γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Χρόνος: ήσυχες μέρες του Αυγούστου στις αρχές της δεκαετίας των 2010ς
Τόπος: Αθήνα
Ατμόσφαιρα: με τη διάθεση να σέρνεται σαν ερπετό.
Πριν λίγο αποφάσισα ότι δε θα βγω για ποτό. Κουλουριάστηκα στον καναπέ κι έβαλα το κανάλι μου στο youtube . Σπαρίλα κι εκεί. Ο Morrissey πάλι μες τη γκρίνια και στο άσχετο ο Brendan Perry να ρωτά "Can you tell me where the hours go, where time flows" μέσα απ’ το άλμπουμ Eye of the Hunter. Το μυαλό μου πηγαίνει στους κυνηγούς, τις ρίζες του ανθρώπου, το χειμερινό ηλιοστάσιο και τη γιορτή του που μεταπήδησε στα Χριστούγεννα, τα σπήλαια του Λασκό που μάλλον δε θα δω ιδίοις όμμασι και τη λατρεία του Ήλιου στην παλαιολιθική εποχή. Τρέχει απ’ τον ένα συνειρμό στον άλλο καθώς το σώμα μου μένει αραχτό σ’ έναν καναπέ που δε θα μείνει ίχνος του στην ιστορία, σε μια γωνιά της Αθήνας στο τέλος του καλοκαιριού του 2012.
Ίσως στην ίδια γωνιά μιας πόλης που δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν μπορεί να ζούσε κάποια άλλη γυναίκα. Θ’ άραζε κι εκείνη για λίγο στον περίβολο του σπιτιού με τ’ αεράκι να της δροσίζει μέρες σαν κι αυτές. Θ’ άφηνε τη σκέψη της να ταξιδέψει στο πώς ταξιδεύει το φως ως τη γη στη μέση του χειμώνα και ξαναφεύγει στη μέση του καλοκαιριού, κάθε φορά. Στο youtube το κομμάτι αλλάζει, μπαίνει ένας ωραίος τύπος απ’ την Αυστραλία, ο Shinjuku Thief, και η σκέψη ξεκολλάει απ’ τα σπήλαια ενώ η λίστα παίζει με λογοπαίγνια και μου στέλνει τη φωνή του Nick Cave να με προσγειώσει πίσω στα μαξιλάρια του καναπέ κι αμέσως μετά τον Peter Murphy να μου ψιθυρίζει "keep me walking but never shut"...
Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε στο χρόνο, στη στατικότητα του τώρα, στον ψυχαναγκασμό της χαράς των καλοκαιρινών διακοπών; Στη μοναδικότητα του μικρόκοσμού μας; Στην υγιή λειτουργία του μυαλού μας, που φτιάχνει μεταφορές και παραβολές για το εδώ αλλά αδυνατεί να συνδέσει τους κρίκους μιας βιωματικής μνήμης;
Πολλές σκέψεις μαζί για μια καλοκαιρινή βραδιά. Σαν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, με τη φωνή του JJ Burnell που ξελόγιαζε τα αυτιά μου όταν ήμουν μικρή. Καιρός για ποτάκι και για περισσότερη μουσική…
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
