Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας
Εγώ τον Μάνο Κατράκη δεν τον είδα ποτέ στο θέατρο. Μ' έτρωγε η μάνα μου, "Τράβα να τον δεις, θα πεθάνει και θα έχεις χάσει κάτι μοναδικό", αλλά εγώ την... τύφλα μου. Είναι που νομίζεις πως μερικοί άνθρωποι θα ζούνε για πάντα κι αφήνεις το χρόνο να περνάει μέχρι που αυτοί πεθαίνουν κι έπειτα έρχεται η σειρά σου. Ας είναι. Τον "έζησα" στον κινηματογράφο, στη Συνοικία το Όνειρο, στο Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο, στην Προδοσία, σ' εκείνες τις χουντοταινίες του στυλ Κονσέρτο για Πολυβόλα επειδή κάπως έπρεπε να ζήσει σε δύσκολες εποχές, στα Χρόνια της Θύελλας, σ' εκείνο το Ταξίδι στα Κύθηρα που ακόμα με ταξιδεύει. Ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω τη φωνή του να απαγγέλλει το Άξιον Εστί του Ελύτη στο έργο του Θεοδωράκη κι εκείνο το βλέμμα του με στοιχειώνει για ώρες όποτε τύχει να δω κάπου κάποια φωτογραφία του. Αυτή η ασκητική μορφή που χαμογελούσε ποτέ, θαρρείς και υπήρχε κάτι που μονίμως τον βασάνιζε, σαν να κρεμόταν από πάνω του μια δαμόκλειος σπάθη απειλώντας να τον θερίσει.
Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
«Μας βάλανε και πολεμήσαμε. Βγάλαμε τα μάτια μας.
Εσύ από εδώ. Εγώ από την άλλη μεριά.
Χάσαμε και οι δυο.
Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με το λύκο.
Τίποτα δεν απόμεινε εδώ πέρα...»