Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Φωτογραφία: Δημήτρης Σιδερίδης
Το λευκό ύφασμα κάλυψε το κορμί της από τους ώμους μέχρι τα πέλματα. Γυναίκες που δεν γνώριζε καν προσπαθούσαν να επιβάλουν με μανία αυτή την άοσμη γάζα στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα της λες και ήθελαν να την εκδικηθούν. Αλλά όχι, η γάζα δεν ήταν άοσμη, είχε μυρωδιά, είχε τη μυρωδιά εκείνη που είναι στο ενδιάμεσο, τη μυρωδιά που βγαίνει από τους πόρους που υπάρχουν στο δέρμα των ζωντανών και αναμειγνύεται με τον θάνατο. Και αυτή η μυρωδιά πότισε κάθε ίνα του λευκού υφάσματος που θα την συντρόφευε στην επόμενη της Ιθάκη.
Τελικά δεν έχει σημασία το ταξίδι, έχει σημασία η κάθε στάση που κάνεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Και η κάθε στάση καθορίζει την πορεία σου σε αυτή ή στην επόμενη ζωή. Έτσι ένιωθε σήμερα, ότι η κάθε επαφή του λευκού υφάσματος με τη σάρκα της αποτελούσε τη στάση που είχε κάνει στη ζωή της μέχρι να φτάσει εδώ, στον τελικό προορισμό κάθε πλάσματος. Και η επαφή άλλοτε ήταν χαλαρή και άλλοτε έντονη, άλλοτε ήταν σαν χάδι και άλλοτε ήταν εκδικητική λες και αυτές οι γυναίκες που δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της τη γνώριζαν. Γνώριζαν το παρελθόν της, τα μυστικά της, τα προτερήματα, τα ελαττώματά και τις αμαρτίες της. Αυτές οι γυναίκες γνώριζαν τις στάσεις που είχε κάνει το καράβι της μέχρι να φτάσει στη δική της Ιθάκη. Αυτές οι γυναίκες την εκδικούνταν που είχε νιώσει κάποτε ελεύθερη, που κάποτε έτρωγε, κοιμούνταν και πορεύονταν χωρίς τύψεις. Γι αυτόν τον λόγο, αυτά τα γυναικεία χέρια προσπαθούσαν ώρα τώρα να της φορέσουν το λευκό ύφασμα που μια μέρα πριν είχαν αναγκαστεί να το μετατρέψουν σε ρούχο. Θαρρούσε πως το έκαναν με χαρά και όχι με λύπη. Τη μισούσαν επειδή αυτή είχε ζήσει ενώ εκείνες όχι. Και δεν θα ζούσαν ποτέ επειδή είχαν κληθεί από έναν αόρατο νόμο να αποτελούν τον ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας της κάθε ύπαρξης.
Όμως σε όλη τούτη την προσπάθεια υπήρχε μία παρασπονδία, μία αθέτηση της μυστικής συμφωνίας μεταξύ του ρούχου και των γυναικών. Πλησιάζοντας προς το τέλος, το ίδιο το ρούχο έπαιρνε πρωτοβουλίες, αυτονομούνταν και έδινε εκείνο πια τις εντολές στα γυναικεία χέρια να χαλαρώνουν ή να εντείνουν τις κινήσεις τους επειδή ήθελε να τελειώνει με τη διαδικασία για να μπορέσει να θριαμβεύσει ως το τελευταίο της ρούχο. Ήθελε να πάρει πανηγυρικά τη θέση που του άρμοζε και να γίνει το νέο της καράβι για το ταξίδι στην αιωνιότητα.
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
