Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Στο παρόν κείμενο το τρίτο μέρος με συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για όμορφα δισκάκια από εγχώριες μπάντες που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...
SCREAMING dEAD BALLOONS
Η μόνη μου ένσταση για τη νέα, D.I.Y. κυκλοφορία των Screaming Dead Balloons είναι η μικρή της διάρκεια. Είναι τόσο όμορφα τα τρία κομμάτια του «Cockroach’s Vanity», του νέου ΕΡ της τριμελούς παρέας μπάντας από τον Θεσσαλικό Κάμπο, που τα 12μιση λεπτά είναι, γαμώτο, πολύ λίγα. Χαλάλι τους, όμως! Ευτυχώς τα παιδιά έχουν κάμποσες άλλες δουλειές για να ανατρέχουμε. Ακούω και ξανακούω εδώ και δυο τρεις μέρες αυτά τα τρία διαμαντάκια και πάντα όλο και κάτι θα βρω για να με κάνει να χαμογελάσω. Από τους «ανατολίτικους» υπνωτικούς ρυθμούς του «Masha Amini» (προς τιμήν της 22χρονης Ιρανής Masha Amini που συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2022 από τη θρησκευτική αστυνομία των μουλάδων επειδή δεν φορούσε τη χιτζάμπ όπως ορίζει ο ιρανικός νόμος και δολοφονήθηκε έχοντας υποστεί ανελέητο ξυλοδαρμό) με την προσθήκη ενός «τρελού» κλαρινέτου, και την ψυχεδελική του προσέγγιση του «Generation F», μέχρι το πάνκικο «Free Fall» που ανοίγει το ΕP και που θα έκανε τον Howard Devoto να δακρύσει, οι Screaming dEAD Balloons απογειώνονται, αποδεικνύοντας ότι η σχεδόν 15ετής παρουσία τους στα τεκταινόμενα αυτής της ταλαίπωρης χώρας είναι ένα ακόμη αναγκαίο δομικό στοιχείο στο πλήθος των ροκ συγκροτημάτων που συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ανά την Ελλάδα. Το «Cockroach’s Vanity» είναι και «noiz» και ψυχεδελικό και garage, αλλά πάνω από όλα είναι μια ακόμη απόδειξη ότι οι καλές ιδέες συνήθως αποδίδουν γευστικούς (έστω και… ολιγόλεπτους-γκρρρρ!) καρπούς. Bravissimo!
KICKING NERVE
Με δυο άλμπουμ στο ενεργητικό τους, το Bipolar του 2017 και το Death at Your Pleasure του 2022, και με ένα πολύ πρόσφατο, θαυμάσιο βίντεο του Τάσου Γκολέτσου για το τραγούδι «Arena» (από το δεύτερο LP), με τη φιλική συμμετοχή της ηθοποιού και χορογράφου Σύλιας Καρφοπούλου, οι Kicking Nerve έχουν βάλει μπροστά τις punk μηχανές τους και ελπίζω σύντομα να ακούσουμε καινούργιο υλικό, επειδή το αθηναϊκό κουαρτέτο (τρία αγόρια κι ένα κορίτσι) φαίνεται να έχει όλα τα απαιτούμενα προσόντα για να δώσει φρεσκάδα στο είδος που υπηρετεί τίμια - αν σας λείπουν οι Deus X Machina, που αποκλείεται να μη σας λείπουν (σε όλους λείπουν), οι Kicking Nerve είναι αυτό που χρειάζεστε σαν ένα είδος αποζημίωσης και σαν ακόμη μια ελπίδα για το μέλλον της εγχώριας σκηνής...
UNDER THE SUN
Και ενώ κοντεύουν να κλείσουν την πρώτη δεκαετία του βίου τους ως συγκρότημα, οι Under The Sun έχουν ήδη το πρώτο τους άλμπουμ «να τρέχει» με τίτλο The Bell Of Doom, έξι χρόνια μετά το Vol I την πρώτη τους κυκλοφορία (η διάρκεια της οποίας δικαιολογούσε άλμπουμ - αλλά αφού τα παιδιά χαρακτηρίζουν το The Bell Of Doom ως το ντεμπούτο τους, ποιος είμαι εγώ για να τους χαλάσω τη ζαχαρένια; Στο προκείμενο: οκτώ κομμάτια, όπου σχεδόν όλο φάσμα του stoner rock περνάει από χωνευτήρι σε έναν καταιγισμό από riff και σόλα, με μια rhythm section που σου κάνει ζημιά στο στομάχι και μια φωνή από το υπερπέραν. Οι Under The Sun βυσσοδομούν απολαυστικά στο είδος, βάζουν στο μίξερ τα πάντα, από τους Sabbath μέχρι τους Kyuss και τους Nightstalker, περνάνε τους Corrosion Of Comformity από το σουρωτήρι και χτίζουν ηχητικά τείχη επικών διαστάσεων, από τις επάλξεις των οποίων εκτοξεύονται ογκόλιθοι που διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Το The Bell Of Doom κυκλοφορεί ψηφιακά και σε περιορισμένα CD και βινύλια από την Sound Effect Records...
THE SENCES
Γκαραζιές και κόντρα γκαραζιές - αυτό προσφέρουν εντίμως οι The Sences από τον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης στο ντεμπούτο άλμπουμ τους που έχει τίτλο Better Than Before και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό σε βινύλιο από την ανεξάρτητη δισκογραφική του Πέρη Μίχου, Lost In Tyme, ένα label που εδώ και χρόνια τιμά το είδος και με το παραπάνω με κυκλοφορίες που αν μη τι άλλο σου φτιάχνουν τη διάθεση. Και αυτό ακριβώς κάνουν οι Scences, έξι σχεδόν αμούστακα παλικαράκια που πέρσι κυκλοφόρησαν το πρώτο τους, σχεδόν εξαντλημένο, επτάιντσο στην ίδια εταιρεία και τώρα έρχονται με μια ολοκληρωμένη δουλειά δώδεκα τραγουδιών για να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στην ελληνική σκηνή που φαίνεται να ευδοκιμεί, τουλάχιστον ως προς την πληθώρα των συγκροτημάτων που εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της επικράτειας. Οι Scences, λοιπόν, στέκουν στο ύψος των περιστάσεων και μπαίνουν με τα μπούνια στο παιχνίδι ανοίγοντας τα χαρτιά τους και προσφέροντας μια σειρά μελωδικών τραγουδιών με ζωηρές ψυχεδελικές πινελιές και με τη farfisa να κλέβει την παράσταση. Οπότε, κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι πως βρίσκεσαι σε κάποιο γκαράζ μιας άγνωστης αμερικανικής κωμόπολης κάπου στα mid-sixties και παρακολουθείς τα φιλαράκια σου να ιδρώνουν παίζοντας μουσική μόνο για πάρτη σου...
EMPTY FRAME
Progressive ψυχεδέλεια με έντονο τα kraut και classic/hard rock στοιχεία, σε ένα λυρικό ταξίδι από το σκοτάδι στο φως. Κάπως έτσι ακούω τους Empty Frame, ένα συγκρότημα από την Αθήνα που μετράει σχεδόν είκοσι χρόνια ζωής και από το 2011 και μετά μας έχει φιλοδωρήσει με έξι ολοκληρωμένα άλμπουμ (συμπεριλαμβανομένων των σάουντρακ για τη σειρά του MEGA «Ηρωίδες» και την παράσταση της χορογράφου Στέλλας Φωτιάδη «Χέρια»). Έξι χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά που είχε τίτλο Who Wants to Ride The Horse, το πενταμελές σχήμα επιστρέφει με το Underdogs, ένα rock άλμπουμ με την παλιά καλή σημασία που είχε αυτό το μαγικό μουσικό είδος στα seventies, πριν το punk σηκώσει κεφάλι για τα καλά και τα πάρει όλα αμπάριζα. Δίπλα στα «κλασικά» όργανα, το τσέλο και το βιολί χρωματίζουν τον γενικότερο ήχο ή συμμετέχουν ενεργά στο χτίσιμο των συνθέσεων, ενώ τα φωνητικά, δυνατά και μελωδικά, συμπληρώνουν άρτια το ποικίλο «πηγαινέλα» του μουσικού φάσματος. Πιο πλήρεις από ποτέ, στην τελευταία τους δουλειά οι Empty Frame είναι γεμάτοι ιδέες που εύχομαι να τις εκμεταλλευτούν κατάλληλα στο μέλλον ώστε να μας χαρίσουν κι άλλες τέτοιες όμορφες στιγμές…
(Το Underdogs κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και ψηφιακά)
ZIVANISHED
Σούπερ αθυρόστομοι, και σούπερ βλάσφημοι (δείτε τα εξώφυλλα των κυκλοφοριών τους και θα καταλάβετε), οι τρεις Zivanished (στα κυπριακά φαντάζομαι ότι σημαίνει «λιώμα από τη ζιβανία» - εμένα αλλού πήγε αρχικά ο νους μου, αλλά όπως μου εξήγησε Ελλαδίτης φίλος, ζιβανία είναι παραδοσιακό κυπριακό απόσταγμα, το οποίο παράγεται από στέμφυλα, δηλαδή το υπόλειμμα σταφυλιών που πιέστηκαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας οινοποίησης, συμπεριλαμβανομένων των μίσχων και των σπόρων), οι Zivanished, επαναλαμβάνω, ζουν και δημιουργούν στη Λευκωσία παίζοντας ένα μείγμα από thrash, death metal και hardcore υψηλών ταχυτήτων άδοντας και μουγκρίζοντας στην κυπριακή διάλεκτο – αν δεν έχετε φαντασία ή ρίζες στο πολύπαθο νησί μάλλον θα χρειαστείτε μεταφραστή. Οι ίδιοι οι Zivanished (στα live τους εμφανίζονται χορεύτριες με φωτιές) διατείνονται ότι έχουν επιρροές από την ελληνική και την ανατολίτικη παράδοση – ακούστε το «Sto Xorkon» (δηλ. «στο χωριό») και το φινάλε του «Roulla» (τα ριάλια;), αμφότερα από την πρώτη τους δουλειά. Προς το παρόν έχουν δυο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, το άλμπουμ 100% Αγνόν Κυπριακόν Ξύλον (γαμώ τα εξώφυλλα!) το 2019 και το ΕΡ «Σεξ Βία Ζιβανία» που μόλις κυκλοφόρησε.
Γαμεί τζιαι ρέσσει. Όπως τζιαι το ρέσιν (γαμεί κι αρέσει όπως το ρέσιν - όπου "ρέσιν", κυπριακό έδεσμα). Απολαυστικοί, διασκεδαστικοί και… to the ponint. Δεν συστήνονται για τους ακόλουθους του πολιτικαλκορεκτισμού…
PROJECT SACROMONTE
Αφού «αποδόμησε» τους Ramones στην πρώτη της δουλειά και τους Rolling Stones στη δεύτερη, η μουσική κολεκτίβα Project Sacromonte, πάντα υπό τη συνθετική καθοδήγηση του Γιάννη Αφένδρα των Mr. Highway Band, επιστρέφει όχι μόνο δυναμικά αλλά και απολύτως δημιουργικά για να παρουσιάσει το άλμπουμ Poems of Everyday Life, ένα σύνολο ακουστικών τραγουδιών - σύγχρονες μπαλάντες που αντλούν από το πηγάδι της folk και της americana, ανάμεικτες με Dylan-ικές μελωδίες και τις καλύτερες στιγμές των Simon & Garfunkel (το «Forever With You» είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια). Και είναι πράγματι εντυπωσιακό πώς μέσα από τη φαινομενική απλότητα του συγκεκριμένου δίσκου αναβλύζουν τόσες διαφορετικές μελωδίες που οι Project Sacromonte τις έχουν επεξεργαστεί επιδέξια, συνδέοντας τρυφερά το παρελθόν με το παρόν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το τελικό συμπέρασμα που εξάγεται από το Poems of Everyday Life είναι ο ίδιος ο τίτλος του και ο λιτός σχολιασμός της ίδιας της μπάντας: λόγια που μιλούν συναισθήματα, αγωνίες, σκέψεις, ο χρόνος, οι αναμνήσεις, οι απογοητεύσεις και οι προσπάθειες, η μοναξιά και η συντροφικότητα, το παρελθόν, το μέλλον, αλλά πάνω απ' όλα το παρόν. Θα πρόσθετα την ελπίδα, γιατί τελικά αυτή απομένει...
BONZAI
Εντάξει, το παραδέχομαι: την πρώτη φορά που άκουσα το “Βlues for the Red Sun” των Kyuss, με πήραν τα ζουμιά καθώς δεν πίστευα ότι θα άκουγα ξανά ήχους που ήταν τόσο κοντά στα πρώτα μου ροκ ακούσματα και ταυτόχρονα έμοιαζαν τόσο φρέσκοι, καυτοί και ζουμεροί, θαρρείς και μόλις είχαν μόλις βγει από τον φούρνο του καλύτερου ζαχαροπλάστη. Δεν προβαίνω σε συγκρίσεις – άλλωστε οι Kyuss διέγραψαν την πορεία τους, έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν κλέβοντας την παράσταση και… τα μεθεόρτια λίγο πολύ τα γνωρίζουμε όλοι όσοι αγαπάμε το είδος. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες με τρώει το σαράκι του “Seeds To Roots”, του πρώτου άλμπουμ των Θεσσαλονικιών Bonzai που κυκλοφόρησε πριν από 77 μήνες, τον Ιανουάριο του 2019, και για κάποιον απολύτως κατανοητό λόγο έχω κολλήσει μαζί του και δεν λέω να ξεκολλήσω. Οφείλω επίσης να ομολογήσω ότι τους Bonzai δεν τους είχα υπόψη μου ούτε καν σαν όνομα, αλλά δεν ντρέπομαι ούτε σταλιά γι’ αυτό επειδή, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν πιστεύω ότι «κάθε πράγμα στον καιρό του», αλλά ότι το καλό πράγμα (μερικές φορές) αργείς να το ακούσεις – στη μουσική άλλωστε ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. 77 μήνες σίγουρα δεν ήταν λίγοι, ούτε για το συγκρότημα ούτε για τους φίλους του, αλλά τα καλά νέα είναι ότι το νέο άλμπουμ των οι Bonzai ήδη κυκλοφορεί με τον δυσοίωνο τίτλο Nightmare Always Ends The Dawn, οπότε… ακολουθήστε τους και δεν θα χάσετε…
RATTLESQUAD
Σκληρό rock με μελωδικά περάσματα όπως τους τα δίδαξαν οι Metallica και τα χρησιμοποιούν σαν εργαλείο διοχέτευσης για το χτίσιμο ριφ της κιθάρας πριν καταλήξουν σε δυναμικά σόλο, ρυθμοί που εναλλάσσονται για να χτίσουν τον σκελετό της μουσικής τους, ενίοτε με μετα-thrash αλλά και progressive πινελιές - κάπως έτσι συστήνονται στον ακροατή οι Rattlesquad με το πρώτο τους άλμπουμ που έχει τίτλο 1233 και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Μια ποικιλία από όμορφες δημιουργίες με πολλούς κοινούς παρονομαστές, "αίμα, ιδρώτας, δάκρια και... μπύρες, πόνος, απόγνωση, ελπίδα, εξιλέωση", σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της μπάντας - και το σύνολο άκρως ενδιαφέρον. Οι Rattlesquad κατακτούν επάξια μια καλή θέση στη λίστα με τα νεοεμφανιζόμενα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής και μένει να διαπιστωθεί αν ο καρπός από αυτήν την πρώτη τους ευοίωνη προσπάθεια θα γίνει το θεμέλιο πάνω στο οποίο οι τέσσερις αγριόφατσες από την Αθήνα θα στηρίξουν το μελλοντικό τους οικοδόμημα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Μερικά συγκεντρωτικά αποτελέσματα εγχώριων μουσικών προϊόντων (Μέρος Δεύτερο)...
Μερικά δισκάκια εγχώριας παραγωγής που μου έφτιαξαν το κέφι εν μέσω πανδημίας (Μέρος Πρώτο)...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
