Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
1 Μαΐου 2023: αργία κι όχι απεργία. Συννεφιά και ηρεμία στις γωνιές της πόλεις. Κατάλληλη, ίσως, ημέρα για να γίνει ένας μικρός απολογισμός της μουσικής του 2023 που ήρθε και κάτι άφησε. Έχει όμως άραγε κάποια σημασία να να καταμετράς τι ακούς; Μάλλον όχι. Αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος να κρατάς ημερολόγιο. Από την Πρωτοχρονιά ως την Πρωτομαγιά, με μια διαδρομή ήχου, λοιπόν...
Στις 20 Ιανουαρίου του 2023 κυκλοφορεί το Nakshatra, ένα άλμπουμ δύο βιολιστών από τη Νέα Υόρκη, της Trina Basu και του Arun Ramamurthy. Η πολιτισμική τους καταγωγή και η εσωτερική χροιά του ήχου δημιούργησαν ένα μουσικό ταξίδι που ξεπερνά τα πλαίσια της μουσικής τυπικής νόρμας και μένει στο αυτί ως κάλεσμα. Ένας καλός οιωνός για την νέα χρονιά που άρχισε να διαγράφεται.
Λίγες μέρες αργότερα και πριν φύγει ο Ιανουάριος, άκουσα το νέο άλμπουμ του John Cale και το πρώτο σινγκλ από το ακυκλοφόρητο ακόμα άλμπουμ της Josephine Foster. Λίγο πολύ ήξερα τι να περιμένω από αυτούς τους δύο και, πράγματι, το βρήκα αβίαστα στις δουλειές τους που μου άρεσαν με την πρώτη ακρόαση. Δεν ήταν όμως άλλη μια ακόμη αποκάλυψη κι έτσι συνέχισα να ψάχνω για οιωνούς. Τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Yo La Tengo με τίτλο This Stupid World, πολύ όμορφο, συνεκτικό στον ήχο, οικείο στο συναίσθημα. Ούτε κι αυτό ήταν όμως ένα οιωνός του τι έπεται. Μα που είχαν πάει, τέλος πάντων, οι οιωνοί; Ευτυχώς, σχεδόν έμεινα με την απορία, επειδή έφτασε στο αυτί μου μια νέα DIY δουλειά από τη μακρινή Καλιφόρνια. Ο Steven R. Smith είναι παλιός στο κόλπο της ψυχεδέλειας χωρίς ταμπέλα. Και ναι οι οιωνοί δείξαν ευμενείς στο Dawn, τη νέα του δουλειά των Ulaan Passerine.
Ο Μάρτιος μπήκε βαρύς, με μυρωδιά θανάτου. Όμως, όπως η μουσική υπάρχει στη χαρά, υπάρχει και στη θλίψη. Ειδάλλως δεν είναι μουσική αλλά κλαμπατσίμπανα εκτόνωσης. Στις 17 Μαρτίου, κυκλοφόρησε το πολύ μελωδικό άλμπουμ For the Fallen Dawn του Joseph Allred, ενός κιθαρωδού από τον αμερικάνικο Νότο που τον παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Άλλος ένας οιωνός για το γενικότερο σκοτάδι εκείνων των ημερών; Ίσως...
Και δεν το άφησε έτσι το πράγμα ο Μάρτιος. Όσο περνούσαν οι μέρες του, αγαπημένοι κιθαρωδοί κυκλοφόρησαν τις νέες δουλειές τους . Η άνοιξη άρχισε να ξεπροβάλει με 6χορδη και 12χορδη μορφή. Ο Harry Taussig στα 82 του και ο Elijah McLaughlin με ένα ελεύθερο σχήμα, θαρρείς και ήθελαν να πουν ότι το φως και το σκοτάδι παίζουν πάντα παρέα στη ζωή, κυκλοφορούν το 80 και το ΙΙΙ αντίστοιχα.
Κι έρχεται ο Απρίλης της λησμονιάς, των γιορτών του Πάσχα, της προκήρυξης των εκλογών, γύρω γύρω τα χρόνια που περνάν, και η ίδια συμμετρία, θαρρείς και η Αθήνα, παρά τις τρομακτικές αλλαγές της τελευταίας δεκαπενταετίας, μπαίνει στον μούσκιο κάθε Απρίλη και αταβιστικά επαναλαμβάνει το τελετουργικό μιας άνοιξης που δε φάνηκε στην ώρα της. Μουσικοί από τα παλιά που φρόντιζαν να επινοούν εκ νέου τον όποιο εαυτό τους, έσκασαν μύτη μέσα στο μήνα, δίνοντας τον τόνο ότι η επανάληψη ποτέ δεν ήταν ο μήτηρ καμιάς μαθήσεως. Ο Alan Bishop με τους Dwarfs of East Agouza και το High Tide In The Lowlands και ο Rοbyn Hitchcock με το Life After Infinity, ξέρουν καλά πως πάει και αυτόν τον Απρίλη άπλωσαν σανίδα σωτηρίας και τη μουσική που δε χάνεται όσο οι άνθρωποι ωριμάζουν και φθίνουν ηλικιακά, αλλά παραμένει παρούσα όσο το κοντέρ γράφει.
Κι ο Μάιος που μπαίνει σήμερα; Θα φέρει άραγε νέους οιωνούς ή θα μείνει ο προάγγελος της θερινής ραστώνης; Έχει άραγε καμιά σημασία;
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
