Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Ο άνθρωπος που έκανε την αμηχανία στάση ζωής και την ειλικρίνεια pop αφήγηση, επιστρέφει το 2025 με νέο άλμπουμ των Pulp - μια αφήγηση για τη φθορά, την τρυφερότητα και την ενηλικίωση. Σε μια εποχή όπου η δημόσια εικόνα κατασκευάζεται με curated feeds, λειασμένα avatars και τεχνητές αλήθειες, ο Jarvis Cocker μοιάζει με παρεμβολή σε σήμα καμπάνας. Ένας άνθρωπος που μπήκε στο κάδρο σαν θόρυβος. Ψηλός, σκελετωμένος, με δεύτερα γυαλιά, γόνατα που δείχνουν πάντα προς τα μέσα και φωνή που δεν επιβάλλεται, αλλά σιγοψιθυρίζει με επίγνωση. Αν η pop κουλτούρα ήταν λειτουργικό σύστημα, ο Jarvis θα ήταν το ανθρώπινο glitch - η υπενθύμιση ότι ο πυρήνας δεν είναι το άψογο. Είναι το αληθινό.
Από το Sheffield με ειρωνεία
Γεννημένος στο Sheffield, στο βιομηχανικό μωσαϊκό μιας μετα-θατσερικής Βρετανίας που ακουγόταν σαν ραγισμένο καλοριφέρ, ο Jarvis δεν εμφανίστηκε για να γίνει σταρ. Εμφανίστηκε για να παρατηρήσει και να γράψει. Τα τραγούδια των Pulp, ενός από τα πιο ετερόκλητα britpop συγκροτήματα, δεν ήταν ύμνοι - ήταν σημειώματα. Χειρόγραφες σκέψεις καρφωμένες σε τοίχους δημόσιων ουρητηρίων. Ψίθυροι ταξικής αυτογνωσίας και λαγνείας με φόντο τον καύσωνα του Βορρά.
Οι Pulp δεν μπήκαν στον καμβά της britpop για να τον χρωματίσουν. Μπήκαν για να τον διακόψουν. Την ώρα που οι Blur και οι Oasis παλεύανε για το ποιος θα φορέσει το Beatles φωτοστέφανο, ο Jarvis έγραφε το “Common People” - μια πεντάλεπτη αφήγηση ταξικού φετιχισμού, που μετατράπηκε, σχεδόν ειρωνικά, σε εθνικό τραγούδι: “You’ll never live like common people / You’ll never do whatever common people do.”
Και μέσα σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η πρότασή του: Δεν έχει σημασία να είσαι cool. Σημασία έχει να ξέρεις τι σημαίνει να μην είσαι.
Ειλικρίνεια χωρίς φίλτρα
Η pop του Jarvis Cocker δεν είναι performance - είναι ματιά. Η σκηνική του παρουσία θυμίζει μεθυσμένο πανεπιστημιακό που ξέχασε τις διαφάνειες στο σπίτι. Ή έναν αποτυχημένο ταχυδακτυλουργό που συνεχίζει την παράσταση γιατί δεν έχει άλλη δουλειά. Χέρια που περιστρέφονται νευρικά, σπονδυλική στήλη που μοιάζει να διαπραγματεύεται με το σώμα της, βλέμμα εκτός χρόνου. Και όμως, ίσως να είναι ο πιο αυθεντικός performer της γενιάς του.
“The worst thing you can do is try to be cool. Once you do that, you’ve lost it”.
Το είπε το 2011, και είναι ίσως η πιο κοφτή περίληψη του εαυτού του. Η ειλικρίνεια, λέει, δεν είναι ύφος. Είναι κατάσταση σώματος.
This Is Hardcore: Ο απόηχος της κορύφωσης
Το 1998, όταν η britpop κατέρρεε κάτω από το βάρος της υπερέκθεσης, ο Jarvis κυκλοφορούσε το This Is Hardcore. Έναν δίσκο που δεν πανηγύριζε τη δόξα, αλλά την εσωτερική διάλυση. Το τίποτα που έρχεται μετά τη φήμη. Το σεξ χωρίς υπόσχεση, την έκθεση χωρίς λύτρωση. “This is the sound of someone losing the plot / Making out that they’re okay when they’re not”.
Στο εξώφυλλο, ο ίδιος καθισμένος σε κόκκινο δερμάτινο κάθισμα. Στα τραγούδια, μια γλώσσα για πόθο και αηδία. Και ήταν πιο rock από όλους.
Ο Jarvis μετά τους Pulp: Επιμελητής εσωτερικών κόσμων
Δεν εξαφανίστηκε. Δεν αποσύρθηκε. Απλώς μετέφερε την αφήγηση αλλού: σε εκπομπές στο BBC Radio 6, σε συλλογές στίχων, σε συνεντεύξεις που έμοιαζαν με προσωπικά ημερολόγια.
Δεν ήταν πια frontman - ήταν curator ενός εσωτερικού σύμπαντος που αρνιόταν να ντυθεί για δημόσια εμφάνιση. Ένας περιπατητής της καθημερινότητας που έγραφε με τα μάτια.
More (2025): Η σιωπηλή επανεκκίνηση
Το 2025, στα 61 του, επιστρέφει με το More. Το πρώτο άλμπουμ των Pulp μετά από 24 χρόνια. Όχι ως νοσταλγία, όχι ως reunion για φεστιβάλ. Αλλά ως ήσυχο reboot. Εκεί όπου το «μεγαλώνω» δεν σημαίνει φθίνω – σημαίνει αφηγούμαι αλλιώς.
Στο Grown-Up τραγουδά: “We're hoping that we don't get shown up / ’Cause everybody’s got to grow up”. Το λέει σαν κάποιος που δεν τα παράτησε. Απλώς αποδέχτηκε τη μεταμόρφωση.
Το “Farmer’s Market” είναι μια μικρή ιστορία για το πώς γνώρισε τη γυναίκα του σε λαϊκή αγορά βιολογικών προϊόντων. Όχι σαν love story. Αλλά σαν λήμμα στον κατάλογο της τρυφερότητας.
Το “Tina” είναι μια άσκηση πάνω στον πόθο, μέσα στο βαγόνι του προαστιακού. Αναφορά και στη Thatcher, σαν σκιά που δεν έφυγε ποτέ από το Sheffield - ή τη μνήμη του.
Η pop εδώ δεν κάνει φασαρία. Κάνει χώρο.
Η φωνή που δεν φτάνει τη νότα
Στην περιοδεία του 2025, ο Jarvis ανεβαίνει στη σκηνή και σε κάποια τραγούδια δεν φτάνει τη νότα. Στο Help the Aged, απευθύνεται στο κοινό:
τραγουδήστε για μένα.
Και τότε πέφτει η αυλαία του ροκ και μένει ο άνθρωπος.
“Funny how it all falls away”.
Η φθορά δεν είναι τέλος. Είναι προϋπόθεση. Και ίσως αυτή η στιγμή – ενός ανθρώπου που δεν φτάνει πια το ίδιο σημείο και ζητά βοήθεια - να είναι ό,τι πιο ριζοσπαστικό έχει προσφέρει η pop εδώ και χρόνια.
Πιο απαραίτητος από ποτέ
Ο Jarvis δεν χρειάζεται πια να διεκδικεί τον ρόλο του outsider. Τον έχει ξεπεράσει. Δεν είναι το περιθώριο – είναι το περιεχόμενο. Είναι η φωνή που μας θυμίζει ότι τα σώματα γερνάνε, αλλά το βλέμμα μπορεί να παραμένει καθαρό. Ότι ο έρωτας δεν πέθανε, απλώς δεν κάνει τόσο θόρυβο πια. Ότι το να είσαι κοινός δεν είναι ήττα - είναι επιλογή.
Σε μια εποχή όπου οι ήρωες είναι επεξεργασμένοι από AI και φίλτρα, ο Jarvis Cocker παραμένει απλώς άνθρωπος.
Ατελής. Ειλικρινής. Αμήχανος.
Και γι’ αυτό, ίσως πιο απαραίτητος από ποτέ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
To Antics των Interpol: Μια Βουτιά στα Σκοτεινά Νερά της Ψυχής (20 Χρόνια Μετά)...
Tindersticks: Μια βαθιά βουτιά στον ωκεανό της μελαγχολικής ομορφιάς...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
