Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
Ζούμε σε ζοφερούς καιρούς και αν ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας, ο πλανήτης έχει γίνει βούρκος όπου κυριαρχούν οι ζωντανοί-«νεκροί», με τους υπόλοιπους να ζούμε στον υπόνομο σαν πρωταγωνιστές ενός επεισοδίου της σειράς The Walking Dead. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη εκείνοι που μέσα από τον υπόνομο κοιτάζουν τα άστρα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Sreaming Fly.
Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Άκου κιθάρες πάνω στα ανοιγμένα εντόσθια του κόκορα. Ρίξε μπαρούτι στην κάνη πριν φιλήσεις την γυναίκα και φύγεις την αυγή. Ζέψε το άλογο καλά, πιες ουίσκι και φάε φίδι ανοιγμένο στα δυο. Κάψε το μαχαίρι, άναψε τη φωτιά, φτύσε τον καπνό και τζάσε απ’ την πόλη. Φτιάξε θηλιά γερή και φύσα την καραμπίνα, μάσα χορτάρι, πιες καφέ νερόπλυμα με σκόνη, γέμισε πάνινο φλασκί, κλέψε στα χαρτιά, φόρα το καπέλο, κοιμήσου σε πέτρα, κλώτσα το αρμαδίγιο μακριά, ίδρωσε στην έρημο σκάβοντας τον λάκκο και μ’ ένα ξύλο στήσε το σταυρό. Στο τραίνο κλέψε τα λεφτά, τον μεξικάνο φόβισε κι άσε του σιτάρι για φαΐ. Σε δωμάτιο πιο βρώμικο κι από σένα, κάνε μπάνιο μισό, μην δίνεις όνομα ποτέ κι όταν ζητάς σπίρτο να έχεις πάντα αίμα στα δάχτυλα. Κλείσε το μάτι στο παιδί και ρίξτου λίγο ασήμι καθώς με ξεραμένο το στόμα και την γλώσσα σκύβεις σ’ ανύπαρκτη πηγή, φύλα την δεξιά σου τσέπη. Το όπλο κοίτα να είναι εκεί γεμάτο όλο σφαίρες γιατί έρχεται ο άλλος απ’ τη σκιά για να σου την ανάψει. Αγρίεψε το βλέμμα σου, χόρεψε τα δάχτυλά σου κι ετοιμάσου. Ο θάνατος στα γουέστερν συμβαίνει πάντα μεσημέρι… (συνεχίζεται στο τέλος από τους Sounds Like Barley).
Γράφουν η Φαίη Φραγκισκάτου και ο Βαγγέλης Χαλικιάς
"Η επιλογή μου να βρίσκομαι με το ένα πόδι στη μουσική και το άλλο στην ιατρική δεν είναι προϊόν της κρίσης αλλά προσωπικής επιλογής. Χωρίς πάντως την συνδρομή της ιατρικής ως «πρωινής δουλειάς» θα είχα χάσει κάθε ελπίδα να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Το να επιβιώσει κανείς στην Ελλάδα με αποκλειστική απασχόληση την δημιουργική μουσική ήταν παντελώς ακατόρθωτο ακόμα και πριν την επίσημη έναρξη της τρέχουσας κρίσης. Ο πολιτισμός εδώ θεωρείται ότι έχει δικαίωμα ύπαρξης μόνον όταν τα προϊόντα του είναι άμεσα οικονομικά εξαργυρώσιμα άρα οι μόνοι μουσικοί που έχουν τη δυνατότητα επιβίωσης - και δη πλουσιοπάροχης - μέσω της δουλειάς τους είναι οι εμπλεκόμενοι με τον χώρο της διασκέδασης και μάλιστα της μαζικής.’’ Αντώνης Λιβιεράτος (Αυγή, 8/11/2013)
γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
Στην Λάρισα έχω να πάω πάρα πολλά χρόνια, συνεπώς δεν γνωρίζω τις συνήθειες των κατοίκων της σήμερα στα... υγρά κοκτέιλ. Μπορώ όμως να..μυρίσω τα μουσικά κοκτέιλ που πλασάρει η πόλη τα τελευταία χρόνια, τα οποία έχουν ως βασικό συστατικό το fuzz σε όλες τους τις συνταγές. Μια τέτοια συνταγή θα σας παρουσιάσω σήμερα και είμαι σίγουρος ότι αν δοκιμάσετε να τα ανακατέψετε όλα αυτά θα έχετε ένα εκρηκτικό εγκεφαλικό αποτέλεσμα που θα σας ταξιδέψει στα βάθη του αχανούς διαστήματος. Ο γράφων το πόνημα ετούτο βέβαια, το μόνο που σκαμπάζει από κοκτέιλ είναι το αποτέλεσμα που αυτά φέρουν μετά την κατάποσή τους. Συνεπώς, δεν είναι σε θέση να σας δώσει συμβουλές κατασκευής υγρών κοκτέιλ. Είναι όμως πολύ καλός γνώστης των μουσικών κοκτέιλ που σερβίρονται στα αυτιά του, όχι με την έννοια του ειδικού αναλυτή, αλλά ως ακροατή και λάτρη-fan που λέμε και στην Κρήτη- του αγνού ανόθευτου rock an roll – και τέτοια είναι η συνταγή που σας παρουσιάσω σήμερα...
Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος
φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)
Τι γίνεται όταν μέλη από Deus Ex Machina, Nonmadol και Soul Resistance αποφασίζουν να ενωθούν δημιουργώντας ένα νέο σχήμα; Η απάντηση είναι οι Coyote's Arrow. Ένα, ας πούμε, supergroup, το οποίο δανείζεται στοιχεία από όλες τις προαναφερθείσες μπάντες, μαζί με ένα touch από Earthbound – όχι όμως τόσο εμφανές.
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
φωτο: Vera Ioakimidi
Δυο σχεδόν χρόνια μετά το Afterglow, οι φίλοι μου από την Κύπρο επιμένουν να με εκπλήσσουν ευχάριστα. Έχοντας στο δισάκι μια νέα ολοκληρωμένη δουλειά που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, επιστρέφουν για να αφήσουν ακόμα μια φορά τη στάμπα τους στα σύγχρονα ψυχεδελικά δεδομένα, ακολουθώντας ένα δρόμο που κρίνοντας από το αποτέλεσμα και τη διάθεση θα μας ταξιδέψει ακόμα για πολύ. Το δεύτερο άλμπουμ των παιδιών από τη Λεμεσό έχει τίτλο Superfonica και είναι ο επόμενος ογκόλιθος στο οικοδόμημα που χτίζουν αργά αλλά σταθερά οι Arcadian Child.
Γράφουν οι Γιάννης Κλειδής και Έλενα Παλαιολόγου
Οι Invisible Surfers σερφάρουν εδώ και 22 χρόνια στην Ελλάδα χειμώνα – καλοκαίρι.
Καμία έκπληξη λοιπόν, που βγήκαν για κύματα Νοέμβριο μήνα πάνω στη σανίδα του Desert King.
γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος
Η γαλλική noir μυθιστορηματική σκηνή αποτελεί μία από τις πιο πλούσιες πηγές δημιουργίας για το αστυνομικό μυθιστόρημα γενικότερα, έχοντας μάλιστα διαμορφώσει ανά τις δεκαετίες την δική της ταυτότητα. Ένας από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της Γαλλίας είναι και ο Ζαν-Μπερνάρ Πουί, αν και στην Ελλάδα, τα βιβλία του που έχουν μεταφραστεί είναι μόλις πέντε, με τα δύο να εκδόθηκαν το προσφάτως αποθανόν 2018. Η αρχή έγινε με το Εθνική 86 (εκδόσεις Άγρα, 2018) και συνεχίστηκε με το γλαφυρότατο Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ (εκδόσεις Oposito, 2018), το οποίο αποτελεί και το συγγραφικό ντεμπούτο του Ζαν-Μπερνάρ Πουί το μακρινό 1983.
γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος μου φερε δωράκι την πιο πρόσφατη συλλογή της Aza Records, με τίτλο A Call To Instruments vol.4. Μεγάλη η χαρά όταν παίρνω δώρο φρέσκια μουσική, πόσο μάλλον αν η μουσική αυτή διακινείται και προωθείται ανεξάρτητα και ελεύθερα χωρίς εμπορικό κέρδος. Η Aza είναι μια κολεκτίβα μουσικών που έστησε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2016 ο Χρήστος Αγιαννίδης, μέλος των The Jesterdays, σε μια προσπάθειά του (όπως περιγράφεται στον ιστότοπο της Aza Records) να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα αυτό-οργάνωσης και στήριξης των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής και ελεύθερης διάδοσης της αγγλόφωνης και ελληνόφωνης ροκ μουσικής χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς.