Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα

Οι Villa 21 υπήρξαν ένα από τα θρυλικά συγκροτήματα της ελληνικής rock σκηνής και η δεκάχρονη πορεία τους σε συνδυασμό με τη δισκογραφική τους παρουσία αποτελεί πραγματικά ένα μνημειώδες εγχείρημα νέων ανθρώπων με γνήσια αγάπη για το rock and roll και με πρωτοποριακές ιδέες που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να συναρπάζουν τη νεότερη γενιά και να προκαλούν ρίγη στους παλιότερους που βίωσαν από πρώτο χέρι τον ευρηματικό κόσμο της μπάντας. Εικοσι τρία και πλέον χρόνια από το τραγικό τέλος του ιδρυτή και βασικού συνθέτη και στιχουργού Κώστα Ποθουλάκη, τα τρία εναπομείναντα μέλη από την ιστορική σύνθεση, η Άντα Λαμπάρα, ο Μπάμπης Δαλλίδης και ο Αντρέας Παπαδόπουλος, τίμησαν το Merlin’s Music Box παραχωρώντας μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα. Συγκίνηση, χαμόγελα, προβληματισμοί, ιστορικές αναδρομές, πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον, λόγια σταράτα, εικόνες από ένα παρελθόν που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις μας και στις καρδιές μας.

Οι Villa 21 πήραν το όνομά τους από την ομώνυμη πειραματική ψυχιατρική πτέρυγα που διεύθυνε ο υπαρξιστής-μαρξιστής (αντι-ψυχίατρος) David Cooper στο Χέρτφορντσαϊντ της Αγγλίας από το 1961 μέχρι το 1965 με στόχο την παροχή εναλλακτικών θεραπειών σε νεαρούς σχιζοφρενείς. 

Merlin’s: Πολύ πριν τους Villa 21, ο Κώστας Ποθουλάκης έπαιζε κιθάρα σε ένα από τα πρώτα ελληνικά punk συγκροτήματα, τους Παρεθνογένεσις….

Άντα: Εγώ είχα κάποια σχέση με τους Παρθενογένεσις, αλλά πιο πριν γνώρισα τους Trash που ήταν ένα πραγματικά πρωτοποριακό συγκρότημα για την εποχή τους. Οι Παρθενογένεσις φτιάχτηκαν λίγο αργότερα. Κάπως έτσι γνώρισα τον Κώστα. Είχα πάει με ένα μέλος, φίλο μου από τους Trash, στην πρόβα των Παρθενογένεσις. Ο φίλος μου ήταν ο Στέλιος  Χατζηκρεμύλης που αργότερα έπαιξε και στο πρώτο επτάιντσο των Villa. Για ένα μικρό διάστημα είχε παίξει ντραμς στους Παρθενογένεσις και έτσι γνώρισα τα παιδιά, μέσα από πρόβες.

Μπάμπης: Τους Παρθενογένεσις τους είχα δει μια δυο φορές Κυριακή πρωί σε κάτι live που οργανώνονταν τότε σε διάφορους κινηματογράφους.

Merlin’s: Και πώς ξεκίνησε η φάση, ενώ εσύ Άντα δεν έπαιζες ακόμα μουσική, και φτιάξατε τους Villa;

Άντα: Γεννήθηκα στην Πλάκα και έμεινα εκεί για αρκετά χρόνια. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα. Σαν δεκαπεντάχρονο παιδί έβγαινα και πήγαινα στα Αναφιώτικα. Εκεί τότε σύχναζαν πάρα πολλοί χίπηδες από διάφορες εθνικότητες και τζαμάραν με κιθάρες, με φυσαρμόνικες κλπ. Συγχρόνως, εκεί υπήρχε το θρυλικό Jazz Club του Μπαράκου όπου μαζεύονταν κι έπαιζαν διάφοροι τζαζίστες. Οπότε, όπως άραζα εκεί τα απογεύματα, αναγκαστικά, επειδή αυτοί έκαναν soundcheck, άκουγα jazz. Ήταν η πρώτη μου επαφή, ασφαλώς δυσνόητη για ένα παιδί δεκαπέντε χρονών. Είχα κάνει και μια γνωριμία με τον Γιώργο τον Γαβαλά, τον τζαζίστα, κι έτσι τα λέγαμε συχνά, καμιά φορά πήγαινα σπίτι του, είχε κιθάρα, φυσαρμόνικα και τρομπέτα και γρατζούναγα, προσπαθούσα να παίξω. Έπιασα την τρομπέτα, αλλά είδα πως δεν τα κατάφερνα με τίποτα, ήταν πολύ δύσκολο. Μια περίοδο έβαζα λίγο μουσική για μια δυο ώρες  στο Club 2001. Ήμουν μικρή κι έλεγα στον μαγαζάτορα να με αφήνει να βάλω μουσική. Είχε βέβαια δισκοθήκη το μαγαζί κι έπαιζα διάφορα rock κομμάτια. Έτσι έγινε η γνωριμία μου με τους Trash που είχαν έρθει να παίξουν live. Και άρχισα να πηγαίνω στις πρόβες τους. Με αυτά και μ’ αυτά γνώρισα τους Παρθενογένεσις. Ένα μέλος τους, τον Τάκη τον τραγουδιστή, τον ήξερα από πριν γιατί έμενε κοντά στο σπίτι μου, ήμασταν σχεδόν γείτονες, και περνούσε από το σχολείο μου.

(φωτο: Οι Παρθενογενεσις στο Κυτταρο, από αριστερά Κώστας Ποθουλάκης, Τάκης Πολυχρονόπουλος, Γώργος Μακρίδης. Original link: Ιστορία της Ελληνικής Νεολαίας)

Merlin’s: Για τους Παρθενογένεσις τι ξέρουμε;

Άντα: Τους Παρθενογένεσις νομίζω ότι τους έφτιαξε ο μπασίστας Γιώργος Μακρίδης, ο οποίος δεν ζει πια. Δημιουργήθηκαν το 1978, έκαναν πρόβες σε ένα μικρό στούντιο στην Ηλιούπολη και όταν τους γνώρισα εκτός από τον Μακρίδη ήταν ο Τάκης, ο Κώστας ο Ποθουλάκης ενώ λίγο πριν έπαιζε μαζί τους ο Αλμπέρος Λεμπής. Εγώ τους γνώρισα στη φάση που αντικατέστησαν τον ντράμερ.

Merlin’s: Πώς άρχισες να παίζεις μουσική;

Άντα: Μέσα από τους Παρθενογένεσις γνώρισα τον Ποθουλάκη, κάναμε σχέση και τελικά παντρευτήκαμε. Το 1981 ήμασταν ήδη παντρεμένοι. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έπαιζα μουσική, απλά παρακολουθούσα τη σκηνή. Κάποια στιγμή ο Κώστας έφυγε από τους Παρθενογένεσις, έφτιαξε τους Homicide και στη συνέχεια τους Reporters. Νομίζω την περίοδο εκείνη έπαιζε και στις δυο μπάντες. Είχε βρεθεί και με τον Φιλώτα Βασκαλή (aka Fill Scars) από τους Yell-o-Yell κι έπαιζαν οι δυο τους, πριν τους Yell-oYell και τους Villa. Η φάση δεν κάθισε, αλλά ο Φιλώτας είχε προτείνει στον Κώστα μερικά ονόματα για συγκρότημα, ανάμεσά τους και το Villa 21. Και ο Κώστας τον ρώτησε, εφόσον δε θα συνέχιζαν μαζί, αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομα για τη δική του μπάντα. Έτσι ξεκινήσαμε οι δυο μας σαν ζευγάρι να παίζουμε στο σπίτι. Είχα ξεκινήσει με πλήκτρα και με rhythm box και ο Κώστας έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Κάναμε πρόβες στο σαλόνι. Στην πορεία, ο Φιλώτας είχε ένα παιδικό φίλο και συμμαθητή, τον Μπάμπη τον Δαλλίδη, και μας είπε να ηχογραφήσουμε κάτι σε κασέτα για να τη δώσει σε ένα παιδικό φίλο του που είχε κάνει μια εταιρεία. Κι έτσι γνωριστήκαμε με τον Μπάμπη. Πήγαμε αρχικά σαν ντουέτο στην Creep. Το 1982 βγάλαμε ένα επτάιντσο, το «I See No»…

Μπάμπης: Αυτό το επτάιντσο μαζί με το πρώτο σινγκλ των Yell-o-Yell κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα και ήταν τα δυο πρώτα νούμερα της Creep. Το Yell-o-Yell το είχαμε ηχογραφήσει ήδη κι εγώ ψαχνόμουν πώς θα το βγάλω, έψαχνα εργοστάσιο κοπής, τυπογραφείο για τα εξώφυλλα κλπ. Ήταν μια πολύ αργή διαδικασία γιατί ήμουν άσχετος. Στο μεταξύ ο Φιλώτας μου μίλησε για κάτι παιδιά που είχαν κάνει ένα σχήμα και μου έφερε μια κασέτα που είχαν γράψει ο Κώστας με την Άντα – τέσσερα κομμάτια. Μου άρεσαν και είπα ας βγάλουμε ένα επτάιντσο. Είχα ανοίξει το Blow Up, ένα δισκάδικο στα Εξάρχεια και από εκεί μέσα έτρεχα την Creep. Πέρασαν τα παιδιά από το μαγαζί, γνωριστήκαμε κι έτσι έδωσα και τα δυο δισκάκια για κοπή και κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα.

Merlin’s: Μπάμπη, εσύ πώς αποφάσισες να κάνεις την Creep και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν ανεξάρτητες εταιρείες στην Ελλάδα;

Μπάμπης: Άκουγα πολύ μουσική και με είχε συνεπάρει η ανεξάρτητη σκηνή της Αγγλίας και της Αμερικής. Αγόραζα δίσκους από το Happening και το Jazz Rock και τελικά άνοιξα το Blow Up φέρνοντας τα καινούργια πράγματα. Επάνω το μαγαζί είχε ένα παταράκι κι εκεί πουλούσα μεταχειρισμένα παλιά rock βινύλια. Είχα μπει στο πνεύμα της ανεξάρτητης παραγωγής και σκέφτηκα να το κάνω αφού υπήρχαν σχήματα. Είχα την αίσθηση ότι υπήρχαν τρία τέσσερα καλά συγκροτήματα και πιθανόν και άλλα που δεν γνώριζα. Πάντως δεν είχα σκοπό να κάνω μια… αυτοκρατορία από πενήντα γκρουπ.

(φωτό: Ο Κώστας Ποθουλάκης)

 

Merlin’s: Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες;

Μπάμπης: Πολλές. Μόνο δυσκολίες. Δεν υπήρχαν άλλες τέτοιες εταιρείες ούτε ήξερα πώς να το κάνω. Το έψαξα λίγο λίγο. Τότε έφερνα δίσκους από μια εταιρεία που είχε φτιαχτεί, την Independent Sound που έκανε εισαγωγές. Εκεί ήταν ανακατεμένος ο Πολυχρονίου, ο Μουστάκας και τους βοηθούσε και ο Χρήστος Δασκαλόπουλος. Ο Μουστάκας ήταν και τυπογράφος. Δούλευε σε κάποια εφημερίδα. Τέλος πάντων, του είπα την ιδέα μου και ήθελε να με βοηθήσει με τα εξώφυλλα. Και μου τα έφερε έτοιμα. Ακόλλητα, τα τσακίζαμε και τα κολλούσαμε ένα ένα.

Merlin’s: Πόσα αντίτυπα;

Μπάμπης: Χίλια. Το εργοστάσιο, η Fabel Sound, δεν τύπωνε λιγότερα, χίλια ήταν η ελάχιστη παραγγελία. Συνήθως τύπωνα περισσότερα εξώφυλλα για την περίπτωση που χρειαστεί κάποια επανέκδοση. Μετά την πρώτη χιλιάδα, εφόσον είχες τη μήτρα, μπορούσες να παραγγείλλεις λιγότερα κομμάτια. Αλλά τα αρχικά ήταν χίλια. Από το πρώτο άλμπουμ των Yell-o-Yell, από το επτάιντσο των Reporters και από το Men of Clay των Villa τύπωσα άλλα διακόσια. Το κοινό μόλις τότε διαμορφωνόταν. Να φανταστείτε ότι πήγαινα σε δισκάδικα όπως το Happening, δεν σας λέω για τα συνοικιακά που είχαν μέσα Φλωρινιώτη ή Abba, και με κοιτούσαν σαν τρελό παρότι με ήξεραν σαν πελάτη. Τους έλεγα έβγαλα αυτό κι αυτό και το απέρριπταν. Εκτός αν ήταν παρακαταθήκη, οπότε μου έλεγαν να αφήσω ένα κομμάτι. Έμπαινα μέσα, παρουσιαζόμουν κι έλεγα ότι έχω φτιάξει μια ανεξάρτητη εταιρεία, έχω βγάλει αυτό κι αυτό, ακούστε αν σας αρέσουν να πάρετε κάποια κόπια.

Merlin’s: Όλα αυτά φυσικά στον ελεύθερο χρόνο σου…

Μπάμπης: Ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν… μη ελεύθερος. Είχα και το δισκάδικο όπου κανονικά έπρεπε να είμαι τα απογεύματα και το πρωί δούλευα στο υπουργείο Οικονομικών. Οπότε παρατούσα το δισκάδικο και το απόγευμα για να τρέξω την εταιρεία και κάποια στιγμή το έκλεισα.

Merlin’s: Τα έξοδα έβγαιναν;

Μπάμπης: Γενικά, ανακυκλωνόταν κάπως το πράγμα. Δηλαδή, από τα πρώτα χρήματα που έρχονταν με το σταγονόμετρο, έμπαινε μπρος η επόμενη παραγωγή. Είχα βρει ένα στούντιο, το Mastersound, όπου έδινα κάποια χρήματα έναντι, δεν το ξοφλούσα ποτέ γιατί τα όποια έσοδα πήγαιναν κυρίως για το εργοστάσιο και τον τυπογράφο. Αλλιώς δεν σου έδιναν τους δίσκους. Το στούντιο όμως ήταν το μεγαλύτερο έξοδο και τελικά άφησα φέσι.

Merlin’s: Εσύ, Αντρέα, πώς μπήκες στη φάση;

Αντρέας: Το 1982, όταν οι Reporters ήρθαν να παίξουν στους Αγίους Αναργύρους, έπαιζα σε μια μπάντα από τη δεκαετία του ‘70, τους Square Roots. Είχαμε κάνει και μια περιοδεία με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Ήμασταν παιδάκια του Λυκείου και μας είχαν πάρει μαζί τους. Είχαμε γνωρίσει τον Μάνο τον Ξυδούς και είχε αναλάβει κάτι σαν μάνατζέρ μας. Μας είχε κάνει κι ένα demo στον Κυριαζή. Είχε ασχοληθεί μαζί μας και ο Κυβέλος που ήταν στην ΕΜΙ-Columbia και ήμασταν έτοιμοι να γράψουμε. Παίξαμε σε ένα φεστιβάλ στο Κύτταρο και μάλιστα πρόσφατα κυκλοφόρησε και ένα ΕΡ με τα συγκροτήματα που έπαιξαν τότε. Είχαμε γνωρίσει τους Headleaders και άλλα σχήματα. Γνώρισα τον Ποθουλάκη, είδα τους Reporters να παίζουν στο συνοικιακό κλαμπάκι των Αγίων Αναργύρων, έβλεπαν κι αυτοί τους Square Roots. Έτσι άρχισα να κάνω παρέα με τον Κώστα. Έτσι άκουσα και το πρώτο επτάιντσο των Villa…

Άντα: Να σημειώσω εδώ ότι για το επτάιντσο είχαμε φέρει σαν μπασίστα τον Σόλωνα Σταθόπουλο από τους Reporters και τον Στέλιο Χατζηκρεμύλη από τους Trash στα ντραμς.

Αντρέας: Άρχισα να πηγαίνω στο Αιγάλεω όπου έμεναν τότε τα παιδιά, παρακολουθούσα τις πρόβες των Reporters και άρχισα να παίζω με τον Κώστα και την Άντα στο σπίτι τους, πάντα μαζί με το rhythm box. Μπάσο, κιθάρα και πλήκτρα για να δέσουμε. Όταν γράψαμε μαζί το 45άρι “Move”, ο Μπάμπης ήρθε στο στούντιο κι έπαιξε κρουστά στα περάσματα.

Μπάμπης: Δεν είχα ιδέα από ντραμς, αλλά σε μια φάση ήμουν με τον Κώστα και ακούγαμε δίσκους. Είχα τη μανία να χτυπάω ρυθμικά τα χέρια στα πόδια μου ή πάνω στο τραπέζι. Και τότε μου λέει, «Ρε μπαγάσα, αφού κοπανάς που κοπανάς, δεν έρχεσαι να κοπανάς μαζί μας τα τύμπανα;» Είχαν κάτσει κάποιες φορές εδώ κι κει σε τύμπανα, πάντως σίγουρα ντράμερ δεν ήμουν. Αλλά ο Κώστας μου λέει, «Θα το ψάξουμε μαζί, θα έχουμε το κουτί κι εσύ θα κάνεις συμπληρώματα και τέτοια». Κι έτσι ξεκίνησα. Τα παιδιά μόλις είχαν μετακομίσει στην Ηλιούπολη και κάναμε πρόβες. Έπαιζε το κουτί και κοπάναγα κι εγώ όρθιος με ένα ταμπούρο, ένα βαθύ κι ένα πιατίνι! Είχε πολύ πλάκα.

Merlin’s: Οπότε ολοκληρώνεται η σύνθεση των Villa 21 και ξεκινάει πιο επίσημα το ταξίδι…

Μπάμπης: Υπάρχει το επτάιντσο κι εμείς δουλεύουμε κομμάτια που υπήρχαν ή έβγαιναν στην πορεία. Όλα τα κομμάτια τα έγραφε ο Κώστας. Παίζαμε και κανένα live εδώ κι εκεί με το κουτί, κάναμε και πρόβες στο Βύρωνα σε ένα στούντιο. Ο πρώτος δίσκος ενορχηστρωτικά ήταν με το κουτί κι εγώ έκανα τα διάφορα περάσματα. Και πάνω που είχαμε μάθει καλά τα κομμάτια κι ετοιμαζόμασταν να μπούμε για να γράψουμε, γίνεται ένα live που μας έχει κλείσει κάποιος στο Κιάτο. Στο Saloon Las Vegas, έτσι λεγόταν. Πάμε να παίξουμε, βγαίνουμε, αλλά δεν άκουγα καλά το κουτί, προσπαθούσα να συντονιστώ μαζί του κι έβγαινα έξω. Οπότε στο τρίτο τέταρτο κομμάτι αισθανόμουν ότι ήμουν κόντρα με το κουτί, αλλού εγώ αλλού το κουτί. Κάποια στιγμή, κάνω μια έτσι και το σταματάω. Και συνεχίσαμε χωρίς αυτό για το υπόλοιπο live, εγώ πάντα όρθιος! Κι όταν τελειώσαμε το συζητήσαμε και είπα ότι δεν μπορώ άλλο το κουτί. Μου λέει ο Κώστας, «Ξέρεις, ετοιμαζόμαστε να γράψουμε δίσκο… Είσαι να παίξεις τα τύμπανα;» Του είπα ότι θα το προσπαθούσα κι αν δεν τα κατάφερνα θα ξαναφέρναμε το κουτί. Κάναμε ένα δυο μήνες πρόβες με κανονικά τύμπανα και μπήκαμε και γράψαμε. Παρελθόν το κουτί!

Άντα: Στην πορεία, μετά το Μen of Clay, τέλειωσαν και τα πλήκτρα. Είχαμε βγάλει ήδη δυο επτάιντσα και δυο άλμπουμ, αλλά το στυλ μας είχε αρχίσει να διαφοροποιείται πριν το Electric Poison. Η όλη φάση σιγά σιγά μας πήγαινε κάπου αλλού. Νιώθαμε την ανάγκη ότι τα κομμάτια χρειάζονταν δεύτερη κιθάρα, μας ταίριαζε καλύτερα. Ο Ποθουλάκης τραγουδούσε κι έπαιζε τα σόλα κι εγώ ακολουθούσα στη ρυθμική. Ήταν η πρώτη φορά που έπιασα κιθάρα και μέσα σε έξι μήνες έπρεπε να ξέρω και να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στα live. Ήταν μαγκιά κι εμένα και του Μπάμπη γιατί μάθαμε να παίζουμε στους Villa. Και τα πλήκτρα στους Villa τα έμαθα.

 

Merlin’s: Τι ακούγατε τότε;

Άντα: Σίγουρα punk, Birthday Party, Bad Seeds. Ξεκινήσαμε όταν ανθούσε το punk. Και στα δυο πρώτα επτάιντσα και στα δυο άλμπουμ υπάρχουν επιρροές από new wave που μετά τις αφήσαμε πίσω. Και σκλήρυνε περισσότερο ο ήχος.

Merlin’s: Ο κόσμος που σας έβλεπε πώς αντιδρούσε;

‘Αντα: Όταν παίζαμε στη Σοφίτα, ήταν ουρές έξω στο δρόμο. Κι όχι μόνο με τους Villa αλλά με όλες τις μπάντες. Είχε δημιουργηθεί μια πολύ ωραία φάση. Από όλα τα ήδη rock.

Merlin’s: Και όταν αλλάξατε ήχο;

Άντα: Μπορεί να υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις αλλά αυτό δεν μας αφορούσε σαν γκρουπ.

Μπάμπης: Πάντως δεν φάγαμε ποτέ κράξιμο. Όλο το πράγμα κυλούσε ωραία και ως προς την ανταπόκριση του κόσμου.

Αντρέας: Ο κόσμος γούσταρε.

Μπάμπης: Σήμερα που από κάποιους αναφέρονται στους Villa, ή σε σχόλια που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο έχω ακούσει διάφορους που λένε, «Καλά, από τότε που το γυρίσατε στις δυο κιθάρες, το χαντακώσατε το γκρουπ». Ή, ότι η καλή περίοδος των Villa ήταν η πρώτη. Αυτή είναι μια κατηγορία ανθρώπων. Αλλά τότε δεν είχαμε ακούσει κάτι τέτοιο, κάποιο παράπονο επειδή είχαμε αλλάξει.

Άντα: Όταν παίζεις μουσική, δεν πας ανάλογα με το τι θέλει το κοινό σου αλλά με αυτό που σε εκφράζει. Όποιος θέλει ακολουθεί και σ’ όποιον αρέσει. Πάντως, το Electric Poison ήταν το άλμπουμ που μας έδωσε το εισιτήριο για το εξωτερικό. Ήταν σαν το σήμα κατατεθέν μας.

 

(φωτό: Η εξέλιξη από τους Homicide στους Villa 21, δια χειρός Κώστα Ποθουλάκη)

 

Merlin’s: Είχατε κάποιες επαφές έξω;

Μπάμπης: Καμία απολύτως. Οι Έλληνες φοιτητές στη Βιέννη μας βοήθησαν.

Αντρέας: Κάποιος Έλληνας φοιτητής νομίζω το πήγε σε κάποιο δισκάδικο…

Μπάμπης: Και αυτός που είχε το δισκάδικο έβαζε και μουσική σε κλαμπάκια, νομίζω το ένα λεγόταν Chelsea. Του άρεσε ειδικά το κομμάτι “Future Survivors” και το είχε στο play-list του. Και όποτε το έπαιζε ξεσηκωνόταν ο κόσμος. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στο top των ανεξάρτητων κυκλοφοριών της συγκεκριμένης σκηνής, νούμερο 6 στην Αυστρία.

‘Αντα: Έχω κι ένα χαρτί στο σπίτι ότι παιζόταν στην Αμερική κι οι Villa ήταν νούμερο 2 ενώ οι REM στο 20 ή οι Slayer στο 27!

Μπάμπης: Έχω ακούσει ακόμα ότι εκείνο τον καιρό το “Future Survivors” ήταν νούμερο ένα στο play-list ενός βελγικού ραδιοσταθμού.

Merlin’s: Το Electric Poison κυκλοφόρησε από την Wipe Out! Επομένως η Creep ήταν ήδη παρελθόν…

Μπάμπης: Ναι, έκλεισε υπό το βάρος των υποχρεώσεων το 1986. Είχα άγνοια κινδύνου και θα συνέχιζα όσο μπορούσα. Κατ’ αρχάς συνέβησαν δυο πράγματα. Το ένα είναι ότι όταν τα γκρουπ έγιναν περισσότερα και άρχισαν να με πιέζουν αφόρητα. Ήθελαν να γράψουν εδώ και τώρα γιατί, όπως υποστήριζαν, μετά από έξι μήνες θα πάλιωνε το υλικό και θα το βαριόντουσαν. Αυτό το έλεγαν όλοι. Σήμαινε ότι έπρεπε να βάζεις το ένα πίσω απ’ τον άλλο στο στούντιο, ει δυνατόν να έχεις και δυο στούντιο, για να γράφουν δυο μπάντες ταυτόχρονα. Και, φυσικά έπρεπε να τα κυκλοφορείς. Το χρέος μου στο Master Sound ήταν πλέον πολύ μεγάλο. Μέσα στην ίδια χρονιά έβαλα στο στούντιο τους Captain Nefos, τους Metro Decay, τους Yell-o-Yell και μέσα στην ίδια χρονιά τα έβγαλα όλα αυτά. Αλλά η απορροφητικότητα δεν ήταν άμεση. Κάποιο πήγε, κάποιο δεν πήγε καθόλου, άρχισε να υπάρχει μια γκρίνια από το στούντιο του στυλ, εντάξει, να σε βοηθήσω αλλά με έχεις καταφεσώσει. Εγώ ό,τι εισέπραττα έπρεπε να τα ακουμπάω στα τυπογραφεία και στην κοπή. Με άγχωνε ο τύπος από το στούντιο, άρχισε να γίνεται επιθετικός, έδωσα τη διανομή στην Πανδώρα του Πετρουλάκη, αλλά δεν έγινε τίποτα. Με έπαιρναν όλα τα μαγαζιά και μου έλεγαν, «Μου έχει τελειώσει το τάδε, έχω παρακαλέσει να μου φέρουν και δεν μου φέρνουν». Τηλεφωνούσα στην Πανδώρα και μου έλεγαν ότι χθες πέρασε ο πωλητής τους από το μαγαζί αλλά δεν του έδωσαν παραγγελία. Μια ασυνεννοησία. Γεγονός είναι ότι κάποια στιγμή βαράει κανόνι η Πανδώρα κι έτσι δεν πήρα δεκάρα από όσα είχαν πουλήσει, απλώς κατάφερα και πήρα πίσω το στοκ μου. Υπό το κράτος του να ναυαγήσει όλο αυτό το πράγμα, μέσω του Φιλώτα που είχε καλή σχέση με τον Mick Harvey από τους Bad Seeds που εκείνη την εποχή θα έρχονταν στην Αθήνα για να παίξουν, σχεδιάστηκε η ηχογράφηση της συναυλίας και η κυκλοφορία της από την Creep. Το να έρθει η εξωτερική μονάδα να ηχογραφήσει ήταν διπλό κόστος από την ηχογράφηση στο στούντιο. Έρχεται το βαν, αλλά το live καταστράφηκε γιατί ο κόσμος πατούσε πάνω στα καλώδια. Αφού να σκεφτείς ότι παίζαμε και δεν ακούγαμε ήχο. Είχαν κοπεί τα πάντα. Είπαν και οι Bad Seeds ότι θα ήθελαν πολύ να βγει το live αλλά δεν ακουγόταν, εγώ από την πλευρά μου ονειρευόμουν να το κυκλοφορήσω, να το δώσω και στην Αγγλία, να βγάλω κάποια από τα σπασμένα, να δώσω ένα καλό πακετάκι στο στούντιο και να πάρω ανάσα. Δεν συνέβη ποτέ αυτό, τα έσοδα δεν αβγάτιζαν με τίποτα, τα χρέη είχαν διογκωθεί οπότε είπα στοπ.

Merlin’s: Και έτσι οι Villa μένουν χωρίς εταιρεία…

Μπάμπης: Ακριβώς. Δεν θυμάμαι πώς πήγαμε στην Wipe Out!, μάλλον όχι από μόνοι μας, πρέπει να μας πλησίασε ο Γρηγόρης ο Βάιος που τον ήξερα από παλιά σαν συλλέκτη και από τα δισκάδικα που δούλευε. Πήγαμε, το κουβεντιάσαμε και θυμάμαι ότι ήμασταν το πρώτο γκρουπ που του πλήρωσαν την ηχογράφηση, επειδή μέχρι τότε οι μπάντες τους πήγαιναν έτοιμη την ηχογράφηση. Εξάλλου, δεν είχαμε και χρήματα για να μπούμε σε στούντιο. Έτσι βγήκε το Electric Poison.

(φωτο: Ο Μπάμπης Δαλλίδης)

 

Merlin’s: Σήμερα μπορεί να βρει κανείς τους δίσκους σας;

Άντα: Στο e-bay ίσως ή στο discogs…

Μπάμπης: Και σε δισκάδικα όπως ο Ζαχαρίας ή ο Μίστερ Βινύλιος μπορεί να τα έχουν στον τοίχο.

Merlin’s: Υπήρχε ακυκλοφόρητο υλικό;

Μπάμπης: Όχι, μόνο το Voodoo Babe που τελικά κυκλοφόρησε από την Dia de los Muertos. Υπάρχουν κάτι live και κάτι πρόβες, αλλά ηχητικά δεν λένε.

Merlin’s: Γιατί διαλύθηκαν οι Villa; Θυμάμαι πως όταν σας πήραμε συνέντευξη για το έντυπο Merlin’s την άνοιξη του 1991, υπήρχατε ακόμα αλλά όταν κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο τεύχος τον Μάιο είχατε ήδη διαλύσει και αυτή ήταν η τελευταία σας συνέντευξη σαν μπάντα…

Μπάμπης: Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Άντα: Συμβαίνει σε όλες τις μπάντες, αλλά οι Villa διαλύθηκαν ενώ βρίσκονταν σε ανοδική πορεία.

Merlin’s: Εσύ Αντρέα, γιατί έφυγες;

Αντρέας: Ένιωθα ότι είχαμε τελειώσει. Είχε σταματήσει η εξέλιξη. Κι αυτό με τρόμαξε και δεν ήθελα να συνεχίσω. Οι Villa είχαν αρχίσει να χάνουν αυτό που με γοήτευε. Οι Villa ξεκίνησαν πάρα πολύ δύσκολα, βιοποριστικά όλοι ήμασταν αλλού, παίζαμε μουσική, χρηματοδοτούσαμε τη μουσική, ποτέ δεν πήραμε χρήματα από τη μουσική.

Μπάμπης: Σωστά, ακόμα και στην καλή περίοδο, με όσα χρήματα έβγαιναν ο μάνατζέρ μας, ο Γιάννης ο Ίτσουμπικ, αγόραζε χορδές, μπαγκέτες και τέτοια.

Αντρέας: Θυμάμαι ότι ήθελα δυο συγκοινωνίες για να πάω στα παιδιά στην Ηλιούπολη και δεν είχα χρήματα ούτε για τα εισιτήρια. Αφού εξελιχθήκαμε και πήγαμε καλά, ξαφνικά, διαπίστωσα ότι χανόταν η μαγεία που ένιωθα πριν…

Άντα: Και δεν είναι μόνο ότι παίζαμε, ήμασταν φίλοι και αδελφοί.

Αντρέας: Μοιραζόμασταν τα πάντα. (Νομίζω είπε αν είχε ένας χρήματα είχαν όλοι) Όποιος είχε χρήματα, είχαν όλοι.

Merlin’s: Και οι υπόλοιποι πώς αντιδράσατε στην απόφαση του Αντρέα;

Μπάμπης: Εγώ στην αρχή δεν το πίστεψα και μάλιστα του τηλεφωνούσα και του έλεγα, τι γίνεται. Τελικά, ο Αντρέας ήταν αποφασισμένος… Όταν σπάσει ένας κρίκος…

Αντρέας: Κρατήσαμε δέκα ολόκληρα χρόνια, με μεγάλες δυσκολίες αλλά και με μεγάλη δισκογραφία για ελληνική μπάντα. Κάναμε όλοι τεράστια υπομονή.

Άντα: Εγώ είχα και παιδί να μεγαλώσω, είχα και την μπάντα.

Αντρέας: Υπήρχε ανεργία, έλλειψη χρημάτων. Είχαμε και μεταξύ μας προβλήματα, δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα. Γιατί, ώσπου να ετοιμαστεί η επόμενη δουλειά έπεφτε ξύλο! Δεν ήταν απλά ότι ήμασταν κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους και κάναμε πρόβες, υπήρχαν μέρες που γινόταν της πουτάνας μεταξύ μας ώσπου να αποφασίσουμε κάτι. Όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες. Έγιναν πολλές θυσίες από όλους μας για να προχωρήσουμε. Θέματα με στρατό, δουλειά, διάφορα. Αντέξαμε. Αλλά όταν πιάσαμε ίσωμα, ένιωσα ότι δεν υπήρχε πια ζουμί. Ότι για μένα η ουσία είχε τελειώσει. Και έτσι έφυγα.

Merlin’s: Κι όταν έφυγε ο Αντρέας;

Μπάμπης: Πρώτα ήρθε ο Νίκος ο Δόικας, μακαρίτης κι αυτός. Μαζί του κάναμε κάποιες πρόβες και παίξαμε τουλάχιστον ένα live στο Σπόρτινγκ. Αλλά θέλαμε κάτι πιο ορμητικό. Ο Νίκος ήταν τεχνίτης μπασίστας αλλά μιας άλλης σχολής και δεν βοηθούσε σε αυτό που σκεφτόμαστε να κάνουμε. Ήταν πολύ σωστός, αλλά θέλαμε λίγο πιο σκληρό ήχο. Κι έτσι πήραμε τον Νίκο τον Τάγκαλο, τον Flesh από τους θρασμεταλάδες Sadistic Noise που ήταν κιθαρίστας αλλά μαζί μας έπαιξε μπάσο. Συγχωρεμένος κι αυτός.

Merlin’s: Αφότου έφυγες, Αντρέα, έκανες κάτι άλλο;

Αντρέας: Για ένα διάστημα σταμάτησα να παίζω αλλά μετά έμπλεξα με τους Εν Πλω. Έκανα παρέα με τον Νίκο τον Ζαμάνο κι έπαιξα μαζί τους. Πηγαίναμε στην Κηφισιά στο σπίτι του Δήμου και παίζαμε, όχι για να κάνουμε live, παίζαμε για το κέφι μας. Έμενα στο σπίτι των Εν Πλω, ερχόταν ο Δήμος κι έμενε σπίτι μου. Κάποιας στιγμή, μετά από καιρό, συνέβη με τον Δήμο αυτό που συνέβη [σημ. Ο Δήμος Ζαμάνος βρέθηκε δεμένος και πνιγμένος στο λιμάνι της Ραφήνας τα Χριστούγεννα του 1998, ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αλλά κάποιοι πιστεύουν ότι δολοφονήθηκε]. Έπαθα ένα σοκ μετά από όλη αυτή την ιστορία και έμεινα έξω συνειδητά. Έπειτα από χρόνια έμπλεξα πάλι με τον Ανδρεά Χριστοφίλη που έκανε την παραγωγή στους Εν Πλω και τον Κώστα Κοντοβά από τα Υπόγεια Ρεύματα και μαζί με άλλα δυο μέλη σήμερα έχουμε ένα ελληνόφωνο σχήμα. Ηχογραφούμε, κάνουμε πρόβες αλλά δεν παίζουμε live.

 

Merlin’s: Ο Κώστας, Άντα, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 30 Μαΐου 1993 έπειτα από μια συναυλία του Merlin’s Music Box στο πεδίο του Άρεως. Ομολογώ ότι ακόμα σκέφτομαι πως αν δεν είχαμε οργανώσει εκείνο το live θα ζούσε ακόμα…

Άντα: Τουλάχιστον πρόλαβε και είδε μαζεμένους κάποιους φίλους του. Το live δεν έχει σχέση με το τι συνέβη. Εμείς είχαμε περάσει από εσάς και αφού καθίσαμε δυο ώρες φύγαμε και πήγαμε στο Berlin, στο Θησείο. Αφού περνούσαμε μια βόλτα από το Merlin’s θα καταλήγαμε στο μπαρ για ποτό, όπως κι έγινε. Φύγαμε από το Berlin για το σπίτι και στις 4 το πρωί έγινε το μοιραίο. Ήταν για να γίνει. Αν  δεν φεύγαμε 4 αλλά μισή ώρα νωρίτερα δεν θα συνέβαινε. Να φανταστείς, ήμασταν στη Βουλιαγμένης και θα στρίβαμε λίγο πιο πάνω για το σπίτι. Κάποιο παλικάρι που ήταν πολύ πιωμένο, φεύγοντας από το Camel ανέβηκε σε μια μηχανή BMW με την κοπέλα του και αντί να φύγει με κατεύθυνση την Αθήνα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Και ξαφνικά τον βλέπουμε με μεγάλη ταχύτητα να έρχεται και να σκάει πάνω μας. Φαντάσου τη Βουλιαγμένης εκείνη την ώρα άδεια, με τρεις λωρίδες και εκείνος ήρθε κι έσκασε πάνω μας! Είναι απερίγραπτο. Ήταν να γίνει, όσες φορές κι αν το έχω σκεφτεί. Μετωπική, δυο μηχανές, φεύγουμε όλοι από τις σέλες και περνάμε τις κολώνες της ΔΕΗ σε ύψος. Ήταν σαν να αιωρηθήκαμε μέχρι το δεύτερο όροφο! Αμάξια δεν υπήρχαν γιατί ήταν 4 το πρωί και η κίνηση ήταν ελάχιστη. Αυτό κάπως έσωσε την κατάσταση ως προς τα άλλα δυο άτομα. Πέσαμε στην άσφαλτο σαν να πέφταμε από το δεύτερο όροφο. Εγώ για να σωθώ από τέτοιο ύψος, προσπάθησα να σκάσω με τον πισινό και τους αγκώνες για να σώσω το κεφάλι μου. Ενστικτωδώς. Το πόδι μου το είχε χτυπήσει η άλλη μηχανή κατά τη σύγκρουση. Ήμουν η πρώτη που σηκώθηκε. Γλιτώνω από αυτή τη φάση με ελαφρά τραύματα και κατευθύνομαι προς τον Κώστα για να τον βοηθήσω. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει κάτι, λέω, θα σηκωθεί. Πάω να τον τραβήξω γιατί ήταν στη μέση της λεωφόρου αλλά δεν μπορούσα να τον κουνήσω με τίποτα, είχε βαρύνει. Δεν είχα τη δύναμη να τον μεταφέρω στην άκρη. Άρχισα να του μιλάω, «Κώστα, Κώστα, μίλα μου» κι εκεί σκέφτηκα ότι πεθαίνει γιατί τον είχε χτυπήσει μάλλον το τιμόνι της μηχανής στο μέτωπο, του είχε σπάσει το κρανίο και του είχε προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία. Αυτό το κατάλαβα γιατί, όπως του μιλούσα, είδα να βγάζει αίμα από τη μύτη, από το στόμα και από τα αυτιά. Και λέω, εδώ είναι το τέλος, δεν ξέρω αν μπορώ να τον σώσω. Όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά. Αφήνω τον Κώστα και επειδή είδα ότι υπήρχαν αμάξια σταματημένα στο φανάρι, προσπάθησα να βοηθήσω το άλλο ζευγάρι. Πρώτα πήγα στην κοπέλα, την κουνάω, σηκώθηκε, ήταν χτυπημένη, της είχαν φύγει μπροστά τα δόντια. Της λέω, πήγαινε στο πεζοδρόμιο. Μετά προσπαθώ να σώσω το παλικάρι που μας είχε χτυπήσει. Τον κουνάω… Τίποτα, ακίνητος κι αυτός. Βλέπω τα αμάξια να ξεκινούν από το φανάρι και να κατευθύνονται προς το μέρος μας και λέω, τώρα τη βάψαμε, θα τον κάνουν λιώμα. Και με κίνδυνο της ζωής μου βγαίνω πιο μπροστά, στη μέση της λεωφόρου, και αρχίζω να κάνω νοήματα στους οδηγούς. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το έκανα, μάλλον από ένστικτο. Είναι τρεις λωρίδες, κι όπως είμαι στη μέση σταματούν οι δυο μπροστά μου, γλιτώνω τον τύπο που μας είχε χτυπήσει από τη μεσαία λωρίδα, αλλά από την τρίτη λωρίδα φεύγει ένας άλλος, χτυπάει τη μηχανή του Κώστα, και τον παρασέρνει ακόμα πιο πέρα. Για δεύτερη φορά η μοίρα του… Έπαθα τέτοιο σοκ που πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να ισορροπήσω ψυχολογικά. Δεν το έδειχνα παραέξω αλλά ο πόνος μου ήταν τεράστιος. Δεν μπορούσα για δέκα χρόνια να ακούσω Villa καθόλου ούτε να δω φωτογραφία του Κώστα. Τώρα πια το έχω δουλέψει.

Merlin’s: Ο Κώστας πώς ήταν σαν άνθρωπος;

Άντα: Είχε έντονη προσωπικότητα. Πολύ έντονη. Ήταν συγκρατημένος αλλά αυτό που ήθελε το έβγαζε μέσα από τους στίχους και τη μουσική του.

Μπάμπης: Είχε τη φιλοσοφία του λίγα λόγια και καλά. Πού και πού πεταγόταν, έλεγε τρεις κουβέντες που ήταν ουσίας.

Merlin’s: Ας γυρίσουμε στο τι συνέβη μετά τη διάλυση των Villa.

Μπάμπης: Εγώ είχα τη χαρά να ξαναπαίξω με τον Κώστα. Συνεργάστηκα με τον Λεωνίδα Παπαδάκη από τους Melting Ashes και τον Θανάσιο Μπανάσιο και φτιάξαμε τους Headquake. Ρώτησα και τον Κώστα που είχε κρεμάσει την κιθάρα του και δούλευε σε ένα μαγαζί με υπολογιστές, του είπα να πάρει την κιθάρα και να έρθει σε μια πρόβα μας. Αυτό έγινε το 1992, φθινόπωρο. Πράγματι, ήρθε, αλλά μου είπε θα παίζω αλλά δεν θα τραγουδάω. Το είχε απωθημένο να παίξει σε μια μπάντα χωρίς να τραγουδάει. Στη φωνή είχαμε τον Κώστα τον Ντάλα. Είχαμε κάποια κομμάτια που τα δουλεύαμε, κάποια βγήκαν στην πορεία, είχαμε πει να γράψουμε κι ένα demo. Έτσι ο Κώστας έγινε επίσημο μέλος των Headquake. Παίξαμε και live, μάλιστα ένα στο An κάποιος το βιντεοσκόπησε και το ανέβασε στο youtube. Γράψαμε ένα demo τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του ΄93 και κάποια στιγμή θα το μιξάραμε, αλλά δεν προλάβαμε γιατί τον Μάιο έγινε αυτό με τον Κώστα. Το μιξάραμε τελικά αφού ο Κώστας είχε «φύγει». Στις ηχογραφήσεις τότε ο Ντάλας αποφάσισε να φύγει και επέστρεψε αργότερα και είναι ο σημερινός τραγουδιστής των Headquake. Γι’ αυτό και δεν το μιξάραμε αμέσως, θέλαμε να μπει η φωνή. Και τραγούδησε ο Αργύρης από τους Νighstalker. Έγινε η μίξη αλλά τα παρατήσαμε γιατί μας είχε κοστίσει ο θάνατος του Κώστα και ξαναφτιαχτήκαμε μετά από καιρό.

Άντα: Ενώ ο Κώστας έπαιζε στους Headquake, είχαμε ξεκινήσει πάλι και παίζαμε μαζί, μήπως κάναμε κάτι άλλο πέρα από τους Headquake. Εγώ είχα και τις Nonmandoll, αλλά δεν προλάβαμε γιατί έγινε ό,τι έγινε με το θάνατο του Κώστα. Μετά τις Nonmandoll εγώ σταμάτησα. Έπαιξα σε μια δυο μπάντες, αλλά δεν έκατσε κάτι σοβαρό, πέρα από το κομμάτι που ηχογραφήσαμε σχετικά πρόσφατα σαν Nonmandoll για το tribute στους Motorhead και που κυκλοφόρησε με το Metal Hammer.

 (φωτό: Ο Κώστας Ποθουλάκης)

 

Merlin’s: Παρακολουθείτε τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική σκηνή και γενικότερα;

Άντα: Ακούω διάφορα πράγματα από rock. Από πολύ παλιές μπάντες όπως Atomic Rooster, H.P. Lovecraft, Savoy Brown, αλλά με ενδιαφέρουν και πιο καινούργια συγκροτήματα όπως οι Monster Magnet, οι Queens of the Stone Age, Ghost of Jupiter, ελληνικές μπάντες – μου αρέσουν πολύ οι Tuber.

Αντρέας: Εγώ παρακολουθώ λίγα πράγματα. Πηγαίνω σε καμιά συναυλία, αλλά όχι όπως παλιά που δεν έχανα καμία. Είμαι σε άλλους ρυθμούς τώρα.

Μπάμπης: Εγώ είμαι πλήρως ενημερωμένος, το ζω όπως το ζούσα πάντα. Απλά δεν έχω απαρνηθεί ό,τι με έχει γοητεύσει όλα αυτά τα χρόνια. Ακούω εντατικά ελληνική και ξένη σκηνή, αλλά οι παλιές αγάπες … μπορεί τη μια μέρα να ακούσω Hawkwind ή Slade, την άλλη Magma. Με τους Headquake έχουμε τρεις δίσκους και έχουμε νέο υλικό. Θα παίξουμε live το Φεβρουάριο, τώρα κάνουμε μόνο πρόβες. Γράψαμε κι ένα κομμάτι για το τεύχος του Metal Hammer του Νοεμβρίου, ένα tribute στους Nightstalker. Παίζουμε το “Use”.

Κάπου σε αυτό το σημείο τελείωσε μια κουβέντα χαράς, νοσταλγίας, θλίψης, πολλών στιγμιότυπων για μια εποχή που πέρασε αλλά άφησε πολύ βαθύ το ίχνος της στα εγχώρια (και όχι μόνο) μουσικά δρώμενα. Οι Villa 21 είχαν τη διάθεση να μας μιλήσουν, να διηγηθούν, να θυμηθούν, να νοσταλγήσουν και εμείς ήμασταν όλο αυτιά. Τους ευχαριστούμε!

 

VILLA 21 DISCOGRAPHY

“I see No /"The Dream 7″ (Creep, 1982)

“Move “/“My Last Chance 7″ (Creep, 1983)

A Ghost On The Move LP (Creep, 1983)

“Too Much Nothing” (World Class Punk Compilation, ROIR 1984)

Men Of Clay LP (Creep, 1986)

Electric Poison (limited LP with a 7″ single, Wipe Out!, 1987)

“Six Feet In the Ground”/”Take you Down” (Cicadas - An Electric Guide To The Greek Underground, compilation, Pegasus, 1987)

“Hey Hey My My” (12 Raw Greek Groups compilation 1988)

"House of the Damned EP" (Wipe Out!, 1988)

“Real Cool Time” (Straight To Hellas compilation, Lazy Dog, 1989)

“We Still Got A Long Way to Go” (Dance Hall Favorites Vol. 3, compilation, Munster 1990)

Hellucinations LP (Penguin, 1990)

Return of The Creeps - The Singles CD (compilation, FM/Creep, 1995)

“Annie’s Animal” (The Synthpop Avenue Vol. 3, CD compilation, Synthpop Avenue, 2004

“Annie’s Animal”/”I See No”/”Move” (Creeping Memories, CD compilation, ΠανΔαιμόνιο) 

The Dark Years - The Villa 21 Creep Records Complete Discography ‎(CD compilation, Inner Ear, 2012)

 Voodoo Baby (The Unreleased "Damned" Sessions) LP (Dia De Los Muertos, 2013) 

Συμμετοχή στη βιντεοκασέτα-συλλογή The Opticoaccoustic Bomb Video (Fifth Dimension, 1991)

 

 https://www.facebook.com/groups/162399597134431/