Zivas

  • Hawkwind “Urban Guerrilla” Η μικρή-μεγάλη ιστορία ενός απαγορευμένου τραγουδιού

     

    Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

    Η μουσική είναι ένα από τα βασικά συστατικά της πολιτισμικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, απαραίτητη, όχι μόνο για ψυχαγωγικούς σκοπούς, αλλά και σαν μέσο έκφρασης λογής συναισθημάτων, αλλά και πολιτικού λόγου, κυρίως μέσα από το τραγούδι. Είναι γεγονός ότι ο επαναστατικός πολιτικός λόγος μέσα από τη μουσική και το τραγούδι βρήκε ένα σπουδαίο όπλο σαν δίαυλο επικοινωνίας και προπαγάνδας των μηνυμάτων του, τόσο άμεσο και δυνατό όσο κανένα πολιτικό μανιφέστο και διακήρυξη.Σε εποχές σκληρής  φίμωσης και λογοκρισίας από την εκάστοτε κυριαρχία, η μουσική (και γενικότερα η τέχνη) όχι μόνο διέδιδε τον πολιτικό λόγο, αλλά τον έκανε να φτάνει σε αυτιά πολύ περισσότερα από εκείνα που θα μπορούσε να φτάσει και ο πιο δεινός πολιτικός αγκιτάτορας. Αυτό επαληθεύεται με τον καλύτερο τρόπο αν μελετήσουμε την ιστορία της λογοκρισίας ανά τους αιώνες. Καμία άλλη μορφή τέχνης, και ειδικότερα λαϊκής, δεν έχει λογοκριθεί και διωχθεί τόσο πολύ όσο η μουσική. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που αν τα παραθέσω θα ξεφύγω εντελώς από το θέμα που αναγγέλλει η επικεφαλίδα του κειμένου που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.

  • The Monks: Punk φιλοσοφία και avant-garde πειραματισμός στα χρόνια του '60 (του Αντώνη Ζήβα)

     

    Τους «Δυτικογερμανούς» Monks δεν τους γνωρίζει πολύς κόσμος. Αρκετοί στο άκουσμα του ονόματος θεωρούν ότι πρόκειται για τη βρετανική new wave/pop punk μπάντα του 1979. Ωστόσο, οι «Μοναχοί» της ιστορίας μας υπήρξαν δεκαεννέα χρόνια πριν τους Βρετανούς. Ήταν στη πραγματικότητα  μια «σαλεμένη» σύμπραξη πέντε νεαρών Αμερικάνων από μια αεροπορική βάση της Δυτικής Γερμανίας που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία στο Γκελνχάουζεν της Φρανκφούρτης.  Σχηματίστηκαν το 1963, αρχικά σαν Τhe Five Torquays, παίζοντας, μάλλον με μετριότητα διασκευές γνωστών fifties rock’ n’ roll κομματιών της εποχής και μερικά δικά τους σε πιο pop ύφος, σε διάφορα μπαρ της περιοχής όπου σύχναζαν  Αμερικανοί στρατιώτες και γερμανοί νεολαίοι. Το 1964, με το όνομα Five Torquays, κυκλοφόρησαν μόνοι τους σε 500 κόπιες ένα επτάιντσο με τα κομμάτια "There She Walks" και "Boys Are Boys". Κάπου εκεί, τελειώνοντας τη θητεία τους, ένας «μάνατζερ ταλέντων» (είδος αεριτζήδων εκμεταλλευτών νέων μουσικών που ευδοκιμούσε εκείνη την εποχή, όπως ο δικός μας Νίκος Μαστοράκης) ονόματι Hans Reich τους ψήνει να μείνουν στη Δυτική Γερμανία μετακομίζοντας στη πόλη της Φρανκφούρτης και να συνεχίσουν να  παίζουν για τα «προς το ζην» σε διάφορα «American bars».

  • Μάτια εθελοντικά τυφλά... (του Αντώνη Ζήβα)

     

    Ένας άπορος αργοπεθαίνει σε ένα παγκάκι, σε μία πυλωτή πολυκατοικίας ή μέσα σε μία χαρτόκουτα.  Ένας άνεργος μόνος και σε απόγνωση αυτοκτονεί απ τα αδιέξοδα. Κάποιοι άλλοι που σήκωσαν κεφάλι και αντιστάθηκαν λιώνουν στις φυλακές σαν τρομοκράτες και νούμερο ένα εχθροί της καθεστηκυίας τάξης,  καθώς  μερικά μέτρα μακρυά από τους εξωτερικούς τοίχους της φυλακής, ένα τζάνκι λιώνει μονάχο στην γωνιά από φτηνιάρικη σίσα κι ένα χουλιγκάνι εκτελεί το παρόν του άφραγκο αλλά κρεμασμένο στα κάγκελα δοξάζοντας κάποιους συνομήλικους του που αμείβονται με εκατομμύρια επειδή μόνο και μόνο κλωτσάνε ένα κομμάτι δέρμα γεμισμένο με αέρα.

     Ένα παιδί που πεινάει, ένας άνθρωπος που πονάει...

FEATURED VIDEOS

  • 1

Login