Με αφορμή την αποψινή πρώτη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη στο κλαμπ Υπόγειο, ο Λάμπρος Παπαλέξης από τις  Χτισμένες των Θεμελίων παραχώρησε συνέντευξη στο... Υπόγειο για τη νέα κυκλοφορία του άλμπουμ Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη, για παλιές και νέες ιστορίες και για τα μελλοντικά σχέδια της μπάντας.

(original link: http://www.ypogeio.gr/Interviews/Lampros-Papalexis_77)

To Yπόγειο: Λάμπρο καλώς ήρθες στο Υπόγειο! Επανέκδοση του εξαιρετικού Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη από την Ikaros Records και επιστροφή στα live. Πώς διαφοροποιείται η νέα έκδοση σε σχέση με την πρώτη και πώς προέκυψε η νέα σου συνεργασία, αυτή με την Ikaros;

Γειά σου Μιχάλη, ευχαριστώ για την φιλοξενία κατ' αρχήν... Με τον Λευτέρη τον Φυτά της Ikaros Records είμαστε 1-2 χρόνια φίλοι στο facebook και επειδή ήθελα κάποιες πληροφορίες για το εργοστάσιο βινυλίου που ετοιμάζει ο αδερφός του, πέρασα απο το δισκάδικο που έχει στο Χαλάνδρι να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε... Ε, κουβέντα στη κουβέντα, το ένα έφερε το άλλο, διαπιστώσαμε πως κουβαλάμε την ίδια ''τρέλα'' όσον αφορά τον σεβασμό που πρέπει να δείξεις στην πιστότητα και στη ποιότητα ενός καλλιτεχνικού υλικού και βρεθήκαμε ξαφνικά να σχεδιάζουμε την κανονική έκδοση του Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη με τα κανονικά του εξώφυλλα και το 16σέλιδο ένθετό του με τις φωτογραφίες και τους στίχους του album... Και έτσι ξεκινάμε με αυτό αρχικά, έχοντας και σαν στόχο την έκδοση του album σε βινύλιο μέσα στο 2017. 

Το Υπόγειο: Διαβάζω στην πρόσφατη συνέντευξή σου στον Εξώστη πως “... Με το Δηλητήριο ηξερα από την αρχή που ήθελα να το πάω και μου ''μιλούσε'' από μόνο του και με καθοδηγούσε ακόμα και όταν το ego μου με έφτανε σε αδιέξοδα...”. Πού ήθελες να το πας και... τι ακριβώς σου έλεγε όταν σου μιλούσε;

Ναι,.. Πάντα ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ που να είναι ένα κράμα απο τις μουσικές μου αναφορές, αλλά και απο σύγχρονους μου δημιουργούς που εκτιμώ πάρα πολύ, αλλά να διατηρεί ταυτόχρονα και τα δικά μου χαρακτηριστικά. Οπότε, όταν τον Ιούλιο του '09 άρχισαν να γράφονται -εντελώς αυθόρμητα και μετά απο 10χρονη διακοπή απο τη τραγουδοποιία- οι πρώτες μελωδίες και τα πρώτα ακόρντα, κατάλαβα πως είχα στα χέρια μου ένα υλικό που ανταποκρινόταν σε αυτό που είχα απο πάντα στο μυαλό μου. Το ξεκίνημα της κρίσης στη χώρα ήταν δυστυχώς το ''τέλειο άλλοθι'' για τη στιχουργική θεματική των τραγουδιών και ήταν κάτι που ήθελα να βγάλω απο μέσα μου, αλλά και ένιωθα και μια υποχρέωση έχοντας κατα νου την μακρινή εμπειρία του δράματος της Αργεντινής, που είχα παρακολουθήσει σε όλη την εξελιξή του βλέποντας πως κανένας δεν έπαιρνε στα σοβαρά ακόμα αυτό που ερχόταν με φόρα κατά πάνω μας... Δεν είχα ακόμα σχηματίσει εντύπωση για το αν θα άρεσε ή όχι, αλλά μου αρέσανε πρώτη φορα τόσο πολύ τα τραγούδια, που τα ολοκλήρωσα και τα φύλαξα στο συρτάρι, ''χτενίζοντάς τα'' κατα διαστήματα. Το ίδιο το υλικό ήταν σαν να το άκουγα να μου λέει :''εμένα αυτή τη φορά δεν θα με αφήσεις στο συρτάρι, θέλω να βγω έξω να αναπνεύσω"... Βέβαια, αν δεν με παρακινούσαν -έως και με πίεζαν κάποιοι φίλοι- γιατί είχα αποκοπεί απο όλα αυτά, πιθανόν να βρισκόντουσαν ακόμα εκεί... 

Το Υπόγειο: Στην ίδια συνέντευξη διαβάζουμε πως το μεγαλύτερο ποσοστό του δίσκου γράφτηκε (στίχοι και μουσική) μέσα σε 3 μέρες. Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;

Χμ... Θυμάμαι πως πρέπει να ήταν κανένα εξάμηνο που μου είχε επιστρέψει ο Αλέξης ο Καλοφωλιάς τις κιθάρες μου που τις χρησιμοποιούσαν καμια φορά στις ηχογραφήσεις τους οι Earthbound και τις είχα για καιρό απέναντί μου, απλως να τις κοιτάω και να με κοιτάνε και σκεφτόμουν πως μου ''πιάνουν'' χώρο στο δωμάτιο... Ώσπου ένα μεσημέρι, στις 4 Ιουλίου γύρω στις 3 με 3:30 με αφόρητη ζέστη κι αφου έχω βαρεθει το σερφάρισμα στο internet και τον εαυτό μου, πιάνω ράθυμα τη 12χορδη απο βαρεμάρα και αρχίζω να γρατζουνάω πρώτη φορά μετα απο 7-8 χρόνια. Στην αρχη είχα κράμπες στα χέρια και αισθανόμουν ευτυχής που τα παράτησα, αλλά μετά απο ένα τέταρτο της ώρας περίπου αρχίζει να ξεσπά και να απελευθερώνεται ένα άνευ προηγουμένου brainstorming απο ιδέες και μελωδίες, που λες και με περιμένανε απο πάντα εκεί και είχε έρθει η ώρα να τις αδράξω... Αρχίζω να λέω στον εαυτό μου :''Ωχ! Ωραίο θέμα αυτό! Καλή μελωδία αυτή! Πώς θα ακουγότανε αυτό το θέμα που μοιάζει με τη θεματολογία του N.Young π.χ., αν το παίζανε οι Screaming Trees με το feeling των The Band να το τραγουδάει με μια μελωδία που να του ταιριάζει ο Eddie Veder και απο πίσω τα φωνητικά να ακούγονται σαν τις πιο Gospel στιγμές των Bad Seeds;...'' Ήταν περισσότερο ένα mind game στην αρχή, που εξελίχθηκε σε ένα μπρα-ντε-φερ μεταξύ των τραγουδιών και του ego μου που ενώ είχε κατασταλεί για πολλά χρόνια ξανάβγαινε πεινασμένο και απειλητικό στην επιφάνεια. Και αυτό συνεχίστηκε, οχι μόνο για εκείνο το 3ήμερο που γράφτηκαν, αλλά και μετά, όταν άρχισαν να ολοκληρώνονται ενορχηστρωτικά. Νομίζω πως στο τέλος νικητής απο αυτή τη μονομαχία ευτυχώς βγήκε το ''Δηλητήριο Ποτισμένο απο Αγάπη'' και όχι το ego μου... Ήμουνα όμως θυμάμαι εκείνες τις μέρες έκπληκτος με τον εαυτό μου και πραγματικά ευτυχής...

Το Υπόγειο: Μιλάμε για έναν εντυπωσιακό δίσκο που δέχθηκε εξαιρετικές κριτικές και αναγνώριση τη χρονιά της αρχικής του κυκλοφορίας, το 2015, παρόλο που δεν υιοθετεί και τον πιο εμπορικό ήχο. Πώς έχεις ψυχολογήσει το ελληνικό μουσικό κοινό όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεσαι στο χώρο;

Μμμ.. Δεν νομίζω πως είμαι ο πιο κατάλληλος μετά απο τόσα χρόνια αποχής να πω, αλλά η αίσθηση μου είναι πως πια υπάρχουν διαχωρισμοί και ομαδοποιήσεις στο ελληνικό κοινο. Αλλοι ακούνε hip hop, άλλοι stoner, άλλοι indie rock, άλλοι αυτή τη μουσική φόρμα που γράφω και γω και αποκαλείται λανθασμένα απο όλους μας για ευκολία americana, άλλοι hard core, άλλοι αυτό το ελληνικό ιδίωμα αχταρμάς μεταξύ ελληνικού ροκ και έντεχνου και υπάρχει και το mainstream που ακούει τα πάντα και τίποτα και "μυκονόοοος!" και...και...και... Νομίζω πως το πράγμα για όσους το έχουν αντιληφθεί μια φορά και με την εμβάθυνση στη κρίση, πως είναι και εκεί καθαρά ταξικό ζήτημα και θέμα πολιτικής αντίληψης και προσέγγισης...

Το Υπόγειο: Πριν το Δηλητήριο ήσουν για αρκετά χρόνια... εξαφανισμένος, χωρίς κάποιες κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις. Που οφείλεται εκείνη η αποχή και τι σε ώθησε να επιστρέψεις;

Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ποτέ κάποιον που πρέπει να κάνει ένα δίσκο κάθε 1-2 ή 3 χρόνια, αν δεν έχει κάτι στη πραγματικότητα να πει κατ' αρχήν... Κάπου όγκωσα κιόλας. Μπούχτισα απο την υπερβολική υπερπληροφόρηση και έκθεση και τριβή με τόσες πολλές διαφορετικές προσωπικότητες που έπρεπε να κρατάω σε ισορροπία... Μην ξεχνάμε πως η ''Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων'' ήταν ένα 12μελές σχήμα στο μεγαλύτερο διάστημα του και παρελάσανε απο εκεί περίπου 40 μουσικοί... Κανονικό ψυχιατρείο δηλαδη...

Το Υπόγειο: Μια που σε βρήκαμε είναι καλή ευκαιρία να σε πάμε και λίγο πιο παλιά: Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτη;

Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν μια φυσαρμόνικα που μου είχε πάρει η μητέρα μου, όταν ήμουν 3-4 χρονών στη Γερμανία και οι Simon & Garfunkel και το Yellow Submarine στη γερμανική τηλεόραση στα τέλη της δεκαετίας του '60... Αποφάσισα πως θέλω μια κιθάρα, όταν άκουσα πρώτη φορά απο τον μεγάλο αδερφό ενός συμαθητή μου στο Γυμνάσιο, όπου σπίτι τους μια βροχερή Πέμπτη μας έβγαλε τους Mahavishnu Orchestra απο το στερεοφωνικό και μας είπε ''αυτό που θα ακούσετε δεν το έχετε ξανακούσει'', ήταν το Candy's Room του Βruce Springsteen μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα το '79 το LP, ήμουν σκάρτα 15 χρονών... Όταν γύρισα σπίτι, απαίτησα απο τη μητέρα μου να μου αγοράσει μια κιθάρα. Mου πήρε μια κλασική το καλοκαίρι, προς έκπληξη και μεγάλη απογοήτευση των συγγενών που θα γινόμουν μουζικάντης...

Το Υπόγειο: Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς αυτές τις δύο λέξεις: Φάντης Μπαστούνι...

Εγκλωβισμός, αφέλεια, ειλικρίνεια, ένστικτο, πρώτος μεγάλος έρωτας, το πρώτο μας live έξω απο την Αθήνα το '84 στη Θεσσαλονίκη, αλλά και το ταξίδι και τα περιστατικά εκεί, Ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος, οι κοινές εμφανίσεις με τους The Last Drive στον Πήγασο στα Εξάρχεια, το Rock 'n Roll Festival στου Παπάγου, Ο καυγάς μου με τον Χρήστο τον Δασκαλόπουλο και τον Χρήστο Πολίτη ένα βράδυ ''λιωμένοι και φευγάτοι'' όλοι στο ''Χύμα'', τρυφερότητα, άγνοια κινδύνου, ενάμιση ακόρντο και τα μυαλά στο μπλέντερ...

Το Υπόγειο: Για ποιο λόγο διαλύθηκε το εξαιρετικό και ιστορικό σχήμα των Η Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων; Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από εκείνη την εποχή;

Νομίζω ολοκλήρωσε τον κύκλο της μέσα μου και δεν είχα λόγους να συνεχίσω. Οι αναμνήσεις; Όσα έμαθα απο τον Βασίλη και τον Νίκο Σπυρόπουλο... ο Νίκος ο Δόικας και η Αννίτα, οι εμφανίσεις στο Αν, στο Σπορτινγκ, το Ρόδον, στον 'Ηχο του Τάσου Μαρινάκη στην Αγια Παρασκευη, ένα live διήμερο στο Βόλο, εμφανίσεις για τους Τούρκους πολιτικούς κρατούμενους, το πρώτο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Όλα τα παιδιά που περάσανε απο τη μπάντα, οι ηχογραφήσεις των ''Πορφυρών Αποχρώσεων'' και του ''Σε Πάγο Λεπτό'', το πρώτο μας demo με τον Μανώλη τον Αγγελάκη και η δεύτερη περίοδος μεταξύ '96-'99, που η μπάντα κένταγε στη σκηνή και ήταν εκρηκτική.

Το Υπόγειο: Τι διαφοροποιεί τη μουσική σκηνή του τότε με του σήμερα;

Του '80 η σκηνή ήταν εξίσου αξιόλογη με τη σημερινή καλλιτεχνικά, αν και σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη τεχνική κατάρτιση και υποστίριξη. Τότε το Rock 'n Roll το μάθαινες στο πόδι και στο δρόμο, γι' αυτό και ως επι το πλείστον οι περισσότεροι παραμείναμε καλαμπόρτζηδες... χαχαχαχαχαχ! Η δεκαετία του '90 έχει αυτόν τον καθαρό πια θλιβερό εναγκαλισμό με το έντεχνο που ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που κράτησαν ίσως χαμηλών τόνων στάση αλλά πολύ πιο αξιοπρεπή και πήρανε τον δικό τους δρόμο.

Το Υπόγειο: Είσαι ενας άνθρωπος με έντονες πολιτικο-κοινωνικές ανησυχίες που μάλιστα δεν διστάζει να τοποθετείται δημόσια γι’αυτές: Πώς βλέπεις τα πράγματα σήμερα και πώς προβλέπεις να εξελίσσονται; Υπάρχει ελπίδα;

Δυσάρεστα τα βλέπω να εξελίσσονται όσο η κοινωνία περιμένει αναθέτοντας σε άλλους να της δώσει λύσεις που μπορεί και θα έπρεπε να δώσει μόνη της... Με την ''Ελπίδα'' νομίζω όλοι είδαμε πως τη πατήσαμε...Χρειάζεται μάχη κανονική πια, ακόμα κι αν ξέρεις πως στο τέλος ίσως βρεθείς στη μεριά του χαμένου. Ο κόσμος μας πάντα ήταν και θα είναι ένας κόσμος που δανειζόμαστε απο τις επερχόμενες γενιές και αυτές χρειάζονται τουλάχιστον παραδείγματα για να έχουν να πατήσουν κάπου. Ακούγεται λίγο Δον Κιχωτικό όλο αυτό, αλλά και οι μαχητές του Στάλινγκραντ και οι αμυνόμενοι στη Μαδρίτη το '36 και η Παρισινή Κομμούνα Δον Κιχώτες ήταν. Σιχαίνομαι τα μέτωπα της λογικής και τους κυρ Παντελήδες και τα ''παρεάκια'' που λύνουν και δένουν και μοιράζουν τη πίτα. Τους θεωρώ υπεύθυνους για τη κατάντια της κοινωνίας. Ας πούμε πως αγαπώ τους ρομαντικούς βολονταριστές, μιας που είναι και μια ''μοδάτη'' πολιτικά έκφραση, αυτών που ανάμεσα στη επιλογή της ελευθερίας με την ασφάλεια, θυσιάζουν την ασφάλεια και επιλέγουν χωρίς δεύτερη σκέψη την ελευθερία...

Το Υπόγειο: Λατρεύουμε τη facebook στήλη σου "Το Τραγούδι Της Ημέρας". Θα θέλαμε όμως γι'αυτή τη συνέντευξη τα 20 τραγούδια σου όλων των εποχών...

Τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια... Δύσκολη επιλογη όταν σκεφτεσαι πόσα θα αφήσεις απ' έξω αλλά θα κάνω μια προσπάθεια αν και θα αδικήσω πάρα πολύ κόσμο. 

Like a Rolling Stone – B.Dylan

Pleasant Street – Tim Buckley

Saint Dominic's Preview – Van Morisson

The Night they Drove Old Dixie Down – The Band (The Last Waltz)

On The Nickel – T.Waits

Ambulance Blues – N.Young

Born Under a Bad Sign – Big Mamma Thorton

I'll Never Get Out Of These Blues Alive – John Lee Hooker

Ennoui – Lou Reed

Sad Waters – Nick Cave & the Bad Seeds

I Dont Get it – Cowboy Junkies

Love in Vain – Robert Johnson

Empty Pages – Traffic

Backstreets – Bruce Springsteen

Flower Web – Screaming Trees

Masterpiece -The Temptations

Loan Me a Dime – Boz Scaggs & Duene Allman

I Think I'm In Love – Spiritualized

Race for the Prize – The Flaming Lips

Child of the Moon – The Rolling Stones

Το Υπόγειο: Live στη Θεσσαλονίκη: Είναι η πρώτη φορά που ανεβάζεις το Δηλητήριο στη συμπρωτεύουσα; Τι να περιμένουν όσοι έρθουν στη συναυλία;

Ναι και ελπίζω να μην είναι η τελευταία. Λατρεύω τη πόλη της Θεσσαλονίκης και το κοινό της, τουλάχιστον όπως το θυμάμαι από παλιά, ελπιζω να ειναι ακόμα τόσο θερμό και εκδηλωτικό. Παίζουμε σε ένα χώρο, στο ''Υπόγειο', που απο ό,τι εχω ακούσει είναι ζεστός χώρος και όχι χαοτικός με καλό ήχο. Οπότε θα τιμήσουμε τον χώρο και τον κόσμο που θα βρεθεί το βράδυ της Πέμπτης με πολύ ιδρώτα και Rock 'n Roll... Αδημονούμε για τις 22 Δεκεμβρίου...

Το Υπόγειο: Ποια είναι τα σχέδιά σου για το 2017; Να περιμένουμε κι άλλες εμφανίσεις; Νέα τραγούδια και νέα κυκλοφορία; Είναι κάτι που σκέφτεσαι ή προς το παρόν σου ακούγεται πολύ μακρινό;

Θέλουμε να εμφανιστούμε ζωντανά σε όσες περισσότερες πόλεις της περιφέρειας γίνεται. Πέρυσι παίξαμε πολύ στην Αθηνα και έχουμε ανάγκη να βγούμε έξω... Εχουμε κάποιες ημερομηνίες και πιστεύω θα βγούνε κι άλλες μεσα στο '17 και μια κεντρική στην Αθήνα στις 28 Απρίλη στο ''ΙΛΙΟΝ PLUS MUSIC THEATER''. Έχουμε να τρέξουμε αυτή την κυκλοφορία και το βινύλιο που το έχουμε δρομολογήσει για μεσα στο '17 με μια έκπληξη μέσα. Πολύ μακρινά σχέδια τώρα που έχω μεγαλώσει κάπως προσπαθώ να μην κάνω και να κρατώ το πολύτιμο του παρόντος και του άμεσου μέλλοντος. Σχέδια και ιδέες πάντα υπάρχουν, αλλά είμαι επικεντρωμένος στα τωρινά.

Το Υπόγειο: Λάμπρο σ’ευχαριστούμε πάρα πολύ! Τελευταία λόγια δικά σου... 

Ευχαριστώ πολύ και εγώ Μιχάλη για τις ιδιαίτερες ερωτήσεις, καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, οπότε ας αφήσουμε κάτι και για μια άλλη φορά, χαχαχαχα! Μόνο να πω πως το Rock 'n Roll το γράφουν οι μπάντες και οι αληθινοί άνθρωποι...