Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Εικονογράφηση: Έλενα Παλαιολόγου
Η ώρα είναι μετά τα μεσάνυχτα γιατί έτσι πρέπει να είναι. Ένα πράσινο μπουκάλι στέκει δίπλα στο τραπεζάκι γιατί κάπου πρέπει να στέκει κι αυτό. Το φεγγάρι σχεδόν ροχαλίζει από μακριά κι από έναν άλλο πλανήτη καθώς αυτό είναι, ήταν και θα είναι έτσι για πολλά εκατομμύρια χρόνια. Ανοίγω το ράδιο κι ένας σταθμός κάπου από την άλλη πλευρά αναγγέλλει σαν ηχώ από b movie ταινία πως η ανθρωπότητα θα ξεκινήσει διαφορετικά αυτή τη φορά. Ο διαστημάνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ’ το μικρόφωνο και πνιγμένος γύρω του από ένα μάτσο δυσεύρετα σαρανταπεντάρια ονομάζεται Lux Interior. Η εκπομπή… The Purple Knif Show όπου το knif φοριέται στο ανάποδό του και γίνεται fink κι όπου fink σημαίνει παλιοτόμαρο. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι ότι ένα βρωμόπλασμα από το outer space φωτολιμάζει τη νύχτα μου. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ιδρώνει τη λεπίδα μέσα απ’ τις κιθάρες των One Way Streets.
Το δωμάτιο γίνεται μωβ και μια ασπρόμαυρη τηλεόραση ανοίγει μόνη της καθώς ο Lux αναγγέλλει μέσα από ντιλέι εφέ και ατάκες samples από λυκανθρωπιστικές ταινίες πως το κομμάτι που ακούσαμε πριν λίγο ήταν το Turkey neck stretch από κάποιους Grady O’ Neal & The Bellatones. Το δωμάτιο γίνεται ακόμη πιο μωβ κι ένα κοτόπουλο προσπαθεί να πιεί απ’ το μπουκάλι. Η Poison Ivy μπαίνει μέσα φορώντας μια κόκκινη κιλότα. Είναι γυμνή από τη μέση και πάνω, φοράει παντόφλες, μου κλείνει το μάτι και πάει προς την ασπρόμαυρη τηλεόραση που δείχνει χιόνια. Πειράζει τα κανάλια ένα ένα και αναρωτιέμαι γιατί το κοτόπουλο πίνει το πιοτό μου. Ο Lux καραδοκεί, αλλάζει το ένα σαρανταπεντάρι μετά το άλλο, απειλεί πως θα με σκοτώσει αν δεν πάρω τα μάτια μου πάνω απ’ τη γυναίκα του και βάζει το θέμα από την Φαμίλια των Adams παιγμένη από κάποιον Vic Mizzy λέγοντας πως με τέτοιο όνομα ο Mizzy θα έπρεπε να ανήκει στη μαύρη Φαμίλια. Η Ivy παλεύει ακόμα με τα κανάλια αλλά το κοτόπουλο δεν είναι πια εκεί. Το δωμάτιο ξαναγίνεται άσπρο, πολύ άσπρο, ο Lux με τρομάζει και η γυναίκα του επιτέλους πιάνει κανάλι γυρνώντας το κουμπί του ήχου στο τέρμα. Κάτι τρελοί που δεν είναι και τόσο τρελοί περιφέρονται γύρω από μια μπάντα που είναι σίγουρα τρελοί. Η Ivy γελάει δυνατά ενώ ο Lux βάζει μια χαζοχαρουμενιά πριν το Fernandos Hideaway του Archie Bleyer που λέγεται Take me to your leader chachacha! «Χα χα! σας τσάκωσα», λέω στην Ivy. Είστε εσύ κι ο άντρας σου εδώ στην τηλεόραση, στο ψυχιατρείο της Napa, το live που δώσατε για τους τροφίμους. Ο Lux πιάνει το μικρόφωνο: «Είμαστε οι Cramps και καταγόμαστε από την Νέα Υόρκη. Οδηγήσαμε 3,000 μίλια ώστε να παίξουμε για εσάς, και κάποιος μου είπε ότι είστε τρελοί αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό, μια χαρά μου φαίνεστε». Η Ivy συνεχίζει να κουνάει τον κώλο της πάνω απ’ τις παντόφλες και μέσα στην κόκκινη κιλότα της. Δεν έχει άλλο να πιω, το κοτόπουλο ήταν μεγάλη ρουφήχτρα. Σηκώνομαι πάνω και κουνάω κι εγώ τον δικό μου κώλο μαζί με εκείνους των τροφίμων. Ο Lux τραγουδάει το Way I Walk κι εγώ χορεύω σαν τους τρελούς στην τηλεόραση που δεν είναι και τόσο τρελοί όσο η Poison Ivy και ο άντρας της. Το δωμάτιο γίνεται ακόμη πιο λευκό, σαν τους τοίχους του ψυχιατρείου της Napa.
Ο Lux τελειώνει την εκπομπή του και βγαίνει από το ραδιόφωνο σαν ψυχομπίλις που μπορεί να μεταφερθεί παντού με το μυαλό του. Παίρνει αγκαλιά τη γυναίκα του και την φιλάει με πάθος στο στόμα. Η Ivy ανταποδίδει με όλη την αγάπη που του έχει. Οι δυο τους είναι ένα από τα πιο ερωτευμένα ζευγάρια που έβγαλε ποτέ η ερωτευμένη rock n roll ιστορία. Σαν ένα κιτρινισμένο, θαμπό και πολύτιμο εξώφυλλο βίπερ μυθιστορήματος που άντεξε στο χρόνο πέρα από μόδες και σαλιάρικους στίχους. Ο Lux Interior φιλάει για τελευταία φορά την Poison Ivy στα χείλη. Της σιγοτραγουδάει στο αυτί το I’m Cramped και ύστερα της λέει καληνύχτα φεύγοντας πίσω από μία πράσινη πόρτα. Στα ηχεία τώρα πια δεν παίζει καμιά δυσεύρετη επιτυχία των fifties ή sixties, παρά μονάχα το Aloha From Hell από εκείνο το ραντεβού που είχε ο Lux με τον Elvis! Η ώρα είναι μετά τα μεσάνυχτα και συγκεκριμένα τρείς ώρες και τριάντα λεπτά. Ένα ημερολόγιο δείχνει την τέταρτη μέρα του Φλεβάρη κι ένα άλλο λέει πως ο Lux είναι μονάχα εξήντα δύο χρόνια τρελός και παλαβός μέσα σε μια ψυχεδελική ζούγκλα κι έξω από τα κόκαλά του. Έχετε χαιρετίσματα, όχι από αυτή τη πλευρά αλλά από μία άλλη όπου τραγουδά μαζί με κορίτσια που κουβαλούν πολυβόλα και φορούν μόνο τα μπικίνι τους. Η Ivy του κάνει μια τελευταία χάρη και πετά για πάντα τις παντόφλες… «λέω να ακούσουμε cramps όλη νύχτα απόψε», τραυλίζω στη δικιά μου.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
