Συνέντευξη: apo arm
b/w photos: Elina Panik
«Οι Cyclothymics, ξεκίνησαν ως ένα τρίο το καλοκαίρι του 2014 για group therapy μεταξύ φίλων και το 2015, με κάποιες ανακατατάξεις, γίνανε κουαρτέτο για τα καλά», διαβάζω στο βιογραφικό τους! Αλήθεια λένε, τους γνωρίζω πολλά χρόνια! Επ’ αφορμή του δίσκου που πρόκειται να κυκλοφορήσουν αλλά κι ενός επερχόμενου live στο Αν, τους συνάντησα ένα κυριακάτικο απόγευμα στην Ίντριγκα, έναν χώρο αγαπημένο και οικείο για όλους μας. Μιλήσαμε για πολλά και διάφορα…
- Πώς ξεκίνησαν οι Cyclothymics;
Πέτρος: Ξεκίνησαν το 2014 όταν βρέθηκα εγώ με τον Αλέξανδρο. Η αρχική σύνθεση ήταν με τον Δημήτρη Ρούμο στην κιθάρα. Είχαμε αφήσει την Ίριδα να τελειώσει τις διακοπές της μέχρι να μπει στο σχήμα και ο Μάριος ήρθε μετά την αποχώρηση του Δημήτρη, το 2014.
- Γιατί Cyclothymics;
Μάριος: Εγώ όταν μπήκα στην μπάντα έτσι λεγόταν αλλά δεν με ρώτησε κανένας…
Πέτρος: Αυτή η ιδέα επικράτησε σαν όνομα! Αλλά νομίζω ταίριαξε και με το ύφος.
Αλέξανδρος: Είναι πολύ επίκαιρο για όλους!
- Πότε πρόκειται να κυκλοφορήσει κάποια δουλειά σας;
Ίριδα: Μέσα στον Μάιο ή το πολύ τον Ιούνιο θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο ο πρώτος, ομώνυμος δίσκος μας. Πρόκειται για ανεξάρτητη παραγωγή και κάποιο μικρό δείγμα της υπάρχει ήδη στο bandcamp των Cyclothymics. Το artwork το έχει κάνει ο Μιχάλης Αδάμης- ένα τέλειο κολάζ. Επίσης, η Eva M Grey μας έχει κάνει ένα πάρα πολύ ωραίο artwork για ένα demo που έχουμε ανεβάσει στο bandcamp και το χρησιμοποιήσαμε και για το merchandise: κονκάρδες, μπλουζάκια κτλ. Οι πηγές και οι μίξεις γίναν από τον Γιάννη Βούλγαρη στο Urban Studio και το master έγινε στην Γερμανία από τον Robin Völkert.
- Γιατί βινύλιο;
Ίριδα: Μην πούμε τα τετριμμένα περί καλύτερου και πιο ζεστού ήχου, αλλά καθαρά πρακτικά το CD έχει πεθάνει και όταν μιλάμε για ψηφιακή μορφή αναφερόμαστε σε mp3 ή WAV που βρίσκονται και online άλλωστε..
Πέτρος: Είναι πιο ελκυστικό καθότι λίγο πολύ έχουμε μεγαλώσει με αυτό!
Ίριδα: Ακριβώς! Οπότε αποφασίσαμε βινύλιο.
- Πείτε μου για τον ήχο σας. Άκουσα το δίσκο σας και διέκρινα πολλά και διαφορετικά στοιχεία: garage, new wave, surf κτλ. Πού πιστεύετε ότι εντάσσεστε μουσικά;
Αλέξανδρος: Ο καθένας ακούει το δικό του είδος μουσικής προσθέτοντας ταυτόχρονα στοιχεία στο παίξιμό του.
Πέτρος: Όλα τα παραπάνω που ανέφερες είναι είδη που ακούμε. Μας βγαίνει αβίαστα να ανακατεύουμε πράγματα, μας αρέσουν οι προσμίξεις. Νομίζω ότι θα χαρακτηρίζαμε το σχήμα μας σαν ένα garage punk rock ’n’ roll με διάφορες άλλες επιρροές όπως το surf ή το post-punk.
Ίριδα: Είναι κάποια πράγματα που έχουν αποτυπωθεί στα κεφάλια μας και μας έχουν στιγματίσει. Ακούμε νταρκίλα και post-punk, τουλάχιστον εγώ και ο Πέτρος. Προσωπικά στα πλήκτρα το παίξιμο μου βγαίνει πιο πολύ new wave παρά garage.
Αλέξανδρος: Ο ήχος μας μπορεί να αλλάζει από περίοδο σε περίοδο. Μπορεί να πάρουμε μια ιδέα που θα προκύψει από τον Μάριο και θα θυμίζει Beatles ή από ένα καινούριο άκουσμα και να την εξελίξουμε. Όσο για το παίξιμο στα τύμπανα, πιστεύω ότι όσο πιο απλό είναι τόσο πιο ζεστό και συναισθηματικό ακούγεται. Έτσι το έχω χτίσει στα κομμάτια μας.
Μάριος: Κι εμένα μου αρέσει η μουσική να ξεφεύγει από τα πρότυπα. Να μην λέμε: άλλος ένας σαν το Rory Gallagher ή οι επόμενοι Nirvana! Είναι ωραίο να δανείζεσαι στοιχεία από αλλού για να δημιουργείς το δικό σου μείγμα…
Ίριδα: Κάτι που σου βγαίνει αυθόρμητα! Γι’ αυτό και θεωρώ ότι εμείς, σαν Cyclothymics, ανήκουμε παντού και πουθενά. Βγαίνει λοιπόν κάτι υβριδικό, το οποίο μπορεί να είναι και αντιεμπορικό μιας και το κοινό θέλει να ακούει πιο ξεκάθαρα πράγματα.
Πέτρος: Πολλές φορές αυτά που ακούμε περνάνε υποσυνείδητα στον τρόπο που παίζουμε ή τζαμάρουμε και εξωτερικεύονται αβίαστα ανάλογα με την ανάγκη έκφρασης και τα συναισθήματα μας στο τζαμάρισμα.
φωτο: Elina Panik
- Ποιοι καλλιτέχνες θεωρείτε πως σας έχουν επηρεάσει; Ποιοι, ας πούμε, είναι οι ήρωές σας μουσικά και, γενικότερα, ποια είναι τα ακούσματά σας;
Μάριος: Στην πορεία της ζωής σου ακούς διάφορους καλλιτέχνες -θα ήταν πολύ βαρετό να ακούς τα ίδια και τα ίδια- επομένως επηρεάζεσαι από πολλούς. Εγώ προσωπικά, μιας και παίζω κιθάρα, έχω επιρροές και από κλασικά πράγματα όπως π.χ. ο Jimi Hendrix. Είναι βέβαια δύσκολο να προσαρμόσεις τον Steve Vai σε μία garage rock μπάντα, αλλά στα σόλο μπορεί να γίνει εμφανής και αυτή η επιρροή.
Πέτρος: (γελώντας) Υπάρχει κάτι και από αυτό!
Μάριος: Όταν είσαι πιτσιρικάς θες να μοιάσεις στο Hendrix αλλά δεν πρέπει να μένεις σε αυτό. Υπάρχουν και καινούριες μπάντες ή καλλιτέχνες που ακούω όπως οι Growlers και o Mac DeMarco. Επίσης, μπορεί να πάρω κάτι και να το εξελίξω με τον δικό μου τρόπο, να το φέρω στην πρόβα και αν αρέσει και στα παιδιά να το κρατήσουμε. Τέλος, με κουράζει η παλαιοντολαγνεία του στυλ Black Sabbath και τίποτα άλλο. Υπάρχουν και καινούρια πράγματα που αξίζουν, υπάρχουν και ελληνικές μπάντες που ακούω και εκτιμώ. Για παράδειγμα, άκουσα από τον Πέτρο Johnny Carbonaras και μου άρεσαν πάρα πολύ!
Ίριδα: Θυμάμαι όταν είχαμε πρωτοβρεθεί σαν μπάντα ήμασταν όλοι λίγο πωρωμένοι με τους Growlers, κάτι το οποίο θεωρήσαμε ως μια κοινή αναφορά. Και τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά -αν και αυτό είναι λιγάκι υποκειμενικό- δεν έχει βγει τίποτα σε Growlers! (γέλια)
Αλέξανδρος: Ίσως λίγο το “Blind Date”!
Ίριδα: Ήρωες στην μουσική; Λατρεύω Wipers και Dead Moon, τους οποίους έχω πολύ ψηλά, πολύ post-punk τύπου Siouxsie and the Banshees, Bauhaus, Christian Death. Aπό τα πολύ κλασικά, Black Sabbath αλλά και μελωδικό punk όπως των Adolescents, indie μπάντες αλλά και πολύ Αυστραλία, όπως Radio Birdman, Sunnyboys, Cosmic Psychos. Τέλος, λατρεύω και L7.
Αλέξανδρος: Εγώ ξεκίνησα από μικρό παιδί που άκουγα τους δίσκους του πατέρα μου: Doors, Beatles, Stones, Who. Μάλιστα, κάποια στιγμή δεν είχαμε ενισχυτή και τους άκουγα από την βελόνα όσο μπορεί να ακούγεται! Γενικά πάντως τα ακούσματά μου κινούνται σε πολλά επίπεδα: surf, new wave, ψυχεδέλειες κτλ.
Πέτρος: Ξεκίνησα ακούγοντας από ψυχεδελικό rock μέχρι ελληνικό punk, dark wave κτλ. Οι ήρωες είναι πάρα πολλοί και στην ουσία δεν ανήκουν στην κατηγορία του ειδώλου. Πρόκειται για άτομα τα οποία η έκφρασή τους με άγγιζε με τον τρόπο που την εξωτερίκευαν ή είχαν κοινωνική δράση, με επίκαιρο και ταυτόχρονα διαχρονικό στίχο και συναισθηματική μουσική. Ενώ στο παρελθόν είχα σκαλώσει με συγκεκριμένους καλλιτέχνες ανά περιόδους, μου αρέσει να προχωράω. Άξιοι επιρροής μπορεί να είναι είτε αγαπημένες σημερινές εγχώριες μπάντες όπως οι Carbonaras που ανέφερε ο Μάριος ή και άλλες, καινούριες μπάντες που στο σήμερα κατάφεραν να μου ξυπνήσουν πράγματα σε σχέση με την μουσική. Υπάρχει σπουδαία εγχώρια rockabilly, psychobilly, garage σκηνή με μπάντες στο παρόν και στο κοντινό παρελθόν, μπάντες όπως οι Sound Explosion, οι Teddy Βoys From the Crypt ή οι Psykicks, οι οποίες τράβηξαν ξανά το ενδιαφέρον μου κάποια στιγμή αφήνοντάς μου το απωθημένο να παίξω κάτι αντίστοιχο.
- Με ενδιαφέρον ακούω ότι μέσα στις επιρροές σας υπάρχουν και πολλά ελληνικά συγκροτήματα. Ποια η άποψή σας για την ελληνική σκηνή; Υπάρχει ελληνική σκηνή;
Ίριδα: Υπάρχει ελληνική σκηνή και θεωρώ ότι σε επίπεδο παραγωγής και ήχου έχει βελτιωθεί πάρα-πάρα πολύ. Το συζητούσαμε πρόσφατα με τον Πέτρο, ότι ακούς κάτι πιο mainstream ή pop που δεν σου βγάζουν την γελοιότητα που σου έβγαζαν παλιότερα. Επίσης, υπάρχουν πολλές αξιόλογες μπάντες σε πολλά και διαφορετικά είδη.
Πέτρος: Ανά περιόδους υπάρχει αναγέννηση ή προσωρινή παύση στην σκηνή, αλλά συνεχίζει ακάθεκτη. Πάρε σαν παράδειγμα την σκηνή του neo-garage των 90’s και των 00’s που ξαναεμφανίζεται σιγά-σιγά. Υπάρχει πάντως πολύ μεγάλη ελληνική σκηνή σε DIY και μη μονοπάτια. Τα τελευταία χρόνια έχουμε πληθώρα σε νέα εγχώρια σχήματα και υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στην ανεξάρτητη σκηνή, είτε μιλάμε για μπάντες που κυκλοφορούν μουσική μέσω self-released παραγωγών και μέσα από ανεξάρτητες εταιρίες και distro, ιδίως σε είδη όπως το punk rock, το hardcore, το post-punk. Υπάρχει και αρκετός πειραματισμός γενικότερα. Πολλές post rock, alternative ή british pop ελληνικές μπάντες προωθούν την μουσική τους στο εξωτερικό, κάτι το όποιο δε μου φαίνεται ό,τι καλύτερο γιατί πέφτουν στην παγίδα της εμπορικής προώθησης, ότι θα λειτουργήσει σώνει και καλά στο εξωτερικό ενώ η σκηνή χτίζεται εδώ πέρα. Και υπάρχει λόγος να υπάρχει κοντά στον κόσμο η νέα μουσική που αντικατοπτρίζει το παρόν.
- Υπάρχουν χώροι που μπορούν να τη φιλοξενήσουν και κοινό να τη στηρίξει;
Πέτρος: Τα τελευταία χρόνια οι χώροι κάπως έχουν μειωθεί. Ζούμε σε χρόνια που όσο περισσότερο μεγαλώνει η σκηνή, τόσο περισσότερο μειώνονται οι επιλογές μιας μπάντας. Έτσι οι μπάντες αρχίζουν και κινούνται προς το εξωτερικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα δύο βασικά αστικά κέντρα, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη: στην κάθε πόλη υπάρχουν τρεις-τέσσερις μεγάλοι χώροι και πάρα πολλά μικρά άλλα μαγαζάκια που μπορεί κάποιος να στήσει ένα live. Οι μεγάλοι χώροι δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι ιδιαίτερα φιλικοί προς τις ανεξάρτητες μπάντες, μιας και υπάρχει μια επαγγελματική προσέγγιση στις συναλλαγές τους. Απ’ την άλλη, υπάρχουν και πρωτοβουλίες όπως το «Ίδρυμα 2.14» όπου έχουμε εμφανιστεί δύο φορές ήδη. Αποτελεί ένα χώρο που λειτουργεί έτσι ώστε να φιλοξενεί ανεξάρτητα σχήματα και να μπορεί μέσω εσόδων-εξόδων να φέρνει και αρκετά αξιόλογα από το εξωτερικό. Το καλό είναι ότι γίνονται πράγματα ώστε να συντηρείται η σκηνή χάρη στις προσπάθειες κάποιων ανθρώπων.
Αλέξανδρος: Χώροι μπορεί να υπάρχουν, αλλά μάλλον δεν υπάρχει το κοινό που μπορεί να στηρίξει τη σκηνή. Υπάρχει άλλη κουλτούρα, σκυλάδικα κτλ. Αντίθετα, σε παλιότερες εποχές όπως π.χ. στην δεκαετία του ’80, διασκέδαση σήμαινε κάποιος να πηγαίνει στο Ρόδον για να δει μια μεγάλη μπάντα με ένα καλό ελληνικό support.
Μάριος: Εννοείται ότι υπάρχει σκηνή και κάποιοι χώροι. Και DIY υπάρχει. Επίσης, δεν σημαίνει ότι επειδή βγήκε κάποιο super σκυλάδικο θα πεθάνει και η σκηνή. Όπως κι εγώ έτσι και το κοινό ακολουθεί αυτό που του αρέσει! Άρα, κάτι υπάρχει.
Ίριδα: Συμφωνώ με ό,τι είπαν τα παιδιά. Θέλω να προσθέσω ότι θα ήταν καλό -σε πολλά επίπεδα πόσο μάλλον στη μουσική- να ξεφύγουμε από τις ταμπέλες, ώστε τα πράγματα να γίνουν λίγο πιο ελαστικά και πιο ευέλικτα και για το κοινό και για τα άτομα που παίζουν μουσική, αλλά και για τους χώρους.
- Τα Εξάρχεια παίζουν κάποιο ρόλο στην όλη φάση σε σχέση με την σκηνή ή με τους χώρους;
Πέτρος: Εγώ προσωπικά έχω μεγαλώσει στο κέντρο και έρχομαι στα Εξάρχεια από δεκατεσσάρων χρονών διακρίνοντας πολλά πράγματα σε διάφορα επίπεδα. Είναι θετικό ότι υπάρχει μία κινητικότητα στην σκηνή των Εξαρχείων: γνωρίζονται και σχετίζονται άνθρωποι μέσα από ανεξάρτητες καταστάσεις, δράσεις και μουσικές (κυρίως το punk, το hardcore, το crust ή το hip-hop) αλλά και γενικά μέσα από πολλά είδη μουσικής. Όπως λέγαμε και πριν για την ελληνική σκηνή έτσι και τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή με τα πάνω και τα κάτω της. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δημιουργούν ένα μοναδικό κράμα καλλιτεχνικής, κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας που θεωρητικά αποτελεί ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο ελευθεριακής (υπο)κουλτούρας, το οποίο τελευταία ακούγεται πολύ στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και πάντα προσέλκυαν καλλιτέχνες και διάφορα σχήματα με πιο ελευθεριακή διάθεση. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, τελευταία υπάρχουν και τα ευτράπελα αλλά και κάποια δυσάρεστα πράγματα όπως οι πιάτσες των ναρκωτικών, τα χημικά που τρως κάθε λίγο και λιγάκι και οι ακρότητες που μπορεί να συναντήσει κανείς σε αντίθεση με το ελευθεριακό πνεύμα του διαλόγου και της ανοιχτής διάθεσης προς την διαφορετικότητα που προϋπήρχε αυτής της περιόδου. Τέλος, υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στη σκηνή στο παρελθόν και μέσα από τον παλμό της εποχής ξεπήδησαν ιστορικά σχήματα που συνδέονταν με την περιοχή όπως οι Last Drive, οι Anti Troppau Council, οι Cpt.Nefos, οι Γενιά του Χάους. Στις μέρες μας, όπως είπα και προηγουμένως, η φάση σήμερα γίνεται πιο πολύ μέσα από το punk ή το hip-hop αν και υπάρχουν μπάντες επηρεασμένες από διάφορα μουσικά είδη. Αυτή η περιοχή μπορεί να δημιουργήσει νέα σχήματα με δικό τους ήχο μιας και υπάρχουν οι συνθήκες, οι εντάσεις και τα ερεθίσματα για κάτι τέτοιο.
- Πίσω στην μουσική σας. Πώς γράφετε τα κομμάτια σας;
Αλέξανδρος: Τα αντιγράφουμε από μία άγνωστη μπάντα από την Βραζιλία! (γέλια)
Μάριος: Τους στίχους τους γράφει ο Πέτρος με την Ίριδα. Οι συνθέσεις είτε βγαίνουν μέσα από τα τζαμαρίσματα, είτε κάποιος φέρνει μια ιδέα . Απλά παίζουμε και συντονιζόμαστε.
Πέτρος: Συνήθως βγαίνουνε αβίαστα γιατί πηγαίνουμε στο στούντιο φορτισμένοι και θέλουμε να ξεδώσουμε, είτε από ιδέες που φέρνει κάποιος και τις εξελίσσουμε όλοι μαζί. Το στιχουργικό κομμάτι είναι εμπνευσμένο από πολλά πράγματα, ακόμη και από φιλοσοφία. Όντας σκεπτόμενα και κοινωνικά όντα, υπάρχουν πολλά που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε και θέλουμε να τα μοιραστούμε ακόμη και να τα θέσουμε κι εμείς ως ερωτήματα και ως τροφή για σκέψη στο πιθανό ακροατήριο.
- Αυτό ισχύει και για το κομμάτι σας “Plato’s Cave”;
Πέτρος: Το “Plato’s Cave” είναι ένα κοινωνικό σχόλιο για το πώς εγώ βιώνω την κρίση. Το εμπνεύστηκα όταν πολλά βράδια, αργά, μετά την δουλειά, περπατούσα μόνος τη νύχτα στην άδεια Αθήνα. Συγκεκριμένα, μια νύχτα που περνούσα από Συγγρού και Καλλιρρόης και επικρατούσε ζόφος -δεν κυκλοφορούσε ψυχή- μου δημιουργήθηκε έντονα ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που ήθελα να εξωτερικεύσω. Ένα κενό συναίσθημα που δεν είχα ξαναβιώσει, ένα αίσθημα εγκατάλειψης της πόλης και, μακροπρόθεσμα, του ίδιου του ανθρώπου που προτιμά να κλειδώνεται στο σπίτι του από το να ζει την κάθε στιγμή γιατί δεν υπάρχει πλέον επιλογή. Εκείνη την περίοδο ξαναδιάβαζα κάποιους πλατωνικούς διαλόγους κι έτυχε να πέσω πάνω στην αναφορά για την σπηλιά του Πλάτωνα και όλη την αλληγορία γύρω απ’ αυτή, οπού και τα συνεδεσα με το δικό μου αφαιρετικό τρόπο. Το τραγούδι έχει να κάνει με τον πολιτισμό που βιώνουμε, έναν μοντερνισμό που έχει καταπιεί τον σύγχρονο άνθρωπο και τον παγιδεύει σε ένα σκοτάδι με διαρκή αδιέξοδα και απομόνωση, με αντάλλαγμα την ίδια του την επιβίωση σε έναν κόσμο καριέρας και πολυεθνικών που επηρεάζουν τη ζωή του.
- Όταν μου είχατε δώσει τον δίσκο σας, έτυχε εκείνη την περίοδο να δω την ταινία “The Square” η οποία αναφέρεται με κυνικότητα στην σύγχρονη τέχνη – κάτι που κάνει και το τραγούδι σας “California Biennale” με το οποίο ταυτίστηκα. (Tell me why I don΄t understand/ Tell me if I΄m the stupid one). Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτό.
(«γεια μας» καθώς ήρθαν οι μπύρες)
Ίριδα: Ο Πέτρος έχει ένα φοβερό φυσικό ταλέντο να προθέτει στίχους -ό,τι του κατεβαίνει- κατά τη διάρκεια ενός τζαμαρίσματος! Εγώ δεν τραγουδάω τόσο πολύ αλλά προσπαθώ να προσθέτω μια μελωδία ή κάποιους στίχους. Στο συγκεκριμένο τραγούδι έκανα το ίδιο και ακούστηκε σαν “California Biennale”, το οποίο μας καρφώθηκε και το προχωρήσαμε. Από την άλλη, στη δουλειά μου ασχολούμαι πολύ με την σύγχρονη τέχνη. Δεν είμαι καλλιτέχνης η ίδια, αλλά ανήκω στο διαχειριστικό κομμάτι. Mου έχουν πέσει τα μαλλιά με πολλά πράγματα – φυσικά όχι με όλα, αλλά με πολλά! Δεν κατακρίνω – πολλά πράγματα μπορεί κάποιος να τα κρίνει και πολύ αργότερα. Για παράδειγμα, κάποιος στην εποχή του Πικάσο μπορεί να είχε δει την Guernica και να είχε πει «τι παπαριά είναι αυτή»! Θέλω να πω ότι μπορεί να ακουστούμε και γελοίοι κράζοντας τώρα κάτι που μπορεί να εκτιμηθεί στο μέλλον. Παρόλα αυτά έχω δει και ακούσει πολλά πράγματα που με κάνουν να νιώθω χαζή και να λέω ή δεν έχω την κατάλληλη παιδεία ή κάτι δεν πάει καλά!
Πέτρος: Ξεκίνησε αυθόρμητα από ένα τζαμάρισμα, ένα ρυθμικό του Αλέξανδρου μαζί με το μπάσο, με βιωματικούς στίχους λίγο-πολύ να το κοσμούν αργότερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να ταυτιστώ με τη σύγχρονη τέχνη αλλά και κάποιες όπου μου προκαλεί ακραία απέχθεια! Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι εμπνευσμένο από ένα άρθρο του περιοδικού «Σχεδία» που είχα διαβάσει εδώ, στην Ίντριγκα, για έναν καλλιτέχνη ο οποίος έκανε μια τρομερή «εξυπνάδα» και γελοιότητα: έφτιαξε κάποια μεταφερόμενα κουβούκλια σαν μικρές σκηνές (art κομμάτια) για να μπορούν να μένουν μέσα οι άστεγοι και τα οποία πουλούσε στο κράτος 3.000 ευρώ το ένα σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα! Το όλο πράγμα μου φάνηκε χυδαίο! Αν ήθελε θα μπορούσε να κάνει μία έκθεση και να συγκεντρώσει κάποια χρήματα έτσι ώστε να τα δώσει σε έναν οργανισμό ή και, αδιαμεσολάβητα, σε ανθρώπους. Αντιθέτως, εκείνος προτίμησε να κερδίσει χρήματα από την υποτιθέμενη ποστμοντερνιά του και να διαφημιστεί σαν νεωτεριστής φιλάνθρωπος! Γενικά ή όλη φάση, με την σαπίλα που υπάρχει στις γκαλερί και στο πώς εδραιώνονται στην αντίληψη του κόσμου, στο πώς πατούν στην παράδοση και προσπαθούν ισοπεδώνοντας τα πάντα να αποδείξουν την κυριαρχία τους. Όλα αυτά δείχνουν μία μεγαλομανή διάθεση η οποία πλέον βασιλεύει στην μαρκετίστικη εποχή και στον ίδιο τον καπιταλισμό και μας απομακρύνει από την τέχνη που μπορεί να μας εκφράσει ή να ταυτιστούμε μαζί της.
- Έχετε συμμετάσχει σε κάποια συλλογή;
Πέτρος: Έχουμε κυκλοφορήσει το τραγούδι “Σαν ανοιξιάτικη βροχή” (το οποίο στον δίσκο μας θα είναι ορχηστρικό με τίτλο “Blind Date”) στο θρυλικό φανζίν Gee-Gaw, [http://merlins.gr/index.php/news/541-gew-gaw-17] το οποίο τύχαινε και διάβαζα μικρός και του είχα μεγάλη αγάπη. Οι Blue Night Trip μας είχαν πει ότι θα επανακυκλοφορήσει το φανζίν με μια συλλογή εγχώριων και ξένων σχημάτων που θα τραγουδούν αποκλειστικά στα ελληνικά. Μας φάνηκε πολύ ωραία η ιδέα κι έτσι διασκευάσαμε αυθόρμητα το “Blind Date” από ορχηστρικό σε κομμάτι με ελληνικό στίχο. Bγήκε πολύ πιο… ρομαντικό σε σχέση με τα κομμάτια που θα ακούσει κάποιος στο ντεμπούτο μας.
- Αν και δεν είμαστε στην εποχή των σινγκλ, θα θέλατε να κυκλοφορήσετε ένα;
Πέτρος: Πολλές φορές εύχομαι να ήμασταν στην εποχή που τα σινγκλπαίζαν αρκετά! Μαγικά δισκάκια… Θ μου άρεσε πολύ το να κυκλοφορήσουμε ένα σαν πιο 60’s revival με ελληνικό στίχο. Το έχουμε πολύ μέσα μας κι αυτό σαν μπάντα.
- Εκτός της μουσικής όλοι κάνετε και κάποια δουλειά για να ζήσετε!
Αλέξανδρος: (δυνατά) Υδραυλικός!
- Αν θέλεις, δώσε τηλέφωνο-διεύθυνση να σου κάνουμε διαφήμιση!
(γέλια)
- Πώς είναι τελικά να θες να ασχοληθείς με την μουσική ή με την τέχνη γενικότερα και ταυτόχρονα να πρέπει να είσαι σε ένα οκτάωρο, δεκάωρο ή μια ελαστική μαλακία που είναι και της μόδας αυτή την εποχή;
Αλέξανδρος: Πόσες φορές δέχομαι κλήσεις στην μέση της πρόβας για πλημμύρες! Η μπάντα καλύπτει για μένα ένα συναισθηματικό κομμάτι ή ένα συναισθηματικό κενό, το οποίο δεν ξεπληρώνεται με χρήματα. Εγώ προσωπικά μιας και δεν έχω ωράριο, μπορεί να χάσω και κανα πελάτη για μία πρόβα ή να χάσω μία πρόβα για έναν πελάτη!
Μάριος: Εγώ δουλεύω δωδεκάωρα σαν ταξιτζής! Έχω χάσει πολλά πράγματα λόγω δουλειάς. Αλλά μαζεύω χρήματα για να κάνουμε κάτι με την μουσική μας μιας και μόνο έτσι γίνεται στην Ελλάδα.
- Εν αντιθέσει με άλλες χώρες όπου οι μουσικοί προωθούνται και χρηματοδοτούνται όπως σε κάτι Σουηδίες, Δανίες, Ισλανδίες κτλ!
Μάριος: Άστο! Καλύτερα να μην πω τι έχει πληρώσει ο καθένας μας! Άλλωστε, είμαστε οι χορηγοί του εαυτού μας και δεν μας προωθεί κανείς!
Πέτρος: Βιώνουμε μία ακρότητα γενικά σαν μουσικοί όπως και όποιος επιθυμεί να καταπιαστεί με κάτι δημιουργικό. Συνθήκες σκλαβιάς θα έλεγα, χωρίς αποδοχές και χωρίς κάποια επιδόματα που ενδεχομένως να βοηθούσαν κάποιους και στο εξωτερικό άφθονα υπάρχουν σε τέτοιες περιστάσεις. Όταν κάποιος δουλεύει δωδεκάωρα, πρέπει να κάνει άθλους για να μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο, πόσο μάλλον με τη μουσική ή με κάποια τέχνη.
- Να τρολάρω; Σε μουσικό ριάλιτι θα πηγαίνατε;
(γέλια) Πέτρος: Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, έτσι για την τρολιά: θέλω να πάω εγώ, ένας φίλος κατσαπάνκης κι ένας φίλος ντεθμεταλλάς και πάνω από τη Rihanna να βάζουμε Carcass και να σπάμε ένα δωμάτιο μπροστά στους έντρομους παρατηρητές, εκφράζοντας τον εαυτό μας αβίαστα! (πολλά γέλια) Επίσης θα ήθελα να δημιουργήσω μέσα σε αυτό τον σάπιο τον μικρόκοσμο ένα ακραίο performance για να σοκάρω το κοινό -δηλαδή το 90% των ελλήνων- και να το διχάσω για τη στυλιζαρισμένη πραγματικότητα που του σερβίρουνε τηλεοπτικά -και όχι μόνο- κάθε μέρα!
Μπορεί και να κέρδιζες!
Πέτρος: (γέλια) Θα ήταν προσβλητικό για μένα, σε σχέση με όλα αυτά που θεωρώ για την ελεύθερη έκφραση, για την τέχνη κτλ.. Θα το έκανα μόνο για την τρολιά.
Μάριος: Όταν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις δεν σε νοιάζει η τηλεόραση ή η προβολή! Κάπως έτσι δεν είναι η ουσιαστική τέχνη;
Τι είναι τέχνη τελικά;
Ίριδα: Είναι κάτι που είναι ένα και το αυτό με την ανθρώπινη φύση. Είχα πρόσφατα μια κουβέντα με μία φίλη η οποία μου είπε «εδώ καιγόμαστε και συζητάμε για τέχνη», το οποίο το θεωρώ εντελώς λάθος! Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και αυτή είναι και η τέχνη: καιγόμαστε αλλά παρόλα αυτά ερωτευόμαστε!
Πέτρος: Η τέχνη είναι κάτι που στις μέρες μας είναι πολύ παρερμηνευμένο. Τέχνη είναι οτιδήποτε: το να είσαι ψαράς, το να είσαι ηλεκτρολόγος…
Αλέξανδρος: Υδραυλικός! (γέλια)
Πέτρος: Το να είσαι υδραυλικός, μάγειρας κτλ. Υπάρχει και ένα βιβλίο του Bacon το οποίο αναφέρεται στις τέχνες και είναι πολύ αστείο π.χ. η τέχνη του να πλέκεις καλάθια, η τέχνη του να πετάς βότσαλα στην παραλία (αστειευόμενος)! Η τέχνη είναι μια κατάσταση trial & error και συνδέεται με όλες τις εκφράσεις της ζωής. Δεν πρέπει να παραμερίζεται αλλά ούτε και να κλείνεται σε μαντριά από γκαλερίστες, κριτικούς και λοιπούς καιροσκόπους…
- Ωδεία…
Πέτρος: Η Ίριδα τυχαίνει και έχει τελειώσει ωδείο και την αγαπάμε που το κατάφερε! (γέλια) Οι υπόλοιποι ψιλοπαλεύουμε. Δεν είμαι κάθετος, το ωδείο είναι ένα σχολείο και σίγουρα κάποιος μαθαίνει πράγματα εκεί. Γενικά τα άτομα των ωδείων έχουν μια επικριτική διάθεση προς τον εαυτό τους ή μία στείρα άποψη για την μουσική σύνθεση. Αντίθετα, για μένα η μουσική σύνθεση είναι κατά μεγάλο ποσοστό πολύ πιο αυθόρμητη έκφραση. Πάρε για παράδειγμα τους Ramones: κατάφεραν στην εποχή τους να αλλάξουν την νοοτροπία της μουσικής και να ωθήσουν την γενιά τους μέσα από τρία ακόρντα!
- Καλά, τώρα μιλάς και για την μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής…
Πέτρος: Ξέρω την αγάπη σου για τους Ramones οπότε λογικό το σχόλιο! Από την άλλη, ζηλεύω που δεν μπορώ να παίξω πιάνο όπως θα ήθελα.
Ίριδα: Είναι μεγάλη παρεξήγηση και των εντός και των εκτός των ωδείων: σε ένα ωδείο δεν πας για να μάθεις μουσική αλλά για να μάθεις κλασική μουσική και όλες τις διακλαδώσεις της: προκλασική, ρομαντική, μπαρόκ κτλ. Εγώ πήγα και τελείωσα το ωδείο γιατί γουστάρω να παίζω Beethoven, κάτι δύσκολο έως αδύνατο χωρίς την καθοδήγηση ενός δασκάλου. Για να πιάσω ένα μπουζούκι και να παίξω Βαμβακάρη ή new wave ακόρντα δεν χρειάζομαι το πτυχίο στο πιάνο.
- Αγαπημένος κλασικός;
Ίριδα: Bach!
- Goldberg Variations και δεν συμμαζεύεται;
Ίριδα: Αξεπέραστα! Από Glenn Gould;
- Εννοείται! Άσχετο: Ποιόν μουσικό ή μπάντα θα θέλατε να ανοίξετε σαν Cyclothymics; Νεκρούς ή ζωντανούς!
Μάριος: Jimi Hendrix!
Ίριδα: Radio Birdman, Cosmic Psychos!
Πέτρος: Visitors, Corners!
Αλέξανδρος: Με τον Τούρκο Bariş Manço! Απίστευτος!
-Σχέδια παίζουν;
Πέτρος: Να κυκλοφορήσουμε τον δίσκο μας επιτέλους, να ξαναδούμε και να προχωρήσουμε καμιά δεκαριά τραγούδια που έχουμε και να κάνουμε live στο άμεσο μέλλον!
- Πότε θα σας δούμε;
Πέτρος: Στο Αν Club την Πέμπτη 29 Μαρτίου στο φεστιβάλ 3 Bands Under One Groove με τους KENNY FREQ και τους Electric Bulbs Of Death (μέλη των Last Drive, 700 Machines και Dark Rags).
- Κάτι τελευταίο;
Πέτρος: Σε ευχαριστούμε για το χρόνο σου και που μας ανέχτηκες. (γέλια)
Πάρτε μια πρώτη ιδέα από το επερχόμενο άλμπουμ ΕΔΩ
