Το βαπόρι από τη Περσία: Η αληθινή ιστορία πίσω από το τραγούδι και ένα αναρχικό περιοδικό του 1977...

Details: Published: Saturday, 21 November 2020 17:52; Written by Αντώνης Ζήβας

Στις 7 Ιανουαρίου του 1977, σε ένα μικρό φορτηγό (μότορσιπ) 480 κόρων υπό κυπριακή σημαία, ονόματι Γκλόρια, βρέθηκαν 10 τόνοι και 700 κιλά κατεργασμένου χασίς, εκλεκτής ποιότητας, που η αξία του οποίου υπολογίστηκε γύρω στα 4 δισεκατομμύρια δραχμές - ένα τεράστιο ποσό για την εποχή. Το πλοίο είχε αποπλεύσει από τη Βηρυτό και με (υποτιθέμενο, όπως θα διαβάσετε παρακάτω) προορισμό την Αμβέρσα ή το Άμστερνταμ ακινητοποιήθηκε από το λιμενικό στον Ισθμό της Κορίνθου. Η υπόθεση, εκτός από πολλών ημερών πρωτοσέλιδα στον ημεδαπό τύπο της εποχής, απασχόλησε και τον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος συνέθεσε το πασίγνωστο τραγούδι.

“Το βαπόρι απ'την Περσία
πιάστηκε στην Κορινθία
τόνοι έντεκα γεμάτο με χασίσι μυρωδάτο.

Τώρα κλαιν'όλα τα αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια.

Βρε Μπουρνάζε μου τελώνη
τη ζημιά ποιος τη πληρώνει
Και σ’ αυτή την ιστορία
μπήκαν τα λιμεναρχεία

Τώρα κλαίν’ όλα τ’ αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια

Ήταν προμελετημένοι
καρφωτοί και λαδωμένοι
Δυο μεμέτια, τα καημένα,
μεσ’ στο κόλπο ήταν μπλεγμένα

Τώρα κλαίν’ όλα τ’ αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια”

(στίχοι μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, 1977)

Το τραγούδι κυκλοφόρησε από τη Μίνως τον Απρίλη του 1977 σε 45άρι με τη Λιζέτα Νικολάου στα δεύτερα φωνητικά. Το “Βαπόρι απ’ την Περσία” ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Τσιτσάνη, αλλά η ραδιοφωνική του μετάδοση απαγορεύτηκε και μέχρι το 1984 δεν το μετέδιδαν τα κρατικά ραδιόφωνα. Λίγες ημέρες μετά το θάνατο του Τσιτσάνη (18 Ιανουαρίου 1984) το τραγούδι επανήλθε στην επικαιρότητα χάρις στις... μουσικές προτιμήσεις του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Σπύρου Κανίνια, ο οποίος το άκουσε σε μία εκπομπή της ΕΡΤ στις 26 Δεκεμβρίου 1983 και με έγγραφό του προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 1984 ζήτησε: “Να γίνουν όλες οι νόμιμες ενέργειες επειδή το τραγούδι είναι κακής ποιότητος (αντιβαίνει το άρθρο 12 παρ. 2 του Συντάγματος) και παραβαίνει το άρθρο 3 παρ. 6 του ν.δ. 743/70, που τιμωρεί όποιον συντελεί με οποιοδήποτε τρόπο στη διάδοση των ναρκωτικών”.
Η υπόθεση ανατέθηκε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Μαλακάση, ο οποίος διενήργησε προκαταρκτική εξέταση και στο πόρισμά του, που υποβλήθηκε στις 26 Ιουλίου 1984 στον Εισαγγελέα Εφετών της Αθήνας, ανάφερε ότι έθεσε τη δικογραφία στο αρχείο, επειδή το τραγούδι “δεν μπορεί να παρωθήσει στη χρήση και διάδοση ναρκωτικών”. Στο ίδιο έγγραφο, ο εισαγγελικός λειτουργός χαρακτηρίζει το τραγούδι «από τα ατυχή του λαϊκού συνθέτη» και υποστηρίζει ότι «φρόνιμο θα είναι να μην εκπέμπεται από την τηλεόραση, γιατί τα μεταδιδόμενα από αυτή πρέπει να είναι ποιοτικής στάθμης». Αυτά όσον αφορά την ιστορία του τραγουδιού.

Η ιστορία του Γκλόρια

Αν αναζητήσουμε διαδικτυακά ακόμη και σήμερα πληροφορίες για το γεγονός, πέφτουμε επάνω σε μια κοινή αφήγηση από τη πλευρά των ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία: “Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής ανέφεραν ότι το Γκλόρια ήταν πλευρισμένο στα Ίσθμια και περίμενε εντολές για την πορεία του, όταν βρέθηκαν πάνω του έντεκα τόνοι χασίς σκεπασμένοι με λινάτσες. Συνελήφθησαν ο πλοίαρχος και οι ναυτικοί του πλοίου, μεταξύ αυτών και δύο Τούρκοι υπήκοοι, (σ.σ. τα “μεμέτια” των στίχων του τραγουδιού), οι οποίοι είχαν κρυφτεί στις καμπίνες. Οι άντρες του λιμενικού τους έριξαν καπνογόνα, αναγκάζοντας τους να ανέβουν στο κατάστρωμα. Βρέθηκαν ακόμη δυο πιστόλια τύπου μπράουνιγνκ και πεντακόσιες σφαίρες. Παραλήπτες του φορτίου, σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν Λιβανέζοι υπήκοοι στην Αμβέρσα ή το Άμστερνταμ”.

Στην όλη αφήγηση υπάρχει και η σχεδόν καθολικά εγκωμιαστική αναφορά στον πρωταγωνιστή της υπόθεσης, ο οποίος ήταν ο καπετάνιος (και μάλλον ιδιοκτήτης) του Γκλόρια Νίκος Ξανθόπουλος (καμία σχέση με τον γνωστό ηθοποιό). Σε μία μάλλον... ξανθοπουλικού τύπου συνέντευξή του στην εφημερίδα Έθνος το 1995 (και λίγο πριν πεθάνει μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, έγκλειστος για άλλη υπόθεση την οποία ο ίδιος χαρακτήριζε σκευωρία), είχε πει αναφερόμενος στο άτομο του: “Παρέδιδα τα φορτία για να σωθούν τα παιδιά του κόσμου. Ήμουν 30 χρόνια στον αντιναρκωτικό αγώνα!”
Σε όλα τα ρεπορτάζ ο Ξανθόπουλος παρουσιάζεται ως «Κάπτεν Νικ», όπως τον αποκαλούσαν, ο οποίος ήταν συνεργάτης (ρουφιάνος, δηλαδή) της αμερικανικής Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (DEA). Ο «Κάπτεν Νικ», με τα καράβια που είχε στην κατοχή του, είχε γυρίσει όλες τις θάλασσες του κόσμου και είχε γνωρίσει τους πάντες γύρω από τα κυκλώματα του εμπορίου ναρκωτικών, από τις χώρες παραγωγής μέχρι τον τελευταίο παραλήπτη χοντρέμπορο. Λαθρέμπορος τσιγάρων στην αρχή και ο ίδιος, διαφοροποιήθηκε στην πορεία μετά το θάνατο ενός αδελφικού του φίλου από υπερβολική δόση μορφίνης. Από τότε κήρυξε πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Το 1964 αποδέχτηκε πρόταση της DEA και έκτοτε εισχωρούσε στα κανάλια των ναρκωτικών και έδινε πληροφορίες σχετικά με τη διακίνηση. Μερικές φορές, όπως στην περίπτωση του Γκλόρια, παραλάμβανε ο ίδιος το εμπόρευμα με το καράβι του ως μεταφορέας και το παρέδιδε στις λιμενικές αρχές. Το σκηνικό που στηνόταν, σε συνεργασία με τα ανώτερα κλιμάκια του υπουργείου της εκάστοτε χώρας, έπρεπε να είναι αληθοφανές για να μην εκτεθεί ο ίδιος και αποκαλυφθεί η ιδιότητά του στα κυκλώματα των ναρκωτικών, γεγονός που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του. Έτσι, οι υποτιθέμενες συλλήψεις γίνονταν με τυμπανοκρουσίες και οι εφημερίδες βούιζαν για πολλές μέρες...

Για να επανέλθουμε όμως στην ιστορία... Μετά τη φόρτωση του εμπορεύματος σε ένα λιμάνι του Λιβάνου, ο «Κάπτεν Νικ» είχε βάλει πλώρη για την Πύλο με πλήρωμα δύο ναύτες και τους δύο Τούρκους συνοδούς του. Κατευθυνόμενος προς την Πύλο συνάντησε ανέμους 11-12 μποφόρ και αναγκάστηκε να αλλάξει πορεία. Τράβηξε προς τη Σίφνο και αγκυροβόλησε προσωρινά. Ειδοποίησε εκ νέου το υπουργείο Εθνικής Ναυτιλίας και πήρε εντολές για νέο τόπο συνάντησης στα Ίσθμια της Κορινθίας. Το Γκλόρια έφτασε εκεί στις 6 Ιανουαρίου 1977 στα Ίσθμια όπου το περίμενε σχεδόν σύσσωμο το λιμενικό σώμα. Οι δύο Τούρκοι οδηγήθηκαν στις φυλακές του Ναυπλίου, ενώ ο “Κάπτεν Νικ” και το πλήρωμά του, μετά τις αρχικές υποτιθέμενες συλλήψεις, δέχτηκαν τα συγχαρητήρια του νεοδημοκράτη υπουργού ναυτιλίας Αλέξανδρου Παπαδόγγονα. Το υπουργείο Οικονομικών όρισε ως αμοιβή για τη μεγάλη επιτυχία το ποσό των 7.800.000 δραχμών. Από αυτά, ο Νίκος Ξανθόπουλος τσέπωσε ενάμιση εκατομμύριο ενώ τα υπόλοιπα μοιράστηκαν μεταξύ των αξιωματικών...”
Τα πράγματα όμως μάλλον δεν είναι όπως μας τα περιγράφουν τα ΜΜΕ εκείνης της εποχής αλλά και σήμερα.

Πολεμικές επιχειρήσεις στο πέλαγος για σαπουνόφουσκες

Σαπουνόφουσκα Γκλόρια (ή, όταν δεν βρίσκεις χασισέμπορους να συλλάβεις, φτιάξε μερικούς στα γρήγορα)

Αυτός ακριβώς, ήταν ο τίτλος ενός κειμένου για την υπόθεση του Γκλόρια, όπως επρόκειτο να δημοσιευτεί το 1977 στο δεύτερο τεύχος του αναρχικού περιοδικού ΕΔΩ και ΤΩΡΑ (αναρχική περιοδική έκδοση) που είχε δημιουργήσει ο σύντροφος Κυριάκος Βασιλειάδης ο ποίος είχε επίσης τις εκδόσεις “Ρήγμα” και διατηρούσε παράλληλα μικρό βιβλιοπωλείο με το ίδιο όνομα στη Κοκκινιά. Το κείμενο παρέμεινε αδημοσίευτο μιας και το περιοδικό λόγω διώξεων από το κράτος δεν έβγαλε δεύτερο τεύχος (παρόλο που ήταν έτοιμο στο τυπογραφείο) για λόγους που θα περιγράψω παρακάτω. Το κείμενο υπήρχε στη μόνιμη στήλη του περιοδικού “Προβοκάτορας" και το δημοσιεύω αυτούσιο:

“Αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας υπερίπταντο του Γκλόρια”... “Αποφασισμένοι πεζοναύτες παραμόνευαν με το δάχτυλο στη σκανδάλη και όλες τις αισθήσεις τους σε επιφυλακή...” “Η πόρτα της καμπίνας άνοιξε διάπλατα μετά από δύο ριπές... Αστυνομία, στρατός, ναυτικό, λιμενικό και βατραχάνθρωποι πήραν μέρος στην επιχείρηση Γκλόρια...”
Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι από τους τίτλους των φυλλάδων την επόμενη της σύλληψης του φορτηγού Γκλόρια στον Ισθμό με έντεκα τόνους κατεργασμένο χασίς (αξίας 4 δις δραχμών). Όλος αυτός ο πολεμικός μηχανισμός κινητοποιήθηκε ενάντια στον καταδότη καπετάνιο Ν. Ξανθόπουλο, ο οποίος συνεργαζόταν για χρόνια με την αμερικάνικη υπηρεσία ναρκωτικών (DEA), και δύο Τούρκους συνοδούς του φορτίου και όπως δόθηκε από τον αστικό τύπο και την αστυνομία, ήταν μία τεράστια επιτυχία “του νόμου και της τάξεως” που κερδήθηκε μετά από σκληρή μάχη (από ρουφιανιά, στη πραγματικότητα).

Τις φανφάρες όμως και τους διθυράμβους, γρήγορα ακολούθησε η ψυχρολουσία: Αποκαλύφθηκε πως η υπόθεση του χασίς δημιουργήθηκε από το τίποτα από δύο συνεργαζόμενα μέρη: τον καπετάνιο του Γκλόρια Ξανθόπουλο και τη λιμενική αστυνομία. Από τη πλευρά του, ο καπετάνιος συμφώνησε να τους παραδώσει φορτίο με χασίς αν του χάριζαν μια κατηγορία που εκκρεμούσε εναντίον του για πειρατεία. Έτσι βρήκε τους Φαλαγγίτες του Λιβάνου[1] και έκλεισε συμφωνία για να τους παραδώσει οπλισμό με αντάλλαγμα 11 τόνους χασίς. Μετά πήρε το φορτίο και το οδήγησε γραμμή στα χέρια της λιμενικής αστυνομίας στον Ισθμό, όπου είχε ήδη στηθεί το σκηνικό για το θέαμα: βατραχάνθρωποι, αεροπλάνα, πεζοναύτες, δημοσιογράφοι, φλας και ριπές, μαζί με πρωτοσέλιδους τίτλους και φωτογραφίες την επομένη.
Η αστυνομία, από την άλλη, είχε εντελώς διαφορετικά κίνητρα από τον ρουφιάνο Ξανθόπουλο. Ήθελε μια εντυπωσιακή επιτυχία επειγόντως για να τονώσει το θρύλο της και το γόητρό της έπειτα από τα αλλεπάλληλα στραπάτσα που είχε πάθει προσφάτως μετά τις εκτελέσεις του Αμερικανού πράκτορα Γουέλς και του αρχιβασανιστή της Χούντας Μάλλιου (Σημ. Αμφότεροι είχαν εκτελεστεί την ίδια χρονιά από την Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη) και από την ομάδα 1 Οκτώβρη που είχε καταφέρει να διακόψει την προβολή της φασιστικής ταινίας Επιχείρηση 'Εντεμπε [2] από τους κινηματογράφους και την “αδυναμία της” να ανακαλύψει τους υπαίτιους φασίστες που είχαν προκαλέσει επεισόδια στη διάρκεια της κηδείας του Μάλλιου (Σημ. Πρωταγωνιστής και επικεφαλής των επεισοδίων εναντίον δημοσιογράφων από φασίστες ήταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος, τότε μέλος της 4ης Αυγούστου, του φασιστικού κόμματος του ναζιστή Κωνσταντίνου Πλεύρη και πολλά χρόνια αργότερα... φύρερ της Χρυσής Αυγής).
Έτσι, μιας και δεν υπήρχε τίποτα, δημιούργησε από μόνη της, σε συνεργασία με τον Ξανθόπουλο, τη φάρσα με το χασίς, μόνο που η φάση κάπου σκάλωσε γραφειοκρατικά και όταν οι δικαστάδες δεν τη χάρισαν του Ξανθόπουλου και τον προφυλάκισαν, αυτός τσατίστηκε και αποκάλυψε τη σκηνοθεσία για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με την ανεπανάληπτη γκάφα τους.

Πιθανολογώ ότι η συγκεκριμένη εκδοχή (μοναδική στο είδος της, μιας και δεν υπάρχει πουθενά αλλού και ίσως η πραγματική) αφηγούμενη όπως γράφει το κείμενο από τον ίδιο τον Ξανθόπουλο έφτασε στα αυτιά του συντάκτη του άρθρου μέσω κάποιου συγκρατούμενου του καπετάνιου (αναρχικού πολιτικού κρατούμενου ή ποινικού). Επίσης, θεωρώ ακόμη πιο πιθανό ότι οι Αμερικάνοι σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος να ζήτησαν από αυτόν να μεταφέρει οπλισμό στους ακροδεξιούς Φαλαγγίτες του Λιβάνου και να στήθηκε το όλο σόου τόσο για να δείξει ότι οι ελληνικές αρχές παράγουν έργο όσο και να αλλάξει η μιντιακή ατζέντα της εποχής.

“Θα πατάξω την αναρχία εν τη γενέσει της...”
(Κ. Καραμανλής πρωθυπουργός, Οκτώβριος 1977)

Αξίζει να γράψω μερικά λόγια για το αναρχικό περιοδικό ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, το έντυπο όπου επρόκειτο να δημοσιευτεί το άρθρο που σας παρέθεσα πιο πάνω: Το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ (περιοδική αναρχική έκδοση) ήταν ένα αναρχικό περιοδικό που δημιούργησε, επιμελήθηκε και κυκλοφόρησε ο αναρχικός Κυριάκος Βασιλειάδης, υπεύθυνος των εκδόσεων “Ρήγμα” και του ομώνυμου μικρού βιβλιοπωλείου που υπήρχε στην οδό Βασ. Παύλου 34 στη Κοκκινιά.
Στοχοποιημένος ο ίδιος τόσο από τις αρχές όσο και από τους φασίστες της εποχής (το κόμμα της 4ης Αυγούστου των Πλεύρη-Μιχαλολιάκου είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του εναντίον τού “Ρήγματος” με απειλές προς τον σύντροφο Βασιλειάδη τόσο μέσω απειλητικών σημειωμάτων όσο και με την αναγραφή συνθημάτων στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου), οδηγήθηκε σε δική τον Οκτώβριο του 1977 ως υπεύθυνος της έκδοσης του περιοδικού κατηγορούμενος για “περιύβριση αρχής και προτροπή προς τέλεσιν εγκλήματος”.
Ο προσχηματικός λόγος της δίωξης, πατούσε πάνω σε έναν “οδηγό κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών” που το περιοδικό είχε αναδημοσιεύσει τον Νοέμβριο του 1976 στο πρώτο (και μοναδικό του τεύχος που κυκλοφόρησε σε 2 χιλιάδες αντίτυπα και εξαντλήθηκε αμέσως) από ένα ανώνυμο χρηστικό φυλλάδιο που κυκλοφορούσε χέρι με χέρι τη περίοδο της χούντας. Η δίωξη δεν ήταν τυχαία, ούτε φυσικά αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος, αλλά εντασσόταν σε ένα ευρύτερο κύμα διώξεων εναντίον του αναρχικού χώρου και της επαναστατικής αριστεράς εκείνη την εποχή.
Όπως γράφει και ο ίδιος ο Κυριάκος Βασιλειάδης στο εισαγωγικό σημείωμα της μεταχρονολογημένης (για την ιστορική μνήμη) έκδοσης των τευχών 2 και 3 του περιοδικού (τα δύο τεύχη εκδόθηκαν μαζί σε ένα τον Νοέμβριο του 2015, δηλαδή 38 χρόνια μετά):

“Τη χρονιά εκείνη (1977) εγκαθιδρύεται στον τόπο μας η σύγχρονη κρατική τρομοκρατία και επιβάλλεται εσπευσμένα και βεβιασμένα η μεθοδολογία και η ιδεολογία της Δυτικογερμανικής κρατικής τρομοκρατίας, είναι η χρονιά που γίνεται μια όξυνση της κρατικής καταστολής απέναντι στην επάνοδο του ανατρεπτικού κοινωνικού κινήματος με γεγονότα όπως: ποινικές διώξεις σε αντικρατικά έντυπα, άγρια καταστολή στη συγκέντρωση-πορεία της Πρωτομαγιάς με συλλήψεις, δίκες και κακοποίηση συντρόφων, ποινική δίωξη και προφυλάκιση εκδοτών αντικρατικών εντύπων σαν “ηθικών αυτουργών” στις βίαιες αντιδράσεις σε Αθήνα Θεσσαλονίκη για τη δολοφονία των Γερμανών επαναστατών της RAF στα κελιά τους, φυλακίσεις συντρόφων/σσων σαν “φυσικών αυτουργών” στα ίδια επεισόδια, σαμποτάρισμα της AEG στο εργοστάσιο της στου Ρέντη με έναν νεκρό επαναστάτη (σ.σ. Χρήστος Κασίμης), δηλώσεις Καραμανλή για “πάταξη της αναρχίας” κ.α....Οι ποινικές διώξεις χτύπησαν τότε και τον πυρήνα της έκδοσης ΕΔΩ και ΤΩΡΑ με αποτέλεσμα οι εκδόσεις νο.2 και 3 να μην πραγματοποιηθούν εκείνη τη χρονιά παρόλο που ήταν σχεδόν έτοιμη η ύλη τους”.

Είστε ένας επικίνδυνος αναγνώστης! Επικίνδυνων ιδεών!
(η ποινική δίωξη και δίκη του ΕΔΩ και ΤΩΡΑ)

Στο δεύτερο τεύχος του ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ο Βασιλειάδης γράφει για τα γεγονότα της δίωξης του: “Το 'τμήμα τύπου' της Γενικής Αφάλειας (υπαστ/μος Σπ. Γκότσης, βοηθός του Γουρνιά (σ.σ. βασανιστής μπάτσος της χούντας) στο ίδιο πόστο στην επταετία, μάρτυρας υπεράσπισης των βασανιστών της ασφάλειας στη δίκη της Χαλκίδας, μερίμνη του διοικητή της-γνωστού στυλοβάτη της χουντικής και μετέπειτα καραμανλικής καταστολής αρχιμπάτσου Καραθανάση-στέλνει στις 14 Μαρτίου 1977 αναφορά με αντίτυπο της έκδοσης του ΕΔΩ και ΤΩΡΑ στην εισαγγελία Αθηνών για να ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του. Η εισαγγελία αναθέτει την υπόθεση σε ανακριτή του Πειραιά. Αυτός απομονώνει και υπογραμμίζει μερικά αποσπάσματα του εντύπου, τα δείχνει να τα διαβάσουν αστυνομικοί, δικηγόροι και δάσκαλοι που τους ψαρεύει στους διαδρόμους των δικαστηρίων και στη συνέχεια τους παίρνει καταθέσεις. Οι καταθέσεις τους είναι καρμπόν!

Π. Μαγκλάρας (αρχιμπάτσος της ασφάλειας Πειραιά): “Το διάβασα το περιοδικό και έχει φράσεις που καθυβρίζει τας Αρχάς, Δικαστικήν, Αστυνομικήν και τη Κυβέρνησιν. Παρομοιάζει την Ελλάδα με πόρνη που άλλαξε όμως υποστηρικτές δηλαδή νταβατζήδες. Οι πόρνες έχουν νταβατζήδες, όχι η Ελλάς! Έχει και ασυναρτησίες πολλές, αλλά εμπνέεται από καθαρές αναρχικές ιδέες. Μας το λέει και ο ίδιος (Σημ. Ο Βασιλειάδης), αλλά μας το λέει και το παρελθόν του, διότι έχει λάβει μέρος εις όλας τας αναρχικάς εκδηλώσεις”.

Θ. Βρέλλος (δικηγόρος): “Ο κ. Εισαγγελεύς με πρότεινε ως μάρτυρα. Εγώ είμαι ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων της Προτύπου Ιωνίδειου Σχολής και πρόεδρος της Σχολικής εφορίας της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και παρακολουθώ τα θέματα που αφορούν την μαθητιώσαν νεολαίαν. Διάβασα το περιοδικόν το οποίον εν πολλοίς είναι φαιδρόν και τα βάζει με όλους. Παρατηρώ ότι γίνεται μια μεγάλη διείσδυσις στα παιδιά!”

Ι. Γιατράκος (δικηγόρος και πρόεδρος γονέων και κηδεμόνων δημοτικού σχολίου του Πειραιά): “Το έντυπο τούτο συνιστά το αδίκημα της προκλήσεως εις τέλεσιν εγκλήματος, ιδιαιτέρως εις τους νέους...ειδικότερα προς τους έλληνες στρατιώτας φτάνει εις το σημείον να τους προτρέπει και να τους συνιστά να οργανωθούν μέσα στο στράτευμα. Θέλουν σκεπτόμενο στρατό!”

Γ. Χατζάκης (Δημοδιδάσκαλος Πειραιά): “Περιυβρίζει την κρατούσαν Αρχήν και διασύρει εκ προθέσεως του λαού με διάφορα κατασκευάσματα όπως η μετονομασία του τούρκικου καφέ σε ελληνικό ή βυζαντινό, του Τουρκολίμανου σε Μικρολίμανο και άλλες τέτοιες σωβινιστικές μαλακίες”.

Κ. Τσουκαλάς (Δημοδιδάσκαλος Πειραιά): “ Δεν το διάβασα, ένα απόσπασμα μόνον εδιάβασα το οποίον είχε υπογραμμίσει ο Ανακριτής. Αποτελεί πρόκλησιν διαπράξεως εγκλήματος με το να απευθύνεται προς τους φαντάρους να στρέψουν τα όπλα στην εξουσία”.

Ο εισαγγελέας Δημήτριος Τσεβάς (σ.σ. Εισαγγελέας στη δίκη των χουντικών για τις δολοφονίες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και υπεύθυνος για τη τρομοκρατία επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Θεωρούσε κι είχε έμμεσα κατηγορήσει για αρχηγικά μέλη της Ε.Ο. 17 Ν. τον στιχουργό Μανώλη Ρασούλη και τον δημοσιογράφο Γιώργο Βότση) εναρμονισμένος στο εθνικοπατριωτικό κλίμα της δίκης, στην αγόρευσή του είπε: “Το έντυπο στρέφεται κατά πάσης πολιτειακής αρχής και εξουσίας. Είναι υβριστικόν, διότι περιλαμβάνει σαφείς εκδηλώσεις καταφρονήσεως, ονειδισμού και διασυρμού, εις όλας τα αρχάς Συτρατιωτικάς, Δικαστικάς, Αστυνομικάς, Πολιτικάς. Πρότρυνε τους στρατιώτες εις ανυπακοήν προς τη νόμιμον στρατιωτικήν αρχήν και τους πολίτας εις την παράνομον προμήθειαν οπλισμού με πλιάτσικο στις αποθήκες του στρατού. Επίσης προτρέπει αυτούς εις τέλεσιν εγκλημάτων, περιγράφων λεπτομερώς και τον τρόπον κατασκευής διαφόρων εμπρηστικών και εκρηκτικών μηχανισμών ως και τον τρόπον χρήσεως αυτών. Και γενικά δια της παροτρύνσεως εις τα άνω εγκλήματα υποδεικνύει και συνιστά εις τους πολίτας την περιφρόνησιν προς πάντα υγιή κοινοτικόν θεσμόν (εκκλησία, οικογένεια, σχολείο, κλπ) και την πορειάν των προς τον αναρχισμόν”.
Η προειλημμένη απόφαση του Ε' τριμελούς Πλημ/κείου Αθήνας που εκδόθηκε στο τέλος της δίκης για τις δύο κατηγορίες εναντίον του Κυριάκου Βασιλειάδη και του περιοδικού ήταν: 5 και 4 μήνες φυλάκιση αντίστοιχα καθώς και η άρση δασμολογικής ατέλειας χάρτου επί δίμηνον (ποινή χωρίς περιεχόμενο αφού ο εκδότης ποτέ δεν είχε ζητήσει από το κράτος ατέλεια χάρτου).

[1] Στρατιωτική πολιτοφυλακή δεξιών χριστιανών Λιβανέζων μαρωνίτων, αποτελούμενη από μέλη του κόμματος Καταέμπ που ιδρύθηκε το 1936 από τον Πιερ Τζεμαγιέλ ως μαρωνιτική παραστρατιωτική οργάνωση νεολαίας. Ο Τζεμαγιέλ διαμόρφωσε το κόμμα στα πρότυπα της Ισπανικής Φάλαγγας και του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, τα οποία είχε παρατηρήσει ως αθλητής κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 που είχαν διεξαχθεί στο Βερολίνο της ναζιστικής Γερμανίας, θαυμάζοντας την πειθαρχία και οργάνωσή τους και θεωρώντας ότι αυτά τα χαρακτηριστικά εξέλιπαν περισσότερο προκειμένου να προοδεύσει η χώρα του. Η πολιτοφυλακή των Φαλαγγιτών ιδρύθηκε το 1936 με την ονομασία Οργάνωση Μαχητών από τον πρόεδρο του κόμματος Πιερ Τζεμαγιέλ και τον Ουίλιαμ Χάουι, έναν Αμερικανολιβανέζο βιομήχανο υαλικών. Οι Φαλαγγίτες εξοπλίζονταν από το Ισραήλ, το Βέλγιο, τη Δυτική Γερμανία και τις ΗΠΑ και ήταν αντικομμουνιστές συνεργάτες και σύμμαχοι των δεξιών χριστιανικών κυβερνήσεων του Λιβάνου και του Ισραήλ, και εχθροί τόσο της PLO όσο και των άλλων αριστερών παλαιστινιακών και Λιβανέζικων οργανώσεων. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1982, μετά από εντολή του Ισραήλ, 1.500 ακροδεξιοί φαλαγγίτες εισβάλουν στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα, της Σατίλα και του Μπουρτζ Μπαρανζέ, στη Δυτική Βηρυτό. Πυροβολούν ό,τι κινείται, εισβάλουν σε σπίτια, εκτελούν εν ψυχρώ οικογένειες ολόκληρες, παιδιά, ηλικιωμένους, ανάπηρους, βιάζουν κατ’ εξακολούθηση γυναίκες, ακρωτηριάζουν για πλάκα ή για λάφυρα, και παράλληλα πίνουν και γλεντούν. Ο τελικός απολογισμός των βασανιστηρίων και των φόνων είναι τραγικός, μιας και ο αριθμός των νεκρών κυμαίνεται ανάμεσα σε 1.300 (όσοι εντοπίστηκαν) και 3.500. Ο ακριβής αριθμός είναι απροσδιόριστος επειδή υπάρχουν δεκάδες ι ομαδικοί τάφοι που ουδέποτε ανοίχτηκαν, καθώς και εκατοντάδες οι εξαφανισμένοι, με τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν πέριξ των καταυλισμών να περιγράφουν αλλεπάλληλες διαδρομές φορτηγών με πρόσφυγες που κανείς δεν έμαθε ποτέ που πήγαν και τι απέγιναν. Το ένα τέταρτο εξ αυτών είχε λιβανική υπηκοότητα. Πριν την εισβολή των Φαλαγγιτών, το Ισραήλ είχε βομβαρδίσει τους καταυλισμούς και είχε αφοπλίσει μετά από συμφωνία τους Παλαιστίνιους μαχητές, οι οποίοι είχαν αποχωρήσει από τα στρατόπεδα και τον Λίβανο.

[2] Προπαγανδιστική ταινία του 1977 του Ίρβιν Κέρσνερ με τους Τσαρλς Μπρόνσον, Χορστ Μπούχολτς, Έντι Κονσταντίν, κ.α. "Επιχείρηση Εντέμπε" ήταν η κωδική ονομασία της (πολύνεκρης όπως εξελίχθηκε) επέμβασης -και της πρώτης στην ιστορία- των ειδικών δυνάμεων (κομάντος) των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων (IDF) στο αεροδρόμιο της πόλης Εντέμπε στην Ουγκάντα στις 6 Ιουλίου 1976, όπου αεροπειρατές είχαν καθηλώσει στο έδαφος το AirBus A300 της Air-France. Το αεροπλάνο είχε απογειωθεί από το Τελ Αβίβ με τελικό προορισμό το Παρίσι μεταφέροντας 248 επιβάτες και 12μελές πλήρωμα. Μία εβδομάδα νωρίτερα, στις 27 Ιουνίου 1976, δύο μέλη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και δύο μέλη των Επαναστατικών Πυρήνων, μιας γερμανικής οργάνωσης ανταρτών πόλης, είχαν καταλάβει το αεροσκάφος υποχρεώνοντας τον πιλότο να αλλάξει πορεία και να το προσγειώσει στην Ουγκάντα. Η πτήση είχε ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα, από όπου είχαν επιβιβαστεί οι αεροπειρατές μαζί με άλλους επιβάτες. Οι Παλαιστίνιοι κομάντος ζητούσαν την απελευθέρωση 53 Αράβων κρατουμένων από το Ισραήλ, τη Δυτική Γερμανία, την Κένυα, την Ελβετία και τη Γαλλία και οι Γερμανοί την αποφυλάκιση τεσσάρων μελών της επαναστατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (R.A.F./Μπάαντερ-Μάινχοφ) και ενός αντάρτη του ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού. Η αεροπειρατεία εκδηλώθηκε πάνω από την Κόρινθο και το σκάφος οδηγήθηκε αρχικά στη Βεγγάζη και στη συνέχειαστο αεροδρόμιο της Ουγκάντας.

Αντώνης Ζήβας

Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music