεν αφορούν κάποιο άτομο του στενού οικογενειακού/φιλικού κύκλου, επιλέγει να μην ασχοληθεί καθόλου. Οι καταγγελίες και οι διαδηλώσεις είναι πάρα πολύ σημαντικές. Είναι σημαντικές για να στηρίζονται τα θύματα, είναι σημαντικές για να βρίσκουν το θάρρος τα φοβισμένα κορίτσια και αγόρια να μιλήσουν, είναι σημαντικές για την διατάραξη αυτής της εικόνας του «Αχ την καημένη τι έπαθε αλλά έτσι είναι η ζωή, ήταν άτυχη». Είναι σημαντικές για τους θύτες να αρχίσουν να το σκέφτονται και δεύτερη και τρίτη φορά πριν σηκώσουν το χέρι τους, πριν επιτεθούν. Βέβαια, όσο οι καταγγελίες δεν εξελίσσονται σε συλλήψεις και παραδειγματικές καταδίκες, η δουλειά μένει μισή, κι όσο αυτό δεν συμβαίνει, απλά επιβεβαιώνεται πως τελικά δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα...
Στις γυναίκες της σκηνής δεν έχω να προτείνω τίποτα, δεν νομίζω ότι χρειάζονται κάποια προτροπή, μια χαρά τα πάνε - και, σε σύγκριση με παλιότερα είναι και πάρα πολλές, πράγμα που με κάνει και χαμογελάω. Αντίθετα, στους άντρες της σκηνής έχω να προτείνω να προσέχουν να μην αναπαράγουν, ακόμα και υποσυνείδητα, συμπεριφορές απέναντι στις θηλυκότητες -αλλά και γενικότερα- που δεν τιμούν ούτε τους ίδιους ούτε την καλλιτεχνική τους έκφραση και παραγωγή.

Σαν Φλώρα δραστηριοποιείσαι έντονα και σε όλα αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στα Εξάρχεια: ανελέητη βία της αστυνομίας, αποφασίζομεν και διατάσσομεν ενός δημάρχου που έχει αποδειχθεί αποτυχημένος από τον πρώτο κιόλας μήνα της θητείας του, ένα κράτος που κρατάει ένα αποπνικτικό φίμωτρο για καθένα που προσπαθεί να εκφράσει αντίθετη γνώμη ή πρόταση. Πώς τα βλέπεις όλα αυτά και τι πιστεύεις ότι θα γίνει τελικά;

Είναι το λιγότερο ζοφερή η κατάσταση που βιώνουμε στην ευρύτερη γειτονιά μας, στα Εξάρχεια, από την πλατεία ως τον λόφο του Στρέφη, με τις λαμαρίνες, τις περιφράξεις και την 24ωρη πλέον, αναγκαστική καθημερινή συμβίωσή μας με ανεξέλεγκτες αστυνομικές δυνάμεις παντός τύπου. Δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην καρδιά της Αθήνας συμβαίνει οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αυτή η εξόφθαλμη, καθαρά πολιτική επίθεση σε μια ολόκληρη γειτονιά, στο όνομα και με τη μεταμφίεση μιας δήθεν «ανάπλασης» που δεν υπολόγισε σε καμία της φάση αυτούς που υποτίθεται πως έρχεται να υπηρετήσει, τους ανθρώπους που κατοικούν στη γειτονιά αυτή. Ακόμα πιο εξοργιστική είναι η απόλυτη αγνόηση οποιασδήποτε διαδικασίας, ακόμα και νομικής - τα πάντα φαίνεται να λειτουργούν με συμφωνίες μεταξύ του δήμου και των ιδιωτικών συμφερόντων, παραβλέποντας ακόμη και στοιχειώδεις νόμιμες διαδικασίες... Είναι τόσο βαθιά παράλογο αυτό που συμβαίνει, που μια λογική απάντηση στο «τι θα γίνει τελικά» μου είναι αδύνατον να τη δώσω. Αυτό που ξέρω είναι πως υπάρχει κόσμος, πολύς, που το έχει πάρει προσωπικά και αντιστέκεται με ό,τι μέσο έχει - και στο τέλος-τέλος, η μόνη μάχη που είναι σίγουρα χαμένη, είναι αυτή που δεν δίνεται.

Πιστεύεις ότι θα καταφέρουμε τελικά να τραγουδήσουμε το τραγούδι της ελπίδας;

Μα αυτό τραγουδάμε. Για τί άλλο να τραγουδήσουμε;

Κλείνοντας, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Προς το παρόν θέλουμε να παίξουμε επιτέλους αυτά τα τραγούδια που περιμένουν τόσα χρόνια να ζωντανέψουν!

Oι Thee Holy Strangers είναι:

Φλώρα Ιωαννίδη: φωνή

Αλέξης Καλοφωλιάς: φωνή, κιθάρα

Κλέων Αντωνίου: κιθάρες

Ανδρέας Λάγιος: μπάσο

Κώστας Χρυσόγελος: τύμπανα

facebook

bandcamp

Περισσότερες πληροφορίες για το Diary of the Shadow ΕΔΩ

 

H Αγνή Νικολακάκι είναι το νέο ταλέντο μας...