Με αφορμή τις φωτογραφίες του Γιώργου Νικολαΐδη από το live στο ανοιχτό θεατράκι του Παπάγου τον Ιούνιο του 1985

Details: Published: Thursday, 19 January 2017 20:49; Written by Βασίλης Τσόνογλου

Όλο το σπίτι ανάστα ο Κύριος για μια γαμωκασέτα τριάντα δύο και μισό, χρόνων.

Κοιτάζω πρόσωπα εποχής στις φωτογραφίες του.

Κάποιοι απ’ την κερκίδα δεν υπάρχουν πια. Μετωπικές σε δρόμους ή, εσωτερικές διαδρομές. Κάποιοι άλλοι υπάρχουν αλλιώς πλέον και μερικοί, οι λιγότεροι, γίναν ακόμη περισσότερο ο «εαυτός τους» που έδειχναν και τότε. Όλα καλά. Δεν λείπει τίποτα…

Μόνον ότι δεν βιώθηκε στο βάθος του, προκαλεί αναπόληση.

Ήταν αρχές καλοκαιριού κι έτσι η αισιοδοξία που πρέπει να ξεγελά τις ηλικίες εκείνες ήταν στα ύψη. Ο ήλιος πίσω απ’ τα δέντρα.

Τα 343 Κιλά Κρέας κατέβηκαν.

Ο ήλιος κρύφτηκε κι άφησε ένα κόντρα φως σαν ζαχαρωτό.

Την ώρα που ανεβαίναμε ένα τζάνκι, στη φτιάξη του απάνω, ρωτά παλαντζάροντας τον Λάμπρο: «Ρε Λάμπρο, που τους βρήκες αυτούς τους Χαβανέζους;» Οι καιροί, βλέπεις, έβριθαν από λάθος μύθους.

Είχαμε κατά νου δύο δικά μας και δύο άλλων, αγαπημένα... αλλά γενικά όπου πάει κι ότι προκύψει.

Για τα δικά μας, δεν έχω εικόνα πια, δεν θυμάμαι.

Τρίτο κομμάτι Suicide “Ghost Rider”, αλλά σε γρήγορη ταχύτητα.

Ο Αντρέας ο Βάης πατούσε με το πόδι ένα μικρό αρμονιάκι Casio ενώ παράλληλα έπαιζε μπάσο. Ένα μπάσο ειδικών καταστάσεων, παντός καιρού θα το έλεγες, με δύο χορδές (τα πολλά λόγια είναι φτώχια άλλωστε) κι αυτές με πλαστικό επικάλυμμα. Δεν ήταν κάποιο ειδικό ή σπάνιο σετ. Ήταν συρματόσχοινα απλώματος. Κάνουν μια χαρά την ίδια δουλειά και δεν σκουριάζουν κιόλας.

Τέταρτο κομμάτι το "Johny Guitar". Από τα πρώτα λόγια κάποιος κράζει. Ένα μπουκάλι φεύγει από τα ψηλά και σκάει στο σκληρό κι αμείλικτο επίπεδο που σε εκθέτει. Στο κέντρο της σκηνής. Όμως η σκηνή την στιγμή εκείνη, ανήκει στον Λάμπρο. Ο Λάμπρος ακίνητος, σταθερός, ατάραχος. Έχει σταματήσει τους περιπάτους στον φυσικό του χώρο. Κρατάει το μικρόφωνο απολύτως αδιάφορα, έξω από τον αριστερό του ώμο, κοντά στο στόμα μου. Είναι ίσως η μοναδική φορά στη ζωή μου που νιώθω τη συσσώρευση, την καταιγίδα, που λένε στην λογοτεχνία, να πλησιάζει. Ξέρω τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Και ξέρω ότι αυτοί εκεί έξω δεν ξέρουν τι τους περιμένει...

Κάποιος της διοργάνωσης, τραβώντας το μανίκι του Αντρέα του Φερδιανάκη (απ’ το μαύρο κοστούμι γενικώς) επαναλάμβανε: «Αντρέα, πέρασαν τα είκοσι λεπτά, τελειώνετε». Ο Αντρέας σκυφτός κι ανέκφραστος στα τύμπανα, σ’ ένα τέμπο λιτό και σταθερό σαν κλεψύδρα που μετρά το υπόλοιπο της ζωής... Το κομμάτι έχει γίνει δωρικό μπλούζ “... I was always a fool for my Johny…”

Κάποια στιγμή ακούγονται οι μπαγκέτες σ’ ένα σπάσιμο εκτός χρόνου πάνω στο ταμπούρο σα να ήθελαν να πουν «αυτά» ή «άντε γαμηθείτε» κι έφυγε.

Έτσι μείναμε για λίγο ακόμη, χωρίς τον πανδαμάτoρα χρόνο ή το heartbeat.

Και τώρα κύριοι, περάστε να πληρωθείτε.

Ο Λάμπρος άρχισε έναν σπαραγμό με το κεφάλι ή την πλάτη, πάνω στο τσιμέντο, στα γυαλιά και στ’ απορημένα βλέμματα, έχοντας εμπιστευθεί την ψυχή του, μόνο στα μάτια εκείνων που γνώριζαν.

«Αρσενική Diamanda Gallas», «Μια οικογένεια έφυγε έντρομη».

(περιοδικά ΗΧΟΣ, ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ).

Ύστερα, κάτι θα έγινε απ’ αυτά που γίνονταν τότε κι έτσι, δεν έγιναν άλλα. Μέχρι να ξαναγίνουν άλλα, με διαφορετικούς (λίγο-πολύ) συνδυασμούς.

Τα σπίτια πολλά, έτσι κι οι διαδρομές πολλές. Τσιγάρα, καφέδες, κλειδιά κι απλήρωτα νοίκια που έρχονται στα όνειρα, σ’ εκείνα τα σπάνια κι αγχωτικά, που βλέπει κανείς σε συνέχειες.

Όλα καλά.

Η γαμωκασέτα όμως που είναι;

(Για την ιστορία, η συναυλία γινόταν στη μνήμη του Βαγγέλη Κοτρώνη (σκηνοθέτης, εκδότης των περιοδικών Cine Φανταστικό και Χιονάτη για Μεγάλους, εμπνευστής μεταμεσονύχτιων προβολών σε αθηναϊκούς κινηματογράφους) που στις 12 Μαΐου 1985 είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο.

Βασίλης Τσόνογλου

Ο Βασίλης Τσόνογλου (Laughing Hheadache) γεννήθηκε το 1961.
Γράφει μουσική, τραγούδια και δούλεψε σαν DJ σε μπαράκια των Εξαρχείων κυρίως.
Τη δεκαετία του ΄80, έπαιξε σε διάφορα σχήματα και συμμετείχε σε πολλές ηχογραφήσεις με τον Λάμπρο Τσάμη (R.R. Hearse), πότε στα τύμπανα, πότε στην κιθάρα ή το πιάνο, και πότε με όργανα που δεν ήξερε (ευτυχώς) να παίζει (π.χ. τρομπέτα).
Έγραφε παράλληλα στο Merlin's Music Box άρθρα, δισκοκριτικές και είχε τη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων με το ψευδώνυμο Βαθύκουρος Σκελετιστής.
Με τον Λάμπρο συνέχισαν να ηχογραφούν, και σαν ντουέτο (μέσα στ’ άλλα και μελοποιήσεις στίχων του DiDi), αλλά, και σαν σχήμα S/M (Sadomazohists) έως και τα μέσα του ΄90.
Μια από τις ηχογραφήσεις-αυτοσχεδιασμούς σε studio, κυκλοφόρησε 1990 σε 7ιντσο του fanzine Στις σκιές του Β23.
Στο YouTube υπάρχουν τα “Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο “ (σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη, “Sugar Man” (Rodriguez) και live στο ΑΝ club). Από το 2016 κάποια κομμάτια άρχισαν να κυκλοφορούν σε δίσκους ή κασέτες (R.R. Hearse: At the burial station & Call of Oedipus, R.R. Hearse & Laughing Headache: Nova Guinea και έπεται συνέχεια).
Από το 1995 σχημάτισε τον Ακάλυπτο Χώρο παρουσιάζοντας δικά του κομμάτια με ελληνικό και μόνο στίχο σε λίγες ζωντανές εμφανίσεις.
Το 1999 συμμετείχε μ’ ένα κομμάτι (κρυφό-δεν αναφέρεται στους τίτλους εκτός από ένα σημείο της εσώκλειστης αφίσας ως VASILIS PLUS AMANDA) στο CD συλλογή Try a little sunshine που κυκλοφόρησε η Pop Art records του Νεκτάριου.
Το 2002 κυκλοφόρησε το 7ιντσο “Following the path” στο Μάαστριχ της Ολλανδίας, με την φροντίδα του Χρήστου Λιάλιου (Splendid sound recordings for rainy evenings next to the maas river, σχεδίαση και παραγωγή) ο οποίος ήταν και εκδότης του fanzine Little Charmer.
Το 2011 κυκλοφόρησε ανεξάρτητα 18 κομμάτια σε CD με τίτλο Ας γεννιόσουνα σκύλος. Εκεί περιλαμβάνεται και ο “Θρήνος για τον διαρρήκτη Κώστα Βούρβαχη” σε στίχους Γιώργου Μακρή που o Τσόνογλου είχε ηχογραφήσει το 1991 με τον κιθαρίστα Γιώργο Κορμά.
Το 2013, ο δεύτερος ακάλυπτος χώρος παρουσίασε κάποια κομμάτια του CD αλλά πολύ σύντομα στράφηκε στον αυτοσχεδιασμό πάνω σε κείμενα με το όνομα RSLG Quartet & Vasilis Tsonoglou.
Τώρα, συνεργάζεται ευκαιριακά με τους RSLG Quartet.