Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.
Πάνε πάνω από δέκα χρόνια από τότε που το Sunbather έβαλε το συγκρότημα από το Σαν Φρανσίσκο σε έναν χώρο που μέχρι τότε δεν χωρούσε μπάντες με black-metal επιρροές. Εκείνο το άλμπουμ, γεμάτο λαμπερές κιθάρες και εκρηκτικές κορυφώσεις, άλλαξε τα δεδομένα του είδους—και προκάλεσε αντιδράσεις από τους πιο παραδοσιακούς οπαδούς. Από τότε, το συγκρότημα εξερεύνησε διάφορες πλευρές του ήχου του: Το New Bermuda (2015) σκλήρυνε τη μεταλλική τους ταυτότητα, το Ordinary Corrupt Human Love (2018) κινήθηκε προς πιο μελαγχολικές post-rock κατευθύνσεις, ενώ το Infinite Granite (2021) απομακρύνθηκε σχεδόν πλήρως από τις κραυγές, αγκαλιάζοντας έναν πιο shoegaze χαρακτήρα.
Με το Lonely People with Power, οι Deafheaven βρίσκουν μια νέα ισορροπία. Το άλμπουμ αποτελείται από δώδεκα κομμάτια—όσα και τα στάδια της ανάρρωσης από τον εθισμό—και ασχολείται με δύσκολα θέματα όπως ο αλκοολισμός, η κληρονομικότητα και η θέση του άνδρα στον σύγχρονο, κατακερματισμένο κόσμο. Ο George Clarke, ο πάντα αινιγματικός frontman, είναι πιο εσωστρεφής από ποτέ. Δεν κοιτά μόνο τους προσωπικούς του δαίμονες, αλλά και τους κοινωνικούς μηχανισμούς που τους γεννούν.
"Μεγάλο μέρος του δίσκου είναι ένας δίσκος ανάρρωσης", παραδέχεται ο Clarke. "Ασχολείται με τις κληρονομικές πτυχές του αλκοολισμού και της κατάθλιψης. Ακόμα και η αυτοκτονία είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα—αλλά με την έννοια μιας αργής, σταδιακής διαδικασίας". Αυτή η ωμή εξομολόγηση πλανιέται πάνω από ολόκληρο το άλμπουμ σαν μια σιωπηλή απειλή. Αν το Sunbather ήταν μια έκρηξη ευφορίας, το Lonely People with Power είναι η ψυχρή συνειδητοποίηση της προσωρινότητάς της.
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Incidental I", ένα ζοφερό intro που καθορίζει τον τόνο του δίσκου. Τα "Incidental" ιντερλούδια λειτουργούν ως γέφυρες, συνδέοντας τα κομμάτια με μια διαρκή αίσθηση σκοταδιού. Το "Doberman" έρχεται ως αντίθεση—ένα αδυσώπητο κομμάτι όπου οι κραυγές του Clarke επιστρέφουν θριαμβευτικά, συνοδευόμενες από μια καταιγιστική κιθαριστική επίθεση. Οι στίχοι, εμπνευσμένοι από το Discipline and Punish του Michel Foucault [στα ελληνικά: Επιτήρηση και Τιμωρία, Πλέθρον, 2011], μιλούν για το πώς η αυτομυθοποίηση μπορεί να γίνει παγίδα, μια φυλακή γεμάτη ψευδαισθήσεις.
Το "Magnolia" φέρνει μια έντονη post-punk αίσθηση και είναι από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του δίσκου. Ο τίτλος, εμπνευσμένος από το εθνικό λουλούδι του Μισισίπι και της Λουιζιάνα, αντανακλά την απώλεια και την οικογένεια. Ο Clarke θυμάται την κηδεία ενός θείου του στο Winona, Μισισίπι, με στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στη σκληρότητα και την ποίηση.
Το "The Garden Route" συνδέει το παρελθόν με το παρόν των Deafheaven. Διατηρεί τη shoegaze προσέγγιση του Infinite Granite, αλλά ταυτόχρονα επαναφέρει τα πιο επιθετικά τους στοιχεία. Ο Clarke το περιγράφει ως σημείο καμπής: "Ο κόσμος είδε το Infinite Granite ως μια μεγάλη παρέκκλιση. Ήταν, αλλά μας βοήθησε να βελτιώσουμε τη σύνθεση των τραγουδιών μας και να απομακρύνουμε τις υπερβολές".
Η συναισθηματική κορύφωση του άλμπουμ έρχεται με το "Amethyst"—ένα επτάλεπτο έπος που συμπυκνώνει την ουσία του Lonely People with Power. Η φωνή του Clarke είναι πιο γυμνή και ευάλωτη από ποτέ, ακροβατώντας ανάμεσα σε ψίθυρους και κραυγές απελπισίας.
Ο δίσκος κλείνει με το "The Marvelous Orange Tree", ένα κομμάτι που όπως το "Worthless Animal" του Ordinary Corrupt Human Love και το "The Pecan Tree" του Sunbather, χρησιμοποιεί τη φύση ως μεταφορά για την αλλαγή και την παροδικότητα. Ο Clarke έχει πει ότι οι αναφορές στη φύση λειτουργούν ως ένα αντίβαρο στο χάος της ζωής—μια υπενθύμιση σταθερότητας, τη στιγμή που όλα γύρω καταρρέουν.
Αν το Sunbather ήταν η νεανική ανυπακοή των Deafheaven και το Infinite Granite η πειραματική τους φάση, τότε το Lonely People with Power είναι η στιγμή του απολογισμού. Δεν δίνει εύκολες απαντήσεις, αλλά αναρωτιέται. Δεν αναπαράγει το μύθο του παρελθόντος, αλλά τον αναπλάθει, κοιτάζοντας προς τα εμπρός—όσο τρομακτικό κι αν μοιάζει το άγνωστο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
To Antics των Interpol: Μια Βουτιά στα Σκοτεινά Νερά της Ψυχής (20 Χρόνια Μετά)...
The Last Dinner Party: To πρώτο τους άλμπουμ, ένα πρελούδιο στην έκσταση...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
