Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Με τρία στούντιο full length, κάμποσα EP, and 2 split άλμπουμ σε σχεδόν δυο δεκαετίες ζωής, οι Θεσσαλονικείς Head Cleaner με το να αφήσουν να κυλήσουν 10 ολόκληρα χρόνια στη σιωπή μας βάλαν σε δεύτερες σκέψεις, αφού αυτό το παρατεταμένο διάστημα προφανώς τη μετέτρεψε σε ρητορική, σκόπιμη και να αντανακλά σε ένα νόημα...
Σιωπή είναι η απουσία ακουστικού ήχου του περιβάλλοντος, η εκπομπή ήχων τόσο χαμηλής έντασης που δεν τραβούν την προσοχή πάνω τους ή η κατάσταση της παύσης παραγωγής ήχων. Αυτή η τελευταία έννοια μπορεί να επεκταθεί ώστε να ισχύει για τη διακοπή ή την απουσία οποιασδήποτε μορφής επικοινωνίας, είτε μέσω της ομιλίας είτε μέσω άλλου μέσου. Το ρήμα σπάω - αρχαία ελληνική σπάω / σπῶ < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *sp(h)ei- (τραβώ), όταν χρησιμοποιείται μεταφορικά σημαίνει προκαλώ ένα ρήγμα σε ένα σύνολο ή ξεπερνάω ένα όριο π.χ. καταρρίπτω ένα ρεκόρ ή βάζω τέλος σε μια κατάσταση π.χ. σπάω τη σιωπή. Με τρία στούντιο full length, κάμποσα EP, and 2 split άλμπουμ σε σχεδόν δυο δεκαετίες ζωής, οι Θεσσαλονικείς Head Cleaner με το να αφήσουν να κυλήσουν 10 ολόκληρα χρόνια στη σιωπή μας βάλαν σε δεύτερες σκέψεις, αφού αυτό το παρατεταμένο διάστημα προφανώς τη μετέτρεψε σε ρητορική, σκόπιμη και να αντανακλά σε ένα νόημα. Όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ρητορική σιωπή στοχεύει περισσότερο το κοινό παρά τον ρήτορα. Μ’ αρέσει πολύ όταν ένα συγκρότημα δαμάζει τον Χρόνο και τον βάζει στην υπηρεσία του. Χωρίς βιασύνες μιλάει όταν έχει κάτι να πει και όχι γιατι πρέπει να κρατάει το όνομα του «ζεστό» με όρους εμπορικούς/καπιταλιστικούς στην «αγορά». Λέξεις βιτριολικές για τους Head Cleaner… ΟΚ, προφανώς πως έπαιξε ρόλο και η πανδημία και τα όσα ακολούθησαν, καραντίνες, εγκλεισμοί νέες πρωτόγνωρες συνθήκες στην καθημερινότητα όλων μας. Για τους Head Cleaner η μουσική είναι η αφορμή και το μέσο για να διηγηθούν όσα έχουν να πουν και ενίοτε να μεταδώσουν. Μουσικά δεν θα βρούμε πολλές ή σημαντικές διαφορές με τις προηγούμενες δουλειές τους αν ακιπραγματικά τους ακούμε πιο ώριμους και στοχευμένους. Άλλωστε νομίζω πως το μοτίβο που έχουν σκαρώσει από την αρχή της διαδρομής τους δεν χρειάζεται ριζικές αλλαγές ούτως ή άλλως. Για ένα σχήμα που ο κύριος συνθέτης του μυήθηκε στον σκληρό ήχο με Slayer και Nirvana πριν αφεθεί στο έλεος των Napalm Death (και ταυτόχρονα στων Terrorizer και Brutal Truth) κάθε προσπάθεια «εξευγενισμού» έχει θνησιγενή μοίρα.
Ένδεκα τραγούδια συνολικής διάρκειας περίπου 25 λεπτών που σε αυτά χωράνε όλη η οργή για το καθεστωτικής αντίληψης και νοοτροπίας μικρόκοσμου της χώρας μας αλλά και τον ζόφο και την απόγνωση που ζούμε ολόκληρη η ανθρωπότητα, την κτηνωδία που έγινε συνήθεια, τον φόβο, την έλλειψη τρόπου διαφυγής από την δυστοπία που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος. Τα ριφ φλερτάρουν ανοιχτά με το σύγχρονο Death Metal, ο Mitch θυμίζει στον τρόπο προσέγγισης τον μεγάλο Barney Greenway των τεράστιων Napalm Death, αλλά σαφέστατα με έντονο το προσωπικό στοιχείο, η επιθετικότητα που αναβλύζει η μουσική τους αναζωπυρώνεται διαρκώς από τα ανελέητα χτυπήματα του Σταυριανίδη, το μανιασμένο μπάσο του Κασμίρη, ευδιάκριτο και σε πρώτο πλάνο δίνει όγκο και βαρύτητα, ενώ τέλος υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα καταστροφής που υποστηρίζουν τα ταχύτατα μέρη του δίσκου, όπου τα blast beat δίνουν και παίρνουν, αλλά και τα πιο «ήρεμα» σημεία (με τις mid tempo ταχύτητες) όπως στα πολύ εθιστικά «Not Like All Of You» και «For Tomorrow's Lesson» όπου η γκρούβα φέρνει σε tribal ρυθμούς και μου θύμισε λατρεμένους Sepultura των mid-90’s. Σαν δίσκος έχει να δώσει, χωρίς να χρειάζεται 100 ακούσματα για να σου αρέσει. Έχει την ροή, τα σημεία που σου μένουν (και τα βάζεις και τα ξαναβάζεις για να τα ακούσεις), τα ψήγματα μελωδίας, την πολυπλοκότητα, αλλά αυτή δεν είναι επιτηδευμένη και εις βάρος της αμεσότητας. Οι λάτρεις των Extreme Noise Terror και Brutal Truth θα ενθουσιαστούν. Δίσκος μανιφέστο, με ταξικό πρόσημο σαν ένα ερωτικό γράμμα στην γενιά που σαραντάρισε και δεν συμβιβάστηκε, ένα σάουντρακ για αυτούς που γυρίζουν σπίτι μετά από ένα εξαντλητικό 8-12ωρο και θέλουν μια σπίθα για να βάλουν φωτιά... αρχικά το στερεοφωνικό τους και ίσως... το τέλος ας το συμπληρώσει ο καθένας/καθεμιά όπως αυτός/ή επιθυμεί...
Highlights: η παραγωγή που αναδεικνύει το μπάσο, «Bread And Circuses», «For Tommorrow's Lesson» (ακούω doom μελωδίες;), «Call Me Uncivilized» (Obituary meets Napalm Death φάση) και οι στίχοι του «7 Sisters»: «Their inhuman work is bigger than their fame / I guess you wanna know their names: Royal Dutch Shell, BP, Petro China, Exxon Mobil, Saudi Arabian Oil Co., Total Energies, Chevron». Αλλά είπαμε το άλμπουμ κλείνει με τραγούδι με τίτλο «Nothing But The Truth»...
Jim "Mitch" E. - Vox
Costas C. - Guitar
Lefteris K. - Bass
Billy S. - Drums
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
The Spaghetti Incident?: 30 χρόνια μετά...
«Raw Power»: Η παρακμή του δυτικού πολιτισμού τυπωμένη σε βινύλιο...
Kyuss: 30 χρόνια «Blues for the Red Sun»...
Hawkwind: Διαστημικοί μαχητές του ήχου...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
