Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

 

Πάντα ήμουν προσεχτικός

Κάθε ενέργεια, κάθε γνωριμία κάθε συνάντηση κάθε κίνηση μελετημένη

Χωρίς βιασύνες

Ελεγχόμενη και ελεγμένη

Τέσσερα χρόνια δεν ζούσα σαν λύκος...

... Ήμουν λύκος

Δεν ήθελα πολλά πολλά εν ήθελα συγκάτοικο φίλους

Είχα τους συντρόφους μου

Δεν είχα στέκια

Κινούμουν διαρκώς η στασιμότητα ήταν ενέδρα μια φάκα να πιαστείς σαν ποντικός

Οι δρόμοι της πόλης μου παλάμη του χεριού μου

Ήξερα όλη την γειτονιά απ’ έξω

Τα ονόματα στις ετικέτες των θυροτηλέφωνων του τετραγώνου

Ποτέ νοικιάστηκαν ποτέ ξενοικιάστηκαν τους ιδιοκτήτες που δούλευαν οι ένοικοι

Στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μου

Είχα μπει σε όλα μέσα σε ανύποπτο χρόνο

Όταν είδα πως στον δεύτερο πάντα ήταν κάποιος μέσα

Κυριακές γιορτές χειμώνα καλοκαίρι νύχτα-μέρα

κατάλαβα πως είχα κάνει κάποιο λάθος και με μυρίστηκαν

Ειχα δίκιο οι ασφαλίτες είχαν στήσει δίκτυο δυο ορόφους κάτω από μένα εν άγνοια τους για μένα αλλά πλέον με αφορούσε θανάσιμα

Είχα δει το άσπρο Καντέτ στη γωνία

Η συγκεκριμένη γωνία ήταν το σημείο που στήνανε το ασφαλίτικο οι ρουφιάνοι στην γειτονιά

Ποτέ ίδιο όχημα ποτέ δυο σερί μέρες

Τι άλλαξε τώρα;

Είχα υποψιαστεί ορθά πως ήταν επιτηδευμένα σε κοινή θέα και εύκολα αντιληπτό από το παράθυρο του διαμερίσματος μου

Η συνήθεια να βγαίνω με παλτό ή μπουφάν και πάντα με καπέλο για τσιγάρο στο μπαλκονάκι μου

Μου έδινε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να τσεκάρω το τετράγωνο

Πρώτη φορά ένιωσα τον λαιμό μου ξηρό

Πως ο χρόνος μου τελειώνει μιας και η ελευθερία μου κινδύνευε

Το χωριατόπαιδο που μου κολλούσε για παρέα έμοιαζε ακίνδυνο

Δεν ήξερα όμως αν ήταν καθαρός

αρκετά στον κόσμο του αδιάφορος για τα πολιτικά

κοιτούσε το διάβασμα του αλλά ψαχνόταν πολύ με ερωτήσεις

Είχε το κουτσομπολιό στο αίμα του

Τον τσάκωσα να με παρακολουθεί

Τον έδειρα άσχημα, τον έβρισα, τον ταπείνωσα «παλιόαδερφή γιατί με ακολουθείς γαμω τον χριστο σου χωριάτη;»

Δεν άνοιξα τα φύλλα μου δεν μίλησα για χαφιέ ή βαλτό δεν το πήγα πολιτικά

Έκλαιγε σαν παιδάκι ζητούσε συγνώμη

Προτίμησα να τον έχω από κοντά και να μην δώσω μεγαλύτερη έκταση και σε καμία δεκαριά μέρες άρχισα ξανά παρτίδες μαζί του

Δεν είχα πραγματικά καθαρή εικόνα τι ρόλο έπαιζε

Δυο μέρες παρκαρισμένο από κάτω το λευκό οπελ με πίεζε σαν λουρί στο λαιμό σκύλου

Όταν κατάλαβα πως ανέβαιναν πάνω

Του ζήτησα να φορέσει το μπουφάν μου και το καπέλο μου και να βγει για τσιγάρο στο μικροσκοπικό μου μπαλκόνι

Πήδα μπαίνουν μέσα του είπα

Ποιοι με ρώτησε με την πλάτη γυρισμένη και ρούφηξε το τσιγάρο σχεδόν ηδονικά

Η φωνή του είχε μια ειρωνία μια ευχαρίστηση στον τόνο της

Τον έσπρωξα με όλη μου την δύναμη

Έσκασε με δύναμη στο κράσπεδο

Οι φωνές των γειτόνων και το σήμα από το Όπελ πως «ο ύποπτος έπεσε από το μπαλκόνι μαλάκες σας κατάλαβε και πήδηξε το κομμούνι και σκοτώθηκε» έκανε τους χαφιέδες να σταματήσουν έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου

Δεν είχα χρόνο για πολλά

Αν έπεσε με το κεφάλι το αρχίδι και δεν καταλάβαιναν αμέσως πως ήταν άλλος το θύμα από τον «ύποπτο» ίσως είχα λίγο χρόνο να οργανώσω μια υποτυπώδη διαφυγή...