Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Φωτογραφία: Γιώργος Αθανασίου
Δεν είναι όλοι οι δίσκοι για όλες τις ώρες. Κάποιοι απαιτούν σιωπή, απουσία ειδοποιήσεων και έναν εσωτερικό ρυθμό πιο αργό από το scroll. Το Between, το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Καλλιόπης Μητροπούλου, κυκλοφορεί χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά με την ισχύ μιας υπαρξιακής παραδοχής: δεν χρειάζεται να είσαι κάτι συγκεκριμένο για να υπάρξεις. Αρκεί να είσαι "ανάμεσα". Και κάπως έτσι, η Καλλιόπη παραδίδει μια δισκογραφική εμπειρία που δεν μπαίνει σε playlist - κατοικεί. Το Between δεν είναι άλμπουμ. Είναι κατάσταση.
Δεν ακούγεται - συμβαίνει. Όπως ένα απόγευμα χωρίς ραντεβού, μια συζήτηση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ή ένα βλέμμα που δεν είχες το κουράγιο να κρατήσεις. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, καταλαβαίνεις πως η Καλλιόπη Μητροπούλου δεν κάνει απλώς σόλο ντεμπούτο. Κάνει συναισθηματικό coming out. Δεν αποτάσσεται τίποτα – ούτε τις κλασικές της σπουδές, ούτε τις ποπ ρίζες, ούτε τους συναισθηματικούς της λεκέδες. Τα ενσωματώνει όλα, με τη γενναιότητα που έχουν όσοι κουβαλούν την ήττα σαν παράσημο.
Πριν μπούμε στο ζουμί, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: με το Between, η Μητροπούλου δεν συστήνεται· επανεφευρίσκεται. Όχι ως περσόνα, αλλά ως επιτέλους πλήρης καλλιτεχνική υπογραφή. Δεν είναι πλέον η "φωνή των Echo Tides", η "παρτενέρ του Pan Pan", ή το "κορίτσι με το βιολί". Είναι η Καλλιόπη. Τελεία. Και η φωνή της εδώ δεν χρειάζεται πλαίσιο - το δημιουργεί μόνη της. Ο δίσκος μοιάζει λιγότερο με απόπειρα καθιέρωσης και περισσότερο με αποδοχή ενός εαυτού που ήταν πάντα εκεί, απλώς τώρα μιλάει με το δικό του στόμα.
Το Between είναι ένας δίσκος-ενδιάμεσος σταθμός, αλλά όχι με την έννοια του προσωρινού. Είναι το ίδιο το μεσοδιάστημα που επιλέγει να κατοικήσει. Είναι μια εργασία πάνω στο liminality, χωρίς το επιτήδευμα του όρου. Σαν κάποιος να έκανε το θεωρητικό σχήμα του Van Gennep τραγούδια. Σαν κάθε κομμάτι να ήταν ένα κεφάλαιο στο ημερολόγιο μιας εσωτερικής διαδρομής που ούτε ξεκίνησε ούτε τελείωσε. Κι αυτό το ούτε-ούτε είναι όλο το point.
Στα τραγούδια της δεν υπάρχει Κάθαρση. Δεν έχει το "έγινα καλά" ούτε το "σε ξεπέρασα". Έχει αναμονή, αγωνία, ταπεινότητα, σιωπές. I wish I was a wall - και ποιος δεν το ευχήθηκε έστω μια φορά; Μια τσίχλα που γίνεται τοίχος ή και το αντίστροφο. Το τραγούδι αυτό είναι το εγχειρίδιο επιβίωσης για όσους έμαθαν να τα βγάζουν πέρα με mindfulness και granola bars.
Το Egg Fryer είναι καθαρό τραγούδι κακού δεσμού - εκεί που η αγάπη δεν έχει πια τίποτα ρομαντικό, μόνο επιβίωση. Το ψήσιμο των αυγών ως τελευταίο τελετουργικό οικειότητας, ενώ ο κόσμος γύρω καταρρέει. Χιούμορ μαύρο, απελπισία αργής καύσης.
Στο It’s the Water II, η Μητροπούλου γράφει τον πιο ύπουλο earworm του δίσκου χωρίς καν να το προσπαθεί. Το τραγούδι κινείται σαν υγρό· δεν πιάνεται εύκολα, αλλά σε μουλιάζει. Όπως κι εκείνη η σχέση που δεν λες να αφήσεις γιατί σε πονάει τόσο υπόγεια που μοιάζει με αγάπη.
Μετά έρχεται το Olympia και όλα παγώνουν. Σαν ηχογραφημένο όνειρο ενός χειμώνα που δεν θα τελειώσει ποτέ. Η γραμμή "I like watching people in the first row crying when I play my violin in the opera" είναι σπαρακτική, αλλά χωρίς να σε παρακαλάει να τη νιώσεις. Απλά αφήνεται. Όπως κάνει όλος ο δίσκος.
Το King of Sorrows και το Ghosted II είναι τα κομμάτια που παίζουν με την ειρωνεία καλύτερα από όλους. Η λύπη ως ταυτότητα. Το ghosting ως νέο είδος πένθους. Και κάπου εκεί μπαίνει το Domina, και καταλαβαίνεις ότι ο δίσκος δεν είναι απλώς προσωπικός - είναι πολιτικός. Η γυναίκα αυτή δεν ζητάει χειροκρότημα για τη δύναμή της· ζητάει χώρο να φοβηθεί, να διστάσει, να αποτύχει και τελικά να πει "θα φύγω".
Το Waterloo, το Hoarder, το Set Alarm For Two λειτουργούν σαν τρίπτυχο ενός εσωτερικού πολέμου. Η αποδόμηση της συναισθηματικής οικίας ολοκληρώνεται στο 40sq, όπου πια η γλώσσα γυρίζει στα ελληνικά — γιατί κάποια πράγματα δεν μεταφράζονται. Το "σαράντα τετραγωνικά" δεν είναι απλώς μέγεθος. Είναι κουφάρι σχέσης. Είναι ο ήχος που κάνει μια καρδιά όταν αδειάζει ένα σπίτι.
Μουσικά, ο Νίκος Βελιώτης κρατά το τιμόνι χωρίς να πατάει γκάζι. Αφήνει τον ήχο να αναπνεύσει, να βρει μόνος του τους δρόμους του. Ambient, έγχορδα, ηλεκτρονικά, darkwave στοιχεία και folk σπαράγματα μπλέκονται χωρίς να χτυπιούνται. Η παραγωγή δεν λέει "κοίτα με", λέει "άκου την". Και αυτό είναι σπάνιο. Το mastering του Coti K. προσθέτει υφή, όχι φαντασμαγορία - σαν τελική πινελιά σε έργο που δεν θέλει κορνίζα, αλλά ανοιχτό παράθυρο.
Η Καλλιόπη Μητροπούλου με το Between γράφει έναν δίσκο που δεν μοιάζει να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει. Και για αυτό σε διαλύει. Γιατί δεν κρύβεται πίσω από στυλ. Δεν είναι concept. Είναι εμπειρία. Είναι χρόνος σε μορφή ήχου. Είναι μια μουσική τοπογραφία για όσους δεν αντέχουν πια να τους λένε "θα περάσει". Όχι, δεν θα περάσει. Θα το κουβαλάς. Αλλά θα το κουβαλάς με μουσική.
Και σε αυτό, η Καλλιόπη, μας χάρισε κάτι που αξίζει πολύ παραπάνω από μια απλή ακρόαση.
To Between της Καλλιόπης Μητροπούλου κυκλοφορεί ψηφιακά και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων από την Submersion Records.
Music and Lyrics: Kalliopi Mitropoulou, Nikos Veliotis
Harpsichord and Clavichord: Alex Mastichiadis
Harp: Athanasia Manou
Timpani: Tom Lee
French Horn: Rania Stamatelou
Lyrics and voice for 40sm: Antigoni Seferli
Submersion Records official site
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Καλλιόπη Μητροπούλου: «Το Between εκφράζει το μετέωρο, την αβεβαιότητα..»
Degear0001: Ο ήχος της τυχαιότητας, η ποπ της επαφής...
Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...
“HELLaS SPELLS": Tο ντεμπούτο άλμπουμ των Voodoo Drummer Duo...
To Spirit of Eden των Talk Talk: μια λειτουργία σε ελάσσονα κλίμακα
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
