Reviews

The Dwarves, Green Goblins, Lucky Punch, Priorities: Live at AN Club 22/6/19

φωτό: Δέσποινα Σταματάκη

Το Σάββατο 22 Ιουνίου, η συναυλία στο ΑΝ Club ήταν βγαλμένη από τις ένδοξες μέρες που το punk πραγματικά τηγάνιζε αυτιά. Μην περιμένετε να σας περιγράψω τι είδα γιατί δεν παρακολουθούσα με το ενδιαφέρον ενός παρατηρητή που γράφει ανταποκρίσεις για συναυλίες, αλλά συμμετείχα κι εγώ σε ένα ξέφρενο pogo (που πραγματικά μου είχε λείψει). Όλες οι μπάντες ήταν καταπληκτικές. Οι Priorities είναι άξια τέκνα της αναβίωσης του Oi! και της σωστής πλευράς των skinheads. Πολύ καλή μπάντα με άρτιες μελωδικές συνθέσεις, ενώ οι Γερμανοί (από το Μόναχο) Lucky Punch έχουν βγει από τις καλύτερες μέρες του grunge της δεκαετίας του ’90.

The Jet Black- Transcendence (12" βινύλιο από την Ikaros Records/ψηφιακή κυκλοφορία, 2019)

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Milo

Το κουαρτέτο των Αθηναίων Jet Black αποτελεί ένα υπέροχο παραμύθι μεταξύ φίλων που βρέθηκαν να κάνουν παρέα εν μέσω οικογενειακών δεσμών από νηπιακή κιόλας ηλικία. Το αν χρωστούν το όνομά τους στον εμβληματικό ντράμερ των Stranglers είναι προς τιμή τους, αν όχι, δε χάλασε δα κι ο κόσμος.

Το κουτί με τις Εμμονές: Μέρος Τρίτο - Song for Dead Time...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Κάποτε, αρκετά παλιά αλλά όχι τόσο ώστε αντί για τη λέξη «κάποτε» να γράψω «μια φορά κι έναν καιρό», κάποιος μου αφιέρωσε ένα κομμάτι των Swans με τίτλο «Lunacy». Αν και ποτέ δεν ένιωθα άνετα με τον ήχο της φωνής του Michael Gira ούτε με τον θόρυβο των παλαιών άλμπουμ των Swans, είχα ακούσει το The Seer όταν είχε κυκλοφορήσει το 2012 και ήξερα το κομμάτι. Πέρα από την αρνητική έκπληξη μιας τόσο «δυσοίωνης» αφιέρωσης, το περιστατικό μ’ έκανε να στοχαστώ πάνω σε αυτό το σύνολο του ήχου όπως βγαίνει μηχανικά, ακουστικά και φωνητικά, καθώς και της ενορχήστρωσης των Swans στη συγκεκριμένη δουλειά τους.

Bill Callahan - Shepherd in a Sheepskin Vest

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 14 Ιουνίου κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρία Drag City, ένα διπλό άλμπουμ με τίτλο Shepherd in a Sheepskin Vest Πρόκεται για τη νέα δουλειά του Bill Callahan, 6 χρόνια μετά το Dream River του 2013. Σχετικά με την αίσθηση που αφήνει ο ιδιαίτερος ήχος του Calahan , είχα γράψει παλιότερα ότι, '"ο διαφορετικό με τον ήχο του Bill Callahan είναι ότι όσο ωριμάζει, εδικά στις δύο τελευταίες δουλειές του, το Apocalypse (2011) και το Dream River (2013), καταφέρνει με απλά ακουστικά μέσα να διηγείται ιστορίες με ήχο συνεκτικά ατμοσφαιρικό και έμμετρα μελωδικό".

Hypnotic Nausea: "The Death of Αll Religions" (LP, Ikaros Records, 2019)

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

«Θα μπορέσουν οι υποτελείς να ξεφύγουν από το ασφυκτικό εφιάλτη του δόγματος που τους επιβλήθηκε ή θα αφεθούν υπνωτισμένοι στις φοβίες και στον απαίδευτο χαρακτήρα τους;»
Με τον παραπάνω τρόπο κλείνει το εισαγωγικό σημείωμα των Hypnotic Nausea για το τελευταίο τους πόνημα με τίτλο The Death of Αll Religions. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η παραπάνω ερώτηση σε συνδυασμό με τον αρκετά περιγραφικό τίτλο αφορούν την θρησκεία, η οποία αποτελεί και το concept του συγκεκριμένου δίσκου.

Olden Yolk – Living Theatre (2019, digital, CD, 12" LP)

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι Olden Yolk είναι το project δυο μουσικών, της Caity Shaffer και του Shane Butler (Quilt) από το Μπρούκλιν και κινούνται στο ύφος της ψυχεδελικής ποπ. Πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές του 2018 και πρόσφατα κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Living Theatre. Σε αυτό το άλμπουμ οι μελωδίες, οι ερμηνείες και η ενορχήστρωση κυμαίνονται στο γενικότερο ύφος μιας υπνωτικής ποπ που εναλλάσσεται από τη μίνιμαλ φόρμα μέχρι τον ψυχεδέλικο ήχο. Θα μου πείτε, γιατί άραγε μπήκα στον κόπο να γράψω για το άλμπουμ αυτό όταν τόσες και τόσες αξιόλογες νέες δουλειές ξεπηδούν από την ανεξάρτητη σκηνή και στις δύο μεριές του Ατλαντικού;

Bone Rave live @ Bad Tooth (video/photo)...

Κείμενο-Φωτό: ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΧ.

Οι Bone Rave είναι από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει η RnR Σαλονίκη τουλάχιστον την τελευταία πενταετία. Στην μόλις δεύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα την Κυριακή 10/3 γέμισαν το Bad Tooth και τα σπάσανε. Το ίδιο είχαν κάνει και πριν κάνα χρόνο στο Boiler. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μας έρχονται πιο συχνά. Απλά κι ειλικρινά.

Paul Karapiperis: Acoustic & Electric Growls (2019)

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Νικόλας Καρέλλος

Τέταρτο αισίως προσωπικό άλμπουμ για τον frontman της εκλεκτής κολεκτίβας Small Blues Trap που δραστηριοποιείται άκρως δημιουργικά πάνω από μιάμιση δεκαετία, έχοντάς μας ήδη προσφέρει μια γενναία δισκογραφική συγκομιδή. Ταγμένος εξαρχής στα blues του Δέλτα, ο Καραπιπέρης αποδομεί και επαναπροσεγγίζει τα δωδεκάμετρα κλασικά παραμύθια με βασικούς καθοδηγητές τη διεστραμμένη ευφυΐα του Captain Beefheart και την εκμαυλιστική τρέλα του Tom Waits. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιεί το ηλεκτρικό ρεύμα του Chicago ώστε να εκλυθεί η απαραίτητη ενέργεια για να φωτιστούν διακριτικά οι αφηγήσεις του.

The Screaming Fly: Κόλλημα λόγω… DNA! (Ίδρυμα 2.14, Σάββατο 06/03/2019

Οι Screaming Fly στο Ίδρυμα (16/03/2019)

Κείμενο και φωτογραφίες: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ

Το Ίδρυμα ήταν η πρώτη φορά εδώ και καιρό που το είδα ψιλοάδειο. Ήταν το περασμένο Σάββατο, 16 Μάρτη, και στη σκηνή του θα ανέβαιναν οι νεοεμφανιζόμενοι Toga! μαζί με τους Screaming Fly. Προφανώς επρόκειτο για το «release concert» για το νέο δίσκο των δεύτερων. Τους Screaming Fly τους είχα παρακολουθήσει στον ίδιο ακριβώς χώρο (που τότε ονομαζόταν «Καταραμένο Σύνδρομο»), στις 10 Δεκεμβρίου του 2011. Και –για να πω την αλήθεια– δεν με είχαν ενθουσιάσει. Μου είχε φανεί ότι έπαιζαν ένα σωστό γκαράζ, αλλά μέχρι εκεί. Ο δίσκος τους, που αγόρασα στη συναυλία, μάλλον πιστοποίησε την εικόνα που είχα σχηματίσει: «όχι και άσχημοι».