Κυριακή 2 Ιουλίου, 11:00 το πρωί, 40 βαθμοί Κελσίου. Κάπου στο Γκάζι...
Μίκης: Λοιπόν Λαμπρινή, μου ζήτησαν από το Merlin’s Music Box να ξαναγράψω κάποιο άρθρο. Σκεπτόμενος τι μου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό, το πρώτο πράγμα, ή μάλλον, πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό ήσουν εσύ καθώς σε είδα πρόσφατα με τους Million Hollers στο ΑΝ. Να πούμε στους αναγνώστες ότι δεν γνωριζόμαστε πέραν αυτού του live και άλλης μιας φοράς που είχα παίξει στη Θεσσαλονίκη. Με το «βήμα», λοιπόν, που μου παρέχει το Merlin’s, σκέφτηκα αντί συνέντευξης (δεν είμαι μεγάλος φαν) να βρεθούμε για καφέ, να γνωριστούμε να ηχογραφήσω τη συζήτησή μας με την ελπίδα ότι θα βγει κάτι ενδιαφέρον από όσα πούμε για να τα δημοσιεύσουμε.
Λαμπρινή: Ναι, βέβαια, αν και η βραδιά στο ΑΝ δεν ήταν και η καλύτερη...
Μίκης: Από άποψη κόσμου όχι, αλλά μουσικά εμένα με κερδίσατε στο φουλ κι εσύ μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Θα ήθελα ένα σύντομο βιογραφικό για να ξεπεράσουμε τα τυπικά...
Λαμπρινή: Ο μπαμπάς μου, παλιοροκάς, μπλουζίστας κλπ., ψιλοέπαιζε κιθάρα και εγώ ήμουν από μικρή «βουτηγμένη» στους δίσκους του. Στα εννέα ξεκίνησα να παίζω κλασική κιθάρα αλλά στη άκρη εκείνος μου μάθαινε τραγούδια των Beatles και άλλα διάφορα. Παρακολούθησα μουσικό γυμνάσιο και λύκειο και στη συνέχεια το τμήμα μουσικών σπουδών στη Κέρκυρα, όπου ασχολήθηκα με τη σύνθεση. Κατέληξα να κάνω μεταπτυχιακό στο Λονδίνο πάνω στη σύνθεση για κινηματογράφο και τηλεόραση.
Μίκης: Μπα; Έχεις κάνει καμιά δουλειά για τη τηλεόραση;
Λαμπρινή: Για τη τηλεόραση όχι, μόνο για κάποια site και κάποια διαφημιστικά...
Μίκης: Οπότε έχεις στημένο υπολογιστή στο σπίτι, home-studio. Με τι πρόγραμμα δουλεύεις;
Λαμπρινή: Κάνω διάφορα, κάνω προτζεκτάκια... Δουλεύω σε Logic.
Μίκης: Μάλιστα.... Τα αγγλικά; Θέλω να πω, στη μπάντα εσύ γράφεις τους στίχους;
Λαμπρινή: Ναι και τη μουσική, το βασικό κορμό των κομματιών.
Μίκης: Είσαι η leader, ας πούμε.
Λαμπρινή: Ας πούμε...
Μίκης: Διαβάζοντας κάποιους στίχους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα αγγλικά σου είναι μια χαρά. Πώς κι έτσι; (γέλια)… Ρωτάω γιατί είναι θέμα σε πολλές ελληνικές μπάντες….
Λαμπρινή: Από μικρή παρακολουθούσα ταινίες και διάβαζα στίχους από τραγούδια. Έκανα και μαθήματα, αλλά νομίζω ότι τα έμαθα κυρίως μέσω ακουστικής ευαισθησίας και προσοχής.
Μίκης: Η καλή προφορά όταν τραγουδάς είναι παπαγαλισμός; Καλή μιμητική ικανότητα;
Λαμπρινή: Ναι.
Μίκης: Μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας τους στίχους ότι έπεσα δύο φορές πάνω στη λέξη “Distort”...
Λαμπρινή: Έχει πλάκα που το λες, το είχα σκεφτεί πάρα πολύ και δε μου αρέσει που συμβαίνει αυτό...
Μίκης: Κι όμως, θεωρώ πως όταν γράφεις για κάποια πράγματα που σε παιδεύουν, που σε απασχολούν, αναπόφευκτα επιστρέφεις σε αυτά και ξαναχρησιμοποιείς τις ίδιες λέξεις. Εμένα μου αρέσουν αυτά γιατί ενδεχομένως δίνεις μια κατεύθυνση στον ακροατή-αναγνώστη να καταλάβει τι είναι αυτό που σε καίει. Ας πούμε ότι δεν ξέρω αγγλικά και σε ρωτάω να μου πεις τι σημαίνει distort…
Λαμπρινή: Η λέξη που αντιστοιχεί στα Ελληνικά είναι το «παραμορφώνω» αλλά σίγουρα έχει και δεύτερη και τρίτη ανάγνωση και έτσι το αναφέρω κιόλας, δηλαδή ότι υπάρχει αυτό το ποτήρι, ας πούμε, ή μια κατάσταση που τη βλέπεις ως έχει αλλά στο μυαλό σου μπορείς να την αλλάξεις, να την παραμορφώσεις. Έχει να κάνει με το ότι αλλάζω μια κατάσταση στο μυαλό μου, το οποίο είναι πολύ προσωπική διαδικασία, υπάρχει κάτι όπως είναι αλλά εγώ κάνω το δικό μου έργο. Τώρα για τους λόγους; Άστο… (γέλια)
Μίκης: Δε ξέρω αν έχεις κάνει ποτέ ψυχανάλυση, αλλά εμένα με έχει επηρεάσει πολύ στο πώς διαβάζω αυτά που γράφω, αυτά που γράφουν οι άλλοι. Υπάρχουν τραγούδια που είναι ωραία από μόνα τους, αλλά αν ψάχνεις να μάθεις, να γνωρίσεις έναν καλλιτέχνη σαν τον Leonard Cohen, ας πούμε, συχνά συνειδητοποιείς ότι τα ωραία αυτά τραγούδια δεν είναι παρά κομμάτια ενός παζλ που συνθέτουν την προσωπικότητα του. Έρχεσαι πιο κοντά του, τον γνωρίζεις καλύτερα.
Λαμπρινή: Βασικά, τα βλέπω κι εγώ ακριβώς έτσι αλλά γνωρίζω ελάχιστο κόσμο που να διεισδύει τόσο πολύ στα τραγουδια μας.
Μίκης: Από το live μου δόθηκε η αίσθηση ότι έχουμε κοινό έδαφος, γι’ αυτό ήθελα να βρεθούμε να τα πούμε.
Λαμπρινή: Καλά, κάθε live είναι και μία συνεδρία.
Μίκης: Επίσης, μου έβγαλες κάτι από P.J. Harvey και ίσως λίγο από Patti Smith, δεν ξέρω τι σχέση έχεις με αυτές…
Λαμπρινή: Καλή...
Μίκης: …οι οποίες είναι rock’n roll bitches, με την καλή έννοια πάντα, και στο rock ‘n’ roll υπάρχει έντονα το σεξουαλικό στοιχείο...
Λαμπρινή: Δεν ξέρω κατά πόσο η μουσική που γράφω έχει γυναικεία επέκταση, πολλά σημεία θεωρώ ότι έχουν και μια αντρική λογική σε αυτά που γράφω. ..
Μίκης: Στους στίχους κάποιων τραγουδιών διέκρινα μια συναισθηματοσεξουαλική αγωνία που αφορά και τα δύο φύλα....
Λαμπρινή: Πολλά τραγούδια έχουν σεξουαλικό περιεχόμενοαλλά δε θα επέλεγα να πω αν είναι αντρικής ή γυναικείας φύσης… πάντως αυτό ισχύει...
Μίκης: Ωραία, ωστόσο πριν σας δω live είχα τσεκάρει κάτι βίντεό σας στο YouTube και ήμουν σε στυλ ΟΚ, ωραία φάση. Αλλά στο live πραγματικά ενθουσιάστηκα. , μου έκανε εντύπωση η κιθάρα με την οποία έπαιζες. Έλα να μιλήσουμε για κιθάρες, πόσες έχεις;
Λαμπρινή: Για να δούμε... (γέλια) Έχω την κλασική στην οποία έμαθα και μαζί της έβγαλα τέσσερα χρόνια σε μαγαζάκια παίζοντας ρεμπέτικα. Πριν δύο εβδομάδες πούλησα τη πρώτη μου ηλεκτρική, μια Stratocaster…
Μίκης: Άου, Fenderιά;
Λαμπρινή: Ναι Αμερικάνα, εντάξει δεν με πόνεσε πολύ...
Μίκης: Εγώ ποτέ δεν ήμουν φίλος της Stratocaster αν και είναι all around κιθάρες.
Λαμπρινή: Κι εγώ λόγο του Hendrix τη πήρα, αλλά δε νομίζω να ξαναθελήσω τέτοιου τύπου για βασική μου κιθάρα.
Μίκης: Πάντως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η επιλογή της κιθάρας σου στο live. Epiphone Dot, έτσι δεν είναι;
Λαμπρινή: Ναι, το σκάφος, limited edition
Μίκης: Εγώ, για να καταλάβεις, όταν άρχισα να παίζω ως One Man Band, είχα μια Eco Telecaster και μια ιταλική Columbia, τις οποίες έβαζα σε έναν Pig-nose ενισχυτάκο χωρίς πετάλια χωρίς τίποτα και απλά έπαιζα.
Λαμπρινή: Γαμώ! Εσένα νομίζω σου ταιριάζει ο πιο street ήχος.
Μίκης: Εντάξει, ανέκαθεν ήμουν της φιλοσοφίας plug and play, αλλά όσο ασχολείσαι, τόσο συνειδητοποιείς πόσο τεράστιο κεφάλαιο είναι ο ήχος. Την τελευταία πενταετία είναι που ασχολούμαι κάπως με αυτό και βλέποντάς σε, έτσι για να το πω και σεξιστικά (καλοπροαίρετα πάντα), σκέφτηκα «Κοίτα ρε το κορίτσι που τα ξέρει όλα και καλά, τουλάχιστον σε σχέση με μένα» (γέλια). Και τα πετάλια σου: πρόσεξα το Rat, πολύ αγαπημένο αν και το έχω παρατήσει. Τι άλλες κιθάρες έχεις αγοράσει ψάχνοντας τον ήχο σου;
Λαμπρινή: Πριν απο την Epiphone είχα μια Eastwood, πάλι σκάφος...
Μίκης: Α! Έχεις καταλήξει στα σκάφη!
Λαμπρινή: Γι’ αυτή τη μπάντα, ναι. Μερικές φορές έπαιζε και ο Γιάννης με ένα σκάφος στα live και μας έβγαινε ωραία. Δε ξέρω, μου αρέσει πολύ αυτή η κιθάρα. Έχει ωραίους μαγνήτες, έχει και το Bigsby, το τρέμολο. Την είχα παίξει τυχαία και τελικά την αγόρασα. Έχει και θαύμα feedback, βγάζει ωραίο, βρώμικο ήχο.
Μίκης: Έχεις καταλήξει δηλαδή σε σκάφος με humbucker μαγνήτες.
Λαμπρινή: Ναι, για τους Hollers, τουλάχιστον.
Μίκης: Θέλει χρόνο και χρήμα να ψάξεις να βρεις ποιο όργανο σου πάει και αν τελικά θα είναι ένα.
Λαμπρινή: Σίγουρα. Μα κι αυτή η κιθάρα “ανήκει” στο συγκεκριμένο project και επειδή το project είναι πολύ δικό μου, αξίζει να έχει τη δική του κιθάρα. Και με τα χρήματα που πήρα από την Stratocaster θέλω να πάρω μια Telecaster που δεν είχα ποτέ...
Μίκης: Νομίζω ότι θα σου αρέσει πάρα πολύ. Μιας και είπες τη λέξη project, σε πόσα project είσαι μπλεγμένη αυτό το καιρό;
Λαμπρινή: Είναι οι Hollers…
Μίκης: Αν έχω καταλάβει καλά, οι Hollers είσαι εσύ, εννοώ είναι η φυσική σου προέκταση σαν άνθρωπος με αυτό κοιμάσαι με αυτό ξυπνάς, αυτό αναπνέεις.
Λαμπρινή: Ναι, ξεκάθαρα... Μετά υπάρχουν οι The Man From Managra, ένα project του Coti K. όπου παίζω μπάσο. Βέβαια, οι φίλοι και γνωστοί με κράζουν επειδή στο δικό μου σχήμα δεν έχω μπάσο αλλά… τέλος πάντων(γέλια). Παίζω επίσηςμε τον Αγγελάκα και, τέλος, με τους ICVτου Γιάννη Σαββίδη (κιθαρίστας του Αγγελακα), ένα αρκετά κιθαριστικό συγκρότημα με επιρροές από Mr.Bungle μέχρι Tom Waits..
Μίκης: Τα απολαμβάνεις όλα τα σχήματα εξίσου;
Λαμπρινή: Ναι! Φουλ.
Μίκης: Για πες μου λοιπόν για τους Hollers…
Λαμπρινή: Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε με τα παιδιά, αυτό το πράγμα, παίζω κιθάρα και τραγουδάω, δεν το είχα ξανακάνει. Οι Hollers είναι η πρώτη μπάντα στην οποία τραγούδησα και επειδή είναι πολύ προσωπικό το project δεn θεωρώ ότι κάνω κάτι...
Μίκης: Αυτό που λες ότι δεν κάνεις κάτι μου αρέσει. Τραγουδάς πολύ ήπια, εκπέμπεις αυτοπεποίθηση σαν να λες «παιδιά αυτή είμαι και αυτά έχω να πω» και τραγουδάς με τη φωνή σου. Δε προσπαθείς να την αλλάξεις, να τη κάνεις πιο άγρια για να βγάλεις μαγκιά ή οτιδήποτε άλλο, πράγματα που κάνει πολύς κόσμος... Το εκτίμησα πάρα πολύ αυτό.
Λαμπρινή: Ναι η ειλικρίνεια με ενδιαφέρει πολύ. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, ήμουν πολύ πιο μαζεμένη. Μετά, όταν συνειδητοποίησα πόσο δικό μου είναι αυτό που κάνω, ότι είναι η ψυχοθεραπεία μου, ότι δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς, λέω «ας το ζήσω στο φουλ». Και τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει και απελευθερώνομαι περισσότερο απ’ ότι στην αρχή. Και σε σχέση με το γυναικείο κομμάτι, έχω έναν θυμό μέσα μου, δε δηλώνω φεμινίστρια, αλλά έχω ξεκάθαρα τη διάθεση να «πουσάρω» το γυναικείο, το έτσι... [εδώ υψώνεται υπερήφανα ο μεσαίος δάκτυλος]. Το δουλεύω ακόμα και μου κάνει καλό. Γενικά περνάω ωραία με τα παιδιά όταν παίζουμε...
Μίκης: Κατ’ αρχάς νομίζω ότι είσαι πολύ τυχερή που έχεις τον Γιάννη Τσότρα (δεύτερη κιθάρα) στην μπάντα, τον οποίο γνωρίζω καλά μιας και με φιλοξενεί κάθε φορά που ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη και θέλω να τονίσω ότι πρόκειται για εξαιρετικό παιδί. Επίσης, να προσθέσουμε ότι στα τύμπανα είναι ο Δημήτρης Οικονόμου, νέα μεταγραφή. Μπάσο δεν υπάρχει. Δύο κιθάρες τύμπανα, αυτό είναι το σχήμα.
Λαμπρινή: Ναι καλά, ο Τζόνι είναι ο καλύτερος μου φίλος από αγόρια και ο δεύτερος από κορίτσια (πολλά γέλια).
Μίκης: Το όνομα της μπάντας πώς προέκυψε;
Λαμπρινή: Hollers είναι τα τραγούδια της αμερικανικής υπαίθρου, σήμερα όμως χρησιμοποιούν τη λέξη και λίγο διαφορετικά π.χ.“Holler at me” φώναξέ με, ή μπορεί να σημαίνει κραυγή. Ταιριάζει, γιατί υπάρχει πολύς θυμός στα τραγούδια.
Μίκης: Million Hollers θα μπορούσε να μεταφραστεί σε «εκατομμύρια κραυγές»
Λαμπρινή: Ναι.
Μίκης: Πριν ανέφερες το «γυναικείο κομμάτι». Θέλεις να πεις κάτι άλλο γύρω από αυτό;
Λαμπρινή: Σε σχέση με το γυναικείο κομμάτι στην Ελλάδα, όταν με ρωτούν γιατί δεν υπάρχουν πιο πολλές κιθαρίστριες που τραγουδούν, το πρώτο που μου έρχεται να πω είναι «ρωτήστε τις άλλες που δεν το κάνουν». Επίσης, έλεος πια μ’ αυτό το «κοπέλα ίσον τραγουδίστρια»! Το βλέπω κάπως σαν επέκταση της ελληνικής κοινωνίας.
Μίκης: Καλά η ελληνική κοινωνία είναι ούτως ή άλλως πολύ προβληματική. Και ο θυμός που προανέφερες;
Λαμπρινή: Υπάρχει γενικά μια προκατάληψη.
Μίκης: Αυτό ισχύει, και συγχρόνως υπάρχουν άπειροι πικραμένοι μουσικοί που… Άστο καλύτερα...
Λαμπρινή: Ναι και αυτό το «παίζεις ωραία για κορίτσι»… εντάξει, που ζούμε;
Μίκης: Καλά, κι εγώ ακούω συνέχεια «τι καλός ζογκλέρ που είσαι» επειδή τα παίζω όλα ταυτόχρονα, λες και είναι αυτό το ζητούμενο....
Λαμπρινή: Κι έρχεται ο άλλος στο live και αυτό που του μένει είναι ότι εσύ είσαι ζογκλέρ και ότι εγώ έχω βυζιά, ας πούμε. Για τη μουσική τίποτα...
Μίκης: Από την άλλη βέβαια, κομμάτι της “show biz” είναι κι αυτά
Λαμπρινή: Καλά, άμα ήταν έτσι, θα έβαζα κι εγώ μια τακουνάρα και κάτι ανάλογο από πάνω. Και πιο πολύ κόσμο θα είχαμε και σε πιο πολλά μέρη θα παίζαμε, αλλά τέλος πάντων.
Μίκης: Δεν έχει κανένα νόημα αυτό…
Λαμπρινή: Δεν έχει κανένα νόημα γιατί αυτό που κάνουμε δεν στοχεύει σε κάτι πιο εμπορικό.
Μίκης: Έχω μια αίσθηση ότι η underground σκηνή έχει γίνει κάπως συστημική. Βλέπεις τους headliners στα φεστιβάλ και είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Μόνο underground δεν είναι πια.
Λαμπρινή: Ναι, δεν είναι.
Μίκης: Είναι κάποιες μπάντες που άλλες δικαίως και άλλες αδίκως έχουν καταλάβει κάποιες θέσεις στη σκηνή (και στα φεστιβάλ, τα οποία φέρουν κι αυτά το δικό τους μερίδιο ευθύνης) αφήνοντας άλλες μπάντες απέξω, ίσως πιο άξιες. Δε σε ενοχλεί αυτό σε σχέση με τους Million Hollers;
Λαμπρινή: Φυσικά και με ενοχλεί. Με ενοχλεί που τα τελευταία δύο τρία χρόνια παίζουμε μια φορά τον χρόνο μόνο στην Αθήνα και πως ό, τι κι αν κάνουμε για να προωθήσουμε τη δουλειά μας έχουμε σταθερά εξήντα άτομα. Με ενοχλεί που είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, το οποίο σημαίνει ότι είναι συστημικό. Μάλλον αυτοί φέρνουν τον κόσμο...
Μίκης: Εννοείται πως είναι λογικό ένα φεστιβάλ να καλέσει μια μπάντα κράχτη που θα φέρει τον κόσμο, αλλά υπάρχουν και φεστιβάλ που πληρώνουν τους κράχτες και οι «μικρότερες μπάντες» μένουν απλήρωτες. Έχω συμμετάσχει σε τέτοιο φεστιβάλ και δεν είναι καθόλου ωραία αίσθηση. Για μένα ένα καλό φεστιβάλ θα ήταν αυτό που θα είχε τη δυναμική να αναδεικνύει νέες μπάντες και να υπάρχει η φήμη ότι κάθε χρόνο παίζουν σούπερ μπάντες και γαμάτη μουσική κι ας είναι «άσημες». Είναι μερικοί υπερεκτιμημένοι και πολλοί που δεν τους επιτρέπεται να εκτιμηθούν.
Λαμπρινή: Η αλήθεια είναι ότι τα φεστιβάλ θέτουν τους όρους και αν δεν συμμετέχεις, μένεις απλά απέξω. Συμφωνώ, αν και νομίζω ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει για αυτό και ο ....
Μίκης: …καλλιτέχνης;
Λαμπρινή: Kαι ο κόσμος. Θα μπορούσε να ακούσει κάτι διαφορετικό από αυτό που ακούει κάθε μέρα...
Μίκης: Ο κόσμος ή ο καλλιτέχνης που δεν αυτοπρομοτάρεται όσο θα έπρεπε μέσω του facebook, ας πούμε;
Λαμπρινή: Εγώ θεωρώ ότι οι μικρές μπάντες, σ’ αυτές συμπεριλαμβάνω και εμάς, κάνουμε ότι μπορούμε σε σχέση με τα μέσα που διαθέτουμε και σε σχέση με την περιορισμένη ικανότητα του promotion που έχουμε, γιατί αυτό στον καλλιτέχνη φτάνει μέχρι ένα σημείο...
Μίκης: Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας το D.I.Y έτσι είναι, τα κάνεις όλα μόνος σου και ξέρω άτομα που το κάνουν πολύ καλά, σε σημείο… αηδίας, δηλαδή. Η ικανότητά τους στις δημόσιες σχέσεις υπερτερεί των μουσικών τους ικανοτήτων κατά πολύ.
Λαμπρινή: Αυτό ξέρεις ότι παίρνει πάρα πολύ χρόνο, δηλαδή εγώ φτάνω σε σημείο να προσπαθώ τόση ώρα και να πω «ΟΚ, τώρα έκανα αυτό, και πόσο χρόνο πέρασα δημιουργικά σήμερα στη μέρα μου;» Γιατί δε βλέπεις και στο επόμενο live τους κόπους σου να καρποφορούν και τότε λες «αει στο διάολο, βαριέμαι» και τα παρατάς. Αυτό δεν ισχύει μόνο με τα φεστιβάλ, ισχύει και με τα μαγαζιά που κανονίζεις ένα live όπου μόνο δεν ασχολείται ο καταστηματάρχης με το promotion αλλά δεν έρχεται καν ο ίδιος στα live, κάποιους δεν τους νοιάζει καν η μουσική, το μόνο που τους νοιάζει είναι να δείξουν ότι και καλά έχουν εναλλακτικά προφίλ.
Μίκης: Ναι, μερικοί είναι πραγματικά απογοητευτικοί. Πριν είπες «μικρές μπάντες σαν κι εμάς». Φαντάζομαι ότι εννοείς μικρές σε αναγνωρισιμότητα ως προς τον κόσμο.
Λαμπρινή: Ναι, και γενικά υπάρχουν πολλές μπάντες αυτής της κατηγορίας στη Θεσσαλονίκη.
Μίκης: Καλά, στην Αθήνα να δεις τι γίνεται. Γενικά υπάρχουν υπερβολικά πολλές μπάντες και ελάχιστο κοινό να τις στηρίξει. Οι μικρές μπάντες ζουν η μια από την άλλη, παίζει η τάδε μπάντα σήμερα κι εκεί πηγαίνουν άτομα από άλλες μπάντες για να στηρίξουν. Το 80% του κοινού είναι μουσικοί ή φίλοι.
Λαμπρινή: Και ένας ατζέντης που είχαμε έρθει σε επαφή κάποια στιγμή μας πρότεινε να βγούμε στο δρόμο με μια άλλη μπάντα από τις «μεγάλες» για να μας μάθει ο κόσμος...
Μίκης: Το συστημικό που λέγαμε.
Λαμπρινή: Εντάξει, αν ήταν έτσι να έχουμε παραπάνω κόσμο, μπορεί και να το έκανα χωρίς να γουστάρω απαραίτητα την άλλη μπάντα. Αλλά και παραπάνω κόσμο να είχαμε στην Αθήνα, δε θα το έκανα για τη δόξα αλλά για να ακούσει περισσότερος κόσμος τη μουσική, να αγοράσουν κάποιοι το δίσκο.
Μίκης: Ναι ρε συ, εννοείται, έχεις κάνει μια δουλειά, θέλεις να την πάρει ο κόσμος στα χέρια του κι εσύ να πας παρακάτω σαν καλλιτέχνης. Αλήθεια, με το νέο σας τελευταίο δίσκο τι γίνεται, τελειώνει;
Λαμπρινή: Τον έχουμε γράψει σχεδόν εδώ και ενάμιση χρόνο και τώρα μιξάρουμε αργά, πολύ αργά. Όταν θα βγει θα ακούσουμε ίσως κάποια καλά σχόλια, αλλά εμείς θα τον έχουμε ήδη χορτάσει. Πέρα από αυτό, πιστεύω ότι θα βγει πολύ καλός, πολύ κοντά στο πώς τον έχω σκεφτεί.
Μίκης: Καλά, όταν δεν υπάρχουν τα μέσα και τα χρήματα, ένας δίσκος μπορεί να καταντήσει πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία. Λες ότι είσαι ευχαριστημένη με την παραγωγή. Οι προηγούμενες παραγωγές που έχεις κάνει πως σου φαίνονται;
Λαμπρινή: Τώρα που τις ακούω θεωρώ ότι είναι λίγο πιο πίσω από αυτό που βγάζουμε τώρα σαν ήχο.
Μίκης: Πάντως, εγώ που αγόρασα τους δίσκους σας στο live και τους άκουσα στο σπίτι έχω να πω ότι σε κουνάνε ωραία. Δε μου λες.. θέλεις να αναφέρεις κανέναν άσημο ή λιγότερο διάσημο που εκτιμάς;
Λαμπρινή: Πολλούς μουσικούς και πολλές μπάντες εκτιμώ από τη Θεσσαλονίκη που λόγω της πληθώρας των live στην Αθήνα είναι σαν να μην υπάρχει χώρος για αυτές στη πρωτεύουσα.
Μίκης: Πιστεύεις δηλαδή ότι υπάρχει χώρος για τις αθηναϊκές μπάντες στη Θεσσαλονίκη;
Λαμπρινή: Ναι, θεωρώ ότι πάει ο κόσμος να δει τι γίνεται...
Μίκης: Η Αθήνα είναι λίγο χάος, υπερβολική προσφορά σε σχέση με τη ζήτηση. Είναι λιγάκι πρόβλημα αυτό. Λοιπόν, ακούγοντας το νέο σας σινγκλ “A Toast To Hedonism”, θέλω να κάνω μια παρατήρηση που δεν αφορά το τραγούδι, ούτε τους Million Hollers αλλά μάλλον όλη τη rock σκηνή. Οι κιθάρες και η παραγωγή είναι όλα τσίτα. Αυτό είναι κάτι που επιδιώκουν σχεδόν όλες οι μπάντες (έχω πιάσει και μένα να το κάνω) σαν να θέλουν να δείξουν ποιος την έχει… μεγαλύτερη. Μια ανεξήγητη (ίσως όχι και τόσο) επιθετικότητα από παντού. Μια μπαλάντα; Λίγη στεναχώρια; Κάτι πιο cool;
Λαμπρινή: Θεωρώ αρχικά ότι είναι αυτό το κύμα του stoner που έχει έρθει τα τελευταία χρόνια και που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η χαρά του μικροτσούτσουνου, όπως λες και εσύ (γέλια). Ναι, στη δικιά μου περίπτωση έχει να κάνει με θυμό και μάλιστα γυναικείας φύσεως. Πάντως, στο πρώτο δισκάκι που βγάλαμε το κομμάτι που αγαπήθηκε είναι πιο slow, όπως και το ομότιτλο του προηγούμενου Once Upon a Whiskey είναι αργό, βαρύ. Και σε αυτό το δίσκο υπάρχουν δυο τρεις πιο low στιγμές, στο τέλος μάλιστα έχει και ένα ακουστικό κομμάτι. Αλλά γενικά υπάρχει μια τάση σε αυτό που λες, δεν ξέρω, είναι ίσως πιο εύκολο. Το να γράψεις ένα κομμάτι πιο αργό, πιο προσωπικό σε εκθέτει περισσότερο. Εγώ σε μερικά κομμάτια που έχω γράψει, όχι μόνο εκτίθεμαι αλλά έχω πέσει στα πατώματα πέντε φορές και σε παρακαλάω και μου λες φύγε. Εμένα δε με νοιάζει, αλλά άλλοι μπορεί να το θεωρήσουν φλωριά.
Μίκης: Καλά, άμα πετύχει η φλοριά… nothing beats it! Λαμπρινή, τα λέμε εδώ και πολύ ώρα και δεν ξέρω αν θα υπάρχει χώρος για όλα όσα έχουμε πει. Έχω να πω ότι χάρηκα πολύ για τη γνωριμία και ελπίζω να έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε να παίξουμε μαζί μια μέρα.
Λαμπρινή: Παρομοίως!
Mickey Pantelous
Τραγουδοποιός - πολυοργανίστας, μέλος του συγκροτήματος "Dr. Albert Flipout’s one CAN band" (το μικρότερο συγκρότημα με το μεγαλύτερο όνομα), ζωγράφος "μεγάλων επιφανειών" (κοινώς μπογιατζής) και λάτρης του αλκοόλ (που όσο μεγαλώνει, τόσο συνειδητοποιεί ότι θέλει και αυτό το μέτρο του).
Mickey Pantelous
Τραγουδοποιός - πολυοργανίστας, μέλος του συγκροτήματος "Dr. Albert Flipout’s one CAN band" (το μικρότερο συγκρότημα με το μεγαλύτερο όνομα), ζωγράφος "μεγάλων επιφανειών" (κοινώς μπογιατζής) και λάτρης του αλκοόλ (που όσο μεγαλώνει, τόσο συνειδητοποιεί ότι θέλει και αυτό το μέτρο του).
Mickey Pantelous
Τραγουδοποιός - πολυοργανίστας, μέλος του συγκροτήματος "Dr. Albert Flipout’s one CAN band" (το μικρότερο συγκρότημα με το μεγαλύτερο όνομα), ζωγράφος "μεγάλων επιφανειών" (κοινώς μπογιατζής) και λάτρης του αλκοόλ (που όσο μεγαλώνει, τόσο συνειδητοποιεί ότι θέλει και αυτό το μέτρο του).
