Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Μια μέρα, καθώς έγραφε, ένιωσε πως οι λέξεις του άρχισαν να ξεφεύγουν από το χαρτί. Ένα γράμμα, ένα μόνο, πέταξε έξω από τη σελίδα και άρχισε να αιωρείται στον αέρα. Ο Ματίας το κοίταξε με απορία και τρόμο. Το γράμμα σχημάτισε μια λέξη: «Πίστεψε»...
Ένας φίλος μου συγγραφέας, ονόματι Ματίας, ζούσε σ’ ένα διαμέρισμα του Μοντεβιδέο που έμοιαζε με κουτί από παπούτσια, γεμάτο χαρτιά, καφέδες και σκόνη. Κάθε πρωί, πριν ακόμα ξυπνήσει η πόλη, καθόταν πάντα στην ίδια καρέκλα, στο ίδιο καφέ, με το ίδιο τετράδιο ανοιχτό μπροστά του. Έγραφε ιστορίες που κανείς δεν ήθελε να διαβάσει. Και έγραφε ιστορίες πραγματικές, όχι φανταστικές, όχι παραμύθια, αλλά αληθινές ιστορίες, τόσο αληθινές που έμοιαζαν ψεύτικες. Ιστορίες για ανθρώπους που εξαφανίζονταν μέσα σε καθρέφτες, για λέξεις που ζωντάνευαν και έφευγαν τρέχοντας στους δρόμους, για μια πόλη που αναπνέει και μιλάει μόνο τη νύχτα.Οι ήρωές του ήταν οι γείτονες, οι περαστικοί, ο ίδιος του ο εαυτός, παγιδευμένοι σε γεγονότα που κανείς δεν θα πίστευε: ένας άντρας που εξαφανίστηκε μέσα σε μια σκιά, μια γυναίκα που μιλούσε με τα έπιπλα, ένα παιδί που έβρισκε κάθε μέρα το ίδιο χαμένο μπαλόνι.
Κανείς δεν τον πίστευε. Οι εκδότες γελούσαν διαβάζοντας τα χειρόγραφά του, οι φίλοι του τον κορόιδευαν στις καφετέριες, ακόμα και η μάνα του του έλεγε να γράψει κάτι «πιο φυσιολογικό». Ο Ματίας, όμως, ήξερε πως όλα όσα έγραφε είχαν συμβεί. Τα είχε δει με τα μάτια του, τα είχε ζήσει, τα είχε αγγίξει. Μόνο που, κάθε φορά που προσπαθούσε να τα εξηγήσει, οι λέξεις του γλιστρούσαν σαν νερό από τα δάχτυλα των άλλων. Μια μέρα, καθώς έγραφε, ένιωσε πως οι λέξεις του άρχισαν να ξεφεύγουν από το χαρτί. Ένα γράμμα, ένα μόνο, πέταξε έξω από τη σελίδα και άρχισε να αιωρείται στον αέρα. Ο Ματίας το κοίταξε με απορία και τρόμο. Το γράμμα σχημάτισε μια λέξη: «Πίστεψε».
Το ίδιο βράδυ, καθώς έγραφε για έναν άντρα που έβλεπε το μέλλον στα ραγίσματα του τοίχου, άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ο ίδιος ο ήρωάς του, με το παλτό του βρεγμένο και τα μάτια του γεμάτα τρόμο. «Δεν με πιστεύει κανείς», του είπε. «Ούτε εσύ». Ο Ματίας χαμογέλασε αμήχανα. «Εγώ σε έπλασα», απάντησε. «Εσύ με έγραψες», είπε ο άντρας, «αλλά δεν με πίστεψες ποτέ στ’ αλήθεια».
Από εκείνη τη νύχτα, οι ήρωες των ιστοριών του άρχισαν να τον επισκέπτονται. Κάθονταν γύρω του, του μιλούσαν, του ζητούσαν να τους πιστέψει. Ο Ματίας άρχισε να αμφιβάλλει για την πραγματικότητα. Μήπως όλα ήταν φαντασία; Μήπως ο ίδιος ήταν ένας ήρωας σε μια ιστορία που κάποιος άλλος έγραφε;
Το επόμενο πρωί, βγήκε στον δρόμο και είδε τους ανθρώπους να περπατούν ανάποδα, τα αυτοκίνητα να αιωρούνται, τα σύννεφα να κατεβαίνουν χαμηλά και να ψιθυρίζουν μυστικά. Κανείς δεν τον κοίταζε. Κανείς δεν τον πίστευε. Ένιωσε μια παράξενη ελευθερία. Αν κανείς δεν πιστεύει τις αληθινές ιστορίες, τότε όλα είναι δυνατά. Έγραψε την τελευταία του ιστορία: «Ο συγγραφέας που έγραψε την αλήθεια και κανείς δεν τον πίστεψε». Και τότε, για πρώτη φορά, πίστεψε ο ίδιος.
Η πόρτα του διαμερίσματος πλέον κάθε βράδυ έμενε ανοιχτή. Οι ήρωες έμπαιναν μέσα, καθόντουσαν στο τραπέζι, έπιναν μάτε και αλκοόλ, μιλούσαν για τα παλιά. Ο Ματίας τους κοιτούσε έναν-έναν. Πλέον η αποτυχία του δεν ήταν παρά η πύλη σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις είχαν ζωή. Τότε κατάλαβε πως, τελικά, η αλήθεια δεν χρειάζεται να την πιστέψει κανείς για να υπάρχει. Αρκεί να την γράψεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Μια μπαλάντα για τον Τζόσουα από το Λιτλ Ροκ...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
