Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι οι θολές. Δεν θα έπρεπε αλλά ισχύει. Μα οι αναμνήσεις μας είναι το καταφύγιο μέσα στο χωροχρόνο μας, η επιστροφή στην αθωότητα στα παιδικά χρόνια. Η μνήμη είναι η μόνη μας ιδιοκτησία. Η μόνη που επέτρεπε το Κράτος να έχουμε. ´Η μήπως το απαγόρευε και αυτό; Θολές οι όμορφες οι αναμνήσεις λοιπόν, έτσι τις πρέπει, θολές. Σαν τον καθρέφτη που οι υδρατμοί από το καυτό νερό τον θαμπώνουν και το είδωλο αχνοφαίνεται αφήνοντας την αντανάκλαση στην φαντασία. Η έλλειψη διαύγειας της εικόνας σε πλήρη αρμονία με την έλλειψη καθαρής σκέψης. Μια παλιά φωτογραφία. Χωρίς φίλτρα...
... Οι φθορές είναι φυσικές. Το πλαίσιο δεν το παρείχε κάποια εφαρμογή του κινητού ή το ίνσταγκραμ αλλά η πολαρόιντ που σου είχε κάνει δώρο εκείνη στο πρώτο σας ταξίδι στο Βερολίνο. 1987. Καλοκαίρι. Η μνήμη πάντα ασθενής. Δεκαοχτώ χρόνων δεν βλέπεις την ήττα. Δεν βλέπεις πανωλεθρίες, παρά λαχταράς θριάμβους δίψας για νίκες. Δεν βλέπεις ούτε λογαριάζεις τον θάνατο. Πως να τον δεις όταν το βλέμμα σου είναι πάνω στα μάτια της καρφωμένο. Δυο πράσινα μάτια όλη η ζωή φορτωμένη με ένα δασάκι στην πλάτη με όλες τις χαρές της. Λειψία -Βερολίνο με τρένο. Σε τρεις ώρες πέρασμα από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό για τις πρώτες Διακοπές. Σαν ψέμα. Η περεστρόικα είχε δώσει το σύνθημα πως έρχεται αλλαγή και πριν μας σκοτώσει μαζί με τα όνειρα μας, μας έκανε δώρο ταξίδια αναψυχής. Σαν ψέμα και η αλλαγή σαν ψέμα και το ταξίδι. Τώρα τριάντα πέντε χρόνια μετά και αυτή η φωτογραφία μοιάζει ψεύτικη. Τα χρώματα υπερβολικά, τα χαμόγελα επιτηδευμένα, οι ματιές αφύσικα σπινθηροβόλα. Φορούσε τα ακουστικά από το Walkman που της αγόρασες Από την πολιτισμένη Δύση. Και ένιωθες Κοιτώντας τη φωτογραφία πως ακούς τους ήχους να γεμίζουν το δωμάτιο. Τι άκουγε; Europe; Riot; Την Διεθνή; Χαχαχα... Γιατί γελάς μόνος σου; Ξανακοίταξες θυμωμένος με τον Εαυτό σου που έσκασες χαμόγελο χαϊδεύοντας το πρόσωπο της στη φωτογραφία. Φαίνεται καθαρά πως μασάει τσίχλα. Ναι εσύ τι είχες δώσει ένα πακετάκι stimorol που σου έστελνε ο ξάδερφος σου από το Αμβούργο μαζί με τις κασέτες Heavy Metal. Παρατηρείς πως ο ήλιος είναι πιο φωτεινός και το στήσιμο των κορμιών τόσο απαίδευτα και αυθόρμητα χαρούμενα και ζωντανά που μοιάζει το σκηνικό σκηνοθετημένο τόσο τέλεια που δεν πείθει για πραγματικό. Κι όμως είναι τόσο αληθινό, ήταν τόσο αληθινό. Όσο αληθινή είναι η μοναξιά που νιώθεις. Σου λείπει. Σου λείπει κάθε μέρα πιο πολύ. Ξεκίνησες να πας στο δωμάτιο σου να βρεις το κουτί με τα παλιά αντικείμενα. Θυμήθηκες πως τα έχεις στο πατάρι. Ελπίζεις να μην βρεις και άλλη φωτογραφία της. Θες να βρεις το Walkman, μάλλον θα το σπάσεις και αυτό, αν το βρεις γιατί μάλλον το πέταξες σε κάποια άλλη προηγούμενη έκρηξη θυμού που έφερε η καταραμένη ανάμνηση της. Σε αφήνω πέντε λεπτά να παιδευτείς πριν παρατήσεις την προσπάθεια. Άλλωστε δεν έχεις Κάποια κασέτα τις παράτησες όλες στο παλιό διαμέρισμα που κατάσχεσε η Στάζι λίγο πριν πέσει το καθεστώς του Χόνεκερ. Κατεβαίνεις στο σαλόνι. Βάζεις στο πικ απ, -αλήθεια έχεις ακόμα πικ απ;;;- το Born in America. And you burn in me like a fire... Αυτά πρόλαβες να ψελλίσεις με τρεμάμενη χαμηλή φωνή... Τη φαντάστηκες όπως στη φωτογραφία να τραγουδάει το ρεφρέν με όλη της την δύναμη. Έκλαψες. Έκλαψες για σένα για τον κόσμο που πέθανε και αρνείσαι να το παραδεχτείς. Πόσο πολύ την ήθελες; Την κοιτούσες σαν γάτος έξω από κρεοπωλείο, την λάτρευες. Έκλαψες για εκείνη. θαρρείς πως μυρίζεις την γλυκόριζα της stimorol. Η ανάσα σου βαραίνει. Μέχρι και η δανέζικη εταιρία έχει διαλυθεί και δεν υπάρχει πια. Ούτε η χώρα σου. Ούτε αυτή, πέθανε για σένα την μέρα που αυτομόλησε στη Δύση. Ποιος διάολος έφερε στα χέρια σου την ξεχασμένη αυτή φωτογραφία και ζωντάνεψε πράγματα θαμμένα στο μυαλό σου και την λήθη. Ποιος ανάστησε τώρα που πεθαίνουν οι μέρες της αφθονίας του εχθρού τις αμαρτίες σου καημένε; Κλάψε όπως έκλαψες την μέρα που θάψαμε το όνειρο της ουτοπίας που σαν αγέννητο μωρό τυλίξαμε σε μια κόλλα χαρτί και υπογράψαμε το τέλος της. Κλάψε για εκείνη, κλάψε για σένα. Ποιος άνεμος θα πάρει τα κομμάτια του καταραμένου κωλόχαρτου και θα το κάνει να πέφτει σαν νιφάδες χιονιού από το μπαλκόνι σου;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Το μνήμα του καουμπόι και ο τόπος του άταφου νεκρού...
Η νύχτα έρχεται και φεύγει κύριε Μπάροουζ...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
