Αποκλειστική συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου
φωτογραφίες: Σίμος Σαλπιέλ (Red Creative)
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος είναι μουσικός και συνθέτης. Έγινε περισσότερο γνωστός ως ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Τρύπες (1984-2001) και αρκετά από τα τραγούδια τους είναι δικές του συνθέσεις. Την άνοιξη του 2008 κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του με το οποίο ξεκινά η προσωπική του δισκογραφική διαδρομή. Έχει καταθέσει μέχρι σήμερα οκτώ προσωπικούς δίσκους, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο και παρουσιάζει τη δουλειά του σε συναυλίες με τα εναλλασσόμενα projects: Μπάμπης Παπαδόπουλος Electric Solo, Μπάμπης Παπαδόπουλος DUO, Μπάμπης Παπαδόπουλος Τρίο και Μπάμπης Παπαδόπουλος Ακούστικ Σετ. Eπίσης, από το 2010 αποτελεί μέλος του συγκροτήματος Χειμερινοί Κολυμβητές.
- Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο: από την κυκλοφορία του Γεννηθήκαμε Χτες και πίσω. Τι θα ήθελες να πεις και πως θα περιέγραφες τη δική σου διαδρομή στη μουσική;
Χα χα σαν μια οπισθοπορεία; Μου ζητάς να ξεκινήσω από το παρόν προς τα πίσω. Ωραίο. Ο δίσκος Γεννηθήκαμε Χτες λοιπόν είναι η τελευταία μου δουλειά, και η πρώτη μου προσωπική δουλειά με τραγούδια. Είναι μια στάση, μιας και δεν γνωρίζω τί θα ακολουθήσει. Αυτό άλλωστε κάνω σε όλη την μουσική πορεία μου. Ξεκίνησα μαθαίνοντας ένα όργανο με το οποίο συναντήθηκα τυχαία. Στην ηλικία των 10-11 χρόνων δεν είχα φυσικά συνείδηση του τι σημαίνει μουσική, τέχνη, επαγγελματίας μουσικός ή ότι άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει έναν μουσικό και την σχέση του με την μουσική. Αποφάσισα όμως από τότε ότι αυτός θα είναι ο δρόμος μου, με ότι αυτό θα συνεπάγεται.
Πέρασα από όλα τα στάδια. Πέρασα το στάδιο της εκμάθησης μέσω της μίμησης, με πολλές ώρες απομόνωσης, ακρόασης και κυρίως μελέτης, κάτι που συνεχίζω μέχρι σήμερα ανελλιπώς. Πέρασα την περίοδο της κοινωνικοποίησης μέσα σε γκρουπ και παρέες. Πέρασα στην επαγγελματική ενασχόληση, για ευνόητους λόγους επιβίωσης, κάτι που επίσης συνεχίζω τα τελευταία σαράντα χρόνια ανελλιπώς με τη μουσική. Σκέψεις, διάβασμα, ταινίες, φιλίες και πολλά άλλα που δεν χωρούν σε μια συνέντευξη. Όλα αυτά διαμόρφωσαν αυτό που είμαι σήμερα, και εκφράζεται με τη δημιουργία που και αυτή εξελίσσεται παράλληλα, επηρεασμένη από με την κάθε εποχή της ζωής μου. Μετά τις Τρύπες, που η δουλειά μας ήταν μια συλλογική εργασία, ακολούθησα μια μοναχική πορεία τα τελευταία 24 χρόνια μετά και την διάλυσή τους, και έχω κάνει προσωπικούς δίσκους, συνεργασίες, ενορχηστρώσεις κλπ. Κάθε νέα δισκογραφική μου δουλειά είναι μια καταγραφή της περιόδου που έχει μεσολαβήσει από την προηγούμενη. Πάντα κάτι καινούργιο έχω μάθει, έχω σκεφτεί, έχω αναιρέσει και τέλος πάντων κάθε νέα δουλειά περιλαμβάνει ό,τι καινούργιο μου φέρνει η ζωή. Αυτό που πάντα είναι σταθερό όλα αυτά τα χρόνια είναι η επιμονή να επεξεργάζομαι κάτι τι καινούργιο με άξονα τον αληθινό μου εαυτό, δηλαδή να παραμείνω αυτό που είμαι και να νοιώθω ότι πορεύομαι μπροστά.
- Επιλέγεις στις ζωντανές σου εμφανίσεις να παίζεις είτε σόλο είτε με την παρέα εκλεκτών φίλων σου μουσικών ως ντουέτο, τρίο ή κουαρτέτο. Πιστεύεις ότι η δυναμική του αυτοσχεδιασμού αναδεικνύεται πιο έντονα όταν κάποιος παίζει μόνος ή μέσα από τη χημεία ενός σχήματος πάνω στη σκηνή;
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν παίζω αυτοσχεδιαστική μουσική έτσι όπως έχει καθιερωθεί σαν μουσικό στυλ. Είναι έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού σε αυτό που κάνω, αλλά γύρω από έναν άξονα αρμονικό, μελωδικό, ρυθμικό. Απολαμβάνω όλες τις περιπτώσεις. Το σόλο, γιατί έχω την απόλυτη ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω αλλά και την δέσμευση να βρω μόνος μου την λύση για να δώσω νόημα σε ό,τι θα ακουστεί σαν τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, η σύμπραξη με άλλους μουσικούς έχει τη γοητεία του μοιράσματος, του διαλόγου και της έκπληξης του διαφορετικού από τον άλλο. Χαίρομαι όλες τις εκδοχές, κατά περιόδους και κατά περίσταση.
- Αν ρωτήσεις κάποιον για τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, το πιο πιθανό είναι να σου πει ότι είναι ένας εξαίρετος κιθαρίστας και να μην αναφέρει τη λέξη «συνθέτης». Όμως εσύ είσαι και συνθέτης (από τότε, στις Τρύπες κιόλας) ενώ έχεις γράψει και μουσική για το σινεμά και το θέατρο. Πιστεύεις ότι η μουσική σύνθεση είναι κάτι διακριτό από το μουσικό βίωμα ή συμπορεύεται μαζί του τελικά;
Θα έλεγα ότι είμαι ένας μουσικός που παίζει τη δική του μουσική. Αποφεύγω τον χαρακτηρισμό «συνθέτης» γιατί μου ακούγεται βαρύγδουπος. Όμως απάντησα σε αυτή την ερώτηση. Μιλώντας προσωπικά, πιστεύω ότι το μουσικό βίωμα και όλα τα βιώματα καθορίζουν την σχέση μου ως μουσικού – συνθέτη.
- Την 1η Μάρτη 2024 θα εμφανιστείς στην Αθήνα με τον Πέτρο Δαμιανίδη στο κοντραμπάσο (Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα), στο πλαίσιο μιας μίνι περιοδείας σας ως ντουέτο. Θα ήθελες να πεις δυο λόγια για αυτήν σας τη συνεργασία και το τι μπορεί να περιμένει κάποιος ερχόμενος να σας ακούσει εκείνο το βράδι της Παρασκευής;
Ο Πέτρος κι εγώ είμαστε αυτοί που αποτελούν τον κύριο κορμό των μουσικών που συμμετείχαν στην ηχογράφηση της τελευταίας μου δισκογραφικής δουλειάς με τίτλο Γεννηθήκαμε Xτες που κυκλοφoρεί, όπως όλες μου οι δουλειές, από την Puzzlemusik . Ζωντανά παρουσιάζουμε αυτόν τον δίσκο και κομμάτια από τις προηγούμενες δουλειές μου. Είναι ένα ντουέτο που απολαμβάνει τη μουσική που παίζει, την οποία ελπίζω να απολαύσετε και όσοι βρεθείτε εκείνο το βράδυ στο Βaumstrasse.
- Και... «κάτι για τον δρόμο» πριν κλείσουμε. Το ίσως μακρινό πλέον 2008, έτυχε ν' ακούσω μια δουλειά σου που μου άλλαξε αυτά που είχα στο μυαλό μου για τον Μπάμπη Παπαδόπουλο: Τρύπες, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μουσική για θέατρο και σινεμά. Η δουλειά εκείνη λεγόταν Σκηνές από ένα Ταξίδι και μέσα από τα ορχηστρικά της κομμάτια το ροκ συναντούσε τη τζαζ αλλά και την ηλεκτρονική μουσική μέσα σ ένα πλέγμα αβίαστου αυτοσχεδιασμού. Πώς σκέφτεσαι αυτόν τον προσωπικό σου «δρόμο» του ύφους της μουσικής σου δημιουργίας από την δεκαετία του 80 μέχρι και σήμερα;
Αυτός ήταν ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος και η αρχή της μοναχικής μου πορείας που ανέφερα προηγουμένως. Εκείνη την εποχή ξεκίνησα το πρότζεκτ Electric Solo, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 16 χρόνια μετά, παράλληλα με ό,τι άλλο κάνω. Μια πορεία που καταγράφηκε δισκογραφικά στο ομώνυμο άλμπουμ μου που κυκλοφόρησε πέρυσι από την εταιρία Defkaz και αποτυπώνει το προσωπικό μου ύφος και την αισθητική μου όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία 40 χρόνια.
Μπάμπης Παπαδόπουλος: "Παραλογές του Άχρηστου"
ΤΑΚΗΣ ΜΑΚΡΗΣ: Ζωντανή Ιστορία του Ελληνικού Rock...
Μιχάλης Δέλτα: Το Λαμπερό Σκοτάδι - Η ευγνωμοσύνη στην ίδια τη Ζωή...
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
