Γράφει ο Ελευθεριακός
Από τα πιο αδικημένα thrash συγκροτήματα της δεκαετίας του 80, όπου εν γένει σταθεροποιήθηκε και άρχισε να εκτινάσσεται το metal ιδίωμα. Από τα συγκροτήματα που έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν- και τελικά ήταν κάλλιστο- χωρίς φανφάρες και περικοκλάδες. Μερικές φορές αν το ’χεις, δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά και οι Αμερικανοί Whiplash όχι μόνο το είχαν, αλλά υπήρξαν… προφέσορες.
Οι τρεις Αντώνηδες (Tony Portaro, Tony Bono {R.I.P.} και Tony Scaglione) στον πρώτο δίσκο, όπως και δύο εναπομείναντες (Tony Portaro, Tony Bono) μαζί με τον Joe Cangelosi στο δεύτερο, δίδαξαν Thrash Metal μουσική και στιχουργική, σε μια εποχή που το είδος είχε καταφτάσει με φόρα για να αλλάξει τα δεδομένα στη μεταλλική μουσική. Όχι για να αμφισβητήσει τους «κλασσικούς», αλλά για να τους δώσει την ταχύτατη πνοή που χρειαζόταν ώστε να τρέξουν γρηγορότερα και αρκετοί έλαβαν το μήνυμα. Επηρεασμένοι οι Thrashers από τους προηγούμενους, επηρέασαν με τη σειρά τους και αυτούς, αλλά και τους επόμενους. Κάποιοι έγραφαν και έλεγαν ότι έβαλαν στo heavy metal το punk/hardocore από το παράθυρο, οι Manowar φώναζαν «Death To False Metal», αλλά η αλήθεια είναι ότι τα είδη πάντα μπλέκονταν και πάντα θα μπλέκονται. Επίσης, είναι αλήθεια ότι είχαν προηγηθεί σε γρήγορους punκ-ίζοντες ρυθμούς οι Motorhead και οι Venom, ενώ το 1982 οι Γερμανοί Accept με το «Fast As A Shark» είχαν σερφάρει πάνω στις δίκασες μπότες τους ταχύτατα… Σαν καρχαρίες.
Για να επανέλθω όμως, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι Whiplash ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν στο ύψος των Slayer ή των Anthrax, δεν μπήκαν σε Thrash Τετράδες, Πεντάδες, Titans, Big και δε συμμαζεύεται, αλλά οι δύο πρώτοι δίσκοι τους είναι τόσο ταχείς, μελωδικοί, άρτιοι και πωρωτικοί, που τους καθιστούν Τιτάνες ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν το επιδίωξαν.
Το μακρινό 1986 και 1987, λοιπόν, κυκλοφορούν οι δύο πρώτοι ισάξιοι δίσκοι τους που στα αυτιά μου τότε θύμιζαν ελάχιστα πράγματα. Προφανώς, αν τους ακούσει κανείς σήμερα για πρώτη φορά, θα καταλάβει σε ποιο μουσικό ρεύμα ανήκαν κι από ποιους ήταν επηρεασμένοι. Παρόλα αυτά, στα εφηβικά μου αυτιά, οι Whiplash ήταν πάντα ξεχωριστοί ανάμεσα σε έτσι κι αλλιώς ξεχωριστούς μουσικούς… συνδαιτημόνες.
Επειδή έχουμε συνηθίσει τις κατηγοριοποιήσεις, ηχητικά μάλλον θα τους κατέτασσα κάπου κοντά στους Exodus, αν και στον πρώτο τουλάχιστον δίσκο οι Whiplash είχαν ζωγραφίσει το ηχόχρωμα και την παραγωγή με hardcore πινελιές. Μουσικά και εκτελεστικά δε, τούς θεωρώ αρτιότερους από πολλά συγκροτήματα της εποχής εκείνης.
Ο πρώτος τους δίσκος, το hardcore-ίζον (σε σημεία-σημεία, και θα μου δώσετε ένα δίκιο αν ακούσετε, λόγου χάρη, το «Nailed To The Cross») thrash Power And Pain με ένα εξώφυλλο που σου διαλύει τα… μούτρα, μας βάζει αμέσως στο κλίμα με το ταχύτατο και ξερό «Stage Dive» (γραμμένο για τον stage-diver Toby Rage), όπου αναλύεται η οντολογία τού σάλτου εκ της σκηνής («…it's time to fly over the stage high above each Marshall stack…»), ενώ η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το «Power Thrashing Death» που δεν χρειάζεται πολλά λόγια: ταχύτητα, απίστευτη βασική μελωδική γραμμή, κιθάρες που… σκοτώνουν, αξιομνημόνευτο σόλο. Η παραγωγή είναι τραχιά, το τρίο τα δίνει όλα, στα δεύτερα φωνητικά συμμετέχουν μέλη των Carnivore και των Agnostic Front – και να που το hardcore μάς κλείνει πονηρά το μάτι από μακριά.
Στο δεύτερο δίσκο τους, Ticket To Mayhem, η παραγωγή είναι περισσότερο metal και στιβαρή αφήνοντας πίσω τα όποια hardcore στοιχεία. Εδώ υπάρχει και η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια του Tony Portaro να τραγουδήσει… κυριλέ («Last Nail Ιn Τhe Coffin») δείχνοντας ότι τα σκληρά φωνητικά είναι μάλλον τρόπος έκφρασης και όχι εξ ανάγκης φωνητικός μονόδρομος.
Η αλήθεια είναι ότι όσους δίσκους κι αν έκαναν στη συνέχεια οι Whiplash, πότε δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την αισθητική, τη δύναμη και πάθος των δύο πρώτων. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η τρίτη τους προσπάθεια, το άλμπουμ Insult To Injury, όπου ο Tony Portaro ασχολείται μόνο με τις κιθάρες αφήνοντας τα φωνητικά στον Glenn Hansen.
Αφού έκαναν μια μεγάλη παύση και πέρασαν από διάφορες αλλαγές, οι Whiplash έχουν ανασυγκροτηθεί εδώ και χρόνια περιοδεύοντας ως τρίο, όπως όταν πρωτοξεκίνησαν. Ο Tony Portaro παραμένει το μοναδικό σταθερό μέλος τους. Άλλωστε, δεν νοούνται Whiplash χωρίς τον Portaro.
Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ μου τον πανικό από την εμφάνισή τους στο «Αν» το 2011. «Ξύλο» μετά μουσικής. Μακάρι να μπορέσει κάποιος, κάποια, κάποιοι, κάποιες να τους ξαναφέρουν για να γίνει του… stage diving!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Οι Venom & ένα… κολασμένο ντεμπούτο!
