Πριν από καιρό, ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Thee Holy Strangers, The Last Drive, The Earthbound) και ο Γιάννης Καστανάρας (αρχισυντάκτης του Merlin's Music Box) φιλοξενήθηκαν από τος φίλους και συνεργάτες μας στο inExarchia και κουβέντιασαν μαζί τους διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Από την πλευρά μας, σαν Merlin's, αισθανόμαστε υποχρέωση να αναδημοσιεύσουμε τη συζήτηση με όλο το σεβασμό μας απέναντι στη δημιουργικότητα και τις ιδέες αυτών των νέων παιδιών και τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

κείμενο - φωτογραφίες: George Fiorakis, Philip Gavrilakis

(για το original link: http://www.inexarchia.gr/story/think/alexis-kalofolias-synenteyxi-magos-toy-merlins-eylogia-na-zoyme-mesa-se-syllogikotites)

Βρεθήκαμε με τον Alex K. (The Last Drive) και τον Γιάννη Καστανάρα (Merlin’s Music Box) και μιλήσαμε για την εξέλιξη της μουσικής μέσα στα χρόνια, την σημασία του απρόσωπου χαοτικού κυβερνοχώρου και νοσταλγήσαμε μαζί τους αυτά που και οι νεότεροι νοσταλγούν και ας μην τα έχουν ζήσει.

κείμενο - φωτογραφίες: George Fiorakis, Philip Gavrilakis

 

Φιλοξενήσαμε στο χώρο του inExarchia δύο ανθρώπους που πολύ εκτιμάμε για διάφορους λόγους. Ο Γιάννης Καστανάρας, αρχισυντάκτης του ιστορικού ανεξάρτητου περιοδικού Merlin’s Music Box και ο Αλέξης Καλοφωλιάς, μουσικός και μεταφραστής.

Ο Alex K. έχει συμμετάσχει σε σημαντικά συγκροτήματα της ελληνικής ροκ ιστορίας, όπως οι ''Earthbound'', ''Distortion Tamers'', ''Thee Holy Strangers'' και φυσικά μπάσο και φωνή στους ''The Last Drive'', ίσως η σημαντικότερη ελληνική μπάντα του χώρου για πολλούς λόγους όπως τα εκρηκτικά λάιβ, ο απενοχοποιημένος ήχος που έβγαλαν στην επιφάνεια, η συνέπεια και συνέχεια τους αλλά και για όλα αυτά που έχουν προσφέρει στην εγχώρια underground σκηνή. Εκτός από τη μουσική ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων, πράγμα που έχει αναφέρει σαν συνεχή διαδικασία εξέλιξης και εκμάθησης. Έχει μεταφράσει βιβλία ποικίλου ενδιαφέροντος και τα πρώτα από αυτά ήταν το Uptight:The Story of the Velvet Undergound των Victor Bockris και Gerard Malanga για την Απόπειρα και το Politics of Ecstasy του Timothy Leary για τη Διεθνή Βιβλιοθήκη.

Ο Γιάννης Καστανάρας αρχισυντάκτης του Merlin’s Music Box. Περιοδικό προώθησης της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής που σταμάτησε την λειτουργία του σαν έντυπο το 1995 και ξεκίνησε ξανά τον τελευταίο καιρό διαδυκτιακά. Το πρώτο τεύχος βγήκε και μοιρσάτηκε χέρι με χέρι τον Οκτώβρη του 1989  και από τότε, εκατοντάδες μπάντες πέρασαν από τις βρώμικες καλοσχεδιαμένες σελίδες του. Ξεκίνησε με λίγα αντίτυπα σαν το σωστό ξεκίνημα ενός φανζίν και έφτασε να είναι ένα ανεξάρτητο πολυσέλιδο περιοδικό δρόμου σε χιλιάδες αντίτυπα. Μέσα από τις σελίδες του γνώριζες την εγχώρια και ξένη underground σκηνή, διαβάζοντας κριτικές/συνεντεύξεις ανάμεσα σε πολλά άλλα όπως σκίτσα, προτάσεις εναλλακτικών/ sci-fi/μουσικών βιβλίων.

Το Merlin’s  ξεκίνησε ξανά, αλλά αυτή τη φορά διαδυκτιακά, και συνεχίζει να ενώνει ανθρώπους και μπάντες της εγχώριας σκηνής. Αυτόν τον καιρό διοργανώνει κάποιες συναυλίες όπως και το Merlin’s 2-Day Wonder, που θα παίζει και ο Alex με τους Thee Holy Strangers.

Με αφορμή το λάιβ μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία και την αρπάξαμε. Μιλήσαμε για την εξέλιξη της μουσικής μέσα στα χρόνια, την σημασία του απρόσωπου χαοτικού κυβερνοχώρου και νοσταλγήσαμε μαζί τους αυτά που και οι νεότεροι νοσταλγούν και ας μην τα έχουν ζήσει. Εμπειρίες από τα προηγούμενα χρόνια που αν και παρήλθαν, έκαναν τη σπορά τους και επηρεάζουν ακόμη.

Τα παιδιά μας κρατούσαν δωράκι διάφορα καλούδια, παλιά περιοδικά Merlin’s, όπως το τεύχος του Δεκεμβρίου του 1992, με εξώφυλλο The Last Drive και συνέντευξη Deus X Machina και ένα (ακόμη επίκαιρο) editorial. Εκτιμάμε κάθε σελίδα από τα παλιά φανζιν του χώρου, καθώς είναι ουσιαστικά ήταν η απαρχή αυτού που προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς. Να μοιραζόμαστε αυτά που γουστάρουμε, αυτά που ζούμε, να επικοινωνούμε προσπάθειες, χωρίς να μας επιβάλλει κάποιος τι θα πούμε, και μέσα από αυτό να γνωρίζουμε τους γύρω μας αλλά και τους εαυτούς μας.. ακούγοντας ροκενρόλ!  

 Αφήσαμε τη συζήτηση να εξελιχθεί ελεύθερα, και έτσι μέσα από τις ιστορίες που μας αφηγούνταν αντλήσαμε και τα παρακάτω θέματα που θα βρείτε στην συζήτηση. Και κάπως έτσι, ξεφυλλίζοντας τα παλιά Merlin’s, ξεκίνησε η φιλική κουβέντα. 

George: Αλήθεια, πως ξεκίνησε το Merlin’s; Και πως αντλούσατε υλικό, τουλάχιστον αρχικά;

Γιάννης Merlin’s: Το Merlin’s ξεκίνησε σαν ιδέα, βλέποντας το Rollin Under∙ αυτό ξέραμε, γιατί ήταν πιο παλιό. Και σε κάποια φάση πήραμε μια απόφαση με το Βασίλη και το Μιχάλη Τζάνογλου, αδέρφια και συνεργάτες ακόμη και σήμερα, και είπαμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, απόφαση που πάρθηκε εν μια νυκτί! Υπήρχε τότε ένα κομπιούτερ της εποχής, ο Βασίλης ήταν γραφίστας σε περιοδικά του χώρου, ξεκινήσαμε κλέβοντας φωτογραφίες από αριστερά-δεξιά και αντλώντας υλικό από ξένα περιοδικά κυρίως, όπως το Maximum Rock n Roll. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε σε 700 κομμάτια και τα επόμενα σε 1000. Προσπαθούσαμε να βγαίνει κάθε 2 μήνες, άντε το πολύ 3 αν γινόταν καμιά στραβή, συνέχισε να βγαίνει και το πράγμα πήγε όπως πήγε ας πούμε. 

 George: Βλέπω ότι συχνά το γράφατε κιόλας, ότι ‘’κλέψαμε την φωτογραφία από το τάδε, σόρυ παιδιά μας άρεσε’’.

Γιάννης Merlin’s: Πάντα, πάντα το γράφαμε. Ο κλέψας του κλέψαντος, αλλά να γίνεται σωστά.

Αlex K: Και αυτή η σχέση με τα ξένα περιοδικά δημιούργησε ένα δίκτυο, έτσι Γιάννη; Αυτό ήταν πολύ μεγάλο κομμάτι για το Merlin’s. Μέσα από τον τρόπο που δούλεψε στην ουσία σκιαγραφείται και ο τρόπος που λειτουργούσαν τότε τα ζινς και οι ακηδεμόνευτες ποιoτικές προσπάθειες. 

Γιάννης Merlin’s: Ναι, φυσικά δημιούργησε ένα δίκτυο. Όταν βγάλαμε το πρώτο τεύχος, αρχίσαμε να το στέλνουμε σε διάφορες διευθύνσεις underground περιοδικών και εταιριών. Και εκείνοι με τη σειρά τους μας έστελναν τα δικά τους. Μας βοήθησαν και περιοδικά όπως το Alternative Press και το Spin, που διανέμονταν επίσης στην Ελλάδα. Το πρώτο πακετάκι που μας ήρθε από εξωτερικό και χαρήκαμε, με βινυλιάκια, αφού δεν υπήρχε ακόμη το cd, ήταν από την γκραραζο-ψυχεδελοεταιρία Get Hip,  με 4-5 βινύλια Cynics  πρώτα, The Marshmallow Overcoat μετέπειτα, και έτσι αρχίσαμε να γράφουμε κάποιες παρουσιάσεις δίσκων. 

 George: Τι άλλαξε μετά από 25 τεύχη; Έγινε λίγο σαν «κανονική δουλειά» η φάση;  Επίσης ξεκινήσατε ξανά μετά από χρόνια, με το ίδιο όνομα αλλά πλέον διαδυκτιακά. Γιατί έγινε αυτή η μετάβαση; 

Γιάννης Merlin’s: Άλλαξαν πολλά στο περιοδικό. Χωρίσαμε κάποια στιγμή με τα άλλα παιδιά, συνέχισα με άλλους συνεργάτες αλλά η καρδιά μου μένει στα παλιά, με τους ανθρώπους που είναι κολλητοί μου και σήμερα. Είχε πολύ τρέξιμο και απλά βγάζαμε τα έξοδα του, μην φανταστείς.. κολοκύθια. Δεν υπήρχε κάποιο αντίκτυπο οικονομικό, το γουστάραμε και το κάναμε και μετά από τόσα τεύχη. Καταφέρναμε, καβατζώναμε τα τεύχη, πηγαίναμε στο επόμενο, ψιλοχρωστάγαμε, μας χρωστάγανε.. κάπως έτσι γινόταν. Υπήρχαν και κάποιες ανεξάρτητες εταιρείες που μας βοήθησαν να το βελτιώσουμε με τον καιρό και σιγά σιγά άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον και άλλων. Αν έμενε κάτι κάναμε συναυλίες, πάρτυ και τα λοιπά. Πλέον, η συνέχειά του αποτελεί προσωπική ανάγκη. Σήμερα το συνεχίζουμε σε μια online κατάσταση, με τόση πληροφορία που παίζει τριγύρω, και βλέπουμε πως θα προχωρήσει! 

George: Αυτή η υπερπληροφόρηση και ταυτόχρονα η ευκολία που υπάρχει στη μουσική, με το internet, μήπως έχει κάνει κακό; Σαν τους αριθμούς τηλεφώνου, μήπως δεν εντυπώνεται πλέον στη μνήμη μας;

Αlex K: Υπάρχουν βασικές διαφορές. Η μουσική ήταν κάτι που πουλιόταν, όχι όπως τώρα που στο μεγαλύτερο μέρος της μπορείς να την ακούσεις δωρεάν από το ίντερνετ. Οπότε διάβαζες μια κριτική ή άκουγες από κάποιον άλλον για κάποιον δίσκο, αυτό ήταν το φίλτρο στο να τον ψάξεις ή όχι, να τον αγοράσεις ή όχι. Τώρα όποιος μαθαίνει για κάποιο συγκρότημα, μπαίνει και το βλέπει, το ακούει. Αποκτάς ο ίδιος άποψη και είναι σπουδαίο, γιατί μπορείς να κρίνεις και να πλουτίσεις εύκολα τα ακούσματά σου. Από την άλλη, έχεις δίκιο, πιστεύω πως αυτή τη διαρκής ροή της μουσικής πληροφορίας έχει φτάσει σε ένα σημείο κορεσμού. Και ένας δίσκος, τουλάχιστον με τον τρόπο που εμείς αρχίσαμε να ακούμε μουσική, χρειαζόταν μια περίοδο «κύησης» μέσα σου. Ένα διάστημα για να ωριμάσει ας πούμε η σχέση ανάμεσα σε εσένα και το υλικό, έως ότου φτάσει να ταυτιστεί με δικές σου εμπειρίες, τα δικά σου όνειρα και τις καταστάσεις που ζούσες. Τώρα η ροή είναι τέτοια που ο επόμενος δίσκος σου στερεί την ωρίμανση της σχέσης σου με τον προηγούμενο. 

Γιάννης Merlin’s: Σ’ άρεσε η μουσική, αγαπούσες τη μουσική.

Αlex K: Την αγαπάς για τους δρόμους που σου ανοίγει, όπως γίνεται πάντα. Υπήρχαν και βασικές διαφορές βέβαια, εγώ δεν άκουγα progressive rock για παράδειγμα (κοιτώντας με νόημα τον Γιάννη)

Γιάννης Merlin’s: Ακούω συγκεκριμένα πράγματα από progressive rock και το ξέρεις!

Αlex K: (γέλια) Πλάκα κάνω, τον πειράζω χρόνια για αυτό. Ακόμη και αυτά.. δεν χαλιόσουν. Υπήρξε μια απενοχοποίηση όλων των ειδών γιατί ήμαστε πολύ λίγοι, και όλες αυτές οι ‘’παρεκκλίσεις’’ από το δικό σου γούστο ήταν αυτό που μπορεί να άκουγε ο κολλητός σου.  Υπήρχε συσπείρωση, γιατί απέναντι σου τότε δεν ήταν μια άλλη ομάδα υποκουλτούρας αλλά το μεινστριμ ας πούμε, που ενοχλούταν από την εξωτερική σου εμφάνιση ή δεν ξέρω και ‘γω τι. Έτσι ήταν και μουσική και με τους Last Drive, αυτό συνέβη έντονα, η δεξαμενή των ακουσμάτων ήταν μεγάλη και ήταν όλη απενοχοποιημένη. Υπήρχε ένα κεντρικό νήμα στο ροκενρόλ, μια συζήτηση που ξεκινούσε από τα μπλουζ και συνέχιζε τραίνο. Είχε μια συνεκτικότητα,  υπήρχε πάντα μπροστά σου, την έβλεπες. Είτε ήταν πανκ, είτε progressive, είτε ήταν hippie music, μπορούσες να την κατατάξεις σε μια γραμμική εξέλιξη. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό το νήμα διασπάστηκε, ή καλύτερα κατακερματίστηκε. Σημασία τώρα έχει το προσωπικό σου μουσικό σου σύμπαν. Αυτό αφαίρεσε κατά κάποιον τρόπο ένα κομμάτι της γοητείας. Δηλαδή ποιάς γοητείας, του παραμυθιάσματος που ζούσες, ότι συμμετέχοντας ας πούμε μουσικά/κοινωνικά σε κάτι έψηνες τον εαυτό σου ότι μπορούσες να επηρεάσεις τη ροή των πραγμάτων. 

 George: Δεν μπορείς;

Αlex K:  Δεν ξέρω. Σου λέω την αίσθηση που είχαμε τότε και που τώρα δεν βλέπω τόσο διάχυτη. Ίσως γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί πόλοι πια… ‘’Μυριοπολική’’ κατάσταση. Βλέπεις το Ίντερνετ, υπάρχει μια πολυφρένεια, όπως το λέει ωραία ένας φίλος. Βλέπεις ταυτόχρονα εκατομμύρια πράγματα, που το ένα βγάζει το άλλο από το πλαίσιό του. Πόσο εύκολο είναι να εκτιμήσεις σήμερα ένα νέο τραγούδι, που θα δεις στo timeline των social media όταν είναι κάτω από μια πληρωμένη διαφήμιση για σώβρακα και πάνω από το λόγο ενός πολιτικού; Είναι όλα μέσα στον ίδιο χρόνο, κομμάτια της ίδιας «στιγμής». Ας πούμε, ότι τότε υπήρχε ένα περιβάλλον διαφορετικό για να ακούσεις και να αφομοιώσεις την μουσική. Δεν λέω αν ήταν χειρότερο ή καλύτερο, γιατί δεν μπορώ να δω όλες τις διαστάσεις της τωρινής κατάστασης, ίσως δεν μπορέσω να τις αντιληφθώ ποτέ, γιατί ήρθα σε επαφή με όλο αυτό το πράγμα μεγάλος. Έχουμε όμως την πολυτέλεια της σύγκρισης με την προηγούμενη κατάσταση. Εσείς είστε πιο κατάλληλη γενιά να το δείτε στις δυναμικές του διαστάσεις… όλο αυτό έγινε στοιχείο του κόσμου σας νωρίτερα απ’ ότι σε μας.

George: Αλλάζω θέμα, αλλά παραμένω στην νεότερη γενιά που ανέφερες. Προς τους νέους που λέει και ο Κροπότκιν. Θέλω να αναφερθούμε στην γνωστή έκφραση΄΄Live fast die young’’.  Δηλαδή να παίρνεις ρίσκα, να ζεις έντονα και αληθινά και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Πως την βλέπετε αυτή την έκφραση τώρα που έχετε ζήσει αρκετές καταστάσεις και σε ποιό ποσοστό μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτή την κουλτούρα σε μια δύσκολη εποχή;

Αlex K: Την έχουμε ζήσει αυτή τη φάση που λες, και πίστεψε με, δεν είχε τίποτα ηρωικό ο χαμός ενός φίλου από την πρέζα, από μηχανή ή από οτιδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Θα ήθελα πάρα πολύ αυτοί οι άνθρωποι να ήταν μαζί μας τώρα, να είχαν προχωρήσει στη ζωή τους, να είχαν κάνει τα πράγματα για τα οποία ήταν ικανοί. Τώρα πια με ενδιαφέρουν οι  survivors. Δηλαδή τώρα σέβομαι απεριόριστα τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να ζήσει με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του, παλεύοντας να βρει τη δική του αρμονία με τον εαυτό του και το περιβάλλον μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό. Keep on keeping on, που λένε, προχώρα μέσα στη δίνη, παρά τις αντιξοότητες. Είναι αναμενόμενο οι νεότεροι ρόκερς να μην έχουν ανάγκη έναν τέτοιο μαύρο «ρομαντισμό» στο ροκ εν ρολ σαν αυτό του «live fast die young», να μην τους λέει τίποτα μέσα σε αυτές τις συνθήκες.

Γιάννης Merlin’s: Συμφωνώ απολύτως με τον Αλέξη, το ‘’live fast die young’’ είναι μια πιασάρικη έκφραση που επικράτησε για κάποιους λόγους. Προχώρα στη ζωή σου, κάνε πράγματα. Μπορείς να λες ‘’live fast die young’’ ακόμη και αν είσαι μεγάλος αν θέλεις.

Αlex K: Μεγαλώνεις και βλέπεις τι ήμαστε τότε… παιδιά, παιδιά που όπως όλα τα παιδιά σε όλες τις εποχές, κάποια στιγμή σηκώνουν ένα παράξενο βάρος, ένα αόριστο άγχος της ιστορίας που ενσωματώνει κάθε νέος, και τον ωθεί στα άκρα, και στην ουσία το rock n roll ενσωμάτωσε και μετασχημάτισε. Είναι πολύ δύσκολο να μην δεις τη σχέση ανάμεσα στο μεγάλο πόλεμο που προηγήθηκε, τη μαζική παράνοια και καταστροφή, και το rock n roll. Όμως δεν χρειάζεται να ανέβεις στο σταυρό για αυτό.  

Γιάννης Merlin’s: Η δική μας γενιά είχε αυτό το βίωμα επειδή οι πατεράδες μας δεν ήταν παιδιά στον Β’ Παγκόσμιο. Ήταν μεγαλύτεροι, συμμετείχαν, φάγαν εξορίες και τα λοιπά και όλα αυτά έχουν μείνει σε εμάς, χωρίς να μπορέσουμε ποτέ να τα απεκδυθούμε. Και μας όρισαν τόσο ασυνείδητα, όσο και συνειδητά. Η νεότερη γενιά έχει απόσταση από αυτό το συνειδητό κομμάτι, και φταίμε και εμείς σε αυτό σε ένα βαθμό. Μιλάω για την πλειοψηφία, όχι για τους νέους με πολιτικές και κοινωνικές ευαισθησίες , εννοείται αυτό.

Αlex K: Εντάξει, τη δεκαετία του ’90 έγινε μια άγρια μετάβαση. Αποϊδεολογικοποιήθηκε κι άλλο το πλαίσιο, ήρθε η επίπλαστη ανάγκη του λάιφσταιλ και τα ρέστα, και πράγματι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των νέων ακολούθησε και χάθηκε μέσα σ’ αυτό. Αλλά ταυτόχρονα μιλάμε για μια περίοδο που υπάρχουν πολλές δράσεις από νέους, παρά την αφομοίωση που επιχειρήθηκε. Για μένα καμία από τις δύο τάσεις δεν ορίζει απόλυτα την εποχή, μόνο χρωματίζουν τις διάφορες εκφάνσεις της. 

George: Μπορείς όμως να δημιουργήσεις και να αγωνιστείς, όταν σε μια τέτοια εποχή μάχεσαι να καλύψεις τις βασικές βιοτικές σου ανάγκες; Είναι εύκολο να κάνεις τέχνη σε αυτές τις καταστάσεις;

Γιάννης Merlin’s: Μα ναι, έχοντας τέτοιες προσλαμβάνουσες, οι άνθρωποι δημιουργούν. Και στο Χαλέπι για παράδειγμα τα πράγματα είναι φοβερά δύσκολα, αλλά ακόμη και εκεί θα βγει κάποιος με ένα ούτι στα χαλάσματα και θα κάτσουν πέντε και θα τον ακούσουν. Δεν μπορούμε εμείς εδώ; Και στις χειρότερες συνθήκες αν θέλεις να τη ζήσεις, θα τη ζήσεις την ζωή. Υπάρχουν όντως άνθρωποι που ενώνονται, βρίσκουν ένα κοινό παρονομαστή, ‘’δεν μπορώ μόνος μου, ας το κάνουμε μαζί’’ φάση και δουλεύουν πάνω σε αυτό. Σε αυτό έχει βοηθήσει το Ίντερνετ, γίνονται πολλές προσπάθειες. Συμβαίνουν πολύ πιο γρήγορα τα πράγματα. Παλιά κολλάγαμε 2 μέρες αφίσες σε όλη την Αθήνα για να κάνουμε μια συναυλία. 

Αlex K: Αυτό που είπε ο Γιάννης είναι σωστό, πάντα έτσι γινόταν. Υπάρχουν φωνές που ακούστηκαν μέσα από σκληρές καταστάσεις. Από την άλλη έχει και την δυσκολία του… κανένας δεν μπορεί να πει ότι μια κατάσταση φτωχοποίησης, απώλειας βασικών αγαθών, είναι καλή για τη μουσική, γιατί δεν είναι καλή για τους ανθρώπους. Όμως βλέπεις προσπάθειες όπως οι αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης, που με όλες τις δυσκολίες συνεχίζουν να υπάρχουν και να κάνουν αυτό που πρέπει. Οπότε αν πραγματικά θέλεις, θα το υπερβείς, είτε σε αυτό τον τομέα, είτε στον καλλιτεχνικό. Να φτιάξεις μια ομάδα, μια κολεκτίβα, ένα Μέρλιν, το ινεξάρχεια οτιδήποτε. Η ζωή είναι σα το χορτάρι στο τσιμέντο, το πατάς και ξαναβγαίνει… Φίλε, θα ζήσει, αυτός είναι ο δρόμος του. 

George: Άλέξη κάποιος που δεν σε ξέρει προσωπικά, για κάποιο λόγο είναι σαν να σε ξέρει. Και προσπαθείς πάντα ομαδικά ή ακόμη και μέσα από τη μετάφραση, να ενώσεις κόσμους θα μπορούσαμε να πούμε. Επίσης δεν έχεις κάνει μόνος σου μουσική δουλειά αν και θα μπορούσες κάλλιστα. Τι σε ωθεί προς την συνεργατικότητα; Είσαι αισιόδοξος γενικά σαν άνθρωπος;  

Αlex K: Για μένα είναι ευλογία ότι μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ζούμε και δρούμε μέσα σε συλλογικότητες, σε ομάδες ανθρώπων που δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια και μέσα στις όποιες συνθήκες προσπαθούν να πραγματοποιήσουν ιδέες. Αυτό μου δίνει τρομερή αισιοδοξία, θα ήμουν πραγματικά απαισιόδοξος, αν δεν το είχα. Γιατί μόνο όταν παύεις να θυμάσαι τη δύναμη της ομάδας, μένεις πραγματικά μόνος.

Γιάννης Merlin’s:… σημαίνει ότι γίνεσαι ευάλωτος από όλες τις πλευρές. Συμφωνώ απολύτως με την Αλέξη. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τελείως μόνος σου. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι με ανθρώπους δικούς σου. 

Αlex K: Ακριβώς. Κατά τα άλλα, είμαι μάλλον απαισιόδοξος για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ζούμε την κυριαρχία ενός συνόλου ιδεών που έχει χάσει τον έλεγχο γιατί είναι φτιαγμένο για να χάσει τον έλεγχο, να αυτοαναφλεγεί και έτσι να ολοκληρωθεί. Αλλά ίσως γι’ αυτό γεννήσει τα στοιχεία που θα το ανατρέψουν. Μέχρι τότε ζούμε μια περίοδο παρατεταμένου πολέμου βραδείας καύσης. 

George: Γιατί υπάρχει τέτοια στοχοποίηση στην γειτονιά των Εξαρχείων;

Γιάννης Merlin’s: Γιατί είναι ο μόνος χώρος που προσπαθεί να παρεκκλίνει από τη λογική της άκριτης ψευδαίσθησης και της αυταπάτης. Είναι λογικό αυτό να ενοχλήσει την απέναντι μεριά, επειδή επηρεάζει κόσμο.

Αlex K: Είναι μεγάλη η απόσταση του να κυκλοφορείς στα Εξάρχεια και του να ακούς στα μέσα για τα Εξάρχεια. Λες και δεν υπάρχει εδώ ο άνθρωπος που πάει στο μανάβικο, δεν υπάρχουν σχολεία με πιτσιρίκια, άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με τη ζωή.

Γιάννης Merlin’s: Ναι, υπάρχει κόσμος που πραγματικά νομίζει ότι στα Εξάρχεια γίνεται πόλεμος. Αυτό το βλέπει κάποιος που δεν έχει επαφή. Τα media δεν προβάλουν τίποτε παρά τα πεσίματα στις κλούβες.  

George: Λέγαμε πριν ότι υπάρχει υπερπληροφόρηση αλλά για τα Εξάρχεια συνήθως από τα κλασικά μέσα είναι μονόπλευρη ...

Γιάννης Merlin’s:... γιατί το κράτος κρατά μια συγκεκριμένη στάση και τα media ήταν και θα είναι… φιλικά προσκείμενα σ’αυτό. Για εμάς που ζούμε εδώ, δεν υπάρχει κάτι αφύσικο, πάντα με τα καλά του και τα κακά του. Μόνο και μόνο που υπάρχει μια λειτουργικότητα κόσμου και συλλογικότητες που κάνουν πράγματα μεταξύ τους, άσχετα αν έχουν διαφορές μεταξύ τους, αυτό φυσικά ενοχλεί.

Αlex K: Αυτό που μένει είναι προσπάθειες για να αναδειχθεί η πραγματική εικόνα, συλλογικότητες, έντυπα, social media και να επηρεαστούν με θετικό τρόπο κάποιες καταστάσεις, με στίγμα πολιτικοκοινωνικό και συνεργατικό.

 George: Άρα καλώς υπάρχουν διαφορετικοί πυρήνες, αλλά να συνεργάζονται όταν πρέπει;

Αlex K: Ναι, και μπορούν. Και έχουν συνεργαστεί σε αρκετά εγχειρήματα και έχουν δείξει ότι γίνεται όπως στο αντιφασιστικό, το προσφυγικό, τις δράσεις για τα Εξάρχεια και πολλά άλλα.

Γιάννης Merlin’s: Ναι μπορούν, μην τρελαθούμε. Δηλαδή τι ακριβώς μας χωρίζει; Βλέπεις ότι δεν είναι ανέφικτο να συναντηθείς με κάποιον άνθρωπο.. και κοινά πολλά να μην έχεις πάντα θα βρεις κάτι. Αν αυτό το καλλιεργήσεις και οικοδομήσεις πάνω του, μπορείς να συνεργαστείς με ανθρώπους, να δημιουργήσεις και να κάνεις πράγματα συνεχώς.. Το ζήσαμε εμείς πολύ αυτό, μέσα από τη μουσική. Υπήρχε ένα γερό δίκτυο στο Merlin’s και τα άλλα φάνζιν, όπως το Fractal Press, το The Thing και το Rollin Under. Αυτό που κάνετε με το διαδίκτυο τώρα, τότε υπήρχε δια αλληλογραφίας. Έπρεπε να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο βέβαια, αλλά υπήρχε μια ωραία προσμονή, όχι αναμονή. Μας στέλνανε διάφοροι, πακέτα αλληλογραφίας, που δεν είχαν κανένα λόγο να μας στείλουν ας πούμε. Τι είμαστε εμείς τώρα, ένα φάνζιν από την Ελλάδα.. Τώρα χάθηκε αυτό: μπαίνεις, ένα-δυο κλικ το βρήκες.

Αlex K: Και την αφοσίωση του άλλου! Εμείς είχαμε κάνει το Underworld Shakedown και το είχαμε στείλει μέσω των EX Humans στον Jello Biafra που είχε την Tentacles. Και γούσταρε ο τύπος μας, έστειλε γράμμα και λέει «στείλτε 10 κόπιες και εγώ θα σας στείλω 10 δίσκους της Alternative Tentacles. Και αυτό το έκανε με τόσες άλλες μπάντες σε όλο τον κόσμο. Αφοσίωση, ενεργητικότητα και αυτό το πάρε δώσε που υπήρχε, που ήταν κάτι άλλο επειδή απαιτούσε τη φυσική σου παρουσία.  

George: Είναι ωραίο να σας ακούμε. Αλλά γιατί νοσταλγούμε και εμείς μαζί σας, γενικότερα οι νεότεροι, αν και δεν το έχουμε ζήσει;  

Αlex K: Ίσως για αυτά που είπαμε στην αρχή. Επειδή τότε υπήρχε η ψευδαίσθηση -γιατί ψευδαίσθηση ήταν αλλά ήταν ωραία δεν πειράζει- ότι η δράση σου επηρέαζε μια γραμμική εξέλιξη που έχει πλέον διασπαρθεί, έχει σκορπίσει σε πολλές κατευθύνσεις. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία πλέον το τοπικό και είναι καλή η δουλειά που κάνουν εγχειρήματα σαν το δικό σας. Το τοπικό συμπυκνώνει τη διασπορά που διαχέεται σε επίπεδα που υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσες καν να συλλάβεις, και φέρνει ξανά στο προσκήνιο την φυσική εγγύτητα των ανθρώπων.  

George: Πως βλέπεις το MMB μελλοντικά; 

Γιάννης Merlin’s: Θα ήθελα να κάνουμε πολλά πράγματα, είμαστε σε συζητήσεις με τους φίλους και τις φίλες. Προς το παρόν θα συνεχίζουμε τα λάιβ σε έναν ωραίο χώρο, το Ιλιον Plus, φτιάχνουμε κάποια video session με acoustic πάνω σε μια ιδέα της πρόσφατης συνεργάτιδας μας Γεωργίας Συριοπούλου, εξαιρετικής μουσικού και ζωγράφου, και θα δούμε στη συνέχεια. Θα δείξει! Όπως κυλίσει το πράγμα. Από τότε που κλείσαμε το περιοδικό έχουν περάσει 20 χρόνια και τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ισως είναι πιο εύκολα, λόγω του ίντερνετ; Ας το πούμε πιο εύκολα. Να το πούμε πιο ωραία; Όχι, προτιμούσα τον παλιό τρόπο. Απλά τα κουράγια πλέον είναι πιο περιορισμένα, πού να τρέχω τώρα να δίνω φάνζιν στα Εξάρχεια. (γέλια) 

George: Άλεξ, μίλησε μας για την μπάντα που παίζεις τελευταία. Τους Thee Holy Strangers. Μουσικοί που παίζετε και σε άλλες μπάντες, και μαζί κάνετε πολύ ωραία μουσική. 

 Alex K.: Ένα από τα πιο ωραία πράγματα που έγιναν με τους Holy Strangers είναι το πώς ενεργοποιήθηκε και πάλι η κοινότητα για να αγκαλιάσει το γκρουπ. Βγάλαμε το πρώτο σιγκλακι από το Fractal Press, το Merlin’s συμμετείχε στη συμπαραγωγή του δίσκου μαζί με τα παιδιά από τη Lab και τη Labyrinth, ο Πέτρος από την Indyvisuals είχε την εικαστική επιμέλεια. Εμένα και μόνο αυτό μου φτάνει, γιατί βλέπω ότι το πράγμα δουλεύει σε υγιείς βάσεις φιλίας και αλληλοσεβασμού. Με αυτό το live κλείνει ένας κύκλος που πήγε πολύ καλά, για την κλίμακα που θέλουμε να «τρέχει» το γκρουπ. Οι Holy είναι ένα σταθερό όχημα για εμάς, μας εμπνέουν και ετοιμάζουμε νέο υλικό.

 Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους πλέον, Γιάννη και Άλεξ, για την κουβέντα, τις μουσικές που μας έχουν δώσει για τα αυτιά μας και τα κείμενα/στίχους στα φανζιν και τα τραγούδια για τα μάτια και τα μυαλά μας.