Γνώρισα τον Link Wray στα 18 μου. Πήγα να τον δω παρέα με ένα φίλο να παίζει σε ένα λονδρέζικο στέκι που λέγεται Τhe Venue. Μετά τη συναυλία μείναμε εκεί να πίνουμε μέχρι να κατεβάσουν τα ρολά στο μπαρ... Μια μοναχική φιγούρα που ξεχώριζε σαν μια σχεδόν μυθική σιλουέτα περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους γύρω από το σταθμό της Βικτόρια νωρίς το πρωί, μόλις δέκα μέτρα μακριά μας κάτω από το φως ενός φανοστάτη. Κρατούσε τη θήκη μιας κιθάρας και φορούσε ένα ολόσωμο δερμάτινο παλτό, μαύρο γυαλί σαν του Elvis, και είχε ένα υπέροχο κοκόρι στα μαλλιά. Χωρίς συνεργείο περιοδείας, χωρίς λιμουζίνα, χωρίς μεγάλα πούρα… μόνον εκείνος, ο άνθρωπος αυτοπροσώπως που έψαχνε για ταξί.
Ο φίλος μου αγκάλιασε τον Link και τον σήκωσε από το έδαφος, ενώ εγώ μετέφρασα το "We love you" από τη διάλεκτο της Γλασκόβης στα αγγλικά προς τιμήν του Ινδιάνου ήρωά μας από τη φυλή των Shawnee...
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το "Rumble" είναι το μοναδικό instrumental τραγούδι που απαγορεύτηκε ποτέ από το ραδιόφωνο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
