Συνέντευξη: Apo Arm
Ένα ωραίο κυριακάτικο απόγευμα συνάντησα τους D16 στην Ίντριγκα. Για πολλή ώρα και κάτω από τα εξώφυλλα του Merlin's Music Box μιλήσαμε για πάρα πολλά πράγματα.
Πώς προέκυψαν οι D16;
Σπύρος: Η μπάντα ξεκίνησε ως home project το 2013, από εμένα και την Γιώτα η οποία είναι παιδική μου φίλη. Έτσι, πολλές φορές παίζαμε στο σπίτι για την πάρτη μας διασκευάζοντας Ramones- ώσπου το εξελίξαμε σε κανονική μπάντα. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να γράφουμε και τα δικά μας κομμάτια. Στην πορεία αλλάξαμε 2-3 ντράμερ μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2015 που καταλήξουμε στον κύριο Μάκη Ζώτο με τον οποίο ταιριάξαμε αμέσως! Οι rock’n’roll καταβολές του ταίριαξαν αμέσως στο ύφος και στο στυλ μας.
Εσύ Μάκη φαντάζομαι ως μεγαλύτερος είχες παίξει και με άλλες μπάντες.
Μάκης: Ξεκίνησα να παίζω ανεπίσημα από 16-17 χρονών σε διάφορα ψιλοερασιτεχνικά σχηματάκια στου Ζωγράφου. Στα 22 μου μπαίνω στους «Φάντης Μπαστούνι Και Οι Άσσοι» μέχρι και το τέλος τους το 1989. Έπειτα για ένα διάστημα ήμουν στους «Χρυσοθήρες», την μπάντα που έφτιαξε ο μπασίστας των Φάντηδων, με τους οποίους κυκλοφορήσαμε ένα και μοναδικό δίσκο στον οποίο είχα γράψει τρία κομμάτια. Στην συνέχεια τα παράτησα. Δεν ξανάπαιξα μέχρι το 2011 όταν στήσαμε με κάποιους φίλους μία rockabilly 50’s μπάντα, τους “The Duo Jet Band”. Τέλος, το 2015 γνωρίστηκα με τον Σπύρο και την Γιώτα: είδα μία αγγελία στο internet ότι ζητείται ντράμερ για punk μπάντα! (γέλια)
Κάτι που δεν περίμενες να φανταστώ!
Μάκης: Κοίτα, γουστάρω τρελά Sex Pistols και γενικότερα την βρετανική punk σκηνή αλλά δεν το περίμενα. Αφού λοιπόν γνωρίστηκα με τα παιδιά, δοκιμάσαμε να παίξουμε τέσσερα κομμάτια. Στην αρχή πήγα να παίξω πιο τεχνικά αλλά όταν είδα ότι τα κομμάτια ήθελαν απλότητα μπήκα πιο εύκολα στον ρυθμό. Από αυτό το σημείο την είδαμε πιο «σοβαρά», γράψαμε τα δικά μας κομμάτια, μπήκαμε στο studio, αρχίσαμε τα live κτλ.
Εγώ όμως βλέπω και ένα τέταρτο μέλος!
Κωνσταντίνα : Μπήκα στην μπάντα πριν δυο μήνες για πίσω φωνητικά. Αυτό που εκτίμησα στα παιδιά είναι ότι από την αρχή υπήρξε επικοινωνία αλλά και χαβαλές, κάτι το οποίο έψαχνα και σε συνδυασμό με την φωνή που τους έκανε ήρθε και έδεσε!
Σπύρος: Λόγω του ότι τα πιο πολλά τραγούδια μας έχουν πίσω φωνητικά, αποφασίσαμε να πάρουμε στην μπάντα την Κωνσταντίνα. Άλλωστε στα live μας, μιας και η Γιώτα έχει τα πρώτα φωνητικά, είναι δύσκολο να παρουσιάσουμε τα κομμάτια όπως είναι ηχογραφημένα. Άσε που όλες οι αγαπημένες μου μπάντες από το εξωτερικό τα χρησιμοποιούν! Έτσι βάλαμε αγγελία.
Την ίδια αγγελία: ζητείται ντράμερ για punk μπάντα;
(γέλια)
Σπύρος: Πρόσθεσα το μελωδική στο punk μπάντα! (γέλια) Έστειλα λοιπόν στην Κωνσταντίνα 2-3 κομμάτια να προετοιμάσει για να προβάρουμε και μας άρεσε πολύ! Νομίζω πως το πρώτο live που θα κάνουμε όλοι μαζί θα είναι πολύ όμορφο και διαφορετικό σε σχέση με αυτά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Επίσης θεωρώ πρωτοποριακή την ύπαρξη των δύο γυναικείων φωνητικών.
Από πού προέκυψε το όνομα D16;
Σπύρος: Όταν προσπαθούσαμε να βρούμε ένα όνομα- όπως όλοι- θέλαμε κάτι που να είναι εύκολο, σύντομο, να μένει και να ταιριάζει με το είδος μας. Αφού δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ καταλήξαμε στο D16 που είναι ο κωδικός του πλοίου όπου υπηρετούσε ο πατέρας μου όταν γεννήθηκα. Σαν όνομα πληρούσε όλα τα παραπάνω συν του ότι είναι εύηχο στα αγγλικά.
Πείτε μου για τις κυκλοφορίες σας.
Σπύρος: Κυκλοφορήσαμε το 2016 το EP Shadows με έξι τραγούδια σε κανονικό rec και πέντε σε live rec χωρίς κανένα απολύτως editing τα οποία τα ηχογραφήσαμε σε two takes και επιλέξαμε την καλύτερη εκδοχή. Τον Δεκέμβριο του 2017 κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας full length album με το όνομα Fly Buzz, το οποίο έχει δώδεκα τραγούδια και εκπληκτικό artwork από τον παλιό μου συμμαθητή και φίλο Κωνσταντίνο Καψιμάλη. Επίσης, οι ηχογραφήσεις και των δύο δίσκων έχουν γίνει στο Radiovoice studio με ηχολήπτη τον Γιώργο Μιχαλόπουλο, ο οποίος είναι από τα πρώτα βήματα μαζί μας, φίλος-αδερφός-συνοδοιπόρος, και μας βοηθάει με τον ήχο και στα live. Τέλος, να μην ξεχάσω να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγουμε από το DIY: όλα περιέχουν προσωπική δουλειά και κόστος.
Τώρα που λες για το artwork του Fly Buzz, πώς και τόσες μύγες;
Γιώτα: Όταν ψάχναμε τίτλο για τον δίσκο είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο γιατί τα τραγούδια δεν είχαν να πουν μια κοινή ιστορία. Θεωρούσαμε όμως σαν πιο δυνατό κομμάτι μας το “Life Pattern” το οποίο έχει μία έμπνευση από την ποίηση της Emily Dickinson και τον στίχο “I heard a Fly buzz - when I died”. Άλλωστε, όταν ακούς το buzz μιας μύγας υπάρχει απόλυτη ησυχία και είσαι συγκεντρωμένος! Έτσι προέκυψε και ο τίτλος του δίσκου και εν συνεχεία το αντίστοιχο artwork.
Πού μπορούμε να βρούμε αυτούς τους δίσκους;
Σπύρος: Μπορεί κάποιος να τους παραγγείλει είτε σε digital download είτε σε φυσική κόπια μέσω της σελίδας μας στο bandcamp ή στο facebook αλλά και από το site μας. Λόγω της όλης της κατάστασης στην Ελλάδα, έχουμε περιορίσει όσο μπορούμε το κόστος.
Κάποια άλλη προσεχής κυκλοφορία; Κανα βινυλιάκι;
Σπύρος: Έχουμε μία σκέψη με μία φιλική μπάντα τους Variation Zero να βγάλουμε ένα split βινύλιο, ελπίζουμε μέσα στο 2018, στην φιλοσοφία των παλιών punk μπαντών, δηλαδή μια πλευρά εμείς μια πλευρά τα παιδιά. Η όλη φάση μας εκφράζει σαν φιλοσοφία και, εννοείται, για κάποιον που θα το αγοράσει με ένα βινύλιο θα έχει δύο μπάντες!
Video Clips έχετε;
Σπύρος: Έχουμε γυρίσει αρκετά, πάνω από δέκα συν κάποια lyric video. Όλα είναι low budget, επίσης στην φιλοσοφία του DIY. Τα γυρνάμε όλα μόνοι μας και κάνουμε ό,τι δουλειά μπορεί να χρειαστεί από κάμερες μέχρι μοντάζ. Είναι μια διαδικασία που μας ευχαριστεί και γενικά διασκεδάζουμε πολύ στα γυρίσματα!
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Μάκης: Ξεκίνησα κάπου στα 14 να ακούω ροκ με Pink Floyd, Beatles και όλο το μουσικό ρεύμα. Μέχρι τα 22 μου που μπήκα στην πρώτη official μπάντα είχα ήδη ακούσει πολλά πράγματα. Σαν επιρροές λοιπόν θα πω το δεινοσαυρέ ροκ των 70’s, το κωλοροκ που λένε οι πιο παλιοί, αλλά και το punk, το οποίο ξεκίνησε στην Ελλάδα κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 70 και μετά, και το οποίο κυνηγήθηκε από πολλούς! Ξέρεις, από περιοδικά της εποχής με ειρωνικά άρθρα κτλ. Τι είναι το punk; Το rock’n’roll της δεκαετίας του 70 δεν είναι; Πάντως, γενικά οι επιρροές μου είναι από τον Gene Vincent μέχρι τον Vincent Price! (γέλια) Εκτός από μουσική θα έλεγα για βιβλία: πέραν των κλασικών, βιβλία φαντασίας και τρόμου, με ταξίδια στον χωρόχρονο, μεταλλαγμένες γκόμενες κτλ. (γέλια)
Γιώτα: Η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήταν στο ωδείο όπου έκανα δέκα χρόνια κλασικό πιάνο, κλασική κιθάρα και λίγο ακορντεόν. Σαν μουσικές επιρροές θεωρώ τα 60’s, τον Elvis, ο οποίος είναι η λατρεία μου, τους Eddie Cochran και Richie Valens. Ο Σπύρος μου έμαθε τους Ramones πριν πολλά χρόνια και τους αγάπησα λες και ήταν φίλοι μου! Επίσης, μου αρέσουν και με επηρεάζουν πολύ οι Green Day και οι Bad Religion. Στο λογοτεχνικό κομμάτι: Edgar Allan Poe, Emily Dickinson και γενικότερα η σκοτεινή λογοτεχνία.
Κωνσταντίνα: Ξεκίνησα με κλασική κιθάρα πέρασα στην ακουστική και τελικά μπήκα σε ωδείο και ασχολήθηκα με το τραγούδι έως και σήμερα. Σε σχέση με τις επιρροές είμαι η πιο multi-culti της παρέας. Έχω ένα θέμα: δεν μπορώ να μείνω σε ένα είδος! Ξεκίνησα με κλασική ροκ, μετά πήγα στο blues, και μετά ακολούθησε ο συρφετός: πιο σκοτεινά μονοπάτια όπως black, death και δεν συμμαζεύεται! Με την punk άρχισα να ψάχνομαι σχετικά πρόσφατα: Ramones, Offspring, αλλά και Hellacopters. Ξαναλέω πάντως ότι ακούω σχεδόν τα πάντα, από italo disco μέχρι ακραίο death metal!
Σπύρος: Η ζωή μου είναι συνυφασμένη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με τους Ramones. Τους θεωρώ την μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη. Είχα την τύχη όσες φορές ήρθαν στην Ελλάδα να τους δω, όπως και τον Dee Dee όταν ήρθε μόνος του. Όλες οι φάσεις της ζωής μου ήταν συνδυασμένες με κάποιον δίσκο ή τραγούδι τους, οπότε δεν μπορούσα παρά όταν έπιασα κιθάρα στα χέρια μου να παίξω κάτι άλλο εκτός από Ramones. Γενικά πάντως, η λατρεία μου είναι το punk rock με μπάντες όπως οι Bad Religion, οι Social Distortion κτλ. Μ’ αρέσει ο αμερικάνικος old school ήχος αν και παρακολούθησα από κοντά και την έξαρση του punk την δεκαετία του 90 με Green Day, Offspring, Rancid κτλ. Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω τους Motörhead μια κοινά αποδεκτή και αγαπημένη μπάντα.
Καινούρια πράγματα ακούτε; Ψάχνεστε γενικά με καινούριες κυκλοφορίες;
Σπύρος: Δεν έχει βρει κάτι που να με έχει ξετρελάνει τα τελευταία χρόνια. Βέβαια, παρακολουθώ καινούριες δουλειές από παλιές μπάντες που ακολουθώ χρόνια. Κάπου θα υπάρχουν κρυμμένα διαμάντια αλλά θέλει πολύ χρόνο να τα ανακαλύψεις. Γιατί αν περιμένεις από ό,τι σερβίρεται στα ραδιόφωνα δεν πρόκειται να βρεις τίποτα.
Είναι αλήθεια πως έχει καταργηθεί η έννοια και του dj και του ραδιοφωνικού παραγωγού μιας και όλοι λειτουργούν με παρωχημένα playlist. Τέλος πάντων. Την ελληνική σκηνή πως την βλέπετε;
Σπύρος: Η ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει απίστευτα. Τα πράγματα πάνε πάρα πολύ καλά από πλευράς ποιότητας, μουσικών και συγκροτημάτων. Υπάρχουν συγκροτήματα διαμάντια. Υπάρχουν μπάντες σε κάποια είδη όπως το metal ή το stoner που διαπρέπουν στο εξωτερικό! Επίσης, το επίπεδο της παραγωγής έχει ανέβει πάρα πολύ. Πλέον, δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις αν πρόκειται για ελληνική ή ξένη παραγωγή. Ταυτόχρονα, έστω και σιγά-σιγά, αυξάνεται και το κοινό. Ελληνικά συγκροτήματα κάνουν sold-out σε μεγάλους χώρους- κάτι που ήταν πολύ δύσκολο στο παρελθόν. Βέβαια έχουν παίξει τον ρόλο τους και τα social media. Παλιά ενημερωνόσουν για ένα live είτε από μία αφίσα στο δρόμο είτε από στόμα σε στόμα, ενώ τώρα πολύ απλά από το κινητό ή τον υπολογιστή σου.
Γιώτα: Υπάρχει ένα οικογενειακό κλίμα. Έχει δημιουργηθεί μια παρέα γύρω από τον ήχο που παίζουμε κι εμείς. Όσες φορές έχουμε πάει σε live με έχει χαροποιήσει που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Μάκης: Υπάρχει μία κινητικότητα στην σκηνή. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν οι μουσικές σκηνές που υπήρχαν παλιά. Σήμερα για να παίξει μία μπάντα «πρέπει να δώσει και λεφτά» για να γίνει γνωστή με την έννοια του προσωπικού κόπου και κόστους, όπως αναφέραμε πιο πριν. Παλιά υπήρχε το κέφι και δεν υπήρχαν τα μέσα. Σήμερα που υπάρχει και το κέφι και τα μέσα δεν υπάρχουν οι χώροι!
Σπύρος: Συμφωνώ ότι το πρόβλημα είναι οι χώροι και η έλλειψή τους. Άσε που αν δεν είσαι γνωστός είναι ακόμη πιο δύσκολο να επιβιώσεις στους περιορισμένους χώρους που υπάρχουν γιατί το κάθε μαγαζί σου ζητάει να φέρεις και τον κόσμο σου. Ο σκοπός που κάνεις ένα live είναι να σε μάθει κόσμος όχι να φέρεις τους δικούς σου που σε ξέρουν ήδη!
Κωνσταντίνα: Ενώ δεν υπάρχουν λεφτά υπάρχει η διάθεση. Πολλοί παράγοντες μπορεί να βοηθήσουν μια μπάντα, ακόμη και η τύχη.
Πως είναι να είσαι μουσικός στην Ελλάδα της κρίσης;
Μάκης: Πολύ ωραία ερώτηση! Φαντάζομαι ότι δεν εννοείς μουσικός γενικά αλλά ροκ μουσικός! Για μένα προσωπικά η κρίση δεν λέει τίποτα. Από την εποχή της μεταπολίτευσης το ροκ τελούσε υπό διωγμό. Αν κάποιος κυκλοφορούσε με μια θήκη κιθάρας ήταν το λιγότερο έμπορος ναρκωτικών. Κι όλα αυτά όχι μόνο από την συντηρητική δεξιά που είναι αναμενόμενο, αλλά και από την προοδευτική αριστερά! Τώρα με την κρίση απλά έκλεισαν κάποιοι χώροι και έχει οικονομικά δυσκολέψει το πράγμα. Το να είσαι ροκ μουσικός στην Ελλάδα από τότε που ήρθε το ροκ, από το ’55 μέχρι σήμερα είναι ένα και το αυτό: πάντα είσαι υπό διωγμό!
Κωνσταντίνα: Όσο δύσκολο και να είναι, είναι ταυτόχρονα απελευθερωτικό. Μέσα από την μουσική εκφράζεις σκέψεις, συναισθήματα και αυτό είναι που εγώ κρατάω.
Σπύρος: Το να ζεις από την μουσική σε αυτή τη χώρα -αν δεν ανήκεις στο χώρο του ευρύτερου σκυλάδικου- είναι αδύνατο. Πρέπει να κάνεις κι άλλη δουλειά για να βγάζεις τα προς το ζην και αν έχεις συγκρότημα να βάζεις και χρήματα. Εκτός αν βγεις προς το εξωτερικό, το οποίο όμως αποτελεί ένα ρίσκο.
Γιώτα: Ίσως βέβαια η κρίση να αποτελεί και τροφή για σκέψη.
Ας μιλήσουμε λίγο για τα κομμάτια σας. Ποιος τα γράφει, από πού πηγάζει η έμπνευσή σας, διαδικασίες κτλ.
Σπύρος: Τους στίχους σε όλα, πλην ενός που έχει γράψει ο Μάκης, τους γράφει η Γιώτα και τη μουσική εγώ.
Γιώτα: Οι στίχοι έχουν να κάνουν με κάτι που μπορεί να έχει βρεθεί μπροστά μας όπως ένας μουτζουρωμένος εργάτης που μόλις έχει σχολάσει από τη δουλειά στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, από πράγματα που μπορεί να μου έχουν πει φίλοι μου και με έχουν επηρεάσει ή έχουν επηρεάσει τη ζωή τους, από φοβίες, από τα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να την ζήσουμε πιο ήρεμα. Κάποιες φορές προσπαθούμε και λίγο κωμικά να προσεγγίσουμε θέματα τα οποία είναι σοβαρά.
Κωνσταντίνα: Ιστορίες καθημερινής τρέλας! (γέλια)
Σπύρος: Η μουσική συνήθως βασίζεται πάνω στους στίχους της Γιώτας. Προσπαθώ να βρω μια μουσική να ταιριάζει. Καμιά φορά γίνεται και το ανάποδο, δηλαδή πάνω σε μία μελωδία ή riff να προσαρμόσει η Γιώτα τους στίχους της. Άλλες φορές προηγείται το ένα, άλλες το άλλο. Και μετά έρχεται το τζαμάρισμα όπου καθένας βάζει τη δική του πινελιά. Πολλές φορές ένα τραγούδι καταλήγει κάπου πολύ διαφορετικά από εκεί που είχε ξεκινήσει και μετά μπαίνει στην διαδικασία που λέω εγώ «να ψηθεί», δηλαδή η συνεχής πρόβα για να δούμε αν χρειάζεται κάτι άλλο ή που θα καταλήξει. Βέβαια υπάρχουν και ιδέες που μπαίνουν στο συρτάρι.
Γιώτα: Ένα τραγούδι μπορεί να παιχτεί εκατοντάδες φορές μέχρι να στρώσει!
Μιας και λέμε για τα τραγούδια, πες μoυ Γιώτα την ιστορία πίσω από το “A man in the Bus Stop”, ένα πολύ ρεαλιστικό τραγούδι. (Βlack is the face of the man in a bus stop/ black is his heart, weary inside/ dark are the shadows clouding the bus stop/ dark is his mind ready to ride)
Γιώτα: Μένω στο Πέραμα όλα τα χρόνια της ζωής μου και είμαι πολύ εξοικειωμένη με την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και τα προβλήματά της. Οι περισσότεροι γνωστοί μου έχουν κάποια σχέση με τη Ζώνη και τις δύσκολες συνθήκες εργασίας που επικρατούν. Είναι μία πάρα πολύ δύσκολη εργασία, η οποία σε κάνει να ρισκάρεις την ίδια σου τη ζωή για το μεροκάματο. Ένα μεσημέρι που πήγαινα στη δουλειά, η οποία ξεκινά νωρίς το απόγευμα, βλέπω έναν άνθρωπο στην στάση του λεωφορείου, απίστευτα κουρασμένο. Φαινόταν στο βλέμμα του και ήταν μέσα στη μουτζούρα. Στην ουσία το “A man in the Bus Stop” εξηγεί πώς αισθάνεται και τι σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος. Είναι πολύ συγκινητικό.
Διασκευές κάνετε;
Γιώτα: Πάντα παίζει ένα Ramones! Πάντα προσπαθούμε να διασκευάζουμε κομμάτια που τα αισθανόμαστε. Πρόσφατα κάναμε το “True Trans Soul Rebel” των Against Me! που έχει εκπληκτικό λυρισμό. Επίσης, έχουμε διασκευάσει το “Reach for the Sky” των Social Distortion, το “The Kids Aren't Alright” των Offspring. Τι άλλο;
Σπύρος: Γενικά στα πλαίσια του τζαμαρίσματος θα κάνουμε και κάποια διασκευή. Το σίγουρο είναι ένα Ramones, είτε η διασκευή τους “Do you Wanna Dance?” που υπάρχει και στο EP μας το Shadows είτε το “Blitzkrieg Bop” για να φωνάξουμε όλοι μαζί “hey ho, let’s go”, έτσι για αποσυμπίεση! Πάντα έχουμε στην καβάτζα 3-4 καλές διασκευές στην περίπτωση, π.χ., που ένα live εξελιχθεί σε πάρτι. Παρόλο που μπορεί να γίνει πολύ πιο εύκολα γνωστή μια διακευομπάντα, προτιμούμε να παίζουμε τα δικά μας κομμάτια.
Ερώτηση για την Κωνσταντίνα και την Γιώτα: πώς είναι να επιβιώνει μια γυναίκα στον ανδροκρατούμενο χώρο του punk που ενίοτε μπορεί να βγάζει και κάποιο σεξισμό;
Γιώτα: Δεν το σκέφτομαι, είτε είμαι στην πρόβα είτε ανεβαίνω στην σκηνή, ότι είμαι γυναίκα ανάμεσα σε άντρες. Δεν το βλέπω το φύλο μου και ούτε θα το δω ποτέ έτσι, εγώ προσωπικά.
Κωνσταντίνα: Προφανώς και υπάρχει σεξισμός και δύσκολα αυτό μπορεί να αλλάξει. Ο καθένας βέβαια κάνει την επανάστασή του με τον δικό του τρόπο και για μένα αυτός ο τρόπος είναι μέσα από την μουσική. Απ’ την άλλη, αν προσπαθήσουμε να βάλουμε γνώση σε άτομα που δεν έγινε όταν έπρεπε το ‘χουμε χάσει το παιχνίδι! Τέτοιες τάσεις όπως ο σεξισμός δεν έχουν καμιά θέση τόσο στην σκηνή μας όσο και στην ίδια μας την ζωή.
Μάκης: Μπορώ να κάνω μία μικρή παρέμβαση για να τονίσω όχι τόσο το σεξιστικό αλλά το ασυνήθιστο της φάσης;
Ελεύθερα.
Μάκης: Πριν από δυο χρόνια, την άνοιξη του 2016, συμμετέχουμε στου Ζωγράφου σε ένα live με πολλές άλλες μπάντες- παλιών κυρίως ροκάδων της περιοχής. Τελειώνει η προηγούμενη μπάντα, ανεβαίνουμε εμείς, βάζει η Γιώτα το μπάσο, κουρδίζει κτλ. Πάει λοιπόν ο προηγούμενος μπασίστας, ο οποίος νομίζοντας ότι η Γιώτα βοηθάει στον ήχο τη ρωτάει κάτι για να πάρει την απάντηση, «Εγώ παίζω μπάσο και τραγουδάω». Οπότε, τη χτυπάει στην πλάτη και της λέει, «Μπράβο κοπέλα μου, αυτό είναι»!
Σπύρος: Για το δικό μας είδος δεν είναι πολύ συνηθισμένη η γυναικεία παρουσία. Πάντα μου άρεσαν τα γυναικεία φωνητικά συνδυασμένα με βαριές κιθάρες. Έτσι την ξεκινήσαμε την μπάντα και τώρα που προσθέσαμε και την Κωνσταντίνα θα έχουμε ακόμη παραπάνω αυτή την αίσθηση. Θα κλείσω την ερώτησή σου με ένα σύνθημα: “Girls in the front!”.
Μουσική που να σιχαίνεστε υπάρχει;
Γιώτα: Κι ας μην σου αρέσει κάτι, κι ας μην το ακούς, το χειροκροτείς μιας και αυτός που το βγάζει έχει βάλει κάτι από την ψυχή και τον εαυτό του.
Ισχύει και για τα σκυλάδικα αυτό;
Γιώτα: Εκτός από τα σκυλάδικα! (γέλια) Μα αυτοί το κάνουν μόνο για το χρήμα!
Κωνσταντίνα: Εγώ παρόλο που είμαι πολιτικοποιημένη, δεν μπορώ την κομματική τοποθέτηση μέσα στα τραγούδια.
Μάκης: Κοίτα, η ελληνική μουσική σήμερα δεν είναι καθόλου ελληνική. Η πραγματική ελληνική μουσική τελειώνει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70 με τα τελευταία λαϊκά, π.χ. του Ζαμπέτα. Από κει και πέρα έχουμε κομμάτια κλεμμένα από Αίγυπτο, Ινδία, Τουρκία κτλ που στην συνέχεια «ελληλοποιήθηκαν». Και σήμερα που μιλάμε, συνεχίζεται η ίδια διαδικασία.
Τελικά η παιδεία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο!
Μάκης: Ακριβώς! Η μουσική δεν παίζει πολύ ούτε στα σχολεία ούτε γενικότερα. Αν. π.χ. η κλασική μουσική διδασκόταν στα σχολεία, το παιδί θα αποκτούσε άλλα κριτήρια για την μουσική. Άλλωστε, ο κόσμος άγεται και φέρεται από τις λίστες του ραδιοφώνου που λέγαμε πιο πριν κτλ κτλ
Σπύρος: Εγώ δεν γουστάρω καθόλου την μουσική που προάγει την υποκουλτούρα. Επίσης, δεν μου αρέσει κάτι που δεν είναι true. Αν και όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Αν δεν μ’ αρέσει κάτι, απλά δεν το ακούω. Δεν είμαι υπέρ του θαψίματος στα social media ή στο you tube. Δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς τους ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο και φαιά ουσία θάβοντας ή κατακρίνοντας, κάτι που στην τελική εμπεριέχει τον προσωπικό κόπο κάποιου άλλου. Απλά, πατάς το κουμπάκι και το κλείνεις.
Ποιa είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Σπύρος: Στις 19 Μαΐου έχουμε ένα live κλεισμένο στο Death Disco μαζί με τους Variation Zero, τους Dead Dranks και ακουστικό punk από την Νάντια Ντρογκούλη με το προσωπικό της project που λέγεται I Will Νever.Again.
Έχετε κάποιο μότο που να σας χαρακτηρίζει;
Μάκης: Πριν από πολλά χρόνια παίζαμε στη Μεσογείων στο μαγαζί Χύμα, το οποίο το είχαν ο Νίκος Γκίνης ο κιθαρίστας και συνθέτης των Σύνδρομο, και ο μακαρίτης Βαγγέλης Βέκιος, ο ντράμερ των Μουσικών Ταξιαρχιών με τον Πανούση. Έξω στην πόρτα υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί που έγραφε: «Μην περιμένεις τους Έλληνες μουσικούς να γεράσουν, άκουσέ τους τώρα που είναι νέοι»!
Κωνσταντίνα: Η μουσική σώζει και αναζωογονεί!
Σπύρος: Support your local bands!
Αγαπημένο κλισέ;
(γέλια)
Γιώτα: «Περνάμε ωραία και αυτό βγαίνει προς τα έξω».
Κωνσταντίνα: «Ακούω τα πάντα».
Σπύρος: «Δέσαμε σαν παρέα».
Μάκης: «Αυτή την εποχή ασχολούμαι με πολλά πράγματα».
Εμένα πάντως το αγαπημένο μου είναι το «δουλίτσα να υπάρχει».
(γέλια)
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Κι εμείς σε ευχαριστούμε πολύ!
line-up
Σπύρος: κιθάρα
Γιώτα: φωνητικά – μπάσο
Μάκης: ντραμς
Κωνσταντίνα: φωνητικά
links
Facebook/
Site: www.d16.gr
Bandcamp
Youtube
