Ο Mickey Pantelous, ή Παντελούς (και είναι ελληνικό το επίθετο παρ’ όλο που ο Mickey κατάγεται κατά το ήμισυ από τη Δανία, παραχώρησε συνέντευξη στο Μerlin's. Θα παρακολουθήσουμε τον βίο και την πολιτεία του «δόκτορος» Albert Flipout με αφήγηση του Mickey και μουσική που χρονολογικά καλύπτει όλο το φάσμα του εικοστού αιώνα, αλλά και με δικά του κομμάτια, με τη βοήθεια οπτικού υλικού.

Στη συνέντευξη εμφανίστηκε παρέα με τον τσίγκινο Dr. Albert, με την κοκαλιάρα Jess και με μπόλικα γλυκά. Κουβεντιάσαμε για διάφορα πολύ ενδιαφέροντα, για τα blues που είναι μάλλον ο έρωτας του, για παλιές ιστορίες και καινούργια σχέδια, αλλά και για το Don't You Call My Name, το νέο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν από δυο εβδομάδες.

(Συνέντευξη: Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας. Φωτογραφίες: Abies Sylos)

Πώς έγινες μουσικός;

Ήθελα να γίνω χορευτής. Έκανα δυο χρόνια κλασικό χορό στον Μέτση. Σταμάτησα γιατί μάλλον δεν γούσταρε ο πατέρας μου λόγω ταμπού. Ήμουν τρομερά ερωτευμένος με τη δασκάλα μου γιατί παρότι χορεύτρια είχε μεγάλα βυζιά. Θυμάμαι ότι γούσταρα τρελά τον Gene Kelly, πώρωση, δεν μπορείς να φανταστείς! Είχα μάλιστα αναπτύξει και δική μου τεχνική: κλακέτες με σαγιονάρες και χόρευα στο σπίτι. Κάποια στιγμή, κάπου εννιά δέκα χρονών, υπήρχε μια εκπομπή, το Μουσικόραμα. Και βλέπω τους Who. Βλέπω τον Keith Moon πίσω απ’ τα τύμπανα και παθαίνω κοκομπλόκο και λέω αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου: Θέλω να μάθω τύμπανα. Κι έγινα ντράμερ.

Με τα blues πώς κόλλησες;

Είχα ένα συγκρότημα, τους Rudy Rain, και παίζαμε funk-rock κάτι που πήγαινε προς τους Red Hot Chili Peppers και τους Living Color. Κάναμε πρόβες στο Studio II, το προβάδικο. Κάποια στιγμή, κάποιος από το συγκρότημα πήγε φαντάρος, οπότε ξέμεινα και περιφερόμουν στο στούντιο... Εκεί συνάντησα τους Blues Trick, μια σπουδαία μπάντα που έπαιζαν βρετανικού τύπου blues, λίγο σοουλιάρικα. Εγώ δεν ήξερα τίποτα για τα blues. Είχε φύγει ο ντράμερ τους και μόλις έμαθαν ότι παίζω ντραμς με κάλεσαν κατευθείαν στην μπάντα. Έπαιξα κάνα δυο χρόνια. Μετά πήγα φαντάρος.

Που έκανες στρατό;

Έκανα στρατό και στη Δανία και στην Ελλάδα. Εκείνο τον καιρό έκανα το πρώτο μου live μαζί με την Τζένη την Καπάδαη στο An. Όταν τέλειωσα το στρατό οι Blues Trick είχαν βρει άλλο ντράμερ, αλλά ήδη είχα αρχίσει να γρατζουνάω λίγο την κιθάρα. Ψιλοέπαιζα με έναν άλλο τύπο που είχαμε ντουέτο και παίζαμε blues. Όταν απολύθηκα από το φανταριλίκι στην Ελλάδα, είκοσι, είκοσι δύο χρονών, έκανα το πρώτο live μόνος μου στο French Quarter στη Μαυρομιχάλη. Σιγά σιγά έκανα συγκρότημα και πάει λέγοντας.

Δεν είναι εύκολο να παίζεις τρία όργανα μαζί…

Δεν ξέρω. Η βάση όλων είναι τα τύμπανα. Πρέπει να εξασκείς τα πόδια σου και τα χέρια σου και υπάρχουν ασκήσεις γι’ αυτό. Πρέπει να έχεις μεγάλη ανεξαρτησία κινήσεων και στα τέσσερα μέλη.

 

Κιθάρα πώς έμαθες;

Δεν ξέρω κιθάρα, δεν ξέρω νότες. Αυτοδίδακτος είμαι. Δεν κάνω και τίποτα φοβερό. Παίζω ανοιχτά κουρδίσματα.

Δηλαδή;

Βαράς την κιθάρα κι έχεις έτοιμο ακόρντο. Η κιθάρα που παίζω εξυπηρετεί άριστα τα τραγούδια μου. Αυτά που παίζω δεν έχουν καμία πρωτοτυπία, δεν υπάρχει πιο λαϊκή μουσική. Είμαι αυτό που λένε singer-songwriter. Αυτό είμαι. Δίνω το ίδιο βάρος στο στίχο και στη μουσική, δεν θεωρώ τη μουσική κάτι παραπάνω. Θεωρώ ότι έχω μια κάποια αντίληψη, πώς θα βάλεις ένα στίχο, κατά πόσο θα γκρουβάρεις. Το δύσκολο σε αυτό που κάνω είναι να κρατάς το ενδιαφέρον του άλλου όντας ένας.

Το κάνεις όμως…

Με πολύ σκέψη. Καταστρώνω σχέδιο. Πήγα να δω τον John Hammond κάποτε στο An και αρχίζει να παίζει και μου φεύγει το σαγόνι. Και περνούν είκοσι λεπτά, λέω: «γαμώ», αλλά στα τρία τέταρτα είπα «άντε τέλειωνε». Κουράστηκα. Πόση ώρα θα κάτσεις ν’ ακούσεις ένα άτομο; Γι’ αυτό και στην παράσταση έχει πέσει πολύ πνευματική δουλειά και στα live πρέπει να κάνω κάτι ώστε να αποσπώ την προσοχή. Θεωρώ ότι κάνω κάτι καλά επειδή μου το λένε οι άλλοι. Δεν βλέπω τον κόσμο από κάτω να βαριέται. Τώρα πια έχω μια πατέντα, πέφτει μια σκέψη απλά για το πώς θα λειτουργήσει το πράγμα.

Δηλαδή, μας λες ότι είσαι εγκεφαλικός τύπος;

Ναι είμαι. Δεν κάνω πλάκα. Πίσω από αυτό υπάρχει δουλειά. Ακούς, για παράδειγμα, το Nebraska του Springsteen. Γιατί γαμάει και δε βαριέσαι; Μια κιθάρα και μια φωνή είναι. Απλά γαμάει! Οπότε: Ξαφνικά έχεις ένα κομμάτι με έναν τελείως διαφορετικό ήχο. Στα καπάκια βγάζεις ένα κομμάτι που θα έχει distortion, θα είναι καραροκιά κι εκεί που ο άλλος έχει κουλάρει, του λες «παρ’ τα!». Βοηθάει και η τεχνολογία. Κι όλα αυτά δεν ακούγονται πολύ διαφορετικά, έχουν ενότητα, γιατί τα παίζει ένα άτομο. Έχει πολύ σκέψη το στήσιμο και μπόλικη παρατήρηση ακούγοντας μπάντες και πράγματα που γουστάρω. Κάθε μπάντα σίγουρα έχει ένα κομμάτι που γαμάει και ταυτόχρονα είναι πάρα πολύ απλό. Αυτά κυνηγάω.

Η αλήθεια είναι ότι και βιρτουόζος να είσαι, πάλι ο άλλος μπορεί να βαρεθεί…

Εννοείται! Εννοείται! Εννοείται! (τρις). Το δυστύχημα είναι ότι έχω κουραστεί να με ακούω.

Σου έχει, δηλαδή, περάσει απ’ το μυαλό να συνεργαστείς με «κανονικό» άνθρωπο;

Μου περνάει η σκέψη, αλλά όπως έρχεται έτσι φεύγει. Έχω μια μπάντα που παίζω τύμπανα με φίλους, αλλά αυτό είναι για την πάρτη μας, δεν θα βγει προς τα έξω. Μαζευόμαστε, πίνουμε μπυράκια και περνάμε καλά.

(Ο Μίκης παρακάμπτει τη συζήτηση και ασχολείται με τον Κίμωνα, τον σκύλο εραστή και τυχοδιώκτη. Ο Κίμωνας ξεθαρρεύει και σκαρφαλώνει στα γόνατά του. Τον επαναφέρουμε με αυστηρούς τόνους).

Δεν έχει σκεφτεί ποτέ να χρησιμοποιήσεις μια γυναικεία φωνή;

Έχω μια φαντασίωση ότι βγαίνω ως one man band με τρεις γυναικείες φωνές από πίσω. Ως φωνές, μπορούν να κάνουν και τη φάση του πνευστού.

Γιατί τελευταία υπάρχει τόσο καλή μουσική στην Ελλάδα; Κατά τη γνώμη σου, πού οφείλεται αυτό;

Δεν ξέρω, ίσως οφείλεται στην κρίση. Υπάρχει μέσα σε αυτό το μπουρδέλο μια ποιότητα. Και κάθε μπουρδέλο έχει την ποιότητά του. Αυτό μου αρέσει και στο Merlin’s. Βοηθάει και η Ίντριγκα και, γενικά, τα Εξάρχεια, υπάρχει μια παρέα, μια μικρή κοινότητα. Αυτό είναι πολύ καλό, αλλά πού είναι ο άλλος κόσμος, γιατί δεν έρχεται στα live; Το στενάχωρο είναι ότι δεν υπάρχει κόσμος να μας στηρίξει. Εγώ αυτό το κάνω από το 2008, αλλά δεν το έχω με το PR. Είναι ευτύχημα, ας πούμε, που το Merlin’s ασχολείται μαζί μου, υπάρχει μια προβολή. Για μένα είναι τρομερά ενθαρρυντικό γιατί είναι ένας τομέας που δεν κατέχω. Πρέπει να γίνει κάπως ένα άνοιγμα στον κόσμο. Και το οικονομικό, ωστόσο, είναι ένας παράγοντας που δεν πρέπει να παραβλέπεται. Υπάρχουν και κάτι τεράστια Εγώ…

Εσύ δεν έχεις;

Όχι, εγώ υπηρετώ τον Albert, αυτός βγαίνει μπροστά… 

Πες μας μερικές λεπτομέρειες…

H ιδέα του Albert ξεκίνησε όταν έμεινα μόνος σε αυτό τον κόσμο. Είχα τσακωθεί με όλους γιατί είμαι και περίεργος και λέω: είτε παρατάω τη μουσική, είτε το πάω μόνος μου. Και τότε, στη σφαίρα της φαντασίας εκεί που είμαι μόνος, εμφανίζεται ξαφνικά ο Albert και ξεκινάμε μια καριέρα παρέα.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της αφήγησης για την παράσταση;

Δεν ξέρω. Μάλλον έχω φαντασία. Μ’ αρέσουν οι ιστορίες. Η συγκεκριμένη έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, η Jess, για παράδειγμα, έχει πεθάνει τη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου ενώ ο Albert γεννήθηκε τη μέρα που γεννήθηκε ο πατέρας μου. Το ότι ο Albert είναι ψυχίατρος και μουσικός επίσης είναι αναφορά σε ένα φίλο μου. Είναι βιωματική η ιστορία, είτε σε πρώτο είτε σε τρίτο πρόσωπο. Ταυτόχρονα ήθελα να δικαιολογήσω με ένα τρόπο την αγάπη μου για τα blues. Εδώ υπάρχουν φοβεροί μουσικοί blues που παίζουν μπλουζιές χωρίς να τις υποστηρίζουν. Την εποχή που άκουγα συνέχεια blues, με πιάνει ένας φίλος μουσικός και μου λέει, πολύ διακριτικά, «Καλά, εσύ τι σχέση έχεις με τον αμερικάνικο Νότο;» Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η ερώτηση. Και σκέφτομαι, είμαστε στην Ελλάδα του 2012, τι φάση είναι αυτή; Υπάρχει μια πραγματικότητα που έχει κι αυτή τις μπλουζιές της. Από την άλλη, δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις να ακούω αυτά που γουστάρω και να εκφράζομαι μέσα από αυτά. Άρα, παίρνω τα ακούσματα που μου αρέσουν και κάνω κάτι δικό μου. Γι’ αυτό και δεν παίζω πολλές διασκευές. Παίζω κάποια κομμάτια που μου πάνε, που τα αγαπάω, που είναι σημείο αναφοράς για μένα.

Σε όλη αυτή την ιστορία, τι ρόλο παίζει η Jess;

Άγνωστο. Ούτε μιλάει ούτε λαλάει. Κανείς δεν ξέρει. Η ιστορία λέει ότι παίζω με τον Albert στο Ρότερνταμ στο δρόμο, με ενισχυτή. Εκεί μπορείς να παίζεις στο δρόμο αλλά απαγορεύεται να το κάνεις με ενισχυτή, ανεξάρτητα το μέγεθός του. Την τρίτη φορά μου την πέφτουν οι μπάτσοι, «μάζεψέ τα» κι έτσι, την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια αλλά αυτοί με ακολουθούσαν. Και είμαι σε αδιέξοδο και δεν έχουμε πού να πάμε και ξαφνικά βγαίνει ένα μάτι από έναν κάδο σκουπιδιών, μας κάνει νόημα να μπούμε μέσα κι έτσι η Jess μας έσωσε από τους μπάτσους. Αυτό είναι το στόρι. Είναι παρέα μας, γουστάρει τη μουσική, δε μιλάει (πολύ βασικό αυτό).

Με τον Albert όμως μιλάτε…

Ναι, αλλά τώρα τελευταία είμαστε λίγο μουτρωμένοι λόγω οικονομικής κατάστασης.

Καπνίζει ο Dr. Albert;

Όχι, το έχει κόψει πια. Είναι και εκατόν τριών χρονών. Είναι γεννημένος το 1913. Γενικά μην καπνίζετε πολύ δίπλα του γιατί τον ενοχλεί…

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το Don’t You Call My Name, το τρίτο προσωπικό σου άλμπουμ.

Είναι σίγουρα ο δίσκος με την καλύτερη παραγωγή. Ας πούμε το Can’t Find My Pills που έγινε όλο μέσα σε 15 ώρες, ηχογράφηση, μιξάζ, mastering, ακούγεται πρόχειρο. Έχει κομμάτια που τα αγαπάω πάρα πολύ, αλλά δεν είναι καλή η παραγωγή. Δεν ακούγεται ωραία, η κάσα ακούγεται σαν να χτυπάς την πόρτα.

Καλά εσύ παίζεις με ένα τενεκεδάκι, αυτό σε πείραξε;

Άμα σου πω ότι πειράζει το τενεκεδάκι και δεν πειράζει εμένα; Τέλος πάντων, στον τελευταίο δίσκο έχω ξαναηχογραφήσει ένα κομμάτι από το Can’t Find My Pills, και σκέφτομαι να ηχογραφήσω για μια επόμενη δουλειά κάποια κομμάτια από το ίδιο άλμπουμ που θέλω να ακουστούν καλύτερα. Είναι ένα απλό σχέδιο αυτό, θα δούμε. Σκοπεύω μάλιστα να το συνδυάσω με κάποιες διασκευές. Είναι ένα γενικότερο project που θα συνοδεύεται από ένα κόμικ, αλλά προς το παρόν δε θέλω να πω άλλα. Είναι ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας. Η ιδέα για να βγάλω καινούργιο δίσκο συνήθως ξεκινάει από κάποιο κομμάτι που έχω γράψει και μου αρέσει πολύ. Στο τελευταίο άλμπουμ είναι το χειρότερο του δίσκου! Το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε είναι το Hell Surfer, αυτό έγραψα αρχικά και μπήκα στην όλη διαδικασία. Γίνεται κάπως αυθόρμητα. Έτσι ξεκινούν όλοι οι δίσκοι μου. Οι στίχοι στο συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκαν μια μέρα πριν μπω να το ηχογραφήσω μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να βάλω λόγια. Και γι’ αυτό λέει μαλακίες, επειδή βιαζόμουν κι έπρεπε να το τελειώσω! Είναι κάποια κομμάτια που τα έχω δυο χρόνια. Είναι μια κούραση η όλη φάση. Αυτές όμως είναι οι συνθήκες. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε CD και γύρω στα Χριστούγεννα περιμένω και το βινύλιο.

Το ύφος σου αλλάζει από δίσκο σε δίσκο…

Δεν αλλάζει, το ίδιο πράγμα είναι.

Σε μας δεν ακούγεται το ίδιο.

Εντάξει, αλλάζει η παραγωγή. Το Νorth of Africa έχει ντιτζεϊλίκι, έχει λούπες, έχει σαξόφωνα, έχει καλεσμένους. Στον τελευταίο, σε δυο κομμάτια παίζει μπάσο ο Κωστής ο Bήχος και σε ένα άλλο παίζει κιθάρα ο Μιχάλης Μπελαδάκης. Δεν ξέρω, ωριμάζει ο καλλιτέχνης. Κάθε φορά μπαίνω στο στούντιο και προσπαθώ να αποφύγω λάθη του παρελθόντος, οπότε κάνω καινούργια…

Πόσα μικρόφωνα χρησιμοποιείς για «τους» One Can Band;

Επτά γραμμές. Δύο DI - δεν είναι μικρόφωνα. Για την κάσα, για τη φωνή, για την Jess που χτυπάει τα πιατίνια, για τον ενισχυτή της κιθάρας, για τη φωνή, και για τον Albert, ο οποίος έχει μια δεύτερη γραμμή με DI, έχει ένα κόλπο δικό του, ενώ κάνω κι ένα σπλιτ την κιθάρα με ένα octaver που έχει λίγα μπάσα.

Ποιοι σε βοηθούν για να μεταφέρεις όλα αυτά τα συμπράγκαλα;

Μόνος μου τα κουβαλάω. Τα φορτώνω στο αυτοκίνητο και πάω… Στο Βέλγιο υπάρχουν δυο άνθρωποι που με βοηθούν, εντάξει άτομα, οπότε κουβαλάω από εδώ μόνο τα απαραίτητα – με φιλοξενούν, με πάνε από δω κι από κει με αυτοκίνητο. Το πιο hardcore που έκανα ήταν πέρσι, Βόρεια Ελλάδα, 1700 χιλιόμετρα σε πέντε μέρες. Εκεί ήμουν ολομόναχος. Πήγαινα έστηνα, μάζευα, έφευγα. Γύρισα και δεν είχα φωνή.

Δηλαδή όλα γίνονται για το χρήμα…

Μπα, για την καύλα μάλλον, ή μήπως δεν είναι και τόσο καύλα τελικά; (γέλια)

Γιατί δεν φτιάχνεις μια μπάντα να δίνεις ψωμί και σ’ άλλους ανθρώπους;

Γιατί είναι πιο εύκολο να κουβαλάω όλα αυτά τα πράγματα παρά τις ιδιοτροπίες κάποιων άλλων.

Ποια είναι η σχέση σου με τους Βίκινγκς;

Η ίδια με τη σχέση που έχω με τους τσολιάδες. Αν είναι να περιγράψω τον εαυτό μου, είμαι τσολιάς με κέρατα. Μισός τσολιάς μισός Βίκινγκ. Φουστανέλα από κάτω, κράνος με κέρατα από πάνω κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ο ξανθός Tom Waits πώς προέκυψε;

Άνοιξα παλιά μια συναυλία για τον Josh T. Pearson και την επόμενη μέρα γράφουν ότι τη συναυλία άνοιξε ένα ξανθός… Tom Waits! Είναι αυτό που λέμε, καλύτερα να σου βγει το μάτι… Με τον Tom Waits έφαγα ένα κόλλημα πριν από 12-15 χρόνια, είχα κι ένα συγκρότημα τότε, υπήρχαν τρομερές επιρροές και γούσταρα πάρα πολύ. Μου έφυγε αυτό το πράγμα αλλά μου έμεινε το όνομα. Τώρα πια έχω επιρροές από πολλούς άλλους.

Όπως;

Από τον Tom από τον Waits, απ’ τον Tom Waits (γέλια). Με έχει επηρεάσει ένας μπλουζίστας ονόματι Mississippi Gabe Carter. Είναι ενεργός και το μόνο του ελάττωμα είναι ότι πήγε κι έγινε Χριστιανός και τραγουδάει για το Χριστό και την Παναγία και μας τα κάνει… τσουρέκια. Αλλά έχει πάρα πολύ ωραία φωνή. Παίζει ακουστικά. Επίσης, εδώ και δυο τρία χρόνια μου αρέσει ο Billy Childish που εκτός από μουσική ζωγραφίζει και κάνει διάφορα. Ωραία περσόνα.

Πες μας τους blues δίσκους που για σένα είναι οι κορυφαίοι…

Με άνεση σας λέω ότι ένας είναι το Hard Again του Muddy Waters, σε παραγωγή του Johnny Winter. Νομίζω ότι είναι ο πρώτος που έκανε όταν έφυγε από την Chess. Το θεωρώ το απόγειο του Chicago blues. Όλο τον άλλο συρφετό, Buddy Guy κλπ. δεν τον μπορώ. Ένας άλλος δίσκος είναι των Red Devils, το live τους στο King King (ένα μπαρ στη Νέα Υόρκη) που είναι δισκάρα. Από τους παλιούς μπλουζίστες, έχω τρέλα με τον Sam Lightnin’ Hopkins, τον θεωρώ κάτι σαν παππού μου, έχει μια πολύ ζεστή και παρηγορητική φωνή. Ένας άλλος είναι ο Paul Jeremiah, ακουστικός κι αυτός, που μου αρέσει επίσης πάρα πολύ. Μου αρέσουν τα πρώτα του Ry Cooder.

Εκτός από blues, τι άλλο ακούς;

Ακούω πλέον κλασική μουσική. Όταν είμαι στο δρόμο, έχω ένα φλασάκι με όλες τις μουσικές που ακούω εδώ κι οχτακόσια χρόνια, κιθάρες και μπλουζιές, μ’ αρέσει να οδηγάω και να ακούω τέτοια πράγματα. Σπίτι, όταν κάνω δουλειές, είμαι κολλημένος στο Τρίτο Πρόγραμμα. Τελευταία άκουσα τους Gravity Says I, Έλληνες είναι, τους άκουσα την τελευταία τους δουλειά στο ραδιόφωνο και είναι πολύ καλοί. Πήγα και είδα τους Echo Train, φοβεροί! Γκρουπάρα! Άκουσα και το άλμπουμ της Εύης Χασαπίδου – πάρα πολύ ωραία τραγούδια.

Τι άλλο σχεδιάζεις για το χειμώνα που έρχεται;

Θα παίξω τον Νοέμβρη στο φεστιβάλ Lost Dogs στην Κύπρο μαζί με τους Big Nose Attack και τον Δεκέμβρη με έχουν καλέσει σε ένα φεστιβάλ στο Βέλγιο.

Πες μας λίγα πράγματα για τα Εξάρχεια.

Μεγάλωσα στου Γκύζη, αλλά όλη μου τη ζωή την έχω περάσει στα Εξάρχεια. Βλέπω παρακμή, αλλά παράλληλα και μια ευχάριστη κινητοποίηση όσον αφορά στους μετανάστες, χωρίς να προσβάλλει κανένα, βλέπω πολύ αναρχοτουρισμό, ντόπιο και εισαγόμενο. Για κάποιο λόγο δεν ανακατεύομαι σε αυτά, δεν έχω λόγο. Σίγουρα θα συμμετάσχω αν με καλέσουν σε κάποια εκδήλωση. Τα Εξάρχεια είναι το γαλατικό χωριό μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Την έχουν διαλύσει τη γειτονιά, αυτό είναι πολύ σαφές, με τόσους μπάτσους γύρω γύρω. Κάθε πόλη πάντως έχει την ανάλογη περιοχή. Τα Εξάρχεια έχουν την ιδιαιτερότητα ότι υπάρχει μια ιστορία, ένα παρελθόν. Είναι μια περιοχή που υποβαθμίζεται, αλλά από την άλλη δεν χάνει την αξία της.

Θα έφευγες από τη γειτονιά;

Να πάω πού; Αυτό είναι το χωριό μου, δεν θέλω να πάω αλλού. Αλλάζει η φάση πάρα πολύ. Κακά τα ψέματα, τα Εξάρχεια είναι τα μπαράκια. Εγώ είμαι μπυράκιας. Γουστάρω να γυρνάω και να πίνω μπύρες. Τώρα όμως δεν έχω τα φράγκα να το κάνω όσο παλιότερα. Έχουν αλλάξει τα μαγαζιά με την κρίση. Έχει αλλάξει η πελατεία, έχει μειωθεί, υπάρχει μια αλλαγή.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Can't Find My Pills (Spinaloga Records, 2010, CD album)

I Come from a Land North of Africa (self-released CD, 2013)

Don't You Call My Name (self released CD, 2016, soon on vinyl)

Dr. Albert's bandcamp

https://mickeypantelous.bandcamp.com/releases

EΠΑΦΗ

https://www.facebook.com/Dr-Albert-Flipouts-one-CAN-band-aka-Mickey-Pantelous--226417777428608/