Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος
Τον Απρίλιο του 1983 ο David Bowie κυκλοφορεί το δέκατο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο Let’s Dance. Το ομώνυμο πρώτο σινγκλ θα γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του «Λεπτού Λευκού Δούκα» μέχρι και τις μέρες μας διαμορφώνοντας τον ήχο των 80’s, αλλά και τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Bowie. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη που θα βοηθήσει στην επιστροφή του Iggy Pop, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Bowie το «China Girl», τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία από αυτό το άλμπουμ, στην εδραίωση του Nile Rogers ως παραγωγού και στην ανάδειξη του μοναδικού κιθαριστικού ταλέντου του Stevie Ray Vaughan. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Bowie και ο Vaughan θα πάρουν εκείνο το διάστημα κάποιες αποφάσεις, που χωρίς αυτές η ιστορία της μουσικής δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα.
Η πρώτη τους επαφή έγινε τον Ιούλιο του 1982 σε ένα από τα μακροβιότερα ευρωπαϊκά jazz blues φεστιβάλ (μετράει από το 1967 και συνεχίζει), το Montreux Jazz Festival, στην πόλη Μοντρέ της Ελβετίας. Oι Stevie Ray Vaughan And Double Trouble είναι ένα πολλά υποσχόμενο blues trio και στα τέσσερα χρόνια της διαδρομής τους κατάφεραν να είναι οι ήρωες της blues σκηνής του Τέξας. Μόλις τον προηγούμενο μήνα είχαν υπογράψει με την Epic Records για το πρώτο τους άλμπουμ. Ο Bowie μένει έκθαμβος από την εμφάνισή τους σε σημείο που σε μετέπειτα συνέντευξή του θα πει πως είχε να ενθουσιαστεί τόσο πολύ με κιθαρίστα από την εποχή που είδε τον Jeff Beck στους Tridents και κυριολεκτικά «ισοπεδώθηκε» από η εμφάνισή του Vaughan. Αυτό παίζει να το είπε στη γνωριμία τους αμέσως μετά το live και φαντάζομαι τον Vaughan να γελάει, επειδή στην πρώτη του οντισιόν ως κιθαρίστας σε ηλικία 14 ετών, είχε μάθει νότα προς νότα το «Jeff’s Boogie». Οι γραφές λένε πως μιλήσανε για ώρες, με τον Bowie να δείχνει ένα εκπληκτικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του Vaughan σχετικά με τα blues και τη funk, αλλά και για την καλλιτεχνική διαδρομή τόσο του Vaughan όσο και των Tommy Shannon και Chris Clayton, μπασίστα και ντράμερ των Double Trouble αντίστοιχα. Κάποιοι που έζησαν την ιστορία από κοντά, σχολιάζουν πως προφανώς ο Bowie «ψάρευε» και σχεδίαζε στο μυαλό του τρόπους να καταφέρει να τους φέρει να ηχογραφήσουν μαζί το υλικό που ετοίμαζε για το επόμενο άλμπουμ του.
Πέντε μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του ’82 ο Bowie μπαίνει στο studio να ηχογραφήσει το Let’s Dance στο στούντιο Power Station της Νέας Υόρκης και ο Vaughan είναι καλεσμένος προς το τέλος των ηχογραφήσεων για τα κιθαριστικά μέρη. Έχει τελειώσει με τις ηχογραφήσεις του πολυαναμενόμενου πρώτου του άλμπουμ, που έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στα μέσα του ’83 με τίτλο Texas Flood, και είναι σε εξαιρετική φόρμα. Ο Nile Rogers (στην επάνω φωτογραφία, δεξιά) έχει κάποιες αμφιβολίες για το αποτέλεσμα, κυρίως επειδή το παίξιμο του Vaughan είναι εμφανώς επηρεασμένο από τον Albert King, όμως ο Bowie του απαντά ότι «ο τύπος έχει πολύ περισσότερα από αυτό» και τελικά δικαιώνεται. Ο Vaughan κάνει αυτό που ξέρει να κάνει εκ του φυσικού του, αφήνει τη μουσική να ρέει από μέσα του ασταμάτητα και καταφέρνει να συνδυάσει μία καθαρή Texas blues παράδοση με τη χορευτική pop των τραγουδιών του Bowie. To session διαρκεί μόνο μία μέρα και ο Vaughan ηχογραφεί υλικό για τα 6 από τα 8 κομμάτια του άλμπουμ με μόνο 1 ή 2 προσπάθειες. Ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνεται το «Cat People (Putting Out The Fire)», που ο Bowie θέλει να το ηχογραφήσει εκ νέου (και καλά κάνει αφού η εκτέλεση με τον Vaughan είναι πολύ πιο δυνατή σε σχέση με την αρχική που περιέχεται στο O.S.T. της ομώνυμης ταινίας) και το China Girl, που θα κυκλοφορήσει αργότερα ως δεύτερο σινγκλ. Ακόμη και σήμερα θεωρείται από τις πιο λαμπρές στιγμές της καριέρας του Vaughan.
Στις 14 Απριλίου του ’83 κυκλοφορούν άλμπουμ και σινγκλ μαζί και ενώ οι κριτικοί είναι λίγο διχασμένοι, το ραδιόφωνο απλά τα ερωτεύεται. Μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες, το σινγκλ θα φτάσει στο #1 των chart σε Βρετανία και Αμερική και θα μείνει εκεί επί μακρόν. Εξίσου καλά τα πάει και το άλμπουμ. Και ναι, όλοι μιλάνε για τον τύπο που παίζει κιθάρα. Μία από τις πρώτες εκείνες μέρες που το κομμάτι παίζει στο ραδιόφωνο, ο Eric Clapton το ακούει, και όπως λέει ο ίδιος, «Έπρεπε να μάθω ποιος είναι ο κιθαρίστας άμεσα, όχι αύριο ή κάποια μέρα σύντομα, αλλά αμέσως τώρα ή τουλάχιστον πριν κοιμηθώ το βράδυ». Σε εκείνες τις δυο εβδομάδες ο Vaughan γίνεται σε περισσότερο γνωστός από όσο τα τελευταία πέντε χρόνια. Χαρακτηριστικά, ο αδερφός του, Jimmie Vaughan, bluesman και αυτός, λέει για εκείνη την περίοδο πως ήταν το απόλυτο τριπάκι στο μυαλό του να σκέφτεται ότι ξαφνικά το όνομα του μικρού του αδερφού ακουγόταν από κάθε σταθμό που έπαιζε το σινγκλ.
Είναι πλέον Μάρτιος του ’83, η επιτυχία γεννάει την ανάγκη για περιοδεία και ο Bowie θέλει τον Vaughan στο σχήμα του. Εξάλλου, γνωρίζει πως όλο αυτό οφείλεται στη δική του συνεισφορά. Αξίζει να ακούσετε το υλικό από τις πρόβες για την περιοδεία που κυκλοφόρησε ως bootleg με τίτλο Stevie Ray Vaughan & David Bowie – The 1983 Rehearsal Broadcast. Ο Vaughan προβληματίζεται για το μέλλον του, καθώς πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα και το δικό του άλμπουμ. Προτείνει να ανοίγει τις συναυλίες ως support με τους Double Trouble και να παίζει ως session κιθαρίστας στο playlist του Bowie. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ο μάνατζερ του Bowie αποφασίζει να μην συμπεριλάβει τους Double Trouble στην περιοδεία, αλλά μόνο τον Vaughan. Λέγεται πως όταν έγινε αυτό είχαν ήδη φορτώσει τον εξοπλισμό τους στο λεωφορείο και ήταν αναγκασμένοι να τον κατεβάσουν. Εκ των υστέρων έχουν γραφτεί πολλά για τις συνεννοήσεις μεταξύ καλλιτεχνών και μάνατζερ, που περιλαμβάνουν το πρόβλημα αλκοολισμού το οποίο αντιμετώπιζε ο Vaughan την περίοδο εκείνη, αλλά και τη δυσαρέσκειά του που ο Bowie εμφανίζεται στο video clip του «Let’s Dance» να παίζει το δικό του σόλο στην κιθάρα.
Αυτός που μάλλον είχε τη μεγαλύτερη επίδραση για το τελικό όχι του Vaughan στην πρόταση του Bowie ήταν ο Carlos Alomar, ο μάνατζερ του Vaughan. Αργότερα σε συνέντευξη θα πει: «Πρέπει να θυμάσαι ότι ο πρώτος δίσκος ενός καλλιτέχνη είναι η καρδιά του. Ζούσαν [o Vaughan και οι Double Trouble] με αυτά τα τραγούδια για χρόνια, και αυτό έκανε το Texas Flood τόσο ιδιαίτερο. Ήταν κισμέτ. Έπρεπε να πει όχι στον Bowie. Δεν έπρεπε να είναι εκεί. Έπρεπε να είναι εκεί έξω να προωθεί το δικό του άλμπουμ και να το τερματίζει παίζοντας όλη νύχτα και μετά να μπαίνει στο βαν και να οδεύει για το επόμενο live. Ούτε jet, ούτε sushi chef. Πιστεύω πως αυτό θα επηρέαζε την αυθεντικότητά του σε σχέση με τα blues. O Stevie ήταν το real deal και καλά θα έκανε να μην αφήσει κανέναν να του το στερήσει αυτό». Αυτό που βεβαιώνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι πάντως, είναι πως υπήρχε μεγάλος σεβασμός ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες που παρ’ όλα αυτά δεν άλλαξε.
Η ιστορία θα δείξει πως αυτή ήταν η σωστή απόφαση για τον Vaughan. Τον Ιούλιο του ’83 κυκλοφορεί επιτέλους το Texas Flood. Περιέχει 10 διαμάντια, το ένα καλύτερο από το άλλο, και φυσικά αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς, τόσο στην εποχή του όσο και σε αναδρομικές κριτικές. Πολλοί κριτικοί του δίνουν 5 στα 5 αστέρια και καταφέρνει να φτάσει στο #38 του Billboard σε μια εποχή που δε σηκώνει και πολύ τα blues. Ο Vaughan θα δώσει εξαντλητικές συναυλίες και θα κλείσει το ’83 με μια εμφάνιση σταθμό στην καριέρα του, παρέα με το ίνδαλμά του, τον Albert King. Στο τηλεοπτικό show In Session για τον σταθμό CHCH του Καναδά, ο Albert King θα τζαμάρει για περισσότερο από μία ώρα παρέα με τον «Little Stevie», το λευκό κοκκαλιάρικο αγόρι που για χρόνια ήταν παρόν κάθε φορά που έπαιζε στο Austin. Είναι η συνάντηση που ο Albert King θα δώσει το χρίσμα της συνέχειας στον Vaughan κάνοντας στην άκρη και λέγοντάς του: «Είμαι σχεδόν έτοιμος να το αφήσω πάνω σου. Ω, ναι, είναι αλήθεια, 28 χρόνια είναι πραγματικά αρκετά. Θα καθίσω πίσω και θα σε κοιτάζω». Είναι μια στιγμή αναγνώρισης που δεν θα είχε συμβεί αν ο Vaughan δεν ακολουθούσε τη συμβουλή του Alomar. Ακολούθησαν και άλλες τέτοιες στιγμές αναγνώρισης και ανάμεσα στους πολλούς κιθαρίστες που αναγνώρισαν το ταλέντο και τη δουλειά του Vaughan συγκαταλέγεται και ο Jeff Beck, που είχε δηλώσει ότι ο Vaughan ήταν το πλησιέστερο στον Jimi Hendrix που μπορούσε να σκεφτεί. Σημειωτέον ότι ο Jeff Beck είχε ήδη χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο πλησιέστερος κιθαρίστας στο παίξιμο του Hendrix.
Η μεγάλη εμπορική επιτυχία του Let’s Dance έφερε τον Bowie σε θέση να βαλτώσει καλλιτεχνικά τουλάχιστον ως τις αρχές των 90’s και τον στοίχειωσε με τρόπους που τον έκαναν να κρατήσει αποστάσεις από εκείνη την περίοδο για μεγάλο διάστημα. Σήμερα θεωρείται από τις καλύτερες δουλειές του και η συμμετοχή του Stevie Ray Vaughan αποτελεί έναν από τους κυριότερους λόγους. Η κυκλοφορία του Texas Flood και η μετέπειτα πορεία του Vaughan μέχρι το θάνατό του τον Αύγουστο του 1990, οδήγησαν τελικά στη σημαντική αναβίωση του ενδιαφέροντος για τη blues μουσική που συνεχίστηκε και στη δεκαετία του ’90 εμπνέοντας και ανοίγοντας το δρόμο σε νεότερους καλλιτέχνες ή φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο παλαιότερους. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι θα γινόταν αν ο Vaughan ανέβαινε σε εκείνο το λεωφορείο και όλα τα σενάρια ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Bowie την παράδοξη συμμετοχή του σε αυτή την ιστορία. Δεν είναι λίγο να ηχογραφείς ένα από τα σπουδαιότερα dance/funk album όλων των εποχών και να καταλήγεις με μια blues revival επειδή διέκρινες έναν από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών και εμπιστεύτηκες τον μάνατζέρ σου να τα κάνει σαλάτα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
PJ Harvey εναντίον David Bowie, σημειώσατε ένα...
Η Marlene Dietrich και ο ζιγκολό David Bowie...
Stevie Ray Vaughan: Μια σύντομη αλλά γόνιμη διαδρομή...
Ο Jeff Beck δεν μένει πια εδώ...
David Bowie και William Burroughs. Cut up volumes...
