Vietnam

  • Blues: Η φωνή του σκλαβωμένου μαύρου λαού, από τις βαμβακοφυτείες μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ...

    Γράφει ο Nikolai Polikarpov

    «Δίχως τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος», έλεγε ο σημαντικός -αλλά στερημένος από ζωή- φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε. Κι αν αυτή η φράση ισχύει για έναν άνθρωπο που έζησε εγκλωβισμένος στο χαρτοβασίλειο του κόσμου των ιδεών, τότε αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ισχύ γι’ αυτούς που γέννησαν τη μουσική τους από την ίδια τους τη σάρκα και το αίμα, γι’ αυτούς που την έκαναν βίωμα αξεχώριστο από τη βάναυση καθημερινότητα, με την οποία τους καταδίκαζαν οι λευκοί δεσπότες τους. Το μπλουζ δεν είναι ένα απλό είδος μουσικής. Είναι πρώτα απ’ όλα η φωνή του σκλαβωμένου μαύρου λαού, η φωνή που τραγούδησε τις δυσκολίες, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις, τη νοσταλγία, την ελπίδα της χειραφέτησης, την εξέγερση, τους έρωτες, αλλά και τις παρεκτροπές ενός λαού καθηλωμένου στη λάσπη της υποδούλωσης, που επέμενε ωστόσο να κοιτάζει τον ουρανό. Στο κείμενο αυτό θα κάνουμε μια μικρή περιήγηση στην ιστορία της μπλουζ, με βοηθήματα το βιβλίο του Γ.Ν. Σχορετσανίτη: Τα νέγρικα μπλουζ και οι ιατρικές τους αναφορές (εκδόσεις Οδός Πανός) και τις πολύτιμες και πολύ χρήσιμες σημειώσεις που μου έστειλε η φίλη Αμαλία.

FEATURED VIDEOS

  • 1

Login