Έμαθα για πρώτη φορά την ύπαρξη των Βέλγων La Muerte διαβάζοντας μια κριτική, νομίζω στην «Ήχο», για ένα ΕΡ που είχαν κυκλοφορήσει με τίτλο Peep Show. Εκείνο που μου έκανε τότε εντύπωση ήταν η τελευταία πρόταση του υπογράφοντος (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) που κατέληγε διθυραμβικά κάπως έτσι: «Βάλτε το τέρμα κι αφήστε τους γείτονες να ουρλιάζουν». Αυτό ήταν αρκετό για να με ιντριγκάρει, μόνο που τότε υπήρχε μια σχετική δυσκολία για να ακούσεις πόσον μάλλον να αποκτήσεις ένα τέτοιο δίσκο. Λίγους μήνες αργότερα, ψάχνοντας σε κάποιο κεντρικό δισκάδικο, σε ένα χώρο με μεταχειρισμένα, έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο δωδεκάιντσο. Δεν θα μιλήσω για το πώς το απέκτησα, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μόλις γύρισα σπίτι, το έβαλα ευλαβικά στο πλατό και τα ακουστικά μου όργανα βρέθηκαν αντιμέτωπα με μια χαοτική πανδαισία, με μια φωνή που θα έλεγε κανείς ότι έβγαινε από τα βάθη της Κόλασης, με μια πρώτη πλευρά που περιείχε μια ξέφρενη διασκευή του “Lucifer Sam” των Pink Floyd παιγμένη live και μια δεύτερη τεσσάρων παραληρηματικών, κατεστραμμένων blues που τσάκιζαν τα νεύρα και προχωρούσαν στα κόκαλα. 

Κάπως έτσι έψαξα και βρήκα κι άλλους δίσκους της μπάντας από τις Βρυξέλλες με την αρχική εντύπωση να παραμένει αναλλοίωτη. Οι La Muerte διαλύθηκαν το 1994 έπειτα από μια καταιγιστική live κυκλοφορία, για να επανασυνδεθούν δριμύτεροι προς τα τέλη του 2014 με τα δυο ιδρυτικά μέλη και τρεις νέους συνεργάτες, ένα νέο EΡ και ένα νέο live άλμπουμ.

Το Merlin’s μίλησε με τον κουκουλοφόρο τραγουδιστή Marc du Marais και όσα ειπώθηκαν καταγράφονται στη συνέχεια.

Κρίνοντας από το βίντεο των πρόσφατων συναυλιών σας, φαίνεται ότι οι La Muerte έχουν επιστρέψει για να πάρουν την εκδίκησή τους. Γιατί χρειάστηκε να περάσει σχεδόν μια εικοσαετία πριν αποφασίσετε την επάνοδό σας;

Ουσιαστικά ουδέποτε υπήρχε σχέδιο επιστροφής. Για μας, η σελίδα των La Muerte γύρισε το 1994 με την τελευταία μας συναυλία, μολονότι εμφανιστήκαμε μια κι έξω σε δυο φεστιβάλ το 1997 και το 1999. Ως εκ τούτου, νομίζω ότι όντως χρειάστηκε πολύς καιρός. Ήξερα ότι ο Dee-J ήταν εντελώς απρόθυμος σε οποιαδήποτε ιδέα να ξαναφτιάξουμε την μπάντα. Καθένας μας ακολουθούσε διαφορετική πορεία… Εγώ στράφηκα στο άλλο μου πάθος. Γύρισα αρκετές ταινίες μικρού μήκους και διάφορα βίντεο κλιπ. Την ίδια περίοδο, ο Dee-J κυκλοφόρησε δυο δίσκους με τον Jean Marc Lederman των Weathermen σαν ETHER για την εταιρεία SPV. Πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα στα στούντιο κάνοντας παραγωγή δίσκων για άλλα συγκροτήματα. Έστησε και μια εταιρεία (Watt’son Records) και περιόδευσε στην Ευρώπη και την Νότιο Αμερική μιξάροντας διάφορα live.

Από την αρχική σας σύνθεση σήμερα παίζετε μόνο δυο, εσύ και ο Dee-J. Τι συνέβη στα παλιά μέλη και ποια είναι τα νέα;

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ανέκαθεν υπήρχαν μερικές αλλαγές. Εμείς οι δυο είμαστε τα ιδρυτικά μέλη. Σε διάστημα δέκα χρόνων αλλάξαμε δέκα ντράμερ! Επομένως ,δεν θα μιλήσω για το τι κάνουν οι προηγούμενοι. Θα πω μόνο ότι ο τελευταίος σήμερα παίζει στους Contingent, ένα θρυλικό punk συγκρότημα από τις αρχές της δεκαετίας το ’80. Ο μπασίστας δεν ασχολείται πλέον με τη μουσική. Για μένα ήταν προφανές ότι αν αρχίζαμε πάλι, θα το κάναμε με νέο αίμα και ανανεωμένη ενέργεια. Η ιδέα να αποφύγουμε την όποια νοσταλγία ήταν κυρίαρχο στοιχείο σε αυτή την απόφαση. Ήξερα τον Michel Kirby που έπαιξε κιθάρα με τους Deviate, τους Length of Time και τους Arkangel. Ο Christian Z Ήταν ο ντράμερ του στους Length of Time, ενώ ο Tino de Martino παίζει μπάσο στους Channel Zero. Όλοι συμφωνούν ότι αυτή είναι η καλύτερη σύνθεση που είχαμε ποτέ.

Για ποιους λόγους το συγκρότημα διέλυσε το 1994;

Για δέκα χρόνια ανασαίναμε γύρω από τους La Muerte. Ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν έχοντας στο μυαλό μας μόνο την μπάντα. Ζούσαμε εκατό τοις εκατό για τους La Muerte. Συνθέσεις, παραγωγή, περιοδείες και ξανά κι από την αρχή. Ηχογραφήσεις, μιξάρισμα, artwork, βίντεο και πάει λέγοντας. Είχαμε πια εξαντληθεί, τόσο πνευματικά όσο και καλλιτεχνικά. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό να σταματήσουμε σε ένα δημιουργικό σημείο, πριν υπάρξει φθορά. Δεν είναι ότι διαλυθήκαμε. Απλώς σταματήσαμε να παίζουμε. Τελεία και παύλα.

Οι La Muerte υπήρξαν ένα cult underground συγκρότημα στις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα. Λίγος κόσμος τους ήξερε έξω (μπορεί και μέσα) από το Βέλγιο. Σήμερα φαίνεται ότι ο κόσμος σας δέχεται καλύτερα από τότε.

Μη νομίζεις, κι εμάς μας εκπλήσσει αυτό! Τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Είχαμε αποκτήσει μια βάση σκληροπυρηνικών οπαδών γύρω μας που εδώ και χρόνια περίμεναν να κάνουμε αυτή την κίνηση. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι μουσικές μας επιλογές εκείνη την εποχή δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Νομίζω ότι καταφέραμε πολλά από μόνοι μας, παίζοντας ένα είδος μουσικής που δεν ήταν όλοι έτοιμοι να ακούσουν. Aς μην ξεχνάμε ότι ήμασταν η μοναδική βελγική μπάντα που συμμετείχαμε ως προσκεκλημένοι σε μια από τις περίφημες εκπομπές του John Peel στο BBC. Μας εγκωμίασε ο ξένος τύπος, όπως όταν ένα κομμάτι μας αναγορεύτηκε σε σινγκλ της εβδομάδας από την New Musical Express. Στο μεταξύ πέρασε ένας σωρός από κιθαριστικές μπάντες. Νομίζω ότι ο κόσμος είχε ωριμάσει πια για αυτό. Ανέκαθεν θεωρούσαν ότι η μουσική μας ήταν μπροστά από την εποχή της. Ο χρόνος μας πρόλαβε, οπότε δεν θέλουμε να ακουγόμαστε νοσταλγικοί ή ξεπερασμένοι. Ο ήχος μας είναι σημερινός.

Σε κάποια πρόσφατη συνέντευξή σας είχα διαβάσει ότι η επιστροφή σας είναι απλώς προσωρινή, ωστόσο έχετε ένα νέο ΕΡ και ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από την περίφημη συναυλία που δώσατε τον Μάρτιο του 2015 στο κλαμπ Ancienne Belgique, το οποίο ήταν το κάτι άλλο κρίνοντας από το βίντεο που έχει αναρτηθεί στο youtube. Σκέφτεστε να σταματήσετε πάλι;

Εκτός κι αν είσαι οι Rolling Stones, κάθε συγκρότημα πρέπει κάποια στιγμή να σταματά, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, κάτι τέτοιο προς το παρόν δεν είναι στα σχέδιά μας. Για όσο διάστημα διασκεδάζουμε με αυτό που κάνουμε δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε. Παραείμαστε εγωιστές! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Κάναμε την πρώτη προσπάθεια σε ένα κλαμπ τον Νοέμβριο του 2014 και όταν το ανακοινώσαμε υπήρξαν πολλές προσδοκίες. Ακόμα πριν αυτή την εμφάνιση, το Ancienne Belgique μας είχε κλείσει για τον Μάρτιο του 2015. Ο Dee-J έκανε τη μίξη του live άλμπουμ και σύντομα βρήκαμε την εταιρεία Mottow Soundz για να το κυκλοφορήσει με τίτλο Evil. Ακολούθησαν καλοκαιρινά φεστιβάλ και αυτό επιβεβαίωσε ότι υπήρχε πολύς κόσμος που μας περίμενε. Στην πραγματικότητα τρεις γενιές: η παλιά φρουρά, τα παιδιά τους και οι «ενδιάμεσοι», οι οποίοι ναι μεν μας ήξεραν αλλά ήταν πολύ μικροί για να παρακολουθήσουν τις συναυλίες μας. Τα δυο τελευταία χρόνια ήταν απίστευτα! Ήταν πια καιρός να εργαστούμε πάνω σε νέο υλικό.

Οι συναυλίες σας ήταν (και, παρακολουθώντας σκηνές στο youtube, εξακολουθούν να είναι) μια πραγματική κόλαση – φωτιά και θειάφι. Είναι μια garage-metal-industrial ηχητική επέλαση εναντίον του ακροατηρίου. Πού βρίσκετε τόση ενέργεια μετά από τόσα χρόνια;

Ναρκωτικά, LDS, speed, χόρτο… Αστειεύομαι! Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε σχετικά με αυτό. Μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Η γνώμη μου είναι πως αν θέλεις να κάνεις κάτι κάνε το 100% ειδάλλως μην το κάνεις καθόλου. Οι La Muerte ανέκαθεν ήταν γενναιόδωροι ως προς αυτό. Για μας, κάθε συναυλία είναι ένας πυγμαχικός αγώνας δώδεκα γύρων Θέλουμε να τους λιώσουμε όλους από τη στιγμή που θα ανεβούμε στο ρινγκ!

Τι σημαίνει η κουκούλα που φοράς στις συναυλίες; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός;

Πάντα μας ασκούσαν γοητεία οι σουρεαλιστές και οι μασκοφόροι ήταν πάντα δημοφιλείς ανάμεσά τους, όπως ο Φαντομάς. Μας αρέσουν κι εμάς, όπως μας αρέσουν οι ανατριχιαστικοί κινηματογραφικοί χαρακτήρες, οι ταινίες με τα ζόμπι και τους μηχανόβιους, γενικά η σκουπιδοκουλτούρα. Ο χαρακτήρας που βγάζω είναι ένα μείγμα από όλα αυτά, έχω αντλήσει έμπνευση από τον Άνθρωπο Ελέφαντα, από το Σκιάχτρο… ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΥ!

Πες μας μερικά πράγματα για την πρώτη δεκαετία των La Muerte. Πόσο δύσκολο ήταν να παίζετε σε μια χώρα χωρίς ιδιαίτερη παράδοση σε αυτό το μουσικό είδος. Σίγουρα στο Βέλγιο υπάρχουν μερικές καλές garage μπάντες, αλλά γνωρίζω ελάχιστους καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα έξω από τη χώρα.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ περισσότερες μπάντες από όσο φαντάζεσαι! Ασφαλώς, όχι πάντα στο ύφος μας, αλλά είναι οι Front 242, οι dEUS, οι Lords of Acid, Stromae, οι Triggerfinger, οι Wallace Collection στα τέλη των sixties. Θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρα… Το θέμα είναι ότι στη διάρκεια των πρώτων δέκα χρόνων παρατηρήσαμε ότι πολλά βελγικά συγκροτήματα δεν είχαν καμία φιλοδοξία να πετύχουν στο εξωτερικό και αισθάνονταν μια χαρά σε αυτή την κατάσταση. Όταν εμείς ξεκινούσαμε είχαμε διαφορετική άποψη. Από την πρώτη μέρα, το Βέλγιο δεν ήταν ο μοναδικός μας στόχος. Δώσαμε στον εαυτό μας ένα εξάμηνο στο Βέλγιο. Αν δεν υπήρχε κάποια αναγνώριση ή ανταπόκριση – και, πιστέψτε το, υπήρχε μεγάλη εχθρότητα απέναντι στη μουσική μας – ήμασταν έτοιμοι να μετακομίσουμε στο Λονδίνο. Στην αρχή δεν μας έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Ξαφνικά όμως, λόγω των αντιδράσεων στο εξωτερικό, ιδίως από τον βρετανικό τύπο, τα βελγικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να το ξανασκέφτονται. Ασφαλώς, όταν ξεκινήσαμε, η EBM (Electric Body Music) βρισκόταν στα πάνω της και οι περισσότερες κιθαριστικές μπάντες στο Βέλγιο είτε έπαιζαν δεύτερης διαλογής new wave, είτε αναβίωναν το garage των sixties. Δεν μας ανέφεραν πουθενά κι σίγουρα αυτό δεν μας διευκόλυνε καθόλου!

Πιστεύεις ότι σήμερα το ακροατήριο είναι πιο ώριμο για να ακούσει τη μουσική σας; Πώς ανταποκρίνεται ο κόσμος στη «νεκρανάστασή» σας;

Είναι φανερό ότι σκάσαμε μύτη πολύ νωρίς. Παίζαμε βρώμικα blues πριν από τον Jon Spencer, ένα είδος stoner πριν από τους Kyuss, κινηματογραφική μουσική πριν τους Fantomas, grunge πριν από τους Nirvana. Στο μεταξύ, το κοινό έχει αφομοιώσει όλα αυτά κι έτσι είναι πιο εύκολο ή τουλάχιστον πιο εύκολο για μας. Όπως είπα, είμαστε πολύ γενναιόδωροι, προσφέρουμε πολλά. Ένα είδος ηχητικού, αλλά και φυσικού πειραματισμού. Αυτά τα δυο μαζί μας κάνουν δημοφιλείς στους νέους ακροατές μας. Όταν παίξαμε στο Desertfest, το ξένο κοινό νόμισε πως είμαστε καινούργια μπάντα. Κι αυτό είναι πολύ θετικό.

Από πού κι ως πού το όνομα, La Muerte, γιατί θάνατος, γιατί στα ισπανικά;

Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1984. Ο Dee-J κι εγώ είχαμε μπει σε ένα πολύ σουρεαλιστικό αισθητικό τριπάκι. Μας γοήτευε η ντελιριακή τέχνη του Σαλβαντόρ Νταλί και χάρη σ’ εκείνον ανακαλύψαμε το ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και το ποίημά του La Muerte. Η επιλογή ήταν για μας προφανής. Κυρίως επειδή θέλαμε να αποφύγουμε κάποιο βρετανικό ή γαλλικό όνομα. Μια βελγική μπάντα με ισπανικό όνομα ήταν κάτι πολύ παράξενο και μυστηριώδες. Πρόσθεσε σε αυτό ότι ο μπασίστας μας είχε βασκική καταγωγή, οπότε έχεις την πλήρη εικόνα! Και ταίριαζε στην ιδέα που θέλαμε να παρουσιάσουμε – ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον Νταλί και τους Stooges. Για μας συμβολίζει χάος, καταστροφή, μυστήριο…

Πιστεύω ότι κατά βάθος είστε bluesmen που παίζετε παραμορφωμένα blues. Αν είναι έτσι, ποια είναι η σχέση σας με τα blues;

Μπορούμε να τη συνοψίσουμε στην απλότητα των riff , στην επανάληψή τους, στην ακατέργαστη μορφή τους, σε μια αστική λευκή παραλλαγή, σε κάποιο είδος εξέγερσης. Ανέκαθεν ήμασταν παρείσακτοι και αυτή η αντίληψή παραμένει ακόμα και σήμερα. Παρεξηγημένοι. Εκτός του «σκατοσυστήματος» που θα έλεγε και ο John Lydon (και παραμένουμε σε underground δισκογραφική).

Τι μουσική ακούς σπίτι ;

Είμαι κανονικός μουσικόφιλος. Όλοι είμαστε. Ακούω πολύ μουσική: heavy rock από τα seventies, black metal, αποκρυφιστική μουσική, σκληρό funk, free jazz, be-bop, bossa nova, blues από το Σικάγο και το Δέλτα, rock steady, Hammond groοve, soundtracks, garage, freak beat…

Τα μελλοντικά σας σχέδια; Κάποια νέα ηχογράφηση, ίσως κάποιο άλμπουμ;

Το δουλεύουμε. Στα μέσα Οκτωβρίου ολοκληρώσαμε τις ζωντανές εμφανίσεις και θέλουμε λίγο χρόνο για να ασχοληθούμε με αυτό. Θα ηχογραφήσουμε άλμπουμ.

Γιατί δεν υπάρχουν πολλές αναφορές για τους La Muerte στο διαδίκτυο

Καλή ερώτηση! Όπως είπα, αποτελούμε κομμάτι της υποκουλτούρας. Όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες μας για την Play It Again Sam έχουν εξαντληθεί. Προσπαθούμε τουλάχιστον να τις περάσουμε σε ψηφιακές πλατφόρμες. Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή που παίζαμε δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Σήμερα, μπορείς να βρεις φωτογραφίες ή βίντεο αμέσως μετά μια συναυλία!

Διαβάζεις, κι αν ναι, τι είδους βιβλία; Παρακολουθείς κινηματογράφο;

Είμαι στην κυριολεξία βιβλιοφάγος! Crews, James Ellroy, Iceberg Slim, JG Ballard, Jean Ray, Jim Thompson, βιογραφίες, μερικά τεχνικά εγχειρίδια όπως για τη μηχανή V8 της Σεβρολέτ… Όσο για κινηματογράφο, μου αρέσουν οι ταινίες τρόμου, τα γουέστερν, τα b-movies, παλιά και νέα πράγματα… Έχω σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και βίντεο. Τώρα ολοκληρώνω την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους σαν Marco Laguna.

Μίλησέ μας λόγο για την πολιτική, την προσφυγική κρίση και την άνοδο φασιστικών, ξενοφοβικών, και ρατσιστικών κινημάτων και κυβερνήσεων στην Ευρώπη.

Δεν έχω να πω πολλά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Όπου υπάρχει κρίση, υπάρχουν αποδιοπομπαίοι τράγοι και λαϊκιστές που εκμεταλλεύονται τέτοιες καταστάσεις. Το ζείτε κι εσείς στην Ελλάδα… Στο παρελθόν ήταν ο Φράνκο, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι. Σήμερα τα ονόματα είναι Μπερλουσκόνι, Λε Πεν, Λαφάργκ, Τραμπ, Μπαρίς Τζόνσο, Ερτογάν... Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς. Την εποχή που γράψαμε το κομμάτι “Ecoute cette Prière” (από το άλμπουμ Death Race 2000 του 1989), αναφερόμασταν στο Χριστιανισμό και σήμερα εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε σχέση με το Ισλαμικό Κράτος. Διαφορετική θρησκεία αλλά τα ίδια σκατά…

https://www.facebook.com/LAMUERTE.BE/

https://www.mottowsoundz.com/music-shop

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Albums

- Every Soul By Sin Opressed (Soundwork, 1987)

- Death Race 2000 (Play It Again Sam USA, 1989)

- Expedriment In Terror (Play It Again Sam, 1990)

- Kustom Kar Kompetition (Play It Again Sam, 1991)

- Raw (Play It Again Sam, 1994)

- Evil (Mottow Soundz, 2015)

Singles & EPs

- The Surrealist Mystery (Soundwork, 1984)

- And The Mystery Goes On 12” (Soundwork, 1985)

- Peep Show 12” (Soundwork, 1986)

- Scorpio Rising 12” (Sex Wax Records, 1988)

- Black Gold 2000 10” (Urgence Disk Records, 2001)

- Murder Machine (Mottow Soundz, 2016)