Γράφει ο Μιλτιάδης Κόρδας
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μετρονόμος το νέο βιβλίο της Γεωργίας Συριοπούλου, Μπρέτσια, μετά την, προ δύο ετών αν δεν απατώμαι, συλλογή μικρών ιστοριών της ιδίας, Bagatelles της οδού Αλκαμένους. Η Γεωργία είναι μία αναγεννησιακή homo universalis του καιρού μας. Είναι εικαστικός (ζωγράφος) και μουσικός, επίσης διδάσκει τη Μέση Εκπαίδευση. Και στο βιβλίο αυτό, αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά συστηματική ανατόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, μία πραγματολογική και αισθητική φυσιοδίφης η οποία συστηματικά σταχυολογεί και ξεδιαλέγει από τα μπουκαλάκια και τα κουτάκια του νού της, υλικά της ανθρώπινης δραστηριότητας για να τα αναδείξει, με τον δικό της τρόπο. Η λέξη Breccia είναι Ιταλική και αρχικά σημαίνει "μπάζα". Η διάθεση της Γεωργίας στο βιβλίο αυτό είναι "συγκολλητική" όπως διαβάζουμε. Και εξηγούμαστε. Το βιβλίο έχει λάβει τη φόρμα μικρών -ιστοριών μονοπλάνων, τρόπον τινά, πραγματολογικών και συναισθηματικών παρατηρήσεων. Αν θα ήθελα εισαγωγικά να δώσω μία πρώτη εντύπωση της αίσθησης που μου δημιούργησε είναι σαν να έχουμε μία μικρού μήκους ταινία του Ζαν Λύκ Γκοντάρ πάνω σε κείμενα του W.S.SEBALD, ένα συγγραφέα που εγώ τουλάχιστον αναγνωρίζω κάποια εκλεκτική συγγένεια με τη συγγραφέα. Το βιβλίο χωρίζεται σε μικρές ιστορίες και ευφυώς παραλληλίζονται και προλογίζονται από τμήματα του εσωτερικού ενός αστικού διαμερίσματος μιας αθηναικής πολυκατοικίας. Οι ποιότητες της συγγραφέως είναι πολλές και αυτές θεωρώ αποτυπώνονται στο χαρτί, συνεκτικώτερα από την προηγούμενη συγγραφική της προσπάθεια.
Η Γεωργία λειτουργεί ως μία πραγματολογική και αισθηματική εγκυκλοπαίδεια, χωρίς αυτό να αποτελεί υπερβολή. Γνωρίζει πράγματα. Είναι μία ανοιχτή wikipedia των υλικών, ανοιχτή ως προς τους κώδικες, διότι τα λήμματα της ψυχικής και συναισθηματικής της ικανότητας εμπλουτίζονται στο διηνεκές με την ατέρμονη και οξυδερκή παρατήρηση. Αντλεί επίσης υλικό από τις παιδικές της μνήμες και τις οικογενειακές εμπειρίες. Κυκλοφορεί στην πόλη, ψάχνει υλικά, γνωρίζει την υφή τους, την σύστασή τους, τις ιδιότητες τους και με την ίδια ζέση που το πράττει με την ύλη, το πράττει και με την παρατήρηση σε φαινομενικά ασήμαντα ενσταντανέ της ζωής, που ωστόσο συγκολλούνται, ράβονται μαζί με άλλα και αποτυπώνονται στο κείμενο. Παρουσιάζει μία αξιοσημείωτη αναγωγική ικανότητα τους πραγματολολογικού -υλικού - στο νοητικό-αισθητικό.
Η Γεωργία χωρίς ανέξοδους διδακτισμούς, μας παρακινεί να δίνουμε σημασία στο ότι βλέπουμε και αγγίζουμε, πράγμα που ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης έχει ξεχάσει ή αγνοεί. Αναφέρει σε κάποιο σημείο: " Η ηλικία μου όμως μου έχει δώσει το δικαίωμα του συμπεράσματος μαζί με τη μακρά διάρκεια της άσκησης της παρατήρησης." Ακριβές. Στην πραγματικότητα, ο κώδικας των ιστοριών της δεν κλείνει ποτέ, αφήνεται σκόπιμα ανοιχτός και ημιτελής, όπως ακριβώς είναι τα θραύσματα των αισθητηριακών αντιλήψεων όλων μας απέναντι στο κοινό και στο οικείο. Αφετέρου η Συριοπούλου- στην ουσία άκρως συναισθηματική persona - δεν εκβιάζει ποτέ το συναίσθημα αλλά η γραφή της το αναδεικνύει μέσω της συρραφής και των συνειρμών. Είναι μία γραφή "χημική" , μνημονικού κώδικα, φθαρτών συναισθημάτων, αντικειμένων σε συναρμολόγηση τέτοια και τόση που σε καθιστά ευάλωτο στη αγκύλωση της ίδιας σου της ύπαρξης, σε καθιστά αυτόπτη μάρτυρα της αδυναμίας ενοποίησης της μνήμης,της ύλης, του χρόνου, της παροδικότητας και της περιοδικότητας όλων.
Το Κιντσούγκι (kintsugi) είναι μια παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη αποκατάστασης σπασμένων κεραμικών και πορσελάνινων αντικειμένων, όπου τα κομμάτια ενώνονται με βερνίκι ουρούσι (urushi) και σκόνη χρυσού, ασημιού ή πλατίνας. Η φιλοσοφία πίσω από το Κιντσούγκι αναδεικνύει την ομορφιά της ατέλειας, θεωρώντας τις ρωγμές και τις επισκευές ως μέρος της ιστορίας και της μοναδικότητας του αντικειμένου, αντί να προσπαθεί να τις κρύψει. Την ίδια τέχνη εξασκεί η Γεωργία και στα καθ' ημάς με μαεστρία πρωτοφανή στην ανάδειξη και ενοποίηση του λόγου από τα θραύσματα. Όπως έχει δηλώσει η συγγραφέας είναι μία περιπατήτρια γρήγορου βηματισμού. Η πόλη, η μνήμη, η γνώση της δίνει το υλικό. Ο καμβάς της είναι η ζωή της και οι ζωές όλων μας. Είναι εντυπωσιακό πόσο επιδέξια μπορεί να δημιουργήσει ιστορίες, φαινομενικά από το τίποτα. Μπορεί ενδεχομένως η μικρή φόρμα να είναι στο στοιχείο της Συριοπούλου και εκεί να μεγαλουργεί. Προσδοκούμε όμως να τη δούμε και στη μεγάλη φόρμα. Κάτι τελευταίο. Στην εποχή του εύκολου και γλυκερού συναισθηματισμού στη συγγραφή, η Γεωργία παίρνει το δύσκολο δρόμο. Η συγκίνηση δεν θα βγει εύκολα από μία συναισθηματική βρύση αλλά από μία ρωγμή από τον βράχο τη μνήμης και της εμπειρίας. Αυτό είναι ντόμπρο.
Διαβάστε το.
Τα βιβλία της Γεωργίας Συριοπούλου (a.k.a. Abies Sylos) Μπρέτσια (περί της συγκολλητικής διάθεσης) και Bagatelles της οδού Αλκαμένους κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μετρονόμος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Bagatelles της οδού Αλκαμένους: Το πρώτο βιβλίο της Γεωργίας Συριοπούλου (Abies Sylos)
Δημήτρης Τζάνογλος: Στον Ιστό - Ένα απόσπασμα και λίγα λόγια για το βιβλιο
"Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ" - Νουάρ (σου)ρεαλισμός
Περικλής Κοροβέσης: Αγωνιστής, αλλά και σπουδαίος συγγραφέας...
