Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τη συνεργασία δύο αγαπημένων βετεράνων του αυστραλέζικου underground.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 οι Dirty Three άνοιξαν για μια συναυλία του Ed Kuepper στη Μελβούρνη. Τότε ήταν που ο Ed και ο Jim White διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά – o δεύτερος γνώριζε βέβαια και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πρωτοποριακό έργο του πρώτου με τους Saints και τους Laughing Clowns. Από την πλευρά του, ο Kuepper εντυπωσιάστηκε από τη σπάνια αίσθηση του ρυθμού, ποιο σωστά από την πολυρυθμία που χαρακτηρίζει το παίξιμο του White.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Μια αναδρομή στην ιστορία της Arhoolie Records, με αφορμή την επανέκδοση της συλλογής Hear Me Howling! Blues, Ballads, & Beyond*

Η ιστορία της λαϊκής αμερικανικής μουσικής κατά τον 20ό αιώνα καθρεφτίζεται στο ρεπερτόριο των ανεξάρτητων εταιρειών. Οι μετανάστες από την Κεντρική Ευρώπη και από την Ευρασία αξιώνουν σημαντικό μερίδιο σ’ αυτή την ιστορία: οι Πολωνοί αδελφοί Leonard και Phil Chess (Aristocrat και κατόπιν Chess), ο Γερμανοεβραίος Alfred Lion (Blue Note) κι ο Τούρκος Ahmet Ertegün (Atlantic), είναι μερικά μόνο από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μεταναστών που ίδρυσαν και διεύθυναν σπουδαία ανεξάρτητα -αρχικά- label. Ο Chris Stratchwitz, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ίδρυσε στο Σαν Φρανσίσκο την Arhoolie. Η μουσική της συνδέθηκε με το κίνημα της Αντικουλτούρας και με την αμερικανική Νέα Αριστερά.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας 

Ο Charley Patton (1891; - 1934) έσκαψε το χώμα στο Δέλτα του Μισισίπι για τον Son House και τον Robert Johnson. Τέσσερις φορές ηχογράφησε όλες κι όλες. Σύνολο, 54 κομμάτια...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

(Στον Παναγιώτη και στη Δέσποινα)

«Είμαι θεά του πολέμου και του έρωτα. Θέλεις να με σώσεις, νεαρέ ποιμένα; Τότε πρέπει να κατέβεις στην κόλαση στη θέση μου»

Μετά από τους Ruben Pellejero & Juan Díaz Canales, που αναζωογόνησαν τον Κόρτο Μαλτέζε, αναλαμβάνουν για δεύτερη φορά (Océan noir - Ο Μαύρος Ωκεανός, 2021), η σχεδιάστρια Bastien Vivès, δημιουργός του Lastman, και στο σενάριο ο καθηγητής ιστορίας Martin Quenehen, συγγραφέας της μεταμυθοπλασίας Jours tranquilles d'un prof de banlieue (στυλίστας, στα πρότυπα του Boris Vian ή του Raymond Queneau).

 Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ο Curtis Mayfield (03/06/1942 – 26/121999) δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ερμηνευτής, κιθαρίστας, συνθέτης, παραγωγός και ενορχηστρωτής. Ήταν προπάντων ένας μεγάλος άνθρωπος, ένας οραματιστής που αφουγκράστηκε τα σημεία των καιρών, πιστεύοντας στις «αλλαγές που έρχονταν», κατά πως θα ’λεγε και ο Sam Cooke. Έχοντας αυτή την πίστη, ο Mayfield προσέφερε τη μουσική του στις υπηρεσίες του λαού του, την εποχή που η αφροαμερικανική κοινότητα αναζητούσε την ταυτότητά της μέσα στους ασφυκτικούς περιορισμούς που της επέβαλε η κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ, στις δεκαετίες του 1960 και 1970. 

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ο Tom Hyland, γνωστός και ως TomDash, παρανόμι που οφείλει στο αγαπημένο του τραγούδι των Wipers, είναι εδώ και χρόνια ένας aficionado και ακούραστος εργάτης του νεοϋορκέζικου underground. Παραγωγός ραδιοφώνου, DJ και promoter συναυλιών σε μικρά club, ο Hyland υποστηρίζει και αναδεικνύει νεοσύστατες (αλλά και παλαιότερες) τοπικές (και όχι μόνο) μπάντες που κινούνται σε ένα μουσικό φάσμα που καλύπτει κυρίως τα ηχοτόπια του avant-rock, του post-punk και του post-h/c.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

O σαξοφωνίαστας Getatchew Mekuria (16.03.1935 – 04.04.2016) είναι ένας θρύλος της μουσικής παράδοσης των Αμάρα της Αιθιοπίας. Γεννήθηκε στην επαρχία του Ιφάτ, στο Κέρας της Αφρικής∙ διαπολιτισμικό πέρασμα, με έντονο αραβικό στοιχείο. Καταπιάστηκε αρχικά με παραδοσιακά όργανα όπως το krar (κάτι σαν πεντάχορδη ή εξάχορδη αιθιοπική, ας πούμε, λύρα) και το masenqo (μονόχορδο τοξωτό λαούτο). Σε ηλικία δεκατριών ετών, όμως, αφοσιώθηκε στο σαξόφωνο και στο κλαρινέτο.

 Ο Θανάσης Μήνας συζητά με τη Ρένα Παπαγεωργίου (τραγούδι/μαντολίνο) και τον Σαράντο Γκουμάκο (φωνητικά/κιθάρα) με άξονα το τρίτο άλμπουμ των Grey River and Τhe Smoky Mountain με τίτλο Wake Me Up When I’m Home.

Με το ντεμπούτο τους EP “Something's Wrong” και τα δύο πρώτα τους album (Captain Death, 2017 και Live to Tell the Τale, 2020, Ikaros Records), οι Grey River and Τhe Smoky Mountain άφησαν το αποτύπωμά τους στο σύγχρονο roots revival, με την ευχέρειά τους να επεξεργάζονται και να φιλτράρουν με γνώση και μεράκι μουσικά ιδιώματα που εκτείνονται από το bluegrass, την country και το blues ως την ιρλανδέζικη folk. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύνολο από μουσικά στυλ που μετανάστευσαν από την κέλτική γη ή -βίαια- από την υποσαχάρια Αφρική στον αμερικανικό Νότο, νοτίως της νοητής Mason-Dixon Line∙ εκεί αναμείχθηκαν, μπολιάστηκαν και σμιλεύθηκαν εκ νέου στις περιοχές που διαρρέει ο Μεγάλος Ύπουλος, ο Μισσισσιπής, που η λαογραφία του απαθανατίστηκε στα γραπτά του Φώκνερ και του Μαρκ Τουαίην – μια παραπλήσια εικονοποιία, πιο «θαλασσινή», διέπει και τα τραγούδια των Grey River and the Smoky Mountain, ειδικά στο νέο τους άλμπουμ, το οποίο, όπως θα δούμε πιο κάτω, έχει concept χαρακτήρα.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ένα μεγάλο μέρος των πιο συναρπαστικών ηχογραφήσεων του rhythm n’ blues, του rock n’ roll και της soul από τις αρχές του ‘50 έως και τα τέλη του ‘60 έγιναν σε ένα στούντιο στη Νέα Ορλεάνη: το στούντιο του Cosimo Matassa...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Τον Μάιο του 1970, ο παντοδύναμος Howlin’ Wolf ταξίδεψε στο Λονδίνο, για ένα session που έμελλε να αποδειχθεί ιστορικό. Για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, επειδή ήταν το πρώτο session σε ευρωπαϊκό έδαφος τόσο για τον ίδιο τον «Λύκο» αλλά και για την εταιρεία Chess και δεύτερον, επειδή στο στούντιο έδωσε το παρόν η αφρόκρεμα του βρετανικού ροκ της εποχής εκείνης.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Δύο από τα κορυφαία afro jazz-funk άλμπουμ των 70’ς, αλλά και της οποιασδήποτε άλλης εποχής, ανήκουν σε μια παρέα εφτά μουσικών που δεν είχαν σχέση με την Αφρική, όχι άμεση τουλάχιστον. Όχι, όλοι τους ήταν «αυτόχθονες Μακρονησιώτες», κατάγονταν δηλαδή από το Long Island της Νέας Υόρκης, όπου φόρμαραν το 1970 το σχήμα των Bobby Boy Congress. Η σύνθεσή τους περιλάμβανε τους Bobby Boy στα φωνητικά, Larry Jones στις κιθάρες, Lafayette Hudson στο μπάσο, Frank Abel στα κίμπορντς, James Buttacavoli και Arthur Young στα πνευστά, Ernest "Donny" Donable στα ντραμς και Keno Speller στα λοιπά κρουστά.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Με τον ίδιο τρόπο που η τζαμαϊκανή reggae, σε όλες της μεταμορφώσεις της, αναπτύχθηκε χάρη στα soundsystems του Kingston, και το lover’s rock είχε ως ακρογωνιαίο λίθο τα soundsystems του Brixton, του Kensington και του Notting Hill. Με μία ουσιαστική διαφορά: ο μουντός βρετανικός καιρός δεν ευνοεί τα υπαίθρια ανοιχτά πάρτυ. Έτσι, τα soundsystems αναγκαστικά βρήκαν διέξοδο σ’ ένα πιο υπόγειο κύκλωμα από αλλεπάλληλα πάρτυ σε σπίτια (blues party) ή σε αποθήκες (house party), στοιχείο που επηρέασε καταλυτικά την εξέλιξη της τόσο προσφιλούς στους Άγγλους dance culture. Επιπρόσθετα, πάντα σε αναλογία με τη Τζαμάικα του 60.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Η μαύρη μουσική στις ΗΠΑ είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις ανεξάρτητες εταιρείες, από την εποχή κιόλας της πρώιμης jazz και του rhythm ‘n’ blues. Μολαταύτα, ακόμη κι όταν μιλάμε για θρυλικά label όπως η Blue Note, η Prestige, η Riverside ή η Impulse, αναφερόμαστε σε εταιρείες λευκής ιδιοκτησίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 μια νέα γενιά μαύρων μουσικών ξαναμοιράζει την τράπουλα. Διεκδικεί τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής της μουσικής. Πλάι στις ανεξάρτητες προσπάθειες μουσικών της jazz όπως ο Charles Mingus και ο Max Roach (Debut Records), στην Curtom Records του Curtis Mayfield, στην κολλεκτίβα της AACM του Σικάγο, στην Strata East ή στην Black Jazz Records, αξίζει μια θέση και στην ετικέτα της Tribe Records.

Γράφει (μέχρις εξαντλήσεως) ο Θανάσης Μήνας

(στον Αιμίλιο)

Ο Michael Quercio σχημάτισε τους Three O'Clock στην Pasadena της California το 1980. Έπαιζαν ψυχεδελικό rock, σε club της Sunset Boulevard, στα χνάρια των Love και των Doors. Δεν ήταν οι μόνοι. Σε μια συνέντευξή του στην LA Weekly, ο Quercio ονόμασε αυτή τη σκηνή Paisley Underground. Το hair metal και η new wave pop ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην post-punk Καλιφόρνια, αλλά τα συγκροτήματα του Paisley Underground πρόσφεραν μια εναλλακτική. Ο πυρήνας του κινήματος -The Dream Syndicate, The Bangles, The Three O'Clock, Rain Parade- εμπνέονταν από την ψυχεδέλεια και το garage-rock της δεκαετίας του '60, μεταδίδοντας φρέσκες προοπτικές στη σύγχρονη εποχή μέσα από έναν vintage φακό.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Στη Μαρία

“13 is my Lucky number”, συνήθιζε να λέει ο Rory Galagher. Με αφορμή το Deuce, που κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες το 1971, ο Θανάσης Μήνας ξανακούει 13 άλμπουμ του, σόλο ή με τους Taste.

Ο Rory Gallagher είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Πολύ περισσότερο από βιρτουόζος, ο Gallagher ήταν ολοκληρωμένος τραγουδοποιός και ο εκθαμβωτικός, ξεχωριστός ρυθμός και το βασικό του παίξιμο, εξύψωσαν τις καλά δομημένες συνθέσεις του. Έπαιζε επίσης φυσαρμόνικα και σαξόφωνο, και η προσέγγισή του συχνά επέκτεινε το λεξιλόγιο του blues και του rock ‘n’ roll, συνδυάζοντάς τα με την ιρλανδική παραδοσιακή μουσική και την jazz.

 Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Η δισκογραφική πορεία του John Lee Hooker συνιστά ένα από τα πιο γνωστά κεφάλαια της blues ιστορίας. Η παραδοχή αυτή, ωστόσο, αφορά κυρίως τις ηχογραφήσεις του από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και μετά, την περίοδο που ο Hooker είχε ήδη επιβληθεί ως ένας από τους δημιουργούς τους μεταπολεμικού blues ήχου. Αφορά δηλαδή τις ηχογραφήσεις του κυρίως στις εταιρείες Vee Jay και Bluesway και αργότερα (για λίγο) στη Stax, την περίφημη συνεργασία του με τους Canned Heat το ‘70 στη Liberty, και φτάνει έως το θριαμβευτικό comeback του στα τέλη του ‘80, που τον έβαλε σχεδόν σε κάθε «σπίτι».

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Οι Σκωτσέζοι Kundalini Genie εμφανίστηκαν με το πρώτο τους άλμπουμ Reverberation το 2017. Έχουν κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ μέχρι σήμερα. Πιο πρόσφατο το False Highs, True Lows, στην ετικέτα Last Night που εδρεύει στη Γλασκώβη. Τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας, όπως το It’s All In Your Head, το 11:11 ή το Half In Half Out κυκλοφόρησαν μέσω της Little Cloud Records και έτυχαν καλής υποδοχής στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ. Τα άλμπουμ αυτά έθεσαν τα θεμέλια για την τελευταία κυκλοφορία. Το νέο άλμπουμ επεξεργάζεται τις προηγούμενες εμπνεύσεις τους σε ένα πιο συνεκτικό όραμα.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Οι ζωντανές ηχογραφήσεις της θρυλικής μπάντας στο club Matrix το 1969

Το 1969 βρήκε τους Velvet Underground σε ένα σημείο καμπής. Με τον Doug Yule να έχει αντικαταστήσει τον John Cale στο μπάσο, η κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους συνέπεσε με τη μεταπήδησή τους από το προοδευτικό label της Verve στην πιο κορπορατιστική MGM. Το σημαντικότερο: ο Lou Reed ήρθε σε ρήξη με τον Andy Warhol, ο οποίος σταμάτησε να τους μανατζάρει. Οιονεί αποσυνάγωγοι του Factory, οι Velvets υιοθέτησαν ένα λίγο πιο τυπικό στήσιμό ως rock μπάντα, αποβάλλοντας εν μέρει τη θεατρικότητα των πρώτων τους ημερών. Οι αλλαγές αυτές απηχούν στο υλικό τους: στο στακάτο rock ‘n’ roll που χαρακτηρίζει τα νέα τους κομμάτια (“I Can’t Stand It”, “Foggy Notion” κλπ.), τα οποία προορίζονταν για ένα στούντιο album (το επονομαζόμενο “1969”) που όμως δεν κυκλοφόρησε στην εποχή του• τραγούδια από τον δίσκο εμφανίστηκαν σε ανθολογίες (“VU” κ.ά.) τις επόμενες δεκαετίες.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Το Thin Lizzy - Acoustic Sessions ανατρέχει στις πρώιμες μέρες των Ιρλανδών rockers, όταν ακόμα ήταν προσανατολισμένοι σε μια folk-blues τεχνοτροπία με κέλτικες επιρροές – συγγενική, ας πούμε, με αυτή του Led Zeppelin III. Δηλαδή πριν από τις μέρες του Fighting (1975) και του Jailbreak (1976), όπου άρχισαν να αποκρυσταλλώνουν τον hard-funk rock ήχο που τους έκανε διάσημους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Στον Χρήστο

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τον συγγραφέα του φανταστικού Michael Moorcοck, τους Hawkwind και τον «Έλρικ του Μελνιμπονέ», με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματος Η ακρόπολη των ξεχασμένων μύθων από τις  εκδόσεις Αίολος.

Ο Έλρικ του Μελνιμπονέ, ο επονομαζόμενος Αλμπίνος Αυτοκράτορας, ο χλωμός πρίγκιπας των ερειπίων, ο λευκός λύκος, είναι ο τετρακόσιοστός εικοστός όγδοος (και τελευταίος) κληρονόμος του Μελνιμπονέ. Στο λογοτεχνικό σύμπαν του Michael Moorcock, o Έλρικ είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας του απομονωμένου νησιωτικού πολιτισμού του Μελνιμπονέ.