Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Το Κατάστημα Μεταχειρισμένων Ειδών του Gil στο Άμπερντιν, της έδρας των Nirvana, ήταν το αγαπημένο μαγαζί του Krist Novocelic. Εκεί μπορούσες να βρεις τα πάντα, από όπλα και αλυσοπρίονα, μέχρι αρκουδοπαγίδες και, κάπου ανάμεσα, μια συλλογή από μεταχειρισμένους δίσκους βινυλίου αγνώστων καλλιτεχνών. Ήταν ακόμα οι πρώτες ημέρες των Nirvana και, ψάχνοντας στα ράφια, ο Krist πέτυχε μια καταγρατσουνισμένη κόπια του At Home, του δεύτερου άλμπουμ των Shocking Blue, μιας sixties ψυχεδελικής pop μπάντας από τη Χάγη της Ολλανδίας που είχε κυκλοφορήσει το 1967.
Ο Krist αγόρασε το δίσκο πληρώνοντας ένα δολάριο και όταν γύρισε σπίτι του έβαλε να τον ακούσει. Και του άρεσε. Του άρεσαν όλα τα τραγούδια, αλλά εκείνο που αμέσως ξεχώρισε ήταν το «Love Buzz» και η δεξιοτεχνία του Klasse van der Wall, του μπασίστα των Ολλανδών. Στην επόμενη πρόβα των Nirvana έπαιξε το ριφ του τραγουδιού στον Kurt Cobain που δεν είχε ακούσει ακόμα το άλμπουμ των Shocking Blue. Ο Cobain το βρήκε συμπαθητικό κι έτσι άρχισαν να το παίζουν, αλλάζοντάς του τα φώτα και μετατρέποντάς το σταδιακά σε έναν οργιώδες grunge-pop εφιάλτη.
[Οι Shocking Blue ήταν δημιούργημα του κιθαρίστα/σιταρίστα Robbie van Leeuwen και γνώρισαν μερικές επιτυχίες στο ευρωπαϊκό κίνημα της αντικουλτούρας των sixties και των seventies, ενώ το 1969 οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους εκτοξεύτηκαν με το πασίγνωστο «Venus» που η γενιά μου το χόρευε έξαλλα στα πάρτι, ενώ μια μεταγενέστερη το έμαθε από τη διασκευή των Bananarama. Το «Venus» έφτασε μέχρι το Νο 1 του αμερικανικού Billboard και το συγκρότημα διαλύθηκε το 1974 έχοντας πουλήσει συνολικά περισσότερα από 13 εκατομμύρια δίσκους κι έχοντας κυκλοφορήσει πάνω κάτω μια ντουζίνα άλμπουμ. Όταν, χρόνια αργότερα, θα άκουγαν τη διασκευή των Nirvana στο τραγούδι τους, ο μεν van der Wal θα δήλωνε κολακευμένος, ο δε συνθέτης του τραγουδιού, Robbie Van Leeuwen θα τη θεωρούσε κατώτερη της αυθεντικής.]
Στην Αρχή οι Nirvana δεν πήραν τη διασκευή τους πολύ σοβαρά, επειδή τη θεωρούσαν κάπως βλακώδη, ωστόσο αποτελούσε μέρος των ζωντανών τους εμφανίσεων και, όπως αποδείχτηκε τελικά, υπήρξε ένας από τους βασικούς λόγους που το συγκρότημα υπέγραψε στη Sub Pop, την καλύτερη ανεξάρτητη δισκογραφική του Σιάτλ. Όταν ο Jonathan Poneman, το ένα από τα δυο αφεντικά της εταιρείας, έβαλε στον παραγωγό Jack Endino ένα demo με τραγούδια των Nirvana, o τελευταίος ενθουσιάστηκε. Όμως ο Bruce Pavitt, το άλλο αφεντικό της εταιρείας, ήταν διστακτικός για την αξία του συγκροτήματος. Έτσι, στις 10 Απριλίου 1988, ο Poneman τον τράβηξε σχεδόν με το ζόρι σε μια συναυλία των Nirvana στο Central Tavern του Σιάτλ και όταν ο Pavitt άκουσε τη διασκευή έμεινε με ανοιχτό το στόμα πριν το κλείσει και το ξανανοίξει για να πει στον Poneman: «Μα αυτό είναι το σινγκλ!» Ο Pavitt είχε παρακολουθήσει όλο το σετ της μπάντας αλλά το «Love Buzz» ήταν εκείνο που, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος αργότερα, η υπνωτική ατμόσφαιρά του τον είχε παρασύρει κυριολεκτικά.
Έτσι, οι Nirvana ηχογράφησαν γρήγορα το κομμάτι υπό την επιστασία του Endino και το σινγκλ έβαλε πλώρη για το Sub Pop Singles Club, μια «συνδρομητική υπηρεσία» της Sub Pop που έδινε την ευκαιρία στην εταιρεία να κυκλοφορεί επτάιντσα από άγνωστα τοπικά συγκροτήματα έχοντας εξασφαλίσει προκαταβολικά τα έξοδα για την κοπή τους.
Σύμφωνα με την ιστορία, η ιδέα δεν πολυάρεσε τον Cobain που θα προτιμούσε σαν a-side ένα αυθεντικό κομμάτι της μπάντας του, ίσως κάτι πιο «βαρύ», αλλά οι Poneman και Pavitt πίστευαν ότι το «Love Buzz» θα ήταν μια σημαντική πρώτη κίνηση που θα επέτρεπε στους Nirvana να κάνουν επίδειξη όλων όσων ήδη κατείχαν τόσο καλά: μελωδίες, φράσεις και όλα τα σχετικά που διαθέτει εξαρχής ένα ταλαντούχο συγκρότημα.
Στο πρόσωπο του ντράμερ Chad Channing, οι Cobain και Novoselic είχαν επιτέλους σταθεροποιήσει τη σύνθεσή των Nirvana που για τα δυο επόμενα χρόνια θα παρέμενε απαράλλακτη, παρέχοντας στην μπάντα μια σταθερή βάση για να αναπτύσσει τις ιδέες της και να εξελίσσεται μουσικά. Στην αρχή ο Channing ήταν διστακτικός, τους δήλωσε ότι θα έπαιζε μόνο για μερικές πρόβες, στη συνέχεια όμως οι άλλοι δυο τον έπεισαν να παίξει σε μια συναυλία, κι έτσι αποφάσισε να μείνει.
Η ηχογράφηση για το πρώτο σινγκλ των Nirvana πραγματοποιήθηκε 11 Ιουνίου 1988 στο στούντιο Reciprocal του Endino. Η εκτέλεση του «Love Buzz» που σχεδόν ξεπέταξε εκείνη την ημέρα το τρίο, δεν είχε την παραμικρή σχέση με το αυθεντικό κομμάτι των Shocking Blue. Ήταν η εξαπόλυση μιας φαζαριστής, υπνωτικής γκρούβας που, ακούγοντάς την, αισθάνεσαι τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Οι Αμερικανοί είχαν μετατρέψει την ψυχεδελική μελωδία των Ολλανδών σε ένα εκρηκτικό μείγμα που σάρωνε τα πάντα. Και μέσα σε όλη αυτή την grunge εκκωφαντική πανδαισία και παραμόρφωση, ο Cobain προφέρει εκείνο το «Can you feel my love buzz?» με πόνο και οργή σαν να προσπαθεί μάταια να πείσει το ταίρι του για τον έρωτά του, εκεί που στην αυθεντική εκτέλεση, η Mariska Veres των Shocking Blue ακούγεται ψυχρή και απειλητική.
Η πρώτη επιλογή για τη δεύτερη πλευρά του σινγκλ ήταν το «Blandest», αλλά η αίσθηση όλων ήταν ότι δεν κόλλαγε στο στούντιο και έτσι απορρίφθηκε. (Το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε ούτε στο Bleach, το πρώτο άλμπουμ των Nirvana και τελικά εμφανίστηκε στο box set With The Lights Out το 2004).
Οι Nirvana και ο Endino κατέληξαν στο «Big Cheese», μια σύνθεση των Cobain/Novoselic με σαρκαστικούς στίχους που ο Cobain έμοιαζε να απευθύνει στον Poneman για την προσπάθεια χειραγώγησης της μπάντας του. Εκείνη την ημέρα στο στούντιο, το συγκρότημα ηχογράφησε εκτελέσεις των «Sifting», «Mr. Moustache» και «Blew» και, σχεδόν ένα μήνα αργότερα, στις 16 Ιουλίου, ο Kurt πρόσθεσε νέα φωνητικά στο «Love Buzz».
Το αρχικό επτάιτσο είναι εξαιρετικά δυσεύρετο (λέγεται ότι τώρα αλλάζει χέρια σε κύκλους συλλεκτών σε τιμές που αγγίζουν ή ξεπερνούν τις 5000 ευρώ) επειδή η Sub Pop είχε τυπώσει μόνο 1000 κόπιες σύμφωνα με τη ανάγκες του κλαμπ των συνδρομητών της. Άλλα 200 κομμάτια μοιράστηκαν χωρίς αρίθμηση στο εξώφυλλο σε άτομα του κύκλου της εταιρείας. Η στρατηγική αυτή μπορεί να μην άρεσε στους Nirvana, αλλά σε εκείνη τη φάση δεν είχαν άλλη επιλογή. Συν τοις άλλοις, το κομμάτι σχεδόν αμέσως προκάλεσε πιο έντονο ενδιαφέρον για το συγκρότημα που με το δεύτερο άλμπουμ του άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο πάνθεον των μεγάλων καλλιτεχνών της rock.
Η εκτέλεση του σινγκλ είναι διαφορετική από του Bleach που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, καθώς είχε γίνει νέα επεξεργασία και o Poneman είχε απαιτήσει να κοπούν τα δέκα δευτερόλεπτα της καρτουνίστικης φωνής που ακουγόταν στην εισαγωγή του σινγκλ. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε επίσης στο ΕΡ «Blew», μια έκδοση τεσσάρων τραγουδιών που κυκλοφόρησε από τη βρετανική εταιρεία Tupelo τον Νοέμβριο του 1989 και έφτασε μέχρι το Νο 15 των βρετανικών ανεξάρτητων επτάιντσων τσαρτς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Η τελευταία συναυλία των Nirvana (1η Μαρτίου 1994)...
Λόγια ανθρώπων επιφανών: DAVE GROHL
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
