Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Έργα και ημέρες του απόλυτου college-rock γκρουπ με αφορμή τη νέα έκδοση του τρίτου τους άλμπουμ,Let It Be (1984).

Λατρεμένοι από κάμποσους, υποτιμημένοι από τους πολλούς, αυτοκαταστροφικοί για πάρτη τους. Αυτοί οι επιθετικοί προσδιορισμοί συνοψίζουν εν πολλοίς αποτελούν την μάλλον γρήγορη και έξαλλη διαδρομή των Mats (το υποκοριστικό των φαν για τους Replacements) στη σκηνή και στη δισκογραφία. Σχηματισμένοι το 1979, γνώρισαν μερικές στιγμές εφήμερης δόξας και διαλύθηκαν το 1991∙ οι μετέπειτα επανασυνδέσεις τους ήταν απλές επιβεβαιώσεις σε ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου, ενώ με τις σόλο δουλειές των μελών τους, ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Κι όμως, ακόμα και σήμερα, το όνομά τους αναφέρεται με υπέρμετρο σεβασμό στον μουσικό τύπο, όποτε γίνεται λόγος για την «ανεξάρτητη σκηνή» της δεκαετίας του ’80, κυκλοφορούν δύο επίσημες βιογραφίες τους που έχουν γίνει μπεστ-σέλερ και οι σημαντικότεροι δίσκοι τους επανεκδίδονται συστηματικά. Η νέα deluxe έκδοση του τρίτου τους άλμπουμ, του καθοριστικού για την καριέρα τους Let It Be του 1984, μας έδωσε την αφορμή για τούτες τις γραμμές.

O Θανάσης Μήνας γράφει για ένα ανατρεπτικό έργο του ανεξάρτητου, αμερικανικού κινηματογράφου, το οποίο στην εποχή του απαγορεύθηκε και πρόσφατα επέστρεψε αποκατεστημένο στη μεγάλη οθόνη. Τη μουσική υπογράφει ο Herbie Hancock

Μια από τις πιο επαναστατικές δηλώσεις στην ιστορία του κινηματογράφου, το The Spook Who Sat by the Door του σκηνοθέτη Ivan Dixon, σε σενάριο των Melvin Clay και Sam Greenlee, γυρίστηκε το 1973. Αφηγείται την φανταστική ιστορία του Dan Freeman, τον οποίο υποδύεται λαμπρά ο Lawrence Cooke, ενός Αφροαμερικανού πράκτορα της CIA, από την στρατολόγηση και την εκπαίδευσή του, μέχρι την αποχώρησή του από την υπηρεσία και την επιστροφή του στο Σικάγο για να χρησιμοποιήσει τις εξειδικευμένες δεξιότητές του για να σχηματίσει έναν αντάρτικο στρατό με σκοπό να πυροδοτήσει μια λαϊκή εξέγερση. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Οι ζωντανές ηχογραφήσεις της θρυλικής μπάντας στο club Matrix το 1969

Το 1969 βρήκε τους Velvet Underground σε ένα σημείο καμπής. Με τον Doug Yule να έχει αντικαταστήσει τον John Cale στο μπάσο, η κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους συνέπεσε με τη μεταπήδησή τους από το προοδευτικό label της Verve στην πιο κορπορατιστική MGM. Το σημαντικότερο: ο Lou Reed ήρθε σε ρήξη με τον Andy Warhol, ο οποίος σταμάτησε να τους μανατζάρει. Οιονεί αποσυνάγωγοι του Factory, οι Velvets υιοθέτησαν ένα λίγο πιο τυπικό στήσιμό ως rock μπάντα, αποβάλλοντας εν μέρει τη θεατρικότητα των πρώτων τους ημερών. Οι αλλαγές αυτές απηχούν στο υλικό τους: στο στακάτο rock ‘n’ roll που χαρακτηρίζει τα νέα τους κομμάτια (“I Can’t Stand It”, “Foggy Notion” κλπ.), τα οποία προορίζονταν για ένα στούντιο album (το επονομαζόμενο “1969”) που όμως δεν κυκλοφόρησε στην εποχή του• τραγούδια από τον δίσκο εμφανίστηκαν σε ανθολογίες (“VU” κ.ά.) τις επόμενες δεκαετίες.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Το Thin Lizzy - Acoustic Sessions ανατρέχει στις πρώιμες μέρες των Ιρλανδών rockers, όταν ακόμα ήταν προσανατολισμένοι σε μια folk-blues τεχνοτροπία με κέλτικες επιρροές – συγγενική, ας πούμε, με αυτή του Led Zeppelin III. Δηλαδή πριν από τις μέρες του Fighting (1975) και του Jailbreak (1976), όπου άρχισαν να αποκρυσταλλώνουν τον hard-funk rock ήχο που τους έκανε διάσημους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Στον Χρήστο

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τον συγγραφέα του φανταστικού Michael Moorcοck, τους Hawkwind και τον «Έλρικ του Μελνιμπονέ», με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματος Η ακρόπολη των ξεχασμένων μύθων από τις  εκδόσεις Αίολος.

Ο Έλρικ του Μελνιμπονέ, ο επονομαζόμενος Αλμπίνος Αυτοκράτορας, ο χλωμός πρίγκιπας των ερειπίων, ο λευκός λύκος, είναι ο τετρακόσιοστός εικοστός όγδοος (και τελευταίος) κληρονόμος του Μελνιμπονέ. Στο λογοτεχνικό σύμπαν του Michael Moorcock, o Έλρικ είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας του απομονωμένου νησιωτικού πολιτισμού του Μελνιμπονέ.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Μια συζήτηση με τον συγγραφέα Βασίλη Κιζήλο για την τελευταία του συλλογή διηγημάτωνΤο μυστικό του Ιλάια Σπένσερ (Εκδόσεις Απόπειρα, 2024)

Η διαδρομή του Βασίλη Κιζήλου στα ελληνικά γράμματα και δη στα μονοπάτια του underground ξεκινά ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, ενώ, παράλληλα με τα δικά του έργα, ο συγγραφέας ήταν και ένας από τους πρώτους μεταφραστές του Ουίλιαμ Μπάροουζ στα ελληνικά.  Η νέα συλλογή διηγημάτων του με τον τίτλο Το μυστικό του Ιλάια Σπένσερ περιλαμβάνει έξι ιστορίες (ομώνυμη, «Σκύλα», «Βίβιαν εξπρές», «Maniera Greca», «Ένας όμορφος θάνατος», «Το κεφάλι που κατάπινε πιθανότητες»). Στις ιστορίες αυτές συγγραφείς χαμένοι κάπου στην Πελοπόννησο εναλλάσσονται με hitmen, cross dressers, περιπλανώμενους των νυχτερινών κέντρων, άλλους συγγραφείς που βαδίζουν στις τελευταίες μέρες, την αστυνομία, ερωτευμένους, τη ρώσικη μαφία και πολλά άλλα…Ο συγγραφέας ψηλαφίζει στην ομίχλη της ζωής τον δαίδαλο της απρόσμενης ανθρώπινης γεωγραφίας με περιγραφές που παρασύρουν και στιγμές που αποκαλύπτουν.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

«Το συμβάν ματαιώνει τις προβλέψεις».

Με τον παρόντα τόμο, οι εκδόσεις Εκτός/Γραμμής εγκαινιάζουν τη σειρά Συμβάντα – σύμφωνα, με τον ορισμό του Alain Badiou για τη μετάβαση από το Είναι στο Συμβάν. Δηλαδή, βιβλία που εξετάζουν συγκεκριμένες καταστάσεις της σύγχρονης ιστορίας, που προσέβλεπαν στη δυνατότητα μιας επαναστατικής ρήξης. Και ο Μάης του ’68, δηλαδή η σύγκρουση των φοιτητών και των εργατών, που δεν υπάκουσαν το Γαλλικό ΚΚ, με το αυταρχικό γκωλικό κράτος, είναι ίσως το σημαντικότερο Συμβάν των τελευταίων δεκαετιών και αυτό που άφησε το πιο ισχυρό αποτύπωμα. Εξάλλου, το βιβλίο γράφεται σχεδόν παράλληλα με το γεγονότα (Μάιος-Ιούνιος 1968), στην κίνηση της Ιστορίας εν τω γίγνεσθαι. Γνώμονας είναι, όχι μόνο η αποτίμηση του Μάη, αλλά και οι δυνατότητες συνέχισής του. Η εν λόγω συγχρονία φέρνει ίσως στο μυαλό τα κριτικά κείμενα που έγραφε ο Μαρξ, ενόσω η γαλλική Κομμούνα του 1871 ήταν σε εξέλιξη.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Στις 370 περίπου σελίδες ο Θανάσης Μήνας καταφέρνει με συναρπαστικό, άμεσο τρόπο, δίχως να πλατειάζει, να τα βάζει όλα στη σειρά, χρονολογίες, πρωταγωνιστές, σημαντικά πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα, σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών της αφροαμερικανικής ιστορίας, συσχετισμούς. Τα στατιστικά που αναγκαστικά αναφέρονται δεν κουράζουν αλλά σοκάρουν και εξοργίζουν σε μια ιστορία που ουσιαστικά επαναλαμβάνεται όσον αφορά την αδικία, τη συγκάλυψη, την αγριότητα που βίωσαν εκατομμύρια άνθρωποι της μαύρης φυλής όλους αυτούς τους αιώνες.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ανατρέχουμε στις ηχογραφήσεις του κιθαρίστα των Stones με την Rastafari κολεκτίβα των Wingless Angels...

Οι άθλοι του ήδη καταγράφονται στη μυθολογία του rock: ότι ο μάγκας κατέχει τη τέχνη του riff καλύτερα από τον καθένα• ότι όταν οι συνομίλικοί του έπιναν γάλα αυτός έπινε μπέρμπον ακούγοντας Muddy και Chuck Berry• ότι είναι ικανός να στείλει τον Tom Waits για ύπνο από τις δέκα κι αυτός απτόητος να συνεχίσει σερί για άλλα δυο 24ωρα• ότι λούστηκε κάποτε στα λασπόνερα του Μισσισσιπή και οι αλιγάτορες σκόρπισαν για να του κάνουν χώρο• ότι έδωσε ραντεβού με το διάβολο μεσάνυχτα σε σταυροδρόμι σκοτεινό στο Ντόκερι για να του πουλήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα την ψυχή του Robert Johnson, κι ο διάβολος φοβήθηκε να πάει...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τόμου τωνΑπάντων του Περικλή Κοροβέση από τις εκδόσεις Opportuna, ο Θανάσης Μήνας περιδιαβαίνει στις σελίδες ενός πολύτιμου και αξέχαστου συγγραφέα και αγωνιστή. (φωτό: Γιώργος Γαρβιλάκης - InExararchia)

Ο Περικλής Κοροβέσης ήταν και παραμένει ένα σύμβολο της Αντίστασης και συνάμα ένας από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς, δημοσιογράφους και πολιτικούς ακτιβιστές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η ζωή και η δημιουργία του είναι άρρηκτα δεμένες με τον αγώνα κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) και την αδιάκοπη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Maurizio Lazzarato, Αδιέξοδα της δυτικής κριτικής σκέψης. Πόλεμος, πάλη των τάξεων, φασισμός

«Ελπίζω ότι η φασιστική απειλή θα καταστήσει σαφές σε όλους ότι οι διαφορές και οι πολλαπλότητες αυτές καθαυτές είναι αδύναμες αν δεν κατορθώσουν να συγκροτήσουν εργαλεία για να μπορούν να δράσουν εντός του πλαισίου της ταξικής πάλης, δηλαδή εντός της μακροπολιτικής σύγκρουσης»

Ο Maurizio Lazzarato, Ιταλός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακτιβιστής, γεννήθηκε το 1955. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, μετά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και τη δράση του στο κίνημα της "Εργατικής Αυτονομίας", κατέφυγε μόνιμα στο Παρίσι. Εκεί μελετά, ως αυτόνομος ερευνητής, την εργατική δύναμη και την άυλη εργασία, την οντολογία της εργασίας και την επισφάλεια, τον γνωσιακό καπιταλισμό και τη βιοπολιτική, τα "μετασοσιαλιστικά" κινήματα, τον ακτιβισμό και την τέχνη. Είναι ιδρυτικό μέλος και συντάκτης του περιοδικού Multitudes, ερευνητής στο κέντρο Matisse/CNRS (Universite Paris I) και μέλος του College International de Philosophie.