Γράφει ο Θανάσης Μήνας
Δύο από τα κορυφαία afro jazz-funk άλμπουμ των 70’ς, αλλά και της οποιασδήποτε άλλης εποχής, ανήκουν σε μια παρέα εφτά μουσικών που δεν είχαν σχέση με την Αφρική, όχι άμεση τουλάχιστον. Όχι, όλοι τους ήταν «αυτόχθονες Μακρονησιώτες», κατάγονταν δηλαδή από το Long Island της Νέας Υόρκης, όπου φόρμαραν το 1970 το σχήμα των Bobby Boy Congress. Η σύνθεσή τους περιλάμβανε τους Bobby Boy στα φωνητικά, Larry Jones στις κιθάρες, Lafayette Hudson στο μπάσο, Frank Abel στα κίμπορντς, James Buttacavoli και Arthur Young στα πνευστά, Ernest "Donny" Donable στα ντραμς και Keno Speller στα λοιπά κρουστά.
Αρχικά οι Bobby Boy Congress έπαιζαν τυπικό χορευτικό funk, στο στιλ ας πούμε των Fatback Band ή των πρώιμων Cool & the Gang. Επειδή όμως εκείνα τα χρόνια υπήρχε υπεραφθονία από τέτοιες μπάντες στην πατρίδα τους, αποφάσισαν να ξενιτευτούν και να αναζητήσουν την τύχη τους στο Παρίσι - που πάντα ήταν φιλόξενο και ευπροσήγορο στις μουσικές και στην κουλτούρα των Αφροαμερικανών.
Όταν ο Bobby Boy επέλεξε να επιστρέψει στις ΗΠΑ, οι υπόλοιποι παρέμειναν στη γαλλική πρωτεύουσα και μετονομάστηκαν σε Ice. Με αυτό το όνομα συμμετείχαν ως session μουσικοί σε πλήθος ηχογραφήσεων που έκανε ο ντόπιος παραγωγός Pierre Jaubert στα στούντιο Parisound. Στο ίδιο στούντιο ηχογράφησαν το 1973 το άλμπουμ Each Man Makes His Own Destiny, το πρώτο από τα πέντε συνολικά που κυκλοφόρησαν με αυτό το όνομα στη δεκαετία του ‘70, έως και το 1978 που διαλύθηκαν. Μέχρι να συμβεί το «μοιραίο» πρόλαβαν να πάρουν σύσσωμοι μέρος και σ’ ένα «παρισινό» άλμπουμ του σπουδαίου πιανίστα της jazz, Mal Waldron. Αργότερα, πάντα στο Παρίσι, θα συνεργάζονταν και με τον πιανίστα του blues Sunnyland Slim, στο συνεργατικό άλμπουμ Depression Blues (1975).
Το disco funk των Ice ήταν κυρίως το μέσο τους για να βγάζουν τα προς το ζην και ήταν μάλλον περιοριστικό για τους ίδιους τους μουσικούς. Η ίδια η εποχή τους, η εποχή του Black Power και της «Επιστροφής στην Αφρική», ευνοούσε τα πιο ανήσυχα και τολμηρά πνεύματα. Τα μέλη των Ice στο Παρίσι είχαν έλθει σε άμεση επαφή με την αφρικανική ρυθμολογία και γενικά με τις αφρικανικές moσικές παραδόσεις. Κατοικούσαν εξάλλου στο 18o Διαμέρισμα, στη συνοικία Goutte d'Or, στην καρδιά της μαγρεμπίτικης συνοικίας της πόλης.
Διευρύνοντας όμως τις επιρροές τους, υπό την επίδραση του αφρικανικού, διασπορικού περιβάλλοντος, οι Ice μετονομάστηκαν σε Lafayette Afro Rock Band (συμμετείχαν οι ίδιοι ακριβώς μουσικοί). Διάλεξαν αυτό το όνομα θέλοντας ακριβώς να τονίσουν (και να τιμήσουν) της απώτερες αφρικανικές καταβολές της μουσικής τους. Επιπλέον, η αναφορά στον Gilbert du Motier, μαρκήσιο του La Fayette, υπογράμμιζε τη γαλλοαμερικανική φιλία (ως γνωστόν, o Lafayette είχε σημαντικό ρόλο τόσο στην Αμερικανική όσο και στη Γαλλική Επανάσταση - αν και στη δεύτερη εκπροσωπούσε την πιο ρεφορμιστική φράξια της).
Το 1974, πάντα με παραγωγό τον Pierre Jaubert, οι Lafayette Afro Rock Band ηχογράφησαν το άλμπουμ Soul Makossa, που χρωστούσε φυσικά τον τίτλο του στην διασκευή τους στο ομώνυμο κομμάτι του Manu Dibango, που άνοιγε τον δίσκο. Μαζί με το “Hihache”, που σαμπλαρίστηκε αργότερα από κάμποσα σχήματα του hip hop (De La Soul, Digital Underground, Wu Tang Clan, κ.ά.), ήταν οι πιο ξεχωριστές στιγμές ενός στο σύνολό του ζόρικου afro jazz-funk fusion.
Το 1975 έμελλε να ακολουθήσει ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους με το όνομα Lafayette Afro Rock Band. Ο τίτλος του ήταν Malik και στο εξώφυλλό του φιγούραρε μια πανέμορφη κοπέλα από τη Μαρτινίκα, με εντυπωσιακή άφρο κόμμωση (αν και οι ίδιοι οι Αφροαμερικανοί, ειδικά οι πιο ριζοσπάστες, θεωρούν μειωτικό τον χαρακτηρισμό afro σε ό,τι αφορά την κόμμωση∙ προτιμούν τον χαρακτηρισμό natural).
Το αυθεντικό Malik περιλαμβάνει εφτά συνολικά κομμάτια, ενώ δύο κα επιπλέον προστέθηκαν ως bonus σε μεταγενέστερες επανεκδόσεις: το “Quick” και το “The Gap” από το LP “Seven American In Paris” των Ice.
Οι πρώτες νότες του δίσκου θα έφταναν από μόνες τους για να διασφαλιστεί διά παντός η υστεροφημία των Lafayette Afro Rock Band. Ο λόγος για εκείνο το σκοτεινό-σαν-την-ίδια-τη-νύχτα σαξόφωνο που εισάγει το ανατριχιαστικό “Darkest Light”. Το τελευταίο, με την κοφτερή κιθάρα του και τον στακάτο ρυθμό του, έμεινε ως το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Δεκατρία χρόνια μετά (1988), οι Public Enemy θα του απέδιδαν τα σέβη τους, χρησιμοποιώντας το αυτούσιο στο ”Show Em Whatcha Got”, από το άλμπουμ It Takes A Nation Of Millions….
Δεν είναι όμως μόνο το “Darkest Light”. Όλα τα tracks του “Malik” εξακολουθούν να ακούγονται συνταρακτικά. Μιλάμε για κομματάρες επιπέδου Mombasa, Black Heat και βάλε, και, βεβαίως, για μουσικούς ανάλογης κλάσης, που παίζουν αρτίστικα αλλά και ψυχωμένα. Για παράδειγμα το “Conga” και το “Raf”, τα οποία επίσης δανείστηκαν αργότερα διάφοροι καλόγουστοι «άρπαγες» του hip hop, αστράφτουν και βροντούν σαν αφρικανική καταιγίδα. Νεοϋορκέζοι στο Παρίσι ή… Rumble In The Jungle.
Παλαντζάροντας ανάμεσα στον πιο εμπορικό soul funk ήχο των Ice και στους αυτοσχεδιασμούς των Lafayette Afro Rock Band, δεν κατάφεραν ωστόσο να απευθυνθούν σε ένα κάπως σταθερό κοινό. Το 1878 άλλαξαν εκ νέου το όνομά τους σε Crispy & Co, αλλά και πάλι δεν κατόρθωσαν να βρουν ιδιαίτερη απήχηση. Λίγο μετά τα μέλη της μπάντας επέστρεψαν στη Νέα Υόρκη και… σκόρπισαν.
Δισκογραφία:
Ως Ice:
Each Man Makes His Own Destiny (Kedzie Records, 1973)
Afro Agban (Musidisc, 1974)
Nino and Radiah (CBS, 1974, ως backing band του τραγουδιστή Nino Ferrer)
Frisco Disco (Kedzie Records, 1976)
Thumpin' (RCA, 1977)
Seven Americans In Paris RCA, 1977)
Ως Lafayette Afro Rock Band:
Soul Makossa (Musidisc, 1973)
Voodounon EP (America Records, 1974)
Malik (America Records, 1975)
Ως Crispy & Co:
Funky Flavored (Creole Records, 1976)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Gumbo Ya Ya: Μια φορά κι έναν καιρό στη Νέα Ορλεάνη - Η ιστορία του Cosimo Matassa...
Message From A Black Man: Η ιστορία της Tribe Records...
Θανάσης Μήνας
Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
Θανάσης Μήνας
Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
Θανάσης Μήνας
Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
