γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ
Η ζέστη και η φυσική εξάντληση μου έφεραν στο μυαλό την ατμόσφαιρα του θεατρικού έργου Λεωφορείο ο Πόθος. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο Στάνλεϊ δε θα μπορούσε ποτέ να φερθεί τόσο παράλογα στην Μπλανς, αν δεν έκανε τόσο διαβολεμένη ζέστη στη Νέα Ορλεάνη.
Άρχισα να ψάχνω τί είχε πει ο Ουίλιαμς για το συγκεκριμένο θεατρικό: «Πιστεύω ότι το µεγαλύτερο προτέρηµα του έργου είναι η αυθεντικότητά του, η πιστότητά του στη ζωή. ∆εν υπάρχουν «καλοί» ή «κακοί» άνθρωποι. Ορισµένοι είναι λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι, ωστόσο όλοι ενεργούν περισσότερο µε βάση την παρανόηση παρά την κακία. Από μια τύφλωση απέναντι σε ό,τι συµβαίνει στην καρδιά του άλλου. Ο Στάνλεϊ δεν βλέπει την Μπλανς σαν ένα απελπισµένο πλάσµα αλλά σαν µια υπολογίστρια σκύλα. […] Κανείς δεν «βλέπει» κανέναν πραγµατικά, ο κάθε ήρωας βλέπει τον άλλον µόνο µέσα από τις ρωγµές του εγωισµού του. Είναι επόµενο ένα έργο σαν αυτό να έχει ως βασικό θέµα την κατανόηση, την ανθρώπινη επικοινωνία. Πρόκειται για µια τραγωδία µε τον κλασικό στόχο να επιφέρει µια κάθαρση προκαλώντας το έλεος και το φόβο του θεατή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, η Μπλανς πρέπει να κερδίσει στο τέλος την κατανόηση και τη συµπόνια του κοινού. Κι αυτό πρέπει να γίνει δίχως ο Στάνλεϊ να µετατραπεί σε τέρας. Η παρανόηση κι όχι ο Στάνλεϊ είναι που οδηγεί την Μπλανς στην καταστροφή. Στο τέλος ο θεατής πρέπει να πει: «αν γνώριζαν ο ένας για τον άλλον…» (Απόσπασµα από επιστολή του Τενεσί Ουίλιαµς στον Ηλία Καζάν το 1947).
«Ανέκαθεν µε ενδιέφερε ιδιαίτερα να πλάθω χαρακτήρες που έχουν κάποιο είδος αναπηρίας. Πιστεύω ότι ούτως ή άλλως όλοι έχουµε κάποιο κουσούρι και φαντάζομαι ότι µου είναι πιο εύκολο να ταυτιστώ µε ήρωες που ρέπουν προς την υστερία, που φοβούνται τη ζωή, που ζητούν απεγνωσμένα την ανθρώπινη επαφή. Ωστόσο, αυτοί οι φαινοµενικά εύθραυστοι άνθρωποι στην πραγµατικότητα είναι πολύ δυνατοί… Αυτοί οι εύθραυστοι άνθρωποι είναι πάντα σε πνευματικό και, ορισµένες φορές, και σε σωματικό επίπεδο πιο δυνατοί. Επιβιώνουν, παρότι αυτό τους κοστίζει αφάνταστα.’’ (Conversations with Tennessee Williams, επιμ. Albert Devlin, University Press of Mississippi, 1997)
Κανείς δε «βλέπει» τον άλλο αν δε θέλει να τον δει. Η «ζέστη» εξασθενεί το πνεύμα σε βαθμό που δεν επιδιώκει ερεθίσματα. Όπως και ουδείς επιλέγει να αποτελέσει κομμάτι μιας τραγωδίας αν μπορεί να το αποφύγει. Η κάθαρση δεν είναι ορατή γι αυτόν που βρίσκεται σ ένα κλιματιζόμενο δωμάτιο με θέα…
[στη φωτογραφία σκηνή από την ταινία του Ηλία Καζάν A Streetcar Named Desire (1951) με την Vivian Leigh (Μπλανς) και τον Marlon Brando (Στάνλεϊ)]
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
