Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το Big House δεν μοιάζει με δίσκο που γράφτηκε. Μοιάζει με δίσκο που συνέβη. Σαν κάτι που προέκυψε επειδή έπρεπε να υπάρξει, επειδή η ζωή πίεσε το υλικό να βγει προς τα έξω. Η ιστορία είναι γνωστή: ο Πάνος Μπίρμπας βρέθηκε στην Ουγκάντα για να συναντήσει τον γιο του και έμεινε εκεί δεκαέξι μήνες. Στο ενδιάμεσο, το περιβάλλον, οι άνθρωποι, οι δρόμοι και οι καθημερινές μικρές μάχες άρχισαν να διαμορφώνουν έναν άλλο εσωτερικό ρυθμό. Αυτός ο ρυθμός έγινε ο πυρήνας του δίσκου.
Ο ήχος του Big House κρατά την ωμή ενέργεια των Nile Beat Artists, ενός σχήματος που δεν αντιμετωπίζει τη μουσική ως ύφος αλλά ως τρόπο επιβίωσης. Οι ηχογραφήσεις έξω από στούντιο, ανάμεσα σε σκόνη, υγρασία και φωνές της πόλης, δίνουν στο album έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να κατασκευαστεί με καμία μέθοδο παραγωγής. Είναι ένας κόσμος που ακούγεται ζωντανός επειδή δεν προσποιείται τίποτα.
Το ομώνυμο “Big House” ανοίγει τον δίσκο σαν εισαγωγική ανάσα. Η κιθάρα του Argyris Vassileiou χτίζει έναν ήσυχο σκελετό που αφήνει χώρο στις φωνές των μουσικών της Jinja. Η Alexandra Sieti προσθέτει μια διακριτική διαύγεια, σαν φως που περνά από μισάνοιχτο παράθυρο. Το κομμάτι λειτουργεί σαν κεντρική εικόνα: το σπίτι που χτίζεται ενώ το παιδί περιμένει την νέα ζωή του.
Στο “Eyes Wide Open”, με την Idra Kayne να δίνει ένα δυνατό, καθαρό στίγμα, ο δίσκος ανεβάζει παλμό. Το μπάσο του Yoel Soto τραβά το κομμάτι προς μια πιο soul κατεύθυνση, χωρίς να χάνει την αφρικανική του ανάσα. Είναι από τις στιγμές όπου ο Birbas φαίνεται να ισορροπεί συνειδητά ανάμεσα στον προσωπικό πόνο και την ανάγκη για κίνηση, σαν κάποιος που κρατά το βλέμμα ανοιχτό παρά τις δυσκολίες.
Το “Winding River” είναι ίσως το πιο κινηματογραφικό σημείο του album. Η ροή του ποταμού Nile, η καθημερινή επανάληψη, η ιδέα της συνέχειας μέσα από μια διαδρομή που ποτέ δεν είναι ίδια, αποτυπώνονται σε έναν ήχο που πάει και έρχεται χωρίς βιασύνη. Είναι μια στιγμή που δείχνει ότι ο δίσκος δεν γράφτηκε μόνο για να θυμάται, αλλά και για να καθαρίζει τον χώρο μέσα στον οποίο κινείται ο δημιουργός.
Το “Child of the Wild” πλησιάζει περισσότερο σε προσευχή. Έχει μια γυμνότητα που δεν χρειάζεται κορύφωση. Στην καρδιά του υπάρχει το παιδί, όχι μόνο το παιδί του Μπίρμπα αλλά όλα τα παιδιά που κουβαλούν βάρη που δεν τους αναλογούν. Το κομμάτι λειτουργεί σαν μικρό μνημόσυνο και σαν ευχή ταυτόχρονα.
“The Fighter” είναι η ωδή στη δύναμη της καθημερινής μάχης. Τα κρουστά της Hippolita Cab και η τρομπέτα του Sotiris Pepelas δημιουργούν μια αγωνιστική ενέργεια που δεν είναι στρατιωτική αλλά ανθρώπινη. Είναι η επιμονή που χρειάζεται για να περάσεις μια ακόμη μέρα. Για πολλούς ακροατές θα είναι το κομμάτι που μένει περισσότερο.
Το “Out (ro) of Africa” λειτουργεί ως αποχαιρετισμός. Η τρομπέτα του Petros Kasimatis, μαζί με την ηρεμία της μελωδίας, δίνει την αίσθηση μιας τελευταίας ματιάς πριν το αεροπλάνο απογειωθεί. Δεν υπάρχει μελοδραματισμός. Υπάρχει αποδοχή. Ένα κλείσιμο που σέβεται όσα προηγήθηκαν.
Το Big House αποφεύγει εύκολα την παγίδα του εξωτισμού. Δεν μετατρέπει την Αφρική σε φόντο ούτε την χρησιμοποιεί ως ηχητικό τεχνούργημα. Προτείνει το αντίθετο: μια εμπειρία που έγινε κομμάτι του σώματος του δημιουργού και διαμορφώθηκε δίπλα σε ανθρώπους που ζουν τη μουσική ως προέκταση της ζωής τους. Η αληθινή δύναμη του δίσκου είναι αυτή η φυσική οικειότητα. Είναι έργο προσωπικό, χωρίς όμως να κλείνει τον ακροατή έξω από την ιστορία του. Αγγίζει την πατρότητα, τον φόβο, την πίστη, την ανάγκη ενός παιδιού να βρει σπίτι και μέλλον, χωρίς να καταφεύγει ούτε σε μελόδραμα ούτε σε ρητορική.
Και τελικά, δείχνει ότι η μουσική μπορεί ακόμη να λειτουργεί ως πράξη φροντίδας. Όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την ίδια την πράξη της δημιουργίας.
Στο πλαίσιο της ελληνικής δισκογραφίας του 2025, το Big House ξεχωρίζει ως μια από τις πιο ειλικρινείς και αναγκαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. Είναι ένας δίσκος που σε καλεί να τον ακούσεις χωρίς άμυνες και χωρίς κατηγοριοποιήσεις. Να μπεις στο σπίτι του και να αφήσεις τον ρυθμό του να σε μετακινήσει, έστω λίγο.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, ενώ αναμένεται σε βινύλιο σε μερικούς μήνες από την Hidden Track.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Panos Birbas “Finchley Road” (CD, Violins Productions 2017)
Dustbowl: O κος Dandy Gasoline και άλλες ιστορίες...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
