ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Aυτό το φθινόπωρο νομίζω ότι ανήκει δικαιωματικά στους Dream Syndicate καθώς σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούργιο τους άλμπουμ, το πρώτο με καινούργιο υλικό μετά από κοντά 30 χρόνια όταν και μας αποχαιρέτησαν με το εκπληκτικό κύκνειο άσμα τους Ghost Stories, ενώ στις 4 Νοεμβρίου η μπάντα θα εμφανιστεί στην Αθήνα. Υπάρχει όμως ένας ακόμα λόγος. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω ακριβώς 35 χρόνια, θα βρεθούμε σε μια ακόμα σημαδιακή στιγμή για το γκρουπ. Ο Σεπτέμβριος του 1982 τους βρίσκει στο στούντιο να ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ. Το The Days of Wine and Roses σηματοδοτεί την έναρξη μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές της εποχής και ταυτόχρονα είναι ένα από τα κλασσικότερα albums του αμερικανικού underground των 80s. Η ιστορία του στις επόμενες γραμμές...
Η προϊστορία ξεκινάει στην Καλιφόρνια του τέλους των 70s. Το πανκ έχει εισχωρήσει για τα καλά στη μουσική σκηνή και μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Steve Wynn και η Kendra Smith σχηματίζουν το punk-pop γκρουπ των Suspects. H Kendra τραγουδάει, ο Steve παίζει κιθάρα ενώ έτερος κιθαρίστας είναι ο Russ Tolman, ο οποίος αργότερα θα δώσει πνοή στους True West. Οι Suspects θα αφήσουν πίσω τους μόνο ένα επτάιντσο και στα γρήγορα οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Το 1981 ο Steve, προσπαθεί να εδραιωθεί στην τοπική ροκ σκηνή το 1981 και ιδρύει το δικό του label με τίτλο Down There Records, μια εταιρεία που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο τόσο στα πρώτα βήματα των Dream Syndicate όσο και του μουσικού κινήματος που έγινε ευρύτερα γνωστό ως paisley underground. Η πρώτη κυκλοφορία της Down There ήταν ένα επτάιντσο όπου ο Wynn τα κάνει σχεδόν όλα μόνος του υπό το όνομα 15 Minutes. Στην πρώτη του πλευρά υπάρχει σε πρωτόλεια μορφή το «That's What You Always Say», ένα κομμάτι που ξανασυναντάμε στην πρώιμη δισκογραφία των Dream Syndicate. Ταυτόχρονα βγάζει το ψωμί του ως υπάλληλος στο δισκάδικο της Rhino, αυτής της τόσο σημαντικής δισκογραφικής εταιρίας που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα*. Κάπου εδώ, στα τέλη του 1981, επανεμφανίζεται στην ιστορία η Kendra Smith που θα παίξει πλέον κομβικό ρόλο. Με τον Steve στην κιθάρα και την Kendra στο μπάσο παίζουν μουσική όπως στις μέρες των Suspects, με την βοήθεια του άγνωστου μέχρι τότε κιθαρίστα Karl Precoda. Η μπάντα θα συμπληρωθεί όταν η Kendra θα φέρει τον ντράμερ Dennis Duck, τον μόνο από τους τέσσερις με εμπειρία μιας και για αρκετά χρόνια συμμετείχε σε μπόλικες τοπικές μπάντες, με πιο πρόσφατη τους Human Hands των οποίων το υλικό εκείνης της εποχής θα συγκεντρώσει ο Bruce Licher των Savage Republic στη δική του Independent Project Records. Αυτή είναι η πρώτη μορφή του γκρουπ που θα κρατήσει λίγο παραπάνω από ένα χρόνο αλλά θα προσφέρει τα μέγιστα. Ονομάζονται Dream Syndicate, από το πειραματικό σχήμα του La Monte Young των μέσων της δεκαετίας του ’60, από το οποίο είχαν περάσει μεταξύ άλλων οι Tony Conrad, Terry Riley και John Cale.
Έπειτα από μερικές πρόβες και κάποια πρώτα live τον Ιανουάριο του 1982 οι Dream Syndicate μπαίνουν στο Southwest Sound στούντιο στην Pasadena για να ηχογραφήσουν τα πρώτα τους τραγούδια με παραγωγό τον Paul B. Cutler. Το αποτέλεσμα είναι ένα ομώνυμο EP με τέσσερα τραγούδια που κυκλοφορεί τον Απρίλιο και αποτελεί τη δεύτερη κυκλοφορία της Down There. Στο εναρκτήριο «Sure Thing» οι διπλές κιθάρες δίνουν έναν μελωδικό αλλά και τραχύ ήχο ενώ στην ερμηνεία του Steve ορκίζεσαι ότι ακούς τον Lou Reed. To «That's What You Always Say» ακολουθεί σε μια πιο φροντισμένη εκτέλεση από ό,τι στο σινγκλ των 15 Minutes, με τις κιθάρες πιο σκληρές και ηλεκτρισμένες να αναπτύσσονται πάνω από το στιβαρό μπάσο της Kendra. Το νωχελικό «When You Smile» της δεύτερης πλευράς δίνει τη θέση του στο πεντάλεπτο «Some Kinda Itch» που κλείνει το δίσκο με τις κιθάρες να στροβιλίζονται σε ένα εκτροχιαστικό φινάλε. Στο σύνολό του το EP είναι πρωτόλειο, δυναμικό, αλλά μάλλον ατελές, δείχνοντας ωστόσο ένα συγκρότημα σχεδόν έτοιμο να πάρει φωτιά.
Οι μήνες που θα ακολουθήσουν απλώς θα τελειοποιήσουν τους Dream Syndicate. Καινούργια live, πρόβες, νέες συνθέσεις, αλλά και πιο πλούσιες ηχητικές επιρροές, καθώς υπάρχει πλέον χρόνος για την εξέλιξη των τραγουδιών ώστε να αποτελέσουν τη βάση ενός άλμπουμ που μένει μόνο να ηχογραφηθεί.
Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς καταλήγουν στα Quad Teck Studio του Λος Άντζελες με παραγωγό αυτή τη φορά τον Chris D των Flesh Eaters. Ενδεικτικό της φόρμας στην οποία βρίσκεται η μπάντα είναι το ότι ηχογραφείται και μιξάρεται μέσα σε τρεις μέρες και τον επόμενο μήνα το The Days of Wine and Roses κυκλοφορεί από την ετικέτα της Ruby, ένα παράρτημα της καλιφορνέζικης Slash! Στα εννέα κομμάτια του αποτυπώνεται ένα σημαντικό μέρος του αμερικάνικου underground.
To «Tell Me When It's Over» που ανοίγει το άλμπουμ μοιάζει να πιάνει το νήμα από κει που το άφησαν με το EP. Στο «Definitely Clean», το φρενήρες rock ’n’ roll τους πατάει στα εφηβικά χνάρια του Jonathan Richman και των Modern Lovers για να οδηγήσει στην τρίτη και καλύτερη μορφή του «That's What You Always Say», παρά το βιαστικό κλείσιμό του. Ακολουθεί το οργιαστικό «Then She Remembers», με τον Steve να τραγουδάει πιο πειστικά από ποτέ πίσω από τις πιο επιθετικές κιθάρες που ακούγονται στο άλμπουμ. Το καλύτερο κομμάτι, το υπνωτικό «Halloween», κλείνει την πρώτη πλευρά με το μπάσο της Kendra στα καλύτερά του και τις κιθάρες να χτίζουν ηχητικά στρώματα δανεισμένα από τους Television αλλά και από την ψυχεδελική παράδοση των 60s. Μια νέα μορφή του «When You Smile» (όχι πολύ διαφορετική από την εκτέλεση του EP αλλά με πιο στιβαρές κιθάρες) ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, ενώ στο «Until Lately» η μπάντα παρουσιάζει μια πιο πειραματική μορφή της, με εναλλαγές στο ρυθμό και τα κιθαριστικά μέρη. Στο αργόσυρτο «Too Little, Too Late» μια slide κιθάρα συνοδεύει ταιριαστά την Kendra που το τραγουδάει. Τέλος, στο ομώνυμο τραγούδι που ολοκληρώνει το άλμπουμ, η μπάντα καλπάζει με ένα κιθαριστικό μπαράζ πολύ πιο δυναμικό και σίγουρο απ’ ότι στο κλείσιμο του EP!
Η επίδρασή του The Days of Wine and Roses στο αμερικάνικο underground ήταν σχεδόν αστραπιαία. Μέσα σε 43 περίπου λεπτά καταφέρνει να προβάλλει με έμπνευση και δυναμισμό όλη την ηλεκτρική παρακαταθήκη των αμερικάνικων 60s και 70s, μιξάροντας τους Velvets, τους Television αλλά και τη σκληρή πλευρά Neil Young, μαζί με τις εφηβικές ορέξεις του Jonathan Richman και της Bomp! Records του Greg Shaw. Ταυτόχρονα, έδωσε το έναυσμα σε ένα πλήθος από άλλες μπάντες, κυρίως από την Καλιφόρνια, να δουν με άλλο μάτι αυτήν την ηχητική βάση, οδηγώντας σε αυτό που σήμερα αποκαλείται paisley underground, αν και αυτό το τελευταίο θα παρουσιάσει ελαφρώς διαφορετικά ηχητικά χαρακτηριστικά μιας και θα ενσωματώσει τη μελωδική βάση των Byrds και την ψυχεδελική ηχητική περιπέτεια των 60s. Θα κυκλοφορήσει σχεδόν αμέσως και εκτός αμερικανικής επικράτειας, σε Ευρώπη και Αυστραλία, ενώ στην Ελλάδα θα εκδοθεί σχετικά γρήγορα, στα τέλη του 1982 από το νεοσύστατο ελληνικό παράρτημα της Virgin.
Όσο για την ίδια την μπάντα, γρήγορα θα περάσει σε άλλα μονοπάτια. Αυτή η πρώτη σύνθεση θα κρατήσει μέχρι τις αρχές του 1983, όταν η Kendra Smith θα φύγει για να συγκροτήσει με τον David Roback των Rain Parade την πρώτη μορφή των Opal. Θα αντικατασταθεί από τον Dave Provost. Βέβαια, oι Dream Syndicate δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά με τις εταιρίες. Καθένα από τα τέσσερα συνολικά άλμπουμ τους κυκλοφόρησε σε διαφορετικό label μέχρι να καταλήξουν στην Enigma και να τελειοποιηθούν με το Ghost Stories.
Σήμερα λοιπόν οι Dream Syndicate είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο How Did I Find Myself (Anti Records, το άλλο label της Epitaph) ξαναπιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν από τριάντα χρόνια. Η σύνθεση είναι ίδια με αυτή του Ghost Stories με τη διαφορά ότι ο Jason Victor έχει αντικαταστήσει τον Paul B. Cutler στην κιθάρα. Τα πρώτα δείγματα έχουν είδη εμφανιστεί στο διαδίκτυο. Δεν έχει καμία σημασία αν το άλμπουμ θα αρέσει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται συγκρίσεις. Άλλωστε, το να συγκρίνουμε άλμπουμ που απέχουν μεταξύ τους τριάντα χρόνια είναι σαν να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με εκείνον των 80s. Οι Dream Syndicate του τότε είναι μια διαφορετική μπάντα αλλά ακούγοντάς τους είναι πάντα μια καλή ευκαιρία to take a walk to our old haunts!
*Σαν μια παραξενιά της ιστορίας, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του η Rhino επανέκδωσε το The Days of Wine and Roses σε μια πλούσια CD έκδοση, με ένα σκασμό bonus tracks και με ένα κατατοπιστικότατο ένθετο, από το οποίο άντλησα τα περισσότερα στοιχεία για το παρόν κείμενο. Υπάρχει άραγε καλύτερη δικαίωση από το να κυκλοφορεί το πρώην «αφεντικό» σου την πρώτη σου δουλειά με τέτοια φροντίδα και τιμή; Well done Steve!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΚΤΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ STEVE WYNN ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ) ΤΩΝ DREAM SYNDICATE ΕΔΩ...
ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΩΝ DREAM SYNDICATE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ TOY MERLIN'S ΣΤΟ YOUTUBE
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
