Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Δεν χρειάζονται κραυγές για να τραβήξεις την προσοχή όταν ο ήχος έχει λόγο ύπαρξης. Το Να Κάψουμε το Χθες των The Dionysians εμφανίζεται αθόρυβα, αλλά μένει - ένα ντεμπούτο που θυμίζει γιατί το ελληνικό garage rock έχει ακόμη σφυγμό, ιδρώτα και αλήθεια. Με fuzz κιθάρες, Farfisa σε πρώτο πλάνο και ελληνικό στίχο που μιλά χωρίς φίλτρα, η μπάντα χτίζει έναν κόσμο ζωντανό και ανεπεξέργαστο, σαν να γράφτηκε σε πραγματικό χρόνο, μέσα σε ένα δωμάτιο που βράζει από ένταση.

Μίλησα για λογαριασμό του merlis.gr μαζί τους για τη γέννηση του project, τη συνειδητή ακατέργαστη παραγωγή, την ανάγκη να «καεί» το χθες και το γιατί, σε μια εποχή λείου indie ήχου, εκείνοι επιλέγουν να κρατήσουν τις κιθάρες μπροστά και την ενέργεια ωμή.

Πώς γεννήθηκε η ανάγκη να φτιάξετε τους Dionysians και πότε καταλάβατε ότι αυτό το project είχε δική του ταυτότητα;

Η ανάγκη εντοπίζεται δύο χρόνια πίσω, το καλοκαίρι του 2023, όταν ειπώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα ότι θα μας ενδιέφερε να κάνουμε ένα ελληνόφωνο project. Στους πρώτους κιόλας πειραματισμούς ήταν ξεκάθαρη η garage rock κατεύθυνση.

Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος Να Κάψουμε το Χθες; Είναι προσωπική εξομολόγηση, στάση ή σχόλιο;

Ο τίτλος είναι διττής σημασίας. Από τη μία δείχνει την ανάγκη για φυγή και απόδραση από το παρελθόν, ατενίζοντας το μέλλον, και από την άλλη ενέχει μια δόση ειρωνείας, αφού ο ήχος μας φέρει αρκετά στοιχεία από το παρελθόν.

Το Να Κάψουμε το Χθες ακούγεται ακατέργαστο και ζωντανό. Πόσο από αυτό ήταν επιλογή και πόσο προέκυψε στη διαδικασία παραγωγής;

Το άλμπουμ μας, πέρασε από πολλά στάδια μέχρι να πάρει την τελική του μορφή. Από το ένα στάδιο στο άλλο περάσαμε τελείως οργανικά, ακούγοντας κάθε φορά μέσα μας τι ζητούσαν τα τραγούδια. Από εκεί πηγάζει αυτό που λες περί ακατέργαστου και ζωντανού, το οποίο εν πολλοίς ήταν και το ζητούμενο.

Η Farfisa παίζει μεγάλο ρόλο στο ηχόχρωμα. Πώς αποφασίσατε να την τοποθετήσετε τόσο κεντρικά στην παραγωγή; Ήταν από την αρχή ή προέκυψε στο στούντιο;

Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε να ντύνουμε ηχητικά αυτό το εγχείρημα, ξέραμε ότι η Farfisa θα δεσπόζει. Είναι ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο που ακούγεται τόσο cheesy και ευχάριστο, αλλά είναι και τόσο επιβλητικό που δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει, ούτε εμφανισιακά – ούτε ηχητικά.

Ποιο τραγούδι του δίσκου σας δυσκόλεψε περισσότερο μέχρι να «κλειδώσει» και ποιο ήρθε πιο φυσικά;

Θα λέγαμε ότι όλα τα κομμάτια βγήκαν πηγαία• αυτά που τα όρισε λίγο παραπάνω η μετέπειτα παραγωγή ήταν ίσως η “Διαστροφή” και το “Κορίτσι του Βουντού”.

Πώς λειτουργείτε ως δίδυμο στη σύνθεση; Ξεκινάτε από riff, ατμόσφαιρα, στίχο ή κάτι τελείως διαφορετικό κάθε φορά;

Ο καθένας έχει γράψει τα κομμάτια του και, μετά την απαραίτητη ανταλλαγή demos, βρεθήκαμε κι αρχίσαμε να παίζουμε τα όργανα και να ηχογραφούμε, χτίζοντας ο ένας ιδέες πάνω στο υλικό του άλλου. Όσον αφορά το τι γράφουμε πρώτα, αυτό μπορεί να διαφέρει από κομμάτι σε κομμάτι. Σίγουρα ο καθένας μας έχει πράγματα που λειτουργούν για εκείνον, αλλά και πράγματα που δε λειτουργούν στη σύνθεση.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι στίχοι σας έχουν άμεση και ωμή ειλικρίνεια. Από πού αντλείτε περισσότερο υλικό;

Το υλικό αντλείται από την καθημερινότητά μας, από τα βιώματα που μας όρισαν και συνεχίζουν να μας καθορίζουν ως ανθρώπους. Νιώθουμε ότι αν τα κομμάτια μιλούν με ειλικρίνεια για εμάς, θα ταυτιστούν και θα βιώσουν αυτή την ειλικρίνεια και οι ακροατές.

Η αισθητική σας, από τους τίτλους μέχρι τον ήχο, έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Πόσο συνειδητή είναι αυτή η κατεύθυνση;

Δεν το βλέπουμε ακριβώς έτσι, καθώς το υλικό φέρει αρκετά ετερόκλητα στοιχεία. Υπάρχουν κομμάτια πιο blues ή πιο oriental, ας πούμε. Ωστόσο, όταν τελικά είπαμε ότι θα οργανώσουμε μια ενιαία παραγωγή και είδαμε ποια στοιχεία θα ομογενοποιούσαν το υλικό—π.χ. η Farfisa—το δουλέψαμε προς εκείνη την κατεύθυνση. Αυτό ήταν σε κάποιο βαθμό συνειδητή επιλογή, σε κάποιον άλλο ευτυχές απρόοπτο.

Το ελληνικό garage rock έχει ιστορία. Πού νιώθετε ότι τοποθετείστε μέσα σε αυτή την παράδοση;

Σίγουρα υπάρχει πλούσια ιστορία στο ελληνικό garage rock και μας έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, το garage έχει κάτι το ωμό, άμεσο και πρωτογενές, το οποίο το καθιστά ένα είδος απόλυτα ζωντανό και εξελίξιμο. Πιστεύουμε πως και σήμερα είναι εύκολο ο κόσμος να ταυτιστεί με αυτό, καθώς έχει ανάγκη έναν πιο άγριο και εξωστρεφή ήχο, για να ξεφύγει, έστω και για λίγο, από τα προβλήματά του.

Σε μια εποχή που η ελληνική indie σκηνή κινείται πιο pop ή ηλεκτρονικά, πώς νιώθετε που κρατάτε έναν ακατέργαστο κιθαριστικό ήχο;

Όλα τα ηχοχρώματα είναι αναγκαία και υπάρχουν εκεί έξω ώστε να εκφράσουν διαφορετικό ή και το ίδιο κοινό. Έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση τη σημερινή indie ελληνική σκηνή και ακούμε αρκετά πράγματα από αυτή. Απλώς, αυτό που εμείς θέλουμε να παίξουμε και που μας εκφράζει είναι λίγο διαφορετικό. Η έμφαση στις κιθάρες όταν μιλάμε για ροκ μουσική είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

Αν έπρεπε να παρουσιάσετε τη μουσική σας σε κάποιον που δεν έχει ακούσει garage ποτέ, τι θα του λέγατε;

Τρεις λέξεις μονάχα: fuzz, Farfisa, ντέφι. Αν δεν καταλάβαινε, απλά θα επαναλαμβάναμε τις ίδιες τρεις λέξεις όσες φορές χρειαζόταν—χαχα!

Τι σημαίνει για εσάς η ζωντανή εμφάνιση; Είναι προέκταση του δίσκου ή κάτι αυτόνομο;

Είναι παράλληλα προέκταση του δίσκου, αλλά και κάτι αυτόνομο. Προέκταση γιατί σίγουρα τα κομμάτια στα live εξελίσσονται• κάνουμε ένα jam εκεί, έναν αυτοσχεδιασμό εδώ κτλ. Και αυτόνομο, διότι από την ενέργεια του κόσμου, ορμώμενοι, περνάμε σε “διονυσιακή” κατάσταση και δίνουμε πίσω αυτό που μας δίνει το κοινό.

Τι να περιμένουμε από τους Dionysians στη συνέχεια και ποιο είναι το «μετά» για εσάς καλλιτεχνικά;

Προς το παρόν είμαστε πολύ χαρούμενοι που βγήκε το άλμπουμ μας και δεν σκεφτόμαστε το “μετά”. Σκεφτόμαστε το “εδώ” και το “τώρα”: πώς θα επικοινωνήσουμε το υλικό μας με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της μουσικής.

******

Οι Dionysians δεν δείχνουν να βιάζονται να εξηγήσουν τι είναι ή πού ανήκουν. Και αυτό είναι ίσως το πιο υγιές σημάδι για ένα νέο ελληνικό rock σχήμα. Το Να Κάψουμε το Χθες δεν λειτουργεί σαν κατάθεση φιλοδοξίας, αλλά σαν καταγραφή μιας ανάγκης: να παιχτεί η μουσική όπως πρέπει να παίζεται - ζωντανά, άμεσα, χωρίς περιττές μεσολαβήσεις. Στη συνέντευξη δεν μίλησαν για στρατηγικές ή επόμενα βήματα, αλλά για το “εδώ” και το “τώρα”, για την ενέργεια που γεννιέται όταν ο ήχος συναντά τον κόσμο.

Αν κάτι μένει στο τέλος, είναι η αίσθηση ότι αυτό το ντεμπούτο δεν κλείνει έναν κύκλο. Τον ανοίγει. Και σε μια σκηνή που συχνά αναζητά το επόμενο trend, αυτό από μόνο του έχει αξία.

Veego Records

bandcamp

instagram

youtube

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

The Skelters: «Αν δεν αφήσεις τις ατέλειες να φανούν, δεν κάνεις ροκ...»

The Sexy Christians: Μια Συνέντευξη για τον Ήχο της Εξομολόγησης

«What I have is never what I want»: Οι XOAN μιλούν για τις εντάσεις που διαμόρφωσαν το “Tensions”...

Dramachine: Συνέντευξη με αφορμή το νέο τους EP “Désir Excès"...