https://www.facebook.com/events/1298114813578505/

Τη Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017, το ιδιαίτερο μουσικό project που ακούει στο όνομα Dr. Albert Flipout’s one CAN band, του (ανθρώπου-ορχήστρα) Mickey Pantelous, επανέρχεται δυναμικά να μας παρουσιάσει στο ΙΛΙΟΝ plus (Κοδριγκτώνος 17 & Πατησίων) τον τρίτο δίσκο του «Don’t you call my name» που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες πάντα με την υποστήριξη του Merlin’s Music Box και με ΕΛΕΥΘΕΡΗ είσοδο.

Ο δίσκος αυτός του θρυλικού Dr. Flipout (το τενεκεδάκι κρουστό που είναι προσκολλημένο στο αριστερό πόδι του Mickey εκτελώντας χρέη ταμπούρου) είναι η φυσική συνέχεια, των δύο προηγούμενων δισκων («Can’t find my pills» (2010) και «North of Africa» (2013)), και περιέχει νέο υλικό, πάντα πιστό στο ύφος και τις αρχές του δημιουργού της.

https://www.facebook.com/events/1298114813578505/

Την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017, το ιδιαίτερο μουσικό project που ακούει στο όνομα Dr. Albert Flipout’s one CAN band, του ενός - ανθρώπου-ορχήστρα - Mickey Pantelous, επανέρχεται δυναμικά να μας παρουσιάσει στο ΙΛΙΟΝ plus (Κορδικτώνος 17 & Πατησίων) τον τρίτο δίσκο του «Don’t you call my name» που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες πάντα με την υποστήριξη του Merlin’s Music Box και με ΕΛΕΥΘΕΡΗ είσοδο. 

Ο δίσκος αυτός του θρυλικού Dr. Flipout (το τενεκεδάκι κρουστό που είναι προσκολλημένο στο αριστερό πόδι του Mickey εκτελώντας χρέη ταμπούρου) είναι η φυσική συνέχεια, των δύο προηγούμενων δισκων («Can’t find my pills» (2010) και «North of Africa» (2013)), και περιέχει νέο υλικό, πάντα πιστό στο ύφος και τις αρχές του δημιουργού της.

Η 10η Σεπτεμβρίου έχει ανακηρυχθεί ως παγκόσμια ημέρα πρόληψης αυτοκτονιών. Κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος αυτοκτονεί στην πλανήτη για πολλούς και διάφορους λόγους, προσωπικούς, ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς, κ.ο.κ. Και ναι μεν μπορεί να είναι επιλογή του καθενός και ανά τους αιώνες να έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα υπέρ και κατά, αν πρόκειται για μια πράξη θάρρους ή δειλίας, αλλά η ουσία είναι ότι, όπως είπε ο Αλμπέρ Καμί, «Τελικά απαιτείται πολύ περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις από το να σκοτώσεις τον εαυτό σου».

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που κάποιο μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου και ακούω μια γνώριμη φωνή να με ρωτά αν ψήνομαι να φτιάξουμε ένα κλιπάκι. Η γνώριμη φωνή ήταν του δόκτορα Albert Flipout. Ρωτάω "Περί τίνος πρόκειται;" για να πάρω την απάντηση, "Να μωρέ... ξέρεις... είναι ένα παλληκάρι* που παίρνω μαζί μου στα live και βοηθάει... Καταλαβαίνεις... Στήνει τα όργανα, κουρδίζει, φέρνει νερό, βαράει παλαμάκια... τέτοια πράγματα... Προσπαθεί να σκαρώσει μερικά τραγουδάκια και να... επειδή δεν του δίνω και τίποτα... είπα μπας και τον βοηθήσω και πω κανένα από αυτά. Ξέρεις... να τονώσω τη ματαιοδοξία του για να μη μου φύγει...". Φιλεύσπλαχνοι όπως είμαστε, μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι, άλλος μπροστά και άλλος πίσω από τις κάμερες με τη σκηνοθετική διεύθυνση του εν λόγω παλληκαριού και ιδού το αποτέλεσμα. Ααααα... Ξέχασα να σας πω. Το παλληκάρι το λένε Mickey Pantelous κι όπου τον πετύχετε να πάτε να τον δείτε. Είναι όντως καλός !!!

(γράφει ο MICKEY PANTELOUS)

Εάν υπάρχει ένα όνομα που ξεχωρίζει με ευκολία στη σκηνή και την παράδοση των ανθρώπων ορχήστρα One Man Band (OMB), χωρίς αμφιβολία είναι αυτό του Jesse “Lone Cat” Fuller. Είναι η επιτομή του ορισμού OMB. Ο ίδιος και η μουσική του ξεπερνώντας τα όρια της γραφικότητας του ανθρώπου ορχήστρα,  έχει επηρεάσει καλλιτέχνες από τον χώρο της folk όπως οι Peter Paul and Mary, Bob Dylan, Rambling Jack Elliot… καλλιτέχνες από την εποχή της «Βρετανικής Εισβολής» (the British Invasion) όπως οι Beatles, ο Donovan, ο Eric Clapton…  ψυχεδελικούς μουσικούς της δεκαετίας του ’60 όπως οι Grateful Dead, η Janis Joplin και οι Loving Spoonful. Το “San Francisco Bay”, το πιο γνωστό τραγούδι του, αλλά και πολλά άλλα κομμάτια του, έχουν διασκευαστεί από πολλούς και επώνυμους, ενώ ο Fuller έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη μετέπειτα blues-rock σκηνή.

30 Years & Counting!!! Το MERLIN’S MUSIC BOX γιορτάζει και τα έσπασε στο 2ο πάρτι αυτή τη φορά με Last Drive & Dr. Albert Flipout's one CAN band το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019 στο An Club. 

Για όσους λοιπόν δεν κατάφεραν να έρθουν αλλά και για όσους θέλουν να θυμούνται αυτή τη καταπληκτική βραδιά...

Κυριακή 2 Ιουλίου, 11:00 το πρωί, 40 βαθμοί Κελσίου. Κάπου στο Γκάζι...

Μου ζήτησαν από το Merlin’s Music Box να γράψω πάλι κάτι για το φανζίν και, για την ακρίβεια, κάτι για το άλμπουμ μιας άλλης μπάντας.
«Με ποιά ιδιότητα θα γράψω εγώ για τη μουσική κάποιου άλλου;»… ρώτησα αρνούμενος αρχικά, για να λάβω την εξής ερωτοαπάντηση: «Γιατί, οι άλλοι που γράφουμε με ποια ιδιότητα γράφουμε;».
Χμ… αυτό είναι αλήθεια, μονολόγησα αναλογιζόμενος πόσα και πόσα έχουμε διαβάσει εγώ και πολλοί άλλοι συνάδελφοι κατά καιρούς σχετικά με τις δουλειές μας. Έτσι ρώτησα: «Για ποια μπάντα συγκεκριμένα μιλάμε;» Η απάντηση: «Για τους SuperPuma».
«Και πώς, ρε παιδιά, θα γράψω για το άλμπουμ των SuperPuma, τη στιγμή που πριν λίγο καιρό έπαιξα ως opening act στην παρουσίαση του δίσκου τους;» Η απάντηση: «Και τι πειράζει;»
Εκείνη τη στιγμή φαντάστηκα πώς είχα στο μυαλό μου τους SuperPuma πριν την παρουσίαση και πώς τους έχω έκτοτε, οπότε σκέφτηκα ότι τελικά ίσως να μην είναι και τόσο κακή η ιδέα να γράψω εγώ κάτι για το άλμπουμ.

Τη Κυριακή 19 Φλεβάρη του 2017, μόλις ολοκληρώθηκε η παρουσίαση του ολοκαίνουργιου δίσκου των Dr. Albert Flipout’s One CAN Band, με τίτλο “Don’t you call my name”, στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus, ανέβηκαν οι Trash United που έκαναν μια αναδρομή στη παλιότερη δουλειά του Mickey Pantelous, με μια μπάντα που ονομαζόταν Mickey Pantelous & the Chess-mates, διανθισμένη με μερικές διασκευές κλασικών και όχι μόνο blues κομματιών.

Γράφει ο Μίκης Παντελούς

Η προέλευση του όρου "honky tonk" αμφισβητείται αν και αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως αναφορά σε  «ανήθικες» παραστάσεις βαριετέ ή στους χώρους που τις φιλοξενούσαν. Σήμερα χρησιμοποιείται  για να περιγράψει φτηνά  μπαρ δεύτερης κατηγορίας, στα οποία συνήθως παίζεται country μουσική προς διασκέδαση των θαμώνων (ενίοτε τα μπαρ αυτά δουλεύουν και με γυναίκες, εξ ου και το "Honky Tonk Women" των Rolling Stones), αλλά και την ίδια τη μουσική που παίζεται σε αυτού του είδους τα μέρη. Τέτοια μπαρ συναντάει κανείς συχνά στις νότιες, νοτιοδυτικές πολιτείες της Αμερικής.

Γράφει ο Mickey Pantelous

Ο Tampa Red έχει μείνει στην ιστορία των blues κυρίως για τις κιθαριστικές του ικανότητες και τη χαρακτηριστική single-string slide τεχνική του, αλλά και για τα τραγούδια που έγραφε επηρεάζοντας μεγάλους κιθαρίστες της blues σκηνής του Σικάγο όπως τον Big Bill Broonzy, τον Robert Nighthawk και τον Muddy Watters , αλλά και άλλους μουσικούς όπως τον Elmore James και τον Mose Allison. Από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι τα «Anna Lou Blues», «Crying Won’t Ηelp You», «It Hurts Μe Τoo» (το ποίο είχα την τύχη να ακούσω ζωντανά από τον Luther Allison στο κατάμεστο Ρόδον το 1996, σε μια εκτέλεση όπου ο Luther ζήτησε από το κοινό να μάθει επιτόπου τους στίχους και να το τραγουδήσει μαζί του), «Love Ηer With A Feeling», «Black Angel Blues», κ.α.

(φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ)

Φθάνω στο Βέλγιο την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου και κατά σύμπτωση η αδελφή μου μένει στις Βρυξέλλες. Πηγαίνω, τη βλέπω, κοιμάμαι το βράδυ εκεί και το επόμενο πρωί έρχεται να με παραλάβει ο Jean-Paul. O Jean-Paul είναι ο κολλητός του Fabrice, ο οποίος με είχε δει στο πρώτο φεστιβάλ που με είχαν καλέσει στο Βέλγιο το 2013, στο Βίλβορντε (Vilvoorde), στο φλαμανδικό Βέλγιο. Είχα στείλει το προηγούμενο μου άλμπουμ το North of Africa για review σε ένα φλαμανδικό ιντερνετικό περιοδικό, διάβασαν οι διοργανωτές μια προφανώς καλή κριτική και με κάλεσαν να παίξω στο φεστιβάλ. Παρά την ηλικία τους, ο 55χρονος Fabrice και ο 64χρονος Jean Paul δουλεύουν ως backliners σε διάφορα φεστιβάλ από χόμπι, αγάπη για την μουσική και για κανένα έξτρα μεροκάματο. Κουβαλούν ενισχυτές, φροντίζουν καλλιτέχνες κλπ. 

Eδώ και κάμποσα χρόνια που επέστρεψα στην Αθήνα από τη Σύρο ακούω πολύ κλασική μουσική. Λίγο η κρίση, λίγο η πόλη που έχει αγριέψει, το ραδιόφωνο στο σπίτι είναι καρφωμένο στο Τρίτο Πρόγραμμα προσφέροντάς μου ηρεμία κι ένα τρόπο διαφυγής απ’ όλα αυτά. Γενικώς το συνιστώ ανεπιφύλακτα και όσοι δεν αντέχετε πολύ τα βιολιά κι όλα αυτά, μη ξεχνάτε ότι όλα είναι θέμα εκπαίδευσης – το αυτί μαθαίνει σιγά σιγά να ακούει. Τέλος πάντων...

Μια μέρα που δεν είχα καλό σήμα και το ραδιόφωνο έκανε παράσιτα, είπα να ψάξω και να ακούσω κάποιον από τους δίσκους κλασικής μουσικής που έχω. Δίσκοι που ανέκαθεν υπήρχαν στην οικογένεια, στο σπίτι και που προσφάτως, την τελευταία πενταετία, περιήλθαν στην κατοχή μου αφού κανείς άλλος στην οικογένεια δεν διαθέτει πλέον πικ-απ. 

γράφει ο Μίκης Παντελούς

Μία από τις μεγαλύτερες “αποκαλύψεις” της ζωής μου ήταν όταν ήμουν 8 ή 9 χρονών και έβλεπα με τα αδέλφια μου το περίφημο τότεΜουσικόραμα που παρουσίαζε ο Γιώργος Γκούτης. Κάποια στιγμή προαναγγέλλει το επόμενο τραγούδι, το οποίο ήταν των The Who. «Των ποιών;» ρωτάω την αδελφή μου, «των ποιών» μου απαντάει αυτή. Πάνω στον εκνευρισμό μου που δεν μπορούσα να καταλάβω ποιοι ήταν αυτοί, αλλά ούτε και το καλαμπούρι της αδελφής μου, βλέπω αυτό το κτήνος που έμοιαζε με άγγελο καβάλα στα τύμπανα να στρέφει όλο το φως που εκπέμπει η τηλεόραση πάνω μου σαν προβολέα και να με καταδικάζει σε μουσικό για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ή έστω, να λέω ότι είμαι μουσικός στα ίδια πλαίσια που κι εκείνος έλεγε ότι ήταν ντράμερ, πριν καν αποκτήσει το πρώτο του σετ – ήταν ντράμερ στη ψυχή. Κυρίες και κύριοι, ο Keith Moon.

Πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στο ΙΛΙΟΝ plus και με τη σύμπραξη του Merlin’s Music Box η παρουσίαση του καινούργιου δίσκου των Dr. Albert Flipout’s One CAN Band (κοινώς της παρέας που αποτελείται από τον Μίκη Παντελούς, το κονσερβοκούτι Dr. Albert και την Jess, την γοητευτική νεκροκεφαλή). Το εξαιρετικό Don’t You Call My Name κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες σε CD και με την ευκαιρία της πολύ πρόσφατης έκδοσής του σε βινύλιο παρακολουθήσαμε τον Μίκη δεμένο πίσω από τον Δόκτορα Albert να παρουσιάζει ζωντανά τα κομμάτια του δίσκου, διανθισμένα από το γνώριμο χιούμορ του, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις αφού το ίδιο το μουσικό υλικό του δίσκου είναι πολύ πλούσιο και επεξεργασμένο. Αυτό, ωστόσο, που μας εξέπληξε μολονότι είχε ανακοινωθεί, ήταν ότι μετά την παρουσίαση του άλμπουμ ο Μίκης κάθισε έπειτα από καιρό πίσω από ολόκληρη ντραμς για να συνοδέψει τους Trash United, ένα σχήμα φίλων μουσικών που εμφανίστηκαν σαν tribute band του μοναχικού καλλιτέχνη. O Νίκος Σκιαδόπουλος, άριστος γνώστης της φυσαρμόνικας και τραγουδιστής με ύφος και αρτιότητα έδωσε post punk χροιές και ύφος σε κομμάτια του Παντελούς αλλά και σε διασκευές. Απόλυτα κουλ και με ιδιαίτερη ευκολία και έλεγχο, ο Βαγγέλης Γιαρένης (με δεξί μπάσο γυρισμένο αριστερά χωρίς μετατροπή) υποστήριξε με τον καλύτερο τρόπο αυτό το απροσδόκητο σαραντάλεπτο gig, ενώ μάγεψε ο κιθαρίστας Μιχάλης Μπελεδάκης που λίγο προηγουμένως είχε συνοδέψει τον Μίκη σε ένα κομμάτι της σόλο εμφάνισής του. Ήταν πράγματι μια ξεχωριστή βραδιά που ενθουσίασε τους φαν του Μίκη όσο και τη νεότερη γενιά που έκανε αισθητή την παρουσία της.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)