Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
«Ο Τζον Καζάλ είναι από τις εμπειρίες που σου συμβαίνουν μία φορά στη ζωή....»
Γεννήθηκε καλοκαίρι, τον Αύγουστο του 1935, και περπάτησε στον πλανήτη μας για 42 χρόνια, θαρρείς και η μοίρα είχε προαποφασίσει ότι ήταν αρκετά αυτά που προσέφερε στην υποκριτική τέχνη, αφήνοντας μας συγκλονισμενούυ και βουβούς μπροστά σε ένα ασύλληπτο ταλέντο που χάθηκε πριν το χορτάσουμε.
Ο Τζον Καζάλ μεγάλωσε στη Βοστώνη και σπούδασε στις δραματικές σχολές του Oberlin College και του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Σε ολόκληρη τη δεκαετία του '60 διακρίθηκε αρχικά για τις ερμηνείες του στο θεατρικό σανίδι, αρχικά με περιοδεύοντες θιάσους και αργότερα στα θέατρα του Μπρόντγουεϊ αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Παράλληλα έκανε πολλές δουλειές του ποδαριού για να βγάζει τα προς το ζην και, μεταξύ άλλων, εργάστηκε ως ταξιτζής και κούριερ στην εταιρεία Standard Oil. Εκεί γνώρισε έναν άλλο νεαρό νεαρό ηθοποιό και αμέσως έγιναν φίλοι. Το όνομά του ήταν Αλ Πατσίνο.
Η πρώτη εμφάνιση του Καζάλ στον κινηματογράφο έγινε το 1962 στην ταινία μικρού μήκους του Μάρβιν Στάρκμαν The American Way. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1972, ο Αλ Πατσίνο παίρνει τον φίλο του από το χέρι και τον πηγαίνει στον Φράνσις Φορντ Κόπολα και θα πάρει μέρος στην ακρόαση για τον ρόλο του Φρέντο Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ενθουσιάζεται με το υποκριτικό ταλέντο του Καζάλ και κάνει σαρωτικές αλλαγές στο σενάριο της επόμενης ταινίας του, το οποίο βρισκόταν ήδη στα σκαριά, επινοώντας έναν ρόλο ειδικά για τον Καζάλ. Ήταν το συγκλονιστικό Η Συνομιλία του 1974, όπου ο Καζάλ συμπρωταγωνιστεί στο πλευρό του Τζιν Χάκμαν. Την ίδια χρονιά ο Καζάλ επιστρέφει στον ρόλο του Φρέντο στο Ο Νονός II και με την ερμηνεία του κάνει πραγματικά όλο τον κινηματογράφο κόσμο να παραμιλάει.
Ο Καζάλ είναι ασταμάτητος. Την επόμενη χρονιά, το 1975, και πάλι στο πλευρό του επιστήθιου φίλου του, Αλ Πατσίνο, πρωταγωνιστεί στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, Σκυλίσια Μέρα. Αυτή η ερμηνεία θα του χαρίσει μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία του Καλύτερου Β' Ανδρικού ρόλου. Την επόμενη διετία ο Καζάλ επιστρέφει στο αγαπημένο του θέατρο ως πρωταγωνιστής στη σαιξπηρική κωμωδία Με το Ίδιο Μέτρο. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται τη συμπρωταγωνίστριά του, την τότε ανερχόμενη Μέριλ Στριπ. Το 1977 ο Καζάλ, που υπήρξε φανατικός καπνιστής σε όλη του τη ζωή, διαγιγνώσκεται με καλπάζοντα καρκίνο του πνεύμονα. Παρόλα αυτά και ενώ γνωρίζει τη μη αναστρέψιμη κατάσταση της υγείας του, εμφανίζεται στη τελευταία του ταινία, τον Ελαφοκυνηγό του Μάικλ Τσιμίνο. Στα γυρίσματα της ταινίας ο Καζάλ και η Μέριλ Στριπ αρραβωνιάζονται. Μόλις όμως η εταιρεία που γύριζε την ταινία πληροφορήθηκε πως ο Τζον Καζάλ έπασχε από καρκίνο απαίτησε την αποπομπή του από το καστ, γεγονός που ευτυχώς αποφεύχθηκε όταν η Στριπ απείλησε ότι αν έφευγε ο Καζάλ θ αποχωρούσε κι εκείνη. Λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της ταινίας, στις 13 Μαρτίου του 1978, ο Τζον Καζάλ θα φύγει νικημένος από τον καρκίνο στη Νέα Υόρκη, χωρίς να προλάβει να δει την ταινία του, τον Ελαφοκυνηγό, να βγαίνει στις αίθουσες.
Εκείνες τις δύσκολες μέρες στο νοσοκομείο, ο Καζάλ δεν ήταν μόνος. Η Στριπ δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του, ούτε και ο Αλ Πατσίνο. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, η Στριπ θα απαντούσε αποστομωτικά: «Θα έκανα τα πάντα για αυτόν. Γιατί με ρωτάτε; Θα μου κάνατε αυτή την ερώτηση αν ήμουν μια μητέρα που στάθηκε στο γιο της; Η φροντίδα είναι το μόνο πράγμα που αξίζει για αυτόν που αγαπάς. Όλοι μιλάνε για το φόβο τους μη χάσουν τον εαυτό τους μέσα στον έρωτά τους για κάποιον άλλον. Πόσος ναρκισσισμός… Καθήκον. Το καθήκον είναι η πανοπλία που φοράς επάνω σου για να παλέψεις για ό,τι αγαπάς». Η Στριπ ήταν εκείνη που του έκλεισε τα μάτια στο κρεβάτι του νοσοκομείου, «μία πράξη αγάπης που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί», όπως ομολόγησε ο Πατσίνο. Τον επικήδειο έγραψε ο στενός φίλος και σταθερός συνεργάτης του Καζάλ, ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Ίσραελ Χόροβιτς και ξεκινούσε με τις εξής φράσεις: «Ο Τζον Καζάλ είναι από τις εμπειρίες που σου συμβαίνουν μία φορά στη ζωή. Ήταν μια εφεύρεση, μια επινόηση, μια μικρή τελειότητα». Ενώ ο επιστήθιος φίλος του, Αλ Πατσίνο, θα πει χρόνια μετά: «Κανείς δεν μου έμαθε περισσότερα από τον Καζάλ για την υποκριτική».
Ο Τζον Καζάλ είναι κάτοχος ενός ασύλληπτου ρεκόρ, το οποίο μοιάζει καταδικασμένο να παραμείνει ακατάρριπτο επειδή οι έξι ταινίες Ο Νονός, Η Συνομιλία, Ο Νονός ΙΙ, Σκυλίσια Μέρα, Ο Ελαφοκυνηγός, αλλά και Ο Νονός ΙΙΙ, είναι οι μόνες ταινίες που έπαιξε ο Καζάλ στην κινηματογραφική του καριέρα του και ήταν απαξάπασες υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Εμίλιο Φερνάντες – Ο Μύθος του El Indio...
Μπέλα Λουγκόζι: ηθοποιός, αρχισυνδικαλιστής και αντιφασίστας...
Κρίστοφερ Λι: Ούρλιαξε και ούρλιαξε ξανά!
Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του George A. Romero: Και οι «βρικόλακες» έγιναν ζόμπι...
Vincent Price: Ο Άρχων του Μακάβριου...
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
