Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Η Εύη Χασαπίδου είναι η καλύτερη ίσως φωνή του ελληνικού underground με μεγάλη ιστορία πίσω της. Μας έχει χαρίσει απίστευτες ερμηνευτικές στιγμές και με τις τρεις μπάντες όπου έχει συμμετάσχει: τους No Man’s Land, τους Echo Tattoo και τους She Tames Chaos με την ίδια να σπέρνει, να δαμάζει και να αναδιανέμει το Χάος όπως εξηγεί στη συνέχεια.
Η κουβέντας μας έλαβε χώρα στην βεράντα του σπιτιού της κάπου στα Εξάρχεια. Στη συντροφιά μας, εκτός από τον έναστρο ουρανό, ήταν και ο Ωρίωνας ο εννιάχρονος γιος της, ένα ευφυές και γλυκό πειραχτήρι και για πολλά ζουπήγματα.
Μέσα από την κουβέντα ανατρέξαμε σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής μιας από τις πιο αγαπητές ή πιο σωστά πιο αγαπημένες παρουσίες της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής.

Βαγγέλης: Λοιπόν, Εύη Χασαπίδου, το Watson από που προέρχεται; Η προφορά σου είναι αμερικάνικη, μιλάς αμερικάνικα...
Εύη: Ο θείος μου ο Watson ήταν διευθυντής λογοκρισίας στο WNBC, ένα από τα μεγαλύτερα κανάλια στη Νέα Υόρκη, το σημερινό NBC, και μου πρότεινε αν ήθελα να χρησιμοποιήσω το όνομα μιας και με είχε σαν παιδί του αφότου πέθανε ο πατέρας μου, ο Κώστας Χασαπίδης. Τότε έπρεπε να έχεις και κάτι να σε διαφοροποιεί.
Βαγγέλης: Τι ηλικία είχες;
Εύη: Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Ο θείος μου ήταν ο δεύτερος πατέρας μου, ζούσε στη Νέα Υόρκη, αλληλογραφούσαμε, μου στάθηκε πάρα πολύ και του χρωστάω και πάρα πολλά, ειδικά από τότε που «έφυγε» ο πατέρας μου, συν ότι εκείνος και η θεία μου με μεγάλωσαν.
Βαγγέλης: Πού ακριβώς μένατε στην Αμερική;
Εύη: Στο Great Neck, ένα προάστιο του Long Island στη Νέα Υόρκη, όπου πήγαινα σχολείο πριν πεθάνει ο πατέρας μου. Ξαφνικά ο πατέρας μου έστειλε ένα γράμμα του τύπου «δεν αντέχω, γύρνα πίσω» και σε δέκα μέρες πέθανε από την καρδιά του. Φοβερό έτσι;
Βαγγέλης: Τον πρόλαβες;
Εύη: Τον πρόλαβα, δέκα μέρες μείναμε μαζί και μετά «άντε γεια σας».
Βαγγέλης: (Σιωπή για λίγο) Μετά γύρισες στην Αμερική ή συνέχισες εδώ;
Εύη: Εδώ, μη φανταστείς, δεν έμεινα ποτέ στην Αμερική για μεγάλο χρονικό διάστημα, απλά πηγαινοερχόμασταν. Στα δώδεκα σκεφθήκαμε να πάω σε αμερικάνικο σχολείο αλλά δεν έμεινα πολύ. Πήγα για λίγο αλλά μετά έκατσε η ιστορία με τον πατέρα μου και γύρισα πίσω.
Βαγγέλης: Πότε κατάλαβες ότι σου αρέσει η μουσική και πότε ασχολήθηκες για πρώτη φορά; Μήπως ήσουν κανένα παιδί- θαύμα;
Εύη: Ήμουν παιδάκι θαύμα. Κατ’ αρχήν ζωγράφιζα από ενάμιση χρονών. Είχε μια φίλη η μητέρα μου, η οποία ήταν και η ίδια ζωγράφος, και της έλεγε «αυτό είναι παιδί-θαύμα, πρέπει να γίνει ζωγράφος, κάνε κάτι με αυτό το παιδί». Μετά, όταν ήμουν τριών χρονών, ο πατέρας μου ήδη με είχε μάθει να τραγουδάω, γιατί εκτός των άλλων ήταν ψάλτης και πάρα πολύ καλός τραγουδιστής. Στα καράβια που δούλευε ήταν το πρωί αρχιθαλαμηπόλος και το βράδυ ενίοτε τραγουδιστής με την μπάντα. Με είχε μάθει να κάνω δεύτερες, να κάνω τρίτες κτλ. Φυσικά ο πατέρας μου είχε την ικανότητα να διακρίνει το ταλέντο μου, για αυτό και μου έμαθε να τραγουδάω. Στα τέσσερα μου ζητούσα πιάνο γονυπετής. Ήθελα να μάθω τα πάντα. Ήξερα τι ήθελα να κάνω. Με ρωτούσαν όλοι τι θα κάνεις στη ζωή σου, δεν απαντούσα ποτέ αλλά ήξερα ότι ήθελα πιάνο, ήθελα να μάθω μουσική. Ήταν και κάτι άλλο. Όταν άκουγα μουσική αισθανόμουν πως ήμουν στον παράδεισο. Δεν μπορώ να το περιγράψω.

Βαγγέλης: Αυτό συνέβαινε με οποιαδήποτε μουσική και αν άκουγες; Αν και ήσουν πολύ μικρή στην ηλικία...
Εύη: Δεδομένου ότι ο πατέρας μου έφερνε καλές μουσικές στο σπίτι, δεν μπορώ να πω ότι άκουγα βλακείες.
Βαγγέλης: Τι εννοείς καλές;
Εύη: Καλές εννοούμε, Carpenters, ο πατέρας μου με έμαθε να ακούω Carpenters όταν ήμουν μικρή. Ποιο παιδί άκουγε Carpenters στην Ελλάδα τότε αν δεν είχε σχέση με την Αμερική;
Βαγγέλης: Εκείνη την εποχή... δύσκολο.
Εύη: Ποιος άκουγε Βραζιλιάνικα του ’68, salsa κτλ; Κανείς.
Βαγγέλης: Όλα αυτά τα αλίευε ο πατέρας σου από τα ταξίδια του;
Εύη: Φυσικά, επειδή και ο ίδιος ήταν τρελός με τη μουσική. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο θείος και η θεία μου, όλοι τους είχαν εκπληκτική, μυθιστορηματική ζωή. Οπότε από μικρή ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική.
Βαγγέλης: Στο μέρος που μεγάλωσες συναναστρεφόσουν με άλλα άτομα που ασχολούνταν με τη μουσική ή το σπίτι σου ήταν η μόνη σου έμπνευση;
Εύη: Ο πατέρας μου έφτανε και περίσσευε, τραγουδούσαμε πολύ μαζί και η μουσική ήταν ο συνδετικός μας κρίκος. Είχαμε μια σχέση υπέρμετρης αγάπης. Ήμουν το κλασικό κοριτσάκι που έλεγε στη μαμά του «εγώ θα τον παντρευτώ».
Βαγγέλης: Το λένε αυτό οι κόρες, αν και η δική μου είναι πολύ μικρή για να το πει ακόμα (γέλια)... Εύη, μεγάλωσες εδώ, στα Εξάρχεια;
Εύη: Όχι, στην ουσία μεγάλωσα στην Άνδρο όταν ήμουν πολύ μικρή, στην Αμερική όπου πηγαινοερχόμασταν και στην οδό Ασκληπιού 43 στη Νεάπολη. Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι εδώ (σ.σ. στην Ασκληπιού) δεν είναι Εξάρχεια αλλά Νεάπολη.
Βαγγέλης: Δεν είναι «άβατο» η Ασκληπιού ε;
Εύη: Όχι. Η συνοικία που μεγάλωσα (σ.σ. Ασκληπιού) ήταν μια γειτονιά καλλιτεχνών, λογίων κτλ. Η Νεάπολη ήταν ένας πάρα πολύ σημαντικός κόμβος.
Βαγγέλης: Αυτό εννοούσα πριν ρωτώντας για τις συναναστροφές σου.
Εύη: Εμείς ήμασταν μια μεσοαστική – αστική οικογένεια, δεν είχαμε σχέση με την μπουρζουαζία ή τους μποέμ της εποχής, τους καλλιτέχνες εν γένει. Αλλά δεδομένου ότι ο πατέρας μου ήταν ένας αφανής καλλιτέχνης, θέλοντας και μη επηρεάστηκα. Αλλά ίσως αυτό που είχε τη μεγαλύτερη επιρροή επάνω μου ήταν το γεγονός ότι κάναμε παρέα με ανθρώπους που είχαν τρόπον τινά σχέση με τις τέχνες. Μέσα στην οικογένεια μου ήταν ο Watson, ο οποίος δουλεύει σε ένα από τα μεγαλύτερα κανάλια στην Αμερική, μία από της κολλητές της μητέρας μου που ήταν ζωγράφος… Απλά δεν είχα την άμεση επιρροή να είμαι στο στούντιο της Έλλης την ώρα που ζωγράφιζε. Επίσης, είχαμε στον κύκλο μας και ξένους όπως ο Derrick Barker που δούλευε στην Αμερικάνικη πρεσβεία και ήταν ο μετέπειτα δάσκαλος μου στα αγγλικά.

Βαγγέλης: Ο θάνατος του πατέρα σου δε σε σταμάτησε καλλιτεχνικά;
Εύη: Ο θάνατος του πατέρα μου μπορώ να σου πω πως ήταν το έναυσμα για να μπω πιο βαθιά στη μουσική και γενικότερα στην τέχνη γιατί δεν υπήρχε άλλο καταφύγιο πια για μένα. Επειδή μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων είχα βρεθεί σε πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση όταν πέθανε, δεν είχα από πού αλλού να κρατηθώ, κυρίως γιατί η μητέρα μου εξαφανίστηκε από τη ζωή μου με την έννοια ότι ενώ με φρόντιζε και ήταν σε όλα σωστή, δεν είχα καμία ψυχολογική στήριξη γιατί και η ίδια ήταν κουρέλι.
Βαγγέλης: Προφανώς δεν άντεχε να στηρίζει και δεύτερο άνθρωπο.
Εύη: Εγώ ήμουν το στήριγμα της, σαν να έπεσε η μητέρα μου επάνω μου όταν χάσαμε τον πατέρα μου και μετά έπρεπε κι εγώ από κάπου να στηριχθώ και δεν είχα τίποτα άλλο. Άσε δε που η μουσική απαγορεύτηκε τότε μέσα στο σπίτι, η μητέρα μου έβαλε εμπάργκο. Δεν θα ακούμε μουσική μέσα στο σπίτι λόγω πένθους. Συν ότι ήμουν το αιρετικό κωλόπαιδο και τότε δε φόρεσα μαύρα αλλά έκτοτε τα φοράω όλη μου τη ζωή.
Βαγγέλης: Όχι για αυτοτιμωρία φαντάζομαι;
Εύη: Όχι για αυτοτιμωρία. Δεν ξέρω πώς λειτούργησε ή πώς προέκυψε αυτό, αλλά τα μαύρα δεν τα έχω βγάλει από πάνω μου. Με δυσκολία φοράω άλλα χρώματα και κινούμαι έτσι στο κόκκινο, άντε στο άσπρο, σε πολύ σημειολογικά και σημαντικά χρώματα. Το ότι απαγορεύτηκε η μουσική στο σπίτι ενδυνάμωσε τη σχέση μου μαζί της. Μόλις έφευγε η μητέρα μου άνοιγα το έπιπλο που είχαμε. Πρόσφατα κάναμε ένα ντοκιμαντέρ με την Πόπη την Κατσιδονιότη, κάποια στιγμή θα βγει προς τα έξω, και της το έλεγα. Έχουμε ένα JVC με μπομπίνα, ένα ραδιόφωνο στη μέση κι ένα πικάπ. Έβαζα το πικάπ να παίζει, έπαιρνα ένα μικρόφωνο που μπορούσα να το συνδέσω και τραγουδούσα από πάνω, αντιγράφοντας απόλυτα αυτό που άκουγα.
Βαγγέλης: Ποιοι ήταν οι πρώτοι τραγουδιστές που τραγούδησες τα τραγούδια τους;
Εύη: Πάτησα πάρα πολύ πάνω στην Karen Carpenter γιατί ήταν και αυτή contralto σαν και μένα, ταίριαζε η φωνή μου και μου άρεσε και πάρα πάρα πολύ η φωνή της, τρελαινόμουν γι’ αυτό το μέταλλο, είχε μπάσα, είχε έκταση, είχε φοβερή δύναμη αυτή η κοπέλα. Αυτή ήταν η πρώτη μου τραγουδίστρια μετά τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου με έμαθε να τραγουδάω τα βασικά και μετά πάτησα σχεδόν εξολοκλήρου πάνω στην Karen Carpenter. Ήταν μεγάλο σχολείο. Μετά την Carpenter άκουσα πολύ Ξυλούρη και πάτησα πάρα πολύ και πάνω σ’ αυτόν. Ο Ξυλούρης έκανε φοβερές ακροβασίες και επειδή η φωνή μου ήταν αντρική, από μικρό contralto στην πιο μπάσα εκδοχή, στην γυναικεία, και αγγίζει (σ.σ. εδώ αλλάζει τη φωνή της και πέφτει πολύ γέλιο) και αντρικές νότες. Αντέγραφα πάρα πολύ άντρες τραγουδιστές. Μετά πάτησα πάνω στον Tim Buckley, άλλο σχολείο από κει. Μετά άκουσα το «Stairway Τo Ηeaven» και μου έφυγε η ψυχή, το άκουσα μετά το θάνατο του πατέρα μου και με επηρέασε πάρα πολύ.
Βαγγέλης: Σε επηρέασαν και οι στίχοι του;
Εύη: Όχι τόσο στιχουργικά. Δεν ξέρω από που έχω επηρεασθεί στιχουργικά, ίσως η μεγαλύτερη επιρροή μου στο στιχουργικό κομμάτι να έρχεται από τους King Crimson, γιατί μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το «Epitaph» για πολλούς και διάφορους λόγους. Αυτά που σου λέω είναι μέσα στο μυαλό μου, δεν ξέρω κι εγώ πραγματικά.
Βαγγέλης: Τελικά σπούδασες το τραγούδι, έκανες κάποια μαθήματα φωνητικής ή απλά τραγούδησες;
Εύη: Έκανα κάποια μαθήματα αλλά σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία μιας και τραγουδούσα από τριών ετών.
Βαγγέλης: Εννοώ στην εφηβεία.
Εύη: Στην εφηβεία έκανα μαθήματα κιθάρας. Αφού είδε κι απόειδε η μητέρα μου ότι δεν εγκατέλειπα με τίποτα το όνειρο της μουσικής, μου πρότεινε η ίδια να κάνω μαθήματα κιθάρας στο ωδείο για να ησυχάσω.

Βαγγέλης: Οπότε τελικά η μανούλα σού πρότεινε να μάθεις κιθάρα...
Εύη: Ναι, αλλά εγώ ήθελα να μάθω πιάνο. Κατάλαβες; Της το κρατάω ακόμα (σ.σ. γέλια).
Βαγγέλης: Ναι αλλά ξέρεις και πιάνο.
Εύη: Τι ξέρω μωρέ, όπως όλα τα όργανα μετά τα έμαθα μόνη μου. Δεν ξέρω καλή θεωρία και τέτοια.
Βαγγέλης: Είσαι μια μουσικός που ξέρει να παίζει καλά κιθάρα αλλά αν χρειαστεί ξέρεις να παίζεις σχεδόν όλα τα άλλα όργανα.
Εύη: Ούτε κιθάρα μπορείς να πεις ότι ξέρω πολύ καλά, ξέρω να παίζω βασικά πράγματα. Αν μη τι άλλο, μπορώ να συνοδεύσω τον εαυτό μου και σιγά σιγά το ίδιο γίνεται και με τα πλήκτρα.
Βαγγέλης: Άλλωστε, είσαι τραγουδίστρια.
Εύη: Βέβαια η θεωρία σε βοηθάει στο να μπορείς να βγάλεις τις ιδέες σου συνθετικά. Καλό είναι να την ξέρεις. Χρειάζεσαι πολύ περισσότερο χρόνο να φτάσεις στο ίδιο αποτέλεσμα εμπειρικά. Όταν όμως έχεις την θεωρία ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Ακούς ένα κομμάτι και θέλεις να κάνεις κάτι παρόμοιο. Καταλαβαίνεις πως να το κάνεις.
Βαγγέλης: Θες να πεις πως αυτός που λέει «δεν έμαθα ποτέ νότες και γράφω από μόνος μου» δυσκολεύεται αρκετά να γράψει ένα κομμάτι;
Εύη: Όχι απαραίτητα, ίσως όμως να μην μπορέσει να αγγίξει απόλυτα το πρωταρχικό του στιλ γιατί όταν ξεκινάς έχεις κάποιες κατευθύνσεις που οι περιορισμοί στη γνώση της μουσικής σου το αλλάζουν. Το πρωταρχικό σου στιλ μπορεί να μην είναι αυτό που φτάνεις μη έχοντας τις κατάλληλες γνώσεις γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να προσαρμόζεις τη μουσική που παίζεις στις γνώσεις σου. Άρα, κάποιος που θα μπορούσε να γίνει εκπληκτικός μουσικός μπορεί τελικά να γίνει μέτριος επειδή δεν ξέρει θεωρία. Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο κάποιος να κάνει εξίσου απίστευτα πράγματα επειδή είναι φοβερό ταλέντο. Θα επηρεαστεί σίγουρα αν δεν ξέρει θεωρία, αλλά μπορεί να κάνει τη λεγόμενη υπεραναπλήρωση. Γιατί το μεγάλο ταλέντο θα βρει άλλη διέξοδο. Επίσης, αν ασχολείσαι συνέχεια με τη μουσική επί σειρά ετών είναι σχεδόν σαν να τη σπουδάζεις. Η μελέτη της σου δίνει τα εφόδια να φτάσεις πιο γρήγορα στο στόχο σου. Κάποιους τους χαλάει κιόλας το να σπουδάσουν γιατί επηρεάζονται τόσο πολύ από τη φόρμα, τη δεδομένη, την πεπατημένη και δεν μπορούν να απελευθερωθούν.
Βαγγέλης: Ποια ήταν η πρώτη σου μπάντα; Πότε τραγούδησες πρώτη φορά για τον κόσμο;
Εύη: Το 1987 με τους No Man’s Land.
Βαγγέλης: Πως προέκυψε η μπάντα;
Εύη: Είναι μια αστεία ιστορία.
Βαγγέλης: Ο στόχος μας απόψε είναι να πούμε ωραία πράγματα που ως ένα σημείο δεν τα έχεις ξαναπεί.
Εύη: Εγώ, ενώ ήμουν γεννημένη μουσικός δεν έκανα παρέα με μουσικούς. Ούτε στο σχολείο είχα βρει άτομα να κολλήσω, κυρίως γιατί απέφευγα όσον το δυνατόν περισσότερο και με ντελικάτες μανούβρες, το έντεχνο και όλα αυτά... .
Βαγγέλης: Ποιο και τι θεωρούσαν τότε έντεχνο;
Εύη: Εννοώ όλο αυτό το ελληνοτουρκικό σύμπλεγμα. Το απέφευγα από τότε. Είχαμε πολλούς που έπαιζαν τέτοια μουσική. Οι ροκάδες στο σχολείο ήταν «μπλιαχ», μάλιστα κάποιος Σκουλούδης μου έκλεψε και το βιβλίο των Beatles που του το είχα δανείσει. Οπότε, δεν είχα φίλους μουσικούς. Κάποια στιγμή κυκλοφορούσα κάτω στα Εξάρχεια και πήγαινα σε καθημερινή βάση σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά στη Βαλτετσίου. Εκεί γνώρισα μια παρέα ατόμων και άρχισα να τους γίνομαι βδέλλα. Κατ’ αρχήν για την παρέα, όλα ήταν αγόρια κι εγώ το μόνο κορίτσι, κι έπειτα επειδή ασχολούνταν με τη μουσική. Με το που το πήρα χαμπάρι λεω, «όπα εδώ είμαστε», κάτι θα γίνει εδώ πέρα. Άρχισα να κάνω παρέα με τον Δημήτρη Μαυροδήμο, ένα παιδί από τη Λιβαδειά που σπούδαζε τότε στην Αθήνα και γνώριζε και τον Αθανασιάδη από τους No Man’s Land. Τότε εκείνος έψαχνε για τραγουδίστρια. Δοκίμαζε διάφορες και σε κάποια φάση βρέθηκα κι εγώ σε μία audition. Την άκουσα και είπα από μέσα μου «Οκέι, αλλά εγώ τραγουδάω εκατό φορές καλύτερα». Ενώ μέχρι τότε δεν είχα πει σε κανέναν πως τραγουδούσα, βρίσκω το θάρρος και λέω στον Δημήτρη «να σου τραγουδήσω κάτι;» Με άκουσε και μάλλον «έμεινε». Κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά κανόνισε να κάνουμε μια συναυλία οι δύο μας με κάποιες διασκευές και πήγαμε να παίξουμε στη Λιβαδειά. Η πρώτη μου εμφάνιση λοιπόν στον πλανήτη, ήταν στη Λιβαδειά, νομίζω σε έναν κινηματογράφο ή κάτι τέτοιο. Ο Μαυροδήμος έπαιζε κιθάρα και γω τραγουδούσα. Μετά μπήκαν στη μέση ο Παπαγεωργιάδης και ο Αθανασιάδης και είπαν « δεν κάνουμε μια μπάντα και να τραγουδάει η Εύη;» Και ιδού η μπάντα. Μετά έφυγε ο Μαυροδήμος και μείναμε οι υπόλοιποι. Είχαμε παίξει κάποιες φορές αλλά ο κύριος όγκος της δουλειάς μας σαν συγκρότημα, δίσκοι και λοιπά, έγινε μετά τον Μαυροδήμο.
Βαγγέλης: Εσύ τραγούδησες μόνο στον πρώτο δίσκο των No Man’s Land. Στη σύνθεση των τραγουδιών συμμετείχες;
Εύη: Ναι, μόνο στον πρώτο δίσκο. Συμμετείχα ελάχιστα στη σύνθεση. Θα μπορούσα να πω πως θεωρείται σύνθεση και η μελωδία της φωνής, οπότε με αυτή την έννοια φυσικά και συμμετείχα γιατί έγραψα τις μελωδίες σε κάποια κομμάτια. Βασικός συνθέτης ήταν ο Βασίλης Αθανασιάδης).
Βαγγέλης: Ο οποίος παραμένει στην μπάντα ή πλέον είναι μόνο στους Terrapin σαν συνέχεια των No Man’s Land;
Εύη: Όχι, οι Terrapin ήταν ένα παράλληλο σχήμα με τους No Man’s Land και όχι η συνέχεια τους. Οι No Man’s Land ίσως κάποια στιγμή να ξαναπαίξουν.
Βαγγέλης: Δηλαδή οι Terrapin υπήρχαν από τότε;
Εύη: Όχι, απλά ήταν ένα παράλληλο σχήμα που έγινε σχετικά πρόσφατα.
Βαγγέλης: Εκείνη την εποχή ασχολιόσουν με κάποιο επάγγελμα ή ήσουν μόνο μουσικός;
Εύη: Όχι, την είχα δει μουσικός.
Βαγγέλης: Το No Man’s Land είχε απήχηση όταν κυκλοφόρησε και πλέον θεωρείται κλασικό. Εσύ για ποιο λόγο αποχώρησες από το συγκρότημα;
Εύη: Επεισοδιακά. Μείναμε μαζί δύο χρόνια. Σε κάποια φάση είχε έρθει να παίξει για ένα μικρό διάστημα κιθάρα στο συγκρότημα ο Πάνος ο Κουρτσούνης. Μετά έφυγε γιατί ήθελε μάλλον να κάνει άλλα πράγματα, πιο ροκ. Μέσα στο γκρουπ είχαμε μπλέξει και γκομενικά, σε κάποια φάση σκοτωνόμασταν. Οπότε, πάνω σε ένα μεγάλο καβγά εγώ σηκώθηκα κι έφυγα. Είχα ήδη συνδεθεί με τον Πάνο, είχαμε αρχίσει να παίζουμε και μαζί, οπότε μου ήταν και πιο εύκολο.

Βαγγέλης: Οπότε το 1989 φεύγεις από τους No Man’s Land και αμέσως μετά φτιάχνονται οι Echo Tattoo;
Εύη: Το καλοκαίρι του 1989 αρχίσαμε και παίζαμε στη Χαριλάου Τρικούπη, σε ένα υπόγειο όπου μας κλείδωνε ένας τύπος κι έφευγε.
Βαγγέλης: (γέλια) Ξέρατε φαντάζομαι ότι θα γυρνούσε;
Εύη: Πάνω – κάτω ναι, αν και αργούσε καμιά φορά (γέλια). Ήμασταν εγώ, ο Πάνος, ο Σπύρος Βελίκας, μετά προστέθηκαν η Γιούλα Καβούρη στα πλήκτρα και ο Γρηγόρης Ηλιόπουλος στα τύμπανα κι έτσι γίναμε οι Echo Tattoo.
Βαγγέλης: Πότε κυκλοφόρησε ο πρώτος σας δίσκος;
Εύη: Το 1992 και ήταν γραμμένος σε δύο μέρη. Το πρώτο νομίζω το γράψαμε το 1990 και το 1992 γράψαμε το υπόλοιπο. Ήταν τότε μια πονεμένη ιστορία με την έννοια ότι δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το δίσκο με τη μία, τον γράψαμε σε δύο δόσεις, σε δύο διαφορετικά στούντιο. Δεν θυμάμαι με ποιον γράψαμε το πρώτο μέρος, το δεύτερο νομίζω με τον Χρήστο Μανωλίτση.
Βαγγέλης: Βγήκατε τότε στο δρόμο για συναυλίες; Πώς ήταν η ζωή με τους Echo Tattoo σε σύγκριση με τους No Man’s Land;
Εύη: Με τους Echo Tattoo κάναμε πολλά, παίξαμε πολύ στην επαρχία, βέβαια αυτό το κάναμε και με τους No Man’s Land. Υπήρχε και χρήμα στη φάση τότε. Πληρωνόμασταν, είχαμε συνεργασίες με δήμους κτλ. Περνάγαμε καλά, πίναμε και πολύ, κάναμε παλαβομάρες, θυμάμαι ένα βράδυ είχαμε πάει στου Παπάγου και παίζαμε μεθυσμένοι ποδόσφαιρο.
Βαγγέλης: (γέλια) Πες μας πως παίζεται αυτό το παιχνίδι;
Εύη: (γέλια) Πίνεις πάρα πολύ και παίζεις ποδόσφαιρο! Αν έχει δε γρασίδι και πέσεις κάτω μπαίνει το γρασίδι, σε γρατζουνά, σε πιάνει φαγούρα, γίνονται τα ρούχα σου όλα πράσινα. Κάναμε πολλές πολλές τρέλες, ήταν ωραία εποχή.
Βαγγέλης: Τα συγκροτήματα «γύρω» σας ποια ήταν τότε;
Εύη: Οι Purple Overdose με τους οποίους κάναμε και παρέα.
Βαγγέλης: Λατρεμένη μπάντα και φοβερός συνθέτης ο Κωνσταντίνου.
Εύη: Ο Κώστας ο Κωνσταντίνου ήταν όντως φοβερός συνθέτης, και εδώ θα σου πω ότι εγώ τον πίεσα να τραγουδήσει.
Βαγγέλης: Ποίοι άλλοι;
Εύη: Οι Last Drive γενικώς ήταν σχεδόν μονοπωλιακά στην κορυφή κάτι που πιστεύω ότι οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στη μουσική τους και ως ένα βαθμό και στην πολύ καλή διαχείριση του Αιμίλιου Κατσούρη, ο οποίος έκανε καταπληκτική δουλειά με την Hitch Hyke Records. Οι Εν Πλω επίσης ήταν καταπληκτικοί και γενικότερα ήταν πολλά τα συγκροτήματα και παίζανε και πολύ καλά.
Βαγγέλης: Βγάλατε τον πρώτο δίσκο με τους Echo Tattoo και είχε επιτυχία, θεωρείται και αυτός πλέον κλασικός, αλλά μετά προκύπτει ένα μεγάλο κενό μέχρι τον επόμενο.
Εύη: Αυτό συνέβαινε γενικότερα με τους Echo Tattoo γιατί κι εμείς δεν κάναμε καλό χειρισμό, αλλάζαμε πολλά μέλη.
Βαγγέλης: Δηλαδή ήσασταν εσύ και ο Πάνος οι δύο βασικοί και μετά...
Εύη: Ναι, οπότε άρχισε μια παρέλαση μελών, η οποία μας στοίχισε πάρα πολύ σε χρόνο μέχρι να ανασυγκροτηθούμε και να βρούμε τον καινούργιο μας ήχο, το τι θα κάναμε γιατί είχαμε στο νου μας να αλλάξουμε τον ήχο μας. Δεν μας άρεσε ποτέ να σερβίρουμε πάντα το ίδιο πράγμα. Θέλαμε να εξελίσσουμε τον ήχο μας αλλά και εμείς οι ίδιοι εξελισσόμασταν μέσα από τη μουσική που κάναμε, οπότε σαν απόρροια αυτού του γεγονότος βγήκε και ο καινούργιος ήχος.
Βαγγέλης: Εσείς ήσασταν ευχαριστημένοι από το πρώτο άλμπουμ; Το απολαύσατε;
Εύη: Αρκετά, αλλά και όχι από την άλλη...
Βαγγέλης: Ο λόγος;
Εύη: Π.χ. το «Hey I’m Singing You» έσπασε σε δύο μέρη ενώ ήταν ένα κομμάτι. Δεν καταφέραμε να το ηχογραφήσουμε όπως θέλαμε, μέσα στο στούντιο έγιναν διάφορα ευτράπελα. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά ξέραμε κάποια πράγματα που μας την έσπαγαν εκεί μέσα. Δε νομίζω πάντως ότι σαν μουσικός είσαι απόλυτα ικανοποιημένος με κάθε έργο σου.
Βαγγέλης: Δηλαδή ήταν θέμα στούντιο το ότι δε βγήκε το κομμάτι όπως το θέλατε;
Εύη: Ήταν θέμα δυσχερειών μέσα στο στούντιο.
Βαγγέλης: Μεταξύ των μελών του συγκροτήματος;
Εύη: Θα σου πω ένα παράδειγμα. Είχαμε βάλει ένα μετρονόμο και ο Γρηγόρης έφυγε από το μετρονόμο στο δεύτερο μέρος με αποτέλεσμα να ακούγεται άλλη ταχύτητα στο πρώτο μέρος και άλλη στο δεύτερο, σαν να μην κολλάνε. Έτσι δεν μπορέσαμε να βάλουμε μαζί το πρώτο με το δεύτερο μέρος και τα χωρίσαμε στη μέση. Κάπως έτσι... Η αλήθεια είναι ότι ο Πάνος λεει ότι εγώ θυμάμαι τη δική μου εκδοχή, οπότε εκείνος μπορεί να σου έλεγε κάτι παραπάνω ή να το έθετε πιο σωστά.
Βαγγέλης: Τα τραγούδια πλέον τα γράφατε μαζί; Είχες γίνει και δημιουργός;
Εύη: Ε, ναι, π.χ. για το πρώτο τραγούδι των Echo Tattoo, το «Calling», ένα a capella κομμάτι, μπήκα μέσα, έγραψα μια μελωδία και πάτησα μετά πάνω σε αυτή και έγραψα άλλες τόσες φωνές. Τα κομμάτια με τον Πάνο τα γράφαμε μαζί με την έννοια ότι εκείνος έφτιαχνε το ριφάκι, εγώ έβαζα τις μελωδίες της φωνής, μπορεί να έκανα και κάποια αλλαγή. Κάποια ήταν αποκλειστικά δικά μου όπως το «Red» και το «Calling». Κάπως έτσι...
Βαγγέλης: Ως ένα σημείο ζούσατε τότε από τη μουσική όπως όταν ήσουν στους No Man’s Land, με δίσκο και συναυλίες;
Εύη: Δε ζούσες από τη μουσική, εγώ δούλευα σε ένα μπαρ και ταυτόχρονα έκανα διαφημιστικά και διάφορα άλλα πράγματα.
Βαγγέλης: Τελικά πέρασαν πέντε χρόνια από τον πρώτο ως το δεύτερο δίσκο σας, το Room of Toys.
Εύη: Ναι, μας «κόπηκε» η όποια δημιουργικότητα με όλες αυτές τις βλακείες που κάναμε, συν του ότι δεν είχαμε κάποια εκπροσώπηση στον τύπο, ούτε μάνατζερ, τα κάναμε όλα μόνοι μας.
Βαγγέλης: Αλλάξατε και δισκογραφική εταιρεία.
Εύη: Στο δεύτερο άλμπουμ συμμετείχαμε σε ένα διαγωνισμό τον οποίο κερδίσαμε, ήταν πανευρωπαϊκός, έγινε με ραδιοζεύξη στην Κοπεγχάγη, εδώ βγήκαμε πρώτοι μέσω της ΕΡΤ και βγήκαμε πρώτοι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κερδίσαμε παραδοσιακά δυνατές χώρες όπως Γαλλία ή η Αγγλία με το κομμάτι «Over» που δεν μπήκε ποτέ στο δίσκο που γράψαμε με την FM Records, η οποία μας τσίμπησε από αυτή την ιστορία. Η FM μάζευε τότε πολλά ελληνικά σχήματα, αν δεν κάνω λάθος ήταν εκεί οι Nightstalker, οι Flowers of Romance και πολλά άλλα. Εμένα προσπάθησαν να με «ψήσουν» να γράψω ελληνικό στίχο και, γενικότερα, σαν Echo Tattoo αλλά δεν το κάναμε. Υπογράψαμε αφελέστατα ένα τραγικό συμβόλαιο που νομίζαμε ότι παρατεινόταν ενώ ουσιαστικά έληξε στα τρία χρόνια, γιατί ανέφερε ή στους τρεις δίσκους ή στα τρία χρόνια. Προσπάθησαν να μας κρατήσουν κι εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ήμασταν τόσο αφελείς που χρησιμοποιήσαμε την ίδια δικηγόρο με την FM. Έτσι βγήκαμε από το συμβόλαιο, κάτι το οποίο σε κάνει να χάνεις και το κουράγιο σου αφού τα πράγματα δεν πάνε καλά. Έτσι, τον τρίτο δίσκο τον βγάλαμε μόνοι μας.

Βαγγέλης: Μετά από δέκα χρόνια και πάλι μετά από παρέλαση μελών;
Εύη: Μετά από παρέλαση μελών, κόπων και βασάνων. Ενδιάμεσα παίξαμε κάποιες φορές.
Βαγγέλης: Από το Room of Toys στο Mind Your Step θεωρείς ότι αλλάξατε πάλι τον ήχο σας;
Εύη: Θεωρώ, λόγω του ότι ήταν και δική μου παραγωγή, ότι είναι σαφώς πιο lo-fi από τον δεύτερο και ενδεχομένως λίγο πιο κοντά στον πρώτο. Aλλά και πάλι έχει αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, έχει samples, έχει πολλά πράγματα μέσα.
Βαγγέλης: Τον ζωγράφισες μετά από πόσα χρόνια;
Εύη: Μετά από 7-8 χρόνια.
Βαγγέλης: Τον ζωγράφισες επειδή ασχολιόσουν και με τη ζωγραφική; Ζωγραφίζεις ακόμα;
Εύη: Ναι. Δεν ζωγραφίζω πολύ πλέον σε καμβάδες, δεν έχω τον χρόνο, αλλά κάνω πολλά σχετικά, από γραφιστικά μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Και πολύ digital.
Βαγγέλης: Στον καμβά τι θέματα σου αρέσει να ζωγραφίζεις;
Εύη: Δεν είναι ότι και τον καμβά τον δούλεψα πολύ, μου αρέσει να ζωγραφίζω φάτσες, σώματα, θαλάσσια πλάσματα και σκηνές από το βυθό.
Βαγγέλης: Για ποιο λόγο επέλεξες να ζωγραφίσεις στο Mind Your Step και να κυκλοφορήσουν αυτά τα 200 αντίτυπα και όχι στον πρώτο ή τον δεύτερο δίσκο;
Εύη: Ήταν επιλογή της εταιρίας που το κάναμε, της Labyrinth of Thoughts. Όσον αφορά τα εξώφυλλα, σκέφθηκα ότι μπορεί να μας ερχόταν πιο φθηνά. Επίσης, δεν είχε δικαιώματα επειδή τον είχαμε βγάλει μόνοι μας στην εταιρεία του πατέρα του Ωρίωνα (σ.σ. Recycled Recordings).
Βαγγέλης: Τότε είχες μιλήσει για την επάνοδο των Echo Tatto...
Εύη: Είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε κάτι τέτοιο και μάλιστα με τη βοήθεια της Labyrinth of Thoughts. Είχαμε κάνει μια επανασύνδεση με νέα μέλη και πάλι με σκοπό να βγάλουμε καινούργιο δίσκο.
Βαγγέλης: Είχατε γράψει νέο υλικό;
Εύη: Υπήρχε το υλικό και απλά θα μπαίναμε στο στούντιο να το ηχογραφήσουμε, αυτός ήταν ο σκοπός αλλά τελικά ναυάγησε το σχέδιο.
Βαγγέλης: Οπότε αντί των Echo Tattoo στο… Chaos. Το νέο σου συγκρότημα προέκυψε αμέσως;
Εύη: Έγινε αστραπιαία. Συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε με τον Αλφόνσο (σ.σ. Μιγδάνης), ο οποίος έπαιζε στους Echo Tattoo. Βρίσκομαι σε κάποια φάση και με το Διονύση τον Στεφανόπουλο, έναν καταπληκτικό ντράμερ και λέω να κάνουμε κάτι και με αυτόν. Σιγά σιγά μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι και φτιάξαμε τους She Tames Chaos.
Βαγγέλης: Παραμένει η αρχική σύνθεση;
Εύη: Δυστυχώς αρχίσαμε μία από τα ίδια. Έφυγε ο Διονύσης και αυτό μας τσάκισε. Τώρα είμαστε στον τρίτο ντράμερ, τον Σίμο Κωνσταντινίδη, από τον οποίο είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι μόνο που παίζει σε πάρα πολλά σχήματα. Όταν ήρθε στην πρώτη πρόβα είχε μάθει ήδη τα τραγούδια από το δίσκο και τα είχε γράψει σε παρτιτούρες. Απίστευτος!
Βαγγέλης: Πες μας περισσότερα πράγματα για την τωρινή σου μπάντα τους She Tames Chaos. Εσύ είσαι αυτή που φέρνει το χάος;
Εύη: (γέλια) Δεν το φέρνω ακριβώς, το δαμάζω, το σπέρνω… και τα δύο. Ανάλογα με το τι χρειάζεται απλά το αναδιανέμω.
Βαγγέλης: Πέρα από το Χάος, έχει δημιουργηθεί η μπάντα και...
Εύη: Δύο χρόνια κάναμε πρόβες για να δουλέψουμε το υλικό μας. Στην αρχή ήταν πολύ πιο ελεύθερο, τα κομμάτια απλώνονταν σε μεγάλη χρονική έκταση και είχαν πιο ελεύθερες φόρμες. Κατόπιν τα μαζέψαμε.
Βαγγέλης: Θα μπορούσε αυτό το άλμπουμ να είναι το τέταρτο Echo Tattoo ή ο στόχος ήταν να γίνει, και που έγινε κατά τη γνώμη μου, ένα τελείως διαφορετικό άλμπουμ;
Εύη: Είναι τελείως διαφορετικό και είναι και ένας από τους λόγους που δεν ήθελα να παίξουμε πάλι με τον Πάνο. Ο Πάνος, εκτός από το ότι παίζαμε μαζί, είμαστε και κολλητοί, οπότε δεν ήθελα να του πω Πάνο έλα να παίξουμε άλλο ένα Echo Tattoo. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Υπήρχαν κάποια κομμάτια από την εποχή των Echo Tattoo αλλά είναι τελείως δικά μου, δεν είχαν ηχογραφηθεί ούτε παιχθεί ποτέ, δεν είχαν καν κάποια τελική μορφή, τη μορφή τους τη βρήκανε μέσα στο Chaos.
Βαγγέλης: Παράλληλα με τους She Tames Chaos δημιουργήθηκαν και οι Robert Sin & the Huckleberries…
Εύη: Ξεκίνησαν σχεδόν παράλληλα. Πριν το Chaos υπήρχαν οι Robert Sin & the Sinners όπου τουλάχιστον στο στούντιο συμμετείχαν ο Αθανασιάδης, ο Παπαγεωργιάδης, εγώ, ο Παργινός, ο Κουρτσούνης - όλοι είχαμε παίξει στον πρώτο δίσκο του Λάμπρου Καράμπαλη. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε στο Bandcamp. Μεταξύ άλλων γράψαμε ένα καταπληκτικό κομμάτι, το «Stella», το οποίο εσύ νομίζω θα το λατρέψεις μιας και ήσουν fun των Purple Overdose. Δεν είναι ψυχεδελικό με την κλασική έννοια του όρου αλλά είναι ένα αριστούργημα. Στη συνέχεια φτιάξαμε τους Huckleberries και βγάλαμε το άλμπουμ σε CD.
Βαγγέλης: Στους Huckleberries παίζεις μπάσο. Συμμετέχεις και στη σύνθεση των τραγουδιών;
Εύη: Όλα τα τραγούδια των Huckleberries τα έχει γράψει ο Λάμπρος.
Βαγγέλης: Αυτή την εποχή σε τι φάση είστε με τα δύο συγκροτήματα;
Εύη: Με τους Huckleberries έχουμε γράψει καινούργιο υλικό και τώρα ψάχνουμε να βρούμε ποιος θα το βγάλει.
Βαγγέλης: Με τους She Tames Chaos στις 5 του Μάη δώσατε μια συναυλία στο Underflow, η οποία πήγε πολύ καλά. Τι σχέδια υπάρχουν από δω και πέρα;
Εύη: Πρέπει να δουλέψουμε τα νέα κομμάτια, γιατί στην ουσία τώρα ανασυνταχθήκαμε, πήραμε καινούργιο μπασίστα, τον Μάκη τον Καφετζιδάκη, παλιό συνεργάτη του Πάνου του Μπίρμπα, ένα εξαιρετικό παιδί. Έχουμε τον Σίμο στα τύμπανα, έναν εξαίρετο ντράμερ και είμαστε τυχεροί από την άποψη ότι βρήκαμε νέους μουσικούς και ωραίους ανθρώπους. Δεν ξέρω πώς θα πάει αυτό αλλά...

Βαγγέλης: Οπότε έχεις δύο συγγενικές μπάντες.
Εύη: Συγγενικές είναι γιατί τρία από τα μέλη, εγώ, ο Λάμπρος και ο θείος ο Θοδωρής ο Καράμπαλης παίζουν και στις δύο μπάντες.
Βαγγέλης: Από την πορεία του δίσκου των She Tames Chaos είστε ευχαριστημένοι; Πόσα αντίτυπα είχαν βγει; Πως πήγαν οι συναυλίες για την προώθηση του;
Εύη: Είμαστε ευχαριστημένοι, είχαν βγει 300 αντίτυπα τα οποία δεν έχουν φύγει όλα. Τώρα, με τις συναυλίες έχουμε κάποια θεματάκια.
Βαγγέλης: Δεν έχετε κάνει πολλές;
Εύη: Δεν έχουμε κάνει πολλές εκ των πραγμάτων, έφυγε κι ο Διονύσης πέρυσι και όπως είπα και πριν αυτό μας τσάκισε.
Βαγγέλης: Οπότε περιμένετε να σταθεροποιήσετε την μπάντα σας και να ξαναβγείτε.
Εύη: Ναι, να βγούμε στη γύρα κλπ. Βέβαια, με το παράδειγμα που έχουν δώσει και οι Nightstalker, για να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου χρειάζεται μία σταθερότητα. Αφενός πρέπει να κάνεις συνέχεια κυκλοφορίες και αφετέρου να εμφανίζεσαι παντού. Δεδομένου ότι οικονομικά είναι πάρα πολύ δύσκολο πλέον να γίνει αυτό, ας πούμε ότι πρέπει να εμφανιζόμαστε τουλάχιστον στην Αθήνα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα έχουμε πάντα το μεγάλο κοινό. Βέβαια, αυτό σε αποθαρρύνει αλλά είναι ένας σταθερός παράγοντας στην εξίσωση και πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει. Ότι είναι πολύ πιθανόν να μην έχεις κόσμο.
Βαγγέλης: Στην Αθήνα τον τελευταίο καιρό γίνονται λαιβ και θα μπορούσε να πηγαίνει κανείς κάθε μέρα. Παρόλα αυτά στα περισσότερα δεν πηγαίνει κόσμος, ή ο περισσότερος κόσμος είναι μουσικοί ή φίλοι των συγκροτημάτων όπως εσάς προς τιμήν σας. Τελικά δεν υπάρχει κοινό;
Εύη: Δεν υπάρχει κοινό αλλά... Πού είναι οι εκπομπές στην τηλεόραση που θα έπρεπε να μας δείχνουν; Πού είναι αυτοί που θα στηρίξουν την αγγλόφωνη σκηνή στην Ελλάδα; Η Ελλάδα στηρίζει παραδοσιακά μια ανακύκλωση του ίδιου πράγματος, το οποίο είναι ένα εμετικό λαϊκογυφτοπόπ χωρίς καμία καλλιτεχνική αξία και θυμίζει όλα αυτά τα mainstream hits που βγαίνουν στο εξωτερικό, με τη διαφορά ότι είναι πολύ χειρότερο σε παραγωγή και σε πολλά άλλα. Έχουμε τόσα μουσικά εξαγώγιμα προϊόντα, είμαστε πλέον σε θέση να προωθήσουμε φοβερές δουλειές, αλλά δεν υπάρχουν μάνατζερ, εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω και χρειάζομαι μάνατζερ. Αν υπάρχει κάποιος μάνατζερ που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη, πραγματικά τον χρειάζομαι. Χρειάζομαι κόσμο να ασχοληθεί με το συγκρότημα γιατί εγώ δεν μπορώ να είμαι μάνα, καθηγήτρια, μεταφράστρια, διορθώτρια, επιμελήτρια κειμένων, μουσικός ΚΑΙ μάνατζερ.
Βαγγέλης: Οπότε, θεωρείς ότι ο λόγος της απουσίας κοινού είναι ότι δεν υπάρχουν μάνατζερ και δεν υπάρχει κατάλληλη διαφήμιση…
Εύη: Θεωρώ ότι κανείς τόσα χρόνια δεν επένδυσε σε ένα φοβερά εξαγώγιμο και άξιο υλικό.
Βαγγέλης: Όταν εσείς και άλλοι όπως εσείς βγάζετε κάποια τραγούδια, τα στέλνετε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, πέρα των web radios, που «ακούγονται». Τί σας λένε όταν τα παραλαμβάνουν; Πιστεύεις ότι υπάρχει λόγος να τα στέλνετε;
Εύη: Θα σου πω κάτι που μου είχε πει η Κάφκα (σ.σ. Κατερίνα Καφετζή) όταν ήταν στον Εν Λευκώ. Μου είχε πει ότι «δεν παίζουν αυτά τα τραγούδια, παίζει μόνο playlist, να το ξέρεις, δεν υπάρχει πλέον ραδιόφωνο». Τώρα, υπάρχουν κάποιοι παραγωγοί π.χ. στο Κόκκινο, π.χ. η Θάλεια η Καραμολέγκου, ο Μάκης ο Μηλάτος που μας έχουν παίξει, ο Μάκης έχει γράψει για μας.
Βαγγέλης: Ίσως το Κόκκινο να ήταν ένα καταφύγιο για το ραδιόφωνο.
Εύη: Ήταν, τώρα η Θάλεια με τον Μηλάτο έχουν φύγει και έχουν πάει στο Athens Voice. Μεμονωμένοι παραγωγοί μας έχουν παίξει και σε μεγάλου βεληνεκούς ραδιόφωνα όπως το Κόκκινο, αλλά και πάλι αυτό δεν αρκεί όταν τα περισσότερα ραδιόφωνα έχουν κάποιους χαζοχαρούμενους εκφωνητές που στην ουσία δεν διαλέγουν ούτε τη μουσική που βάζουν. Δεν είναι ραδιόφωνο αυτό το πράγμα. Βέβαια, από ότι μου λένε αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Παρόλα αυτά εγώ έχω τις διαφωνίες μου σε αυτό το θέμα, γιατί αν μη τι άλλο στην Αμερική υπάρχει ακόμα το κολεγιακό ραδιόφωνο που στέκεται γερά και προωθεί καλλιτέχνες. Γίνονται φοβερά πράγματα όπως το KEXP και υπάρχουν τόσοι και τόσοι σταθμοί που δημιουργούν κανάλι στο YouTube… υπάρχουν πολλά. Στην Ελλάδα κάτι πήγε να γίνει με τον Εν Λευκώ, η Κάφκα έκανε όλα αυτά τα πράγματα, έκανε live sessions, έκανε πολλά για το ραδιόφωνο αλλά αυτό το πράγμα δεν «πήγε» κι έτσι έφυγε κι αυτή από τον Εν Λευκώ. Θα σου πω όμως και κάτι άλλο. Όταν μου τηλεφωνούν για ραδιοφωνική έρευνα και λέω ότι είμαι σαράντα ετών, μου λένε «έχουμε συμπληρώσει την ηλικιακή σας ομάδα». Επειδή όμως φαίνεται ότι πάντα την έχουν συμπληρώσει, αυτό σημαίνει ότι πλέον στρέφονται σε πολύ πιο νεανικό κοινό, το οποίο ταυτόχρονα κανείς δεν ενημερώνει για την ύπαρξη αυτών των συγκροτημάτων και αυτής της σκηνής. Οπότε, τα παιδιά σαν το γιο μου δεν εκτίθενται σε κανένα από αυτά τα συγκροτήματα κι έτσι φτάνουν στα αυτιά τους αυτοί που με τον άλφα ή βήτα τρόπο και για τον άλφα ή βήτα λόγο έχουν κάνει επιτυχία. Πού είναι τα υπόλοιπα συγκροτήματα; Γιατί καμία εταιρεία και σχεδόν κανένα μέρος του τύπου δεν έχει ασχοληθεί μαζί τους; Γιατί ποτέ δεν έχει κάνει εξαγωγή η Ελλάδα κάποιο συγκρότημα στο εξωτερικό, παρά μόνο τα τελευταία χρόνια που με τις ίδιες τους τις δυνάμεις τα συγκροτήματα προώθησαν τον εαυτό τους στο εξωτερικό; Γιατί το κάνουν μερικοί μετρημένοι στα δάκτυλα, ενώ υπάρχει αυτός ο όγκος φοβερής μουσικής;
Βαγγέλης: Οπότε, η ενημέρωση φταιει πάνω από όλα που δεν γεμίζουν τα μαγαζιά;
Εύη: Η ενημέρωση και η διαμόρφωση του γούστου με αυτά τα βλαχοντίσκο που επικρατούν.
Βαγγέλης: Μα και ροκ να θέλει να ακούσει κάποιος σε έναν ροκ σταθμό θα ακούσει το ίδιο τραγούδι πέντε φορές τη μέρα. Π.χ. στον Rock FΜ.
Εύη: Δε θα έπρεπε ο Rock FM να έπαιζε όλα αυτά τα συγκροτήματα ή ο Red;
Βαγγέλης: Στον Red έχω ακούσει ένα τραγούδι των Blackmail, αν δεν κάνω λάθος, αλλά αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Εύη: Και στον Σπορ FM μπορεί να υπάρχουν ένα – δύο άνθρωποι που παίζουν τέτοιου είδους μουσικές, αλλά αυτός δεν είναι ο κύριος όγκος του ραδιοφώνου. Είναι και η Ελλάδα σε μια τρομερή οικονομική δυσχέρεια, έχουμε και ένα μπλοκάρισμα προς το ευρύ κοινό και από την τηλεόραση και από το ραδιόφωνο.

Βαγγέλης: Συνέβαινε όμως ποτέ αυτό στην Ελλάδα;
Εύη: Συνέβαινε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, κυρίως από την κρατική τηλεόραση. Ο φίλος και δημοσιογράφος ο Χρήστος ο Ξανθάκης είχε κάνει μια εποχή μια εκπομπή στο Seven X. Πολλές εκπομπές είχαν ασχοληθεί με την ελληνική σκηνή. Τώρα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Ελάχιστες εμφανίσεις στο Ράδιο Αρβύλα, κάποιες εκπομπές στην ΕΡΤ 3 ακόμα και τώρα, αλλά και πάλι αυτά αποτελούν όπως είπες σταγόνα στον ωκεανό. Θεωρώ πως δεν σκέφτονται σωστά εμπορικά γιατί το βασικό μέλημα στο εμπόριο είναι να παρουσιάζεις καινούργια προϊόντα. Όταν δεν έχεις καινούργιο προϊόν ανακυκλώνεις το ίδιο πράγμα συνέχεια και πέφτουν οι πωλήσεις σου. Αυτό δεν το σκέφτονται και δεν ξέρω τι σόι οικονομική πολιτική ακολουθούν. Σίγουρα είναι η λάθος πολιτική γιατί τα διάφορα μέσα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Γιατί δεν προτείνουν τίποτα άλλο. Έτσι έχει τελματώσει η τηλεόραση κι έχει γίνει μια αηδία και στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και το ραδιόφωνο. Απορούν αυτοί οι άνθρωποι γιατί κλείνουν οι σταθμοί ενώ οι ίδιοι εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους μέσα σε δημοσκοπήσεις, οι οποίες απευθύνονται σε ένα κοινό που δεν ενημερώνουν και τελικά τα ρίχνουν σε οποιονδήποτε άλλο πιθανό λόγο εκτός από αυτόν που ισχύει πραγματικά.
Βαγγέλης: Ποια είναι η άποψη σου για τη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και πώς τη βιώνεις εσύ;
Εύη: Είναι οικονομικά εγκλήματα. Όλο αυτό ξεκίνησε με τη συνθήκη του Σένγκεν το 1985 που επέτρεψε σε όλη την Ευρώπη να μας κάνει σκουπιδοτενεκέ ανθρώπινων ψυχών. Αντί να απορροφήσουν όλον αυτόν τον όγκο προσφύγων πολέμου τους έχουν εγκαταλείψει εδώ, στη μοίρα τους, ενώ εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε όλο αυτό το βάρος. Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί και είναι φυσικό αφού οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε να φάνε. Συντελείται ένα πιθανότατα προδιαγεγραμμένο οικονομικό έγκλημα στην Ελλάδα, να μην ξεχνάμε ότι είμαστε ένα τρυφερό φιλέτο για τους δολιοφθορείς της Ευρώπης. Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτά τα πράγματα γίνονται και θα γίνονται και στην ουσία η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε ένα αυτόνομο κράτος. Πάντα ήταν ένα κρατίδιο, το οποίο το κινούσαν και το διαχειρίζονταν ξένες δυνάμεις.

Βαγγέλης: Εντάξει, περάσαμε και καμιά εικοσαριά χρόνια χλιδής…
Εύη: (γέλια) Ναι ήρθε η Ευρώπη στην Ελλάδα... Πασοκάρα, Κωστόπουλος ο οποίος πλάκα πλάκα μου είχε κάνει και μια συνέντευξη στο ΚΛΙΚ επί Echo Tattoo, ενώ θυμάμαι πως εκείνη την εποχή είχα δώσει συνέντευξη και στο Marie Claire και στην Ελευθεροτυπία. Αυτά περίπου τo 1993. Επίσης, οι Echo Tattoo είχαν μπει τότε σαν όνομα στο εξώφυλλο του Billboard. Έχουν γίνει πολύ σημαντικά πράγματα που όμως δεν είχαν συνέχεια γιατί δεν υπήρχε εδώ η αντίστοιχη δύναμη να μας υποστηρίξει.
Βαγγέλης: Η αλήθεια είναι ότι βγαίνουν καταπληκτικά πράγματα, από το τελευταίο άλμπουμ των παλαιότερων Dustbowl έως τους νεότερους Dead Ends και όλα αυτά περνάνε στο ντούκου.
Εύη: Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος και έχουμε πέσει ακόμα και σε αξιακό τέλμα. Δεν υπάρχουν πια αξίες
Βαγγέλης: Από αυτά που βγαίνουν τελευταία έχεις ξεχωρίσει κάτι;
Εύη: Λόγω χρόνου δεν ακούω πολλά πράγματα. Είχα ακούσει κάποια στιγμή τη μπάντα του γιου του Νίκου Σιδηροκαστρίτη, του Κώστα, και είχα πάθει πλάκα, τους Skinner Box, και διάφορα άλλα που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Από τους παλιότερους ο Πουαρό, ο Γιώργος ο Δημόπουλος, είναι μια παραγνωρισμένη υπεριδιοφυΐα της ποπ η οποία κοιμάται αυτή τη στιγμή γιατί δεν ασχολείται κανείς μαζί του. Κι έτσι φτάνουμε πάλι στο ίδιο ερώτημα, γιατί κανείς δεν ασχολείται με τα ελληνικά συγκροτήματα;
Βαγγέλης: Πες μας για την εκπομπή που κάνετε στο ραδιόφωνο.
Εύη: Κάνουμε με τον Λάμπρο μια εκπομπή στο δημοτικό ραδιόφωνο Πολυγύρου στα FM, 90,8 για τη Χαλκιδική κάθε Σάββατο 14:00-16:00 το μεσημέρι που μεταδίδεται και διαδυκτιακά. Στο radiopoligyros.gr. Η εκπομπή λέγεται «Δίσκος είναι και γυρίζει» κι έχουμε μέσα ένα μικρό ένθετο με τίτλο «Σελίδα είναι και γυρίζει». Εκεί διαβάζουμε αποσπάσματα από βιβλία, ανάλογα με το θέμα της εκπομπής.
Βαγγέλης: Θα ήθελα να μου πεις μερικά από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα.
Εύη: Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει πολύ ο Nick Mulvey, οι Tired Pony που είναι στην ίδια εταιρεία (σ.σ. Fiction Records), οι Fleet Foxes. Γενικότερα μου αρέσουν συγκροτήματα ψιλοφολκ. Ο Mulvey παίζει ένα πολύ περίεργο ιδίωμα, κάτι ανάμεσα σε indie folk & trip hop.
Βαγγέλης: Υπήρξε ποτέ προοπτική να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό;
Εύη: Όταν γράφαμε στην Αγγλία ο Bryan New, ο τότε παραγωγός που μας είχε φέρει η FM Records, μου πρότεινε να μείνω στην Αγγλία και να δουλέψουμε εκεί μαζί.
Βαγγέλης: Χωρίς την μπάντα;
Εύη: Ναι. Εγώ έκανα τη μαλακία και γύρισα πίσω, δεν έπρεπε. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή που θα μπορούσα να κάνω τη μετάβαση στο εξωτερικό, αλλά τότε δεν ήμουν έτοιμη. Μετά, ήταν κι ένας άλλος παραγωγός, ο Niko Lyras, ο οποίος είχε ενδιαφερθεί αλλά εκεί έπρεπε να φύγουμε για την Αμερική και δεν μπορούσαμε. Δεν ήταν εύκολο και οικονομικά, ειδικά για την Αμερική τότε, αυτός ήταν στο Tennessee. Άλλος ένας είχε έρθει από το Texas και μου είχε πει να πάω να δουλέψω μαζί του, αλλά εγώ δεν πάω να δουλέψω μαζί με κάποιον που δεν ξέρω… άντε μη γίνει Texas (γέλια).
Βαγγέλης: Πες μου για την εποχή που ήρθε ο γιος σου ο Ωρίωνας στη ζωή σου και αν δημιουργήθηκε κάποιο κενό στην καριέρα σου με αυτή την μεγάλη αλλαγή. Μιλάμε από τον τρίτο δίσκο των Echo Tattoo και μετά, δέκα χρόνια περίπου πριν.
Εύη: Δεν ήταν απόλυτα κενό, υπήρξε ένα κενό στην αρχή έως το 2014, όταν άρχισα πάλι να ασχολούμαι. Ενδιάμεσα φτιάξαμε με τον Αθανασιάδη τους Love Dog, ένα βραχύβιο συγκρότημα. Παίξαμε μερικά λάιβ, ωραία ήταν, κάναμε πρόβες, καλά περάσαμε για ένα διάστημα και μετά έγιναν τα υπόλοιπα, Sinners, Huckleberries και Chaos. Δεν μπορώ να πω ότι τα παράτησα ποτέ τελείως. Θυμάμαι ότι τον Μάη του 2013 με τους Love Dog είχαμε παίξει στο Dunkell στην Πανόρμου.
Βαγγέλης: Είχες τραγουδήσει και ελληνικά κάποια στιγμή;
Εύη: Με τον Πάνο είχα τραγουδήσει στα Προπύλαια με το Απαγορευμένο Δάσος, κάποια δικά του ελληνικά. Έχω φτιάξει κάποια ελληνικά τραγούδια, τα οποία όμως δεν τα έχω κυκλοφορήσει ποτέ και τα έχει ακούσει και ελάχιστος κόσμος, πολύ οικείοι άνθρωποι. Ένα από αυτά το παίζει τώρα ο Πάνος με το συγκρότημα του, τη Μεσκαλίνη, το οποίο έχει τίτλο «Ξύπνα Μικρό Μου».
Βαγγέλης: Επίσης, κατά καιρούς έχεις τραγουδήσει με πολλούς και διάφορους.
Εύη: Με τον Μιχάλη τον Πούγουνα, με τους Yeah!, με τον Ντρενογιάννη, με τη Συμμορία είχα τραγουδήσει ελληνικά, με τους Purple Overdose και με άλλους. Κάποια στιγμή συνεργάσθηκα με την Warehouse Records και έκανα φωνητικά στους Evnus. Επίσης, συνεργάσθηκα με τον Βαγγέλη Βογιατζή, γιο του γνωστού Γιάννη Βογιατζή, ένα φοβερό μουσικό. Ούτε αυτός όμως έκανε τίποτα. Έχω κάνει αρκετά πράγματα.
Βαγγέλης: Θυμάσαι κάποιες ιδιαίτερες ιστορίες από το στούντιο;
Εύη: Θα σου πω κάτι χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερα φοβερό και τρομερό: όταν ο Πάνος έπαιξε πάνω σε ματζόρε ένα κομμάτι του Robert Sin όταν είχαμε τους Sinners. Ο Πάνος ήρθε στο στούντιο κι ενώ δεν είχε παίξει ποτέ του ματζόρε, δεν του αρέσει, το κάνει στο «Στέλλα» κι εμείς τον κοιτάμε σαν ηλίθιοι με ανοιχτό το στόμα. Το ακούμε μετά και παθαίνουμε πλάκα. Ο Πάνος είναι κορυφαίος κιθαρίστας. Είναι κορυφαίος όχι γιατί απλά παίζει καλά και έχει δική του τεχνική, παίζει με τόσο πάθος και τόσο συναίσθημα που εμένα τουλάχιστον με κόβει στα δύο. Επίσης, κάποιες στιγμές μέσα από τη μουσική αισθάνεσαι πως είσαι άτρωτος, είτε στην πρόβα είτε στο λάιβ. Είναι ένας αυτοσκοπός κατά κάποιο τρόπο και αυτό δεν θέλει απαραίτητα κοινό για να το νοιώσεις. Πολλές φορές η πρόβα φτάνει και περισσεύει. Στην πρόβα, επειδή πολλές φορές ξεπερνάω τον εαυτό μου, κάνω κάτι και μετά αναρωτιέμαι. Τρέφεις εσύ ο ίδιος πολλές φορές τον εαυτό σου και αυτό το κάτι είναι που χρειάζεται τροφή για να συνεχίσεις να κάνεις μουσική. Αν δεν υπήρχε αυτό που είναι ένα ανακυκλούμενο εσωτερικό πράγμα, θα τα είχαμε παρατήσει προ πολλού. Θέλει πολύ τρέλα και τρομερή αγάπη για να συνεχίσεις να κάνεις αυτό το πράγμα στην Ελλάδα και κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Βαγγέλης: Εγώ λεω ότι η μουσική είναι το ξόρκι μας.
Εύη: Το ξόρκι μας εννοείται. Και για τους μουσικούς είναι ψυχοθεραπεία και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Βαγγέλης: Ψυχοθεραπεία είναι και για τους ακροατές.
Εύη: Όταν έρχεται κάποιος και μου λεει «άκουγα τη μουσική σου όταν δεν ήμουν καλά για να νιώσω καλά» - αυτό είναι κάτι πολύ σπουδαίο.
Βαγγέλης: Θέλεις να προσθέσεις κάτι;
Εύη: Βρίσκομαι σε μια από τις καλύτερες περιόδους μου και σε μουσικό και σε προσωπικό επίπεδο και θα βγουν ωραία πράγματα όσον αφορά τη μουσική. Επίσης, πιστεύω ότι δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να δημιουργήσουμε μια σκηνή. Όταν λεω σκηνή δεν εννοώ να έρχεται κόσμος στα λαιβ αλλά κυρίως ότι οι μουσικοί θα στηρίζουν ο ένας τον άλλο και θα είναι φίλοι μεταξύ τους, κάτι το οποίο έχουμε με μερικά συγκροτήματα. Αυτό είναι σκηνή. Αν αυτό γινόταν πηγαία, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε πραγματικά σκηνή. Βλέπω μια χρησιμοθηρία, η οποία θα ήθελα να εκλείψει και να γίνει πιο αλληλέγγυο το πράγμα. Τέλος, όποιος έχει τη δύναμη και τα μέσα, θα έπρεπε να προωθεί το ελληνικό underground.